Kabanata 5

Pagkatapos ng mahaba at nakakapagod na gabi, nagpaalam na ako sa boss ko at nagpasyang umuwi na. Pero pagdating ko sa bus station, doon ko pa lang napagtanto na wala nang bumibyaheng bus kapag ganitong oras. Hatinggabi na.

Umupo ako sa sementadong upuan, yakap ang bag at dumungaw sa kalsada, pinagmamasdan ang mga kotseng dumadaan.

Marami pa rin namang tao, ganun din ang nakabukas na mga store, kainan at kung anu-ano pa na makikita sa syudad. Tipikal.

Huminga ako ng malalim. Kung sasakay ako ng taxi, mahal ang sisingilin sa akin lalo na kapag gabi.

So, baka maglakad na lang ako nito pauwi? At ibili na lang ng ulam itong pamasahe ko?

Sumandal ako sa sandalan nitong shed. Pinikit ang mga mata, pilit pagtagpi-tagpi ang mga nangyari ngayong araw, ang panlalait ng mga kasama, ang pagbuhos ng tubig sa restroom, yung tingin ng mga tao sa paligid, at higit sa lahat... yung mga sinabi niya. Yung boss ko. The man who had always seemed so untouchable, so ruthless, pero kanina... iba siya.

Napatingala ako. Si Tirso ba talaga 'yong kausap kanina? Bakit parang ibang tao?

“Don’t ever say you deserve to be treated like trash again.” Ang bigat ng boses niya, parang tumatak sa utak ko. Hindi ko makalimutan.

Muli akong napapikit. Mariin. Gusto kong isipin na wala lang ‘yon, na trabaho lang, na baka nadala lang siya sa sitwasyon. Pero bakit parang hindi? Bakit parang... may iba?

Kasabay ng pagkalunod ko sa sariling iniisip, biglang may headlights na tumigil sa harap ko. Isang itim na kotse. Hindi ko na kailangang hulaan kung kanino iyon.

Bumaba ang tinted window, at doon ko siya nakita. Ang boss ko. Ang lalaking hindi ko inaasahang makikita pa ngayong oras.

Napaupo ako ng tuwid. Anong ginagawa niya rito?

“Irene.” Malamig pero klaro ang boses niya. “Get in.”

Napakagat-labi ako. “Sir, I—”

“Don't make me wait,” putol niya sa akin. “It’s too late. Wala ka nang masasakyan. Get in the car.”

Nag-aalangan ako. Nahihiya ako. Alam kong delikado rito sa labas, pero boss ko 'yan, eh.

"Irene..." tawag niya ulit, mas malamig, mas mabigat ang boses.

May choice pa ba ako? Hindi ko naman kasi talaga kayang maglakad pauwi. Mas malala, baka may makasalubong akong mga lasing sa daan at pagtangkaan pa nila ang buhay ko. Gusto ko pang mabuhay.

Dahan-dahan akong tumayo, mahigpit na hinawakan ang strap ng bag, at lumapit sa pinto ng kotse. Binuksan ko iyon at naupo sa passenger seat. Sumalubong sa akin ang pabango ng sasakyan. Amoy panglalaki. Pero ang lamig ng aircon.

"Your seatbelt, Irene," paalala niya kaya agad kong sinukbit iyon sa katawan ko.

Tahimik lang siya habang nagmamaneho. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya muling nagsalita.

“You shouldn’t be out here this late,” sabi niya, hindi nakatingin sa akin. “Anything could’ve happened.”

“Wala na pong bus,” mahinang sagot ko.

Saka siya naman ang dahilan bakit late na ako ng labas kaya 'di na ako nakaabot.

He sighed, pressing his hands against the steering wheel. “You should’ve called someone. A friend. A family member.”

Napayuko ako. "Wala na ho akong pamilya, Sir. Wala ring kaibigan."

Pagkasabi ko niyon, naramdaman kong tumingin siya sandali sa akin bago ibinalik ang tingin sa kalsada.

Hindi ko alam kung naawa ba siya o nag-aalala, pero ramdam kong biglang naging mabigat ang hangin sa loob ng sasakyan.

Katahimikan muli ang namayani.

“I’ll take you home,” sabi niya sa huli. Walang pag-aalinlangan. It was like a command.

“You don’t have to, Sir. I can—”

“I said I’ll take you home.” He cut me off with his stern voice. "Babae ka, Irene. Hindi ligtas ang maglakad kapag ganitong oras."

Nanahimik na lang ako kesa makipagtalo pa. Tumingin ako sa labas ng bintana habang dinadaanan ang mga poste ng ilaw.

Bahagya akong tumingin sa kanya nang bigla itong tumikhim.

"Anong magandang kainin ngayon?" tanong niya.

"Ah, huwag na po. Busog pa po ako," sagot ko.

"I'm just asking. Hindi ko sinabing kakain tayo," agap niya. Bigla akong nanliit sa kahihiyan. Akala ko kasi inaaya niya akong kumain. Nakakahiya!

"So, ano nga?"

Umayos ako ng upo. "Jollibee po, Sir." Iyon kasi ang paborito kong kainin.

"Is that your favorite?"

I pursed my lips and nodded. "Opo, Sir."

"Tirso, Irene. Wala tayo sa kumpanya."

Napalunok ako. Ayaw ba niyang tawagin ko siyang Sir?