Share

Kabanata 4

Author: Ensi
last update Huling Na-update: 2025-08-19 11:14:45

Pagbalik ko sa opisina niya, ramdam ko agad ang panibagong bigat sa dibdib. Ilang oras na akong nilalamig, pagod, at emotionally drained, pero eto na naman ako, bitbit ang laptop ko, hawak ang updated report, ibang files na pinapaayos niya, at pilit nilalakasan ang loob.

Panaka-naka akong pumasok, pabilis nang pabilis ang tibôk ng puso.

Nakaupo siya sa swivel chair niya, isang kamay nakapatong sa desk, hawak ang phone pero hindi nakatingin doon. Nakatitig siya sa akin. Matalim. Seryoso. Parang inaaral ang kabuuan ko mula ulo hanggang paa. Napansin ko rin ang bahagyang pagtaas ng kilay niya.

“You didn't answer me when you left, Irene. Who did this to you?” tanong niya agad sa mabigat na boses. "I don't tolerate bullying. Speak up."

“I— I just tripped, Sir.” I replied, barely above a whisper. Kahit ako, hindi ko makuhang maging matapang. "Nadapa."

“Tripped?” Tumayo siya mula sa kinauupuan niya at lumapit sa gilid ng mesa. “Basang-basa ka dahil nadapa ka? Saan? Sa swimming pool ba? As far as I can remember, nasa rooftop ang pool. What kind of excuse is that?”

I swallowed hard. Hindi ko siya matingnan sa mata. Hindi ko rin alam kung kakayanin ko pang magsinungaling.

“Answer me properly, Irene.”

Huminga ako nang malalim. Bahagyang nanginig ang balikat. Hindi ko na rin alam kung dahil sa lamig o sa takot.

“I was in the restroom, Sir,” I said slowly. “Some of the girls... they poured water on me.”

Natahimik ang buong kwarto. As in literal na tahimik, tipong nakakabingi kahit walang ingay.

Pag-angat ko ng tingin, nakita ko ang expression sa mukha niya. Hindi siya galit. He just... looked puzzled. Not surprised, but more like... he didn’t know how to process it.

“Pinagtulungan ka nila?” he asked, voice low.

“I guess I deserved it,” bulong ko. Walang conviction. Halos pabulong na lang talaga.

“Excuse me?” His voice turned thundered. Tumayo siya ng tuwid, shoulders squared. “You think being harassed in the restroom is something you deserve?”

“Maybe if I weren’t always messing up... they wouldn’t hate me so much.”

“Irene," pigil ang tono niyang tawag, malamig at mabigat. “Stop saying that. Don’t even try to justify that kind of behavior.”

Natahimik ako. Gusto kong ipaliwanag, pero kahit ako, alam kong wala akong maibibigay na matinong rason. I just... felt small. Hindi ko rin nakita kung sino ang gumawa para isumbong sa kanya.

Marahas siyang bumuntong hininga, naglakad pabalik sa likod ng upuan niya at kinuha ang itim niyang blazer. Pagbalik niya, nilapag niya ito sa ibabaw ng mesa.

“Wear this,” he said flatly. “You’re shivering.”

“I’m fine—”

“Wear. It.”

Hindi na ako nakipagtalo pa. I reached for it slowly, at saka ko sinuot habang nakayuko pa rin. Nakaramdam ako ng init. Mabango rin. Comforting. First time kong makasuot ng mamahaling blazer at sa lalaki pa. And for some reason, it made me feel... protected.

He returned to his seat. Arms crossed. Eyes on me.

“Look,” he started, “you’ve been messing up a lot lately. That’s a fact.”

Napakagat ako sa labi. Here we go again, I thought.

“But that doesn’t give anyone the right to humiliate you.”

Napaangat ako ng tingin. That... wasn’t what I expected. Hindi ko alam kung aware siyang nagagawa niya rin 'yon sa akin pero hindi, parang ibang tao ang kaharap ko ngayon.

“I can’t have someone on my team na hindi kayang tumayo para sa sarili niya, Irene. You think being quiet and keeping it all in makes you strong? It doesn’t. It just makes you a target.”

Nanatali pa rin akong tahimik. Nakakagulat ang mga sinasabi niya ngayon.

“You think staying silent will make people stop? No. It just tells them they can do worse next time. Mas lalala pa.”

“Then what am I supposed to do?” Tanong ko, mas mahina sa inaasahan ko. “Confront them? Call them out? I don’t even have proof.”

“Who cares about proof?” Bumuntong hininga siya. “You want to survive here? Learn to speak up. Make noise. Defend yourself kung sa tingin mo tama ka."

“You think I’m not trying?” Napalakas ang boses ko nang kaunti. “Every single day I wake up asking myself if I still belong here.”

Napakurap siya. Hindi niya siguro inasahan na sasagot ako nang gano’n.

“I work hard, Sir,” tuloy ko, nanginginig na ang boses. “I stay late. I redo my work kahit ilang ulit mo akong pagalitan. And still... I feel like I’m disposable.”

Nakita ko kung paano siya natigilan.

“I never said you were disposable,” he finally said, his voice softer.

“But that’s how you make me feel.” Pagpapakatotoo ko.

Katahimikan ulit na para bang hindi niya inaasahan ang usapang 'to.

Tumayo siya muli, this time, hindi na intimidating ang awra. Kinuha niya ang babasaging baso sa lamesa at nagsalin ng tubig mula sa pitcher.

“Drink,” he said.

Tinanggap ko. Uminom ako kahit nanginginig pa rin ang kamay ko. Ilang segundo lang, pero pakiramdam ko bumagal ang oras.

He was just... looking at me. Not like a boss, not like a superior, but like someone actually trying to see what’s beneath the broken copywriter.

“You want to stay in this company?” tanong niya bigla.

“Yes,” I whispered.

“Then I need you to show me why. I want you to stay here, Irene."

Napalunok ako. Why do I feel like he was begging to me?

He sat back down and leaned forward, elbows on his desk.

“Finish your report. Then come back here. We’ll talk about what to do next.”

“Okay...” I nodded slowly.

As I stood up, he added, “And Irene?”

“Yes?”

“Don’t ever say you deserve to be treated like trash again. I don’t tolerate incompetence... but I hate injustice more.”

I didn’t know what to say. But for the first time that night, I felt warm. Not because of the blazer. Not even because of the words.

But because someone saw me. Not as a problem to fix, or a joke to laugh at, just... me.

Lumabas ako ng opisina niya, ramdam ang init ng blazer. Parang yakap na hindi ko inasahan. Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko. Parang may binuksan siya sa akin na matagal ko nang isinara.

At habang naglalakad ako pabalik sa desk ko, bitbit ang laptop, hindi ko napigilan tanungin ang sarili ko—

Why does the man I hated the most... suddenly feel like the only one on my side?

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Mga Comments (2)
goodnovel comment avatar
Gudiaga Dianito
naiyak Ako simola palang Ganda nito
goodnovel comment avatar
❣libbyฐิสาวริฏฐิส❣
Ganyan nga kasi magmotivate ng tao Sir. Sabihang ng deritsahan di yung pagagalitan mo.
Tignan lahat ng Komento

Pinakabagong kabanata

  • Halinghing (SPG)   Kabanata 24

    "H-Hindi," tipid kong sagot. "I slept well last night. Paano ako lalabas? Unless sleepwalking, 'di ba?" may bahid ng pagsusungit kong sabi. Tumango siya and saw how he licked his lips. Fvck. So sexy—ano ba 'yan! "Yeah, you're right. You can rest." Lumukot ang noo ko. "Rest na naman? Balak mo ba akong ikulong sa condo mo? Puro rest?" He chuckled as he looked at me. "Bakit? Ayaw mo ba ng mahabang pahinga? Pakiramdam mo kinukulong kita rito? Is that really how you feel? Are you that eager to work?” he asked, as if challenging me. "Do you want pressure? Tambakan ng gawain?" Napakamot ako ng buhok. "Hindi naman sa ganun boss pero... sobra naman yata?" Nagsalubong ang makapal niyang kilay. "Sobra? How, Irene? One day? Sobra na para sa'yo?" Napangiwi ako. "N-Nasanay lang siguro?" "Dahil sa akin?" Aba'y nagtanong pa talaga. Hindi pa ba halata? Halos magkanda-ugaga na ako para lang mameet ang deadline na gusto niya tapos maka-dahil sa akin? Wow ha! Kung tratuhin ako dati parang robot

  • Halinghing (SPG)   Kabanata 23

    Maaga pa lang ay gising na ako. Para akong nakatulog at nanaginip ng isang bagay na hindi ko alam kung totoo ba o guni-guni lang ng isip ko. Hanggang ngayon, ramdam ko pa rin sa balat ko ‘yong init na para bang may yumakap sa akin kagabi. Napaupo ako sa kama, hawak-hawak ang dibdib na mabilis ang tibók. Hindi, hindi, Irene. Imposible. Panaginip lang ‘yon. Siguro dala lang ng cramps at kung ano-anong iniisip mo kagabi. Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko, hindi ko maalis sa isip ang imahe ng katawan niya, ’yong hubàd na katawan na nakita ko kagabi. Napa-iling na lang ako, pinisil ang pisngi ko para matauhan. Bumangon na ako at pagbukas ng pinto, naamoy ko agad ang aroma ng kape. Doon ko lang narealize na gising na pala si Tirso. Narinig ko pa ang lagaslas ng tubig mula sa kusina. “Shiît,” mahinang bulong ko. “Anong sasabihin ko? Good morning? Wala lang? Susungitan ko? Just like the other day? Ahh! Nakakabaliw naman 'to! Act normal, Irene, act normal.” Pagkumbinsi

  • Halinghing (SPG)   Kabanata 22

    Hindi ako mapakali sa kama. Kanina pa ako pagulong-gulong rito. Nanunuyo na rin ang lalamunan ko dahil sa pagka-uhaw. Ang nangyari, lunok laway na lang kesa bumalik ako doon tapos makita ko ulit iyong bagay na 'yon. I didn't know... na may ganun siyang kalaking alaga na itinatago. "My God, Irene! Sleep!" Napahilamos ako ng mukha. "Stop imagining that thing!" pakikipagtalo ko pa sa sarili na parang baliw. "Ugh, bwisit! Ayaw akong patulugin ng bagay na 'yon! Huwag naman sana akong abutin ng umaga nito!" Umikot ako patagilid. Gusto kong pumikit at balikan ang tulog na kanina lang ay parang napakadali, pero ngayon… imposible na. Laging bumabalik sa isip ko ang nakita ko sa sala. Ang katawan niya, ang hugis no'ng bagay na 'yon, at ang ginagawa niya. Napapabalikwas ako, parang may apoy na gumagapang sa balat ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa hiya, sa gulat, o sa ibang bagay na ayaw kong aminin. “Shîit, Irene,” bulong ko, pinagpapalo ang unan. “Why did you even look?!” Sa napati

  • Halinghing (SPG)   Kabanata 21

    Hindi ko namalayan ang oras. Sa sobrang dami ng tinatapos ko sa laptop, hindi ko na na-track ang minuto’t oras na lumipas. Gumuguhit pa rin ang ilaw ng screen sa mukha ko kahit halos pumikit na ang mga mata ko sa sobrang antok. Naririnig ko pa ang mabilis na tunog ng keyboard dahil sa mga final slides na inaayos ko, pero sa huli, tuluyan na akong pumikit at nakatulog na may hawak pang mouse sa kamay. Nagising ako nang bigla kong maramdaman ang bigat sa gilid ko. Dahan-dahan akong dumilat, at halos tumakas ang kaluluwa ko sa nakita. Si Tirso. Nasa tabi ko siya, mahigpit na nakayakap. Hindi lang basta nakahiga, kundi parang ako talaga ang ginawang unan. Ang braso niya, nakapulupot sa baywang ko. Ramdam ko ang bigat, ramdam ko ang init ng katawan niya. Nanlaki ang mga mata ko, at ang unang naisip ko ay kumawala. Pero hindi ko magawa. Napakapit lang ako sa gilid ng kumot, nakatitig sa mukha niyang kalmado. “Shiît…” bulong ko sa sarili, ramdam ang pagbilis ng tibök ng puso ko. Iba s

  • Halinghing (SPG)   Kabanata 20

    Pagmulat ko ng mata, kumunot ang noo ko. Maliwanag na, tanghali na yata. Napabalikwas ako ng bangon nang sumagi sa isip ko kung anong gagawin ngayong araw at kinuha ang phone sa bedside table para tingnan ang oras. “W-What?!” Halos mapasigaw ako. Past nine in the morning na. Dapat nasa opisina na ako ngayon! Late na ako! Biglang sumakit ang ulo ko sa stress. Tumayo ako, hawak ang unan, at lumabas ng kwarto. Pagbukas ng pinto, sumalubong sa akin ang amoy ng lutong pagkain mula sa kusina. At doon ko nakita si Tirso, naka-apron pa, nagluluto ng kung anong sabaw sa malaking kaserola. Sabaw ba? O tinola? “B-Boss?!” tawag ko, bahagyang nanlalaki ang mga mata. “Late na! Presentation ngayon 'di ba? Bakit hindi mo ako ginising?” Akala ko nasa kumpanya na siya at iniwan ako. Hindi ko inasahan na nandito rin siya. Tumitig siya sa akin, nakataas pa ang kilay, halos magsalubong na. “You’re not going to the office today.” Napanganga ako. “Po?! Hindi puwede! May client meeting—” “I already h

  • Halinghing (SPG)   Kabanata 19

    Nakatulog agad ako ng nakatihaya sa kama. Sobrang pagod ng katawan ko pati isip ko to the point na wala na akong mapiga. Pero hindi pa man ako nakakalalim ng tulog, nagising ako dahil sa kakaibang sakit sa puson. “Ugh…” napaungol ako, halos mapakagat sa labi para lang hindi mapasigaw. Ramdam ko ang pamumuo ng pawis ko sa noo kahit malamig ang aircon. Hindi maganda ang pakiramdam, parang pinipiga ang loob ng tiyan ko. Napaupo ako, hawak ang puson. Oh, crap… napatingin ako sa orasan, past 2 a.m. Naalala ko agad kung bakit. Menstruation cramps. At mukhang mas malala ngayon kasi halos hindi ko na kaya. Naglakad ako palabas ng kwarto, pilit kinakaya ang sakit. Hindi ko na alam ang gagawin kundi kumatok sa pinto ni Tirso. Kahit nakakahiya, wala na akong pakialam. Kailangan ko ng tulong. Mahina akong kumatok. “B-Boss…” halos pabulong kong tawag, nanginginig ang boses. “T-Tirso…” Nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto, hindi pala nakalock. Muntik pa akong humandusay nang mawalan ako

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status