Chapter 2

“I-I don’t know what you’re talking about!” pilit akong kumakawala sa hawak niya dahil nasasaktan na talaga ako. Mukha namang naramdaman niya ang pagkawala ko kaya agad niya akong binitawan.

“Wala? It’s very clear that Jane left because of you!” panibagong akusa nanaman sa isang bagay na hindi ko naiintindihan.

Lahat nalang ng masamang bagay na nangyayari sa akin niya isinisisi. Palagi siyang galit sa akin at kahit anong paliwanag ko at pagtatanggol sa sarili ay never niya akong pinakinggan.

“Mr. Beischel! Baka nakakalimutan mo na nasa pamamahay ka namin!” dinig kong sabi ni Daddy at agad naman siyang sinaway ni Mommy.

“What? Alam kong nag-aalala siya kay Jane pero tama bang saktan ang anak natin na si Shane?” binigyan niya ng matalim na tingin si Matthew bago siya umalis at tinawagan ang kung sino para hanapin ang kapatid ko.

“Paano na? The wedding will be held next week! Nakakahiya sa mga tao kung bigla nalang natin hindi itutuloy ang kasal niyo.” my mom said as if it’s the most important thing to think of right now.

Hindi namin alam kung nasaan si Jane o kung ayos nga ba talaga siya pero bakit parang mas iniisip niya ang kasal.

“Alam ko po kung saan nakatira ang ilang kaibigan ni Jane. Pupuntahan ko po sila at makikibalita kung nagpakita sa kanila ang kapatid ko bago ‘to umalis. Or maybe, she’s staying with one of them.” tumango lang sa akin si Mommy at si Tito Arthur.

“Pretentious,” kahit mahina lang ang pagkakasabi ni Matthew ay dinig na dinig ko pa rin ‘yun. Hindi ko nalang ito pinansin dahil mas mahalaga ngayon na hanapin ko si Jane.

Isa-isa kong pinuntahan ang mga kaibigan ni Jane na kakilala ko. Halos lahat sila ay nagsabing hindi sila pinuntahan ni Jane nitong mga nakakaraan except kina Sam and Jellie.

“Nagkita-kita kami nung isang araw kasi sabi niya gusto niya kami maka bonding kasi malapit na ang kasal nila ni Matthew.” sabi sa akin ni Sam at alam ko naman na nagsasabi sila ng totoo. Ganun din ang sinabi sa akin ni Jellie dahil silang tatlo ang magkakasama nung araw bago umalis si Jane.

Umuwi akong bigo dahil wala pa rin akong ideya kung nasaan si Jane.

“Since he haven’t found Jane yet and their wedding is coming up, how about Shane takes her place for the meantime? Tutal, hindi pa naman natin in-announce kung sino sa mga Reñeses ang papakasalan ng anak ko at hindi pa rin natin naipamimigay ang invitations. We only announced the wedding without the details to them because wanted it to be a surprise.” lahat kami ay nagulat sa sinabi ni Tito Arthur.

“Dad, what are you talking about?!” tanong ni Matthew na malaki ang pagtutol sa ideya ng kanyang ama.

“This is the only way na hindi tayo mapapahiya sa mga tao, Matt! At isa pa, pwede rin natin mapalabas o mapauwi si Jane kapag nalaman niya ‘to. I know it sounds ridiculous pero this is a good idea, trust me.”

“Mapauwi si Jane? Are you kidding me, Dad? Umalis si Jane dahil sinabi niya na gusto akong pakasalan ni Shane. Ano, gagawin ba natin ang gusto ng babaeng ‘yan?” nagulat ako sa mga sinasabi niya. “Siya ang may kasalanan kung bakit umalis si Jane kaya hinding-hindi ko siya bibigyan ng pagkakataon na mangyari ang plano niya.” sabi nito bago tumayo at iwan kaming lahat sa sala. Agad naman na sumunod sa kanya si Tito Arthur at sinabing kakausapin niya ito.

“Totoo ba ang sinabi niya?”

“No, mom! Kailanman hindi ko sinabi kay Jane o kahit kanino na gusto kong pakasalan si Matthew dahil hindi naman talaga.” of course, I always wish na sana ako nalang ang pakasalan but I can’t say it to them, no, I won’t say it to them dahil alam ko na ako lang din ang lalabas na masama sa mga mata nila. Isa pa, never ko ginusto na masira sila ng kapatid ko at mas never ko pinagdasal na sana ay hindi matuloy ang kasal nila. I might like him that much, but it won’t reach the point that I will ruin their relationship.

“I agree with Arthur’s decision. Wala tayong magagawa kundi ang ipakasal si Shane kay Matthew bilang kapalit ni Jane. We aren’t certain kung kailan babalik ang panganay natin o kung babalik nga ba siya. I don’t know what’s wrong with Jane at bigla nalang nagkaganito.” hindi ko alam kung bakit bigla niya akong binigyan ng mapang husgang tingin.

“But, Mom, ayoko po. Tiyak na magagalit po sa akin si Jane kung sakali at isa pa, I don’t think the marriage will work lalo na at may hindi po kami pagkakaintindihan ni Matthew.” paliwanag ko sa kanila at nakita ko ang pagtango ni Daddy.

“Sa papel lang kayo magiging kasal kung sakali, Shane. You’ll just be Jane’s substitute hangga’t hindi pa siya bumabalik.” komento ni Mommy.

Napatingin kami sa pinto nang biglang nagsalita si Matthew. “One year. Kapag isang taon at hindi pa rin bumabalik si Jane then we’ll file an annulment. It’s easy as that.”

“Amelia, Dan, iwan muna natin ang mga bata para makapag-usap.” sabi ni Tito Arthur at iniwan kaming dalawa ni Matthew.

“You must be so happy now.” pangungutya niya sa akin. “This is your plan, right? Ruin our wedding. Just so you know, hindi porket papakasalan kita ay aakto na ako na parang asawa mo. You’re still the worst person in my eyes, Jane and nothing can change that.”

“Sabihin mo nga sa akin, ano ba talaga ang ginawa ko para magalit ka nang ganito. Please, sabihin mo kasi pagod na pagod na akong mag-isip kung bakit kinamuhian mo nalang ako. We were okay then one day you just hate me.” pakiusap ko sa kanya.

“Huh, until now you want to pretend as if you did nothing terrible. Di mo na kailangan magkunwari dahil wala naman yung parents natin pareho, Shane. I just can’t imagine that all this time, I thought you’re innocent. Tama nga ang sabi sa akin ni Jane noong una palang na umiwas ako sa’yo dahil hindi ka yung mabait na tao na inaakala ko.” deretso niyang sabi.yang sabi.

“Ano bang sinasabi mo?”

“Stop pretending!!” hindi ko mapigilang magulat sa lakas ng pagkakasigaw niya. “Let’s drop this topic now. I don’t want to talk to you anymore. Basta tatandaan mo, hindi porket kasal tayo ay aakto ka na parang asawa ko. You’ll never be good enough to be my wife.” umalis na siya at iniwan akong umiiyak.

“You’ll never be good enough to be my wife.” parang sirang plaka na umuulit-ulit ang mga sinabi niya sa akin.

Sa huli ay napagkasunduan na rin ang mangyayaring kasal sa pagitan naming dalawa ni Matthew. Nagulat pa si Annika nang sinabi ko sa kanya ang balita and of course she got worried, too. Siya lang ang kaisa-isang tao ang nasasabihan ko ng mga problema ko sa buhay.

Sa natitirang araw ng preparasyon ay hindi nila ako pinayagan na mag decide para sa kasal tutal naman ay hindi naman daw talaga para sa akin ang pwesto na ‘yun. Kahit ang mismong dream wedding dress ko ay hindi nila sinunod and they asked me to wear the dress that Jane chose.

Pumayag na ako tutal ay wala naman magiging problema sa size dahil pareho lang kami ni Jane ng katawan. Pero nang makita ko ang kabuuan nito ay bigla akong nahiya. Medyo revealing ang wedding dress na napili niya, bagay na hindi ako komportable suotin. I never wear something revealing. Kapag sinuot ko ‘to ay makikita ang hubog ng dibdib ko kaya kinabahan ako bigla. Paano kung magkaroon ng wardrobe malfunction?

 “YOU’RE be the most beautiful bride that I’ve ever seen, anak.” pumasok si Daddy sa kwarto pagkatapos ako ayusan. Ilang sandali nalang ay magsisimula na ang kasal kaya nanlalamig na ang mga kamay ko sa kaba.

“Don’t let Mom hears you.” biro ko sa kanya. Hinawakan ni Daddy ang mga kamay ko at nagulat ako nang makita ko ang mga luha na tumulo sa mata niya.

“I’m sorry, ‘nak.”

“Why are you saying sorry, dad?”

“N-nothing. Basta kapag ginawan ka ng masama ng asawa mo wag ka matatakot na magsumbong sa akin ah at ilalayo talaga kita. Ayoko lang na may nananakit sa mga anak ko lalo na ang baby Urielle ko,” sabi niya na may halong pang-aasar. He knows how I hate my second name.

“Dad naman eh!”

“Sige na ‘nak. Wag ka masyado kabahan at kami naman ni Mommy mo ang maghahatid sa’yo sa altar. Basta ihahanda ko na ang baril ko para sakaling saktan ka niya eh sabay natin siyang ibabaon sa lupa.” hinampas ko ang balikat ni Daddy at doon naman pumasok si Mommy.

“Mag prepare na kayo pareho at ilang minuto lang ay tatawagin na tayo pare-pareho. Naghihintay na sina Matthew at Arthur.” at tama nga si Mommy dahil wala pang limang minuto ay sinabi ng staff na dapat na kaming lumabas.

Si Mommy ay walang imik samantalang si Daddy ay kanina pa nagjojoke para mawala o mabawasan ang kaba na nararamdaman ko. Well, sanay naman na ako kay Mommy dahil dati palang ay hindi naman siya ganoon nagbibigay ng atensyon sa akin. Sanay ako na tahimik lang siya at hindi ganoong palasalita.

“Smile, Shane. Don’t let anyone get suspicious about this wedding.” bulong ni Mommy sa akin bago kami nakarating sa kabilang dulo.

Natatanaw ko na sa aisle si Matthew na walang emosyon ang mukha. Sa tingin niyo ba ay hindi maghihinala ang mga tao kung ganito ang itsura na ipinapakita ni Matthew ngayon.

Beach wedding. As I have said, wala sa gusto ko o plano ko ang sinunod nila. Pero kung ako ang tatanungin, dream wedding ko talaga ang ikasal sa simbahan. Iba pa rin kasi talaga ang sarap sa pakiramdam kung talagang sa harap ng Diyos kayo mangangako ng lalaking mahal mo.

Walang sinabi si Daddy nang iabot niya ang kamay ko kay Matthew. Alam niya na walang pakielam sa akin ang lalaki kaya si Tito Arthur ang kinausap niya.

“Please take care of our daughter, of your daughter-in-law.” humarap siya kay Matthew at tumango. Ganun din ang ginawa niya. Siguro kung si Jane ang nasa pwesto ko ay hindi na niya kailangang maghintay ng kung anong salita dahil siya na mismo ang magsasabi ng mga katagang “Iingatan ko po ang anak niyo.” Pero ako ‘to, si Shane at hindi ang kapatid ko.

Nagtuloy-tuloy ang seremonya. Hindi ko alam kung bakit pero walang wedding vows ang naganap pero mas pabor na rin siguro sa aming dalawa dahil hindi namin kaya parehong mangako dahil alam namin na hindi matutupad. I just hope you’ll find a way to forgive me for all the things you think I did wrong.

“By the power vested upon me, I now pronounced you husband and wife. You may now kiss your bride.” iniangat niya ang veil ko at dali-daling hinalikan ako sa pisngi. What, disappointed, Shane?

Hindi niya kaagad inilayo ang mukha niya sa gilid ng mukha ko at mahina akong binulungan. “Now you’re mine. I’ll make sure na pagsisisihan mong pumayag ka sa kasal na ‘to.” sabi niya at nakangiting humarap sa mga tao samantalang ako ay natulala lang.