Chapter 2

"Nathan de Verde. 23 years old. He's experiencing indigestion, heartburn as well as nausea and vomiting. So I suspected, he just have normal stomach ache becau—"

"Does that person vomits with blood?" Sayne cut what the 2nd year resident was saying while still discussing the presentation about their following patients.

Kumunot ang noo niya sa naging sagot nito. "Yes Doc," plain na sagot lang nito at para bang wala itong kaalam-alam sa pinagsasabi.

"Indigestion, heartburn, nausea and vomiting with blood? Then you just suspected that as normal stomach ache?!"

Parang natahimik ang buong kwarto kung saan sila nag me-meeting dahil sa sinabi niya. Kahit si Dijoon na nasa 2nd year fellowship nito ay 'di nagsalita at hindi siya pinakialaman.

"That's an early warning of stomach cancer. Saan ka ba nag-aral at ganyan ka lang kung makapag-diagnose ng pasyente? You're second year resident still you'd lack the ability to diagnosed a patient correctly."

Hindi ito sumagot sa sinabi niya at pati ang ibang mga residents ay natahimik at hindi umimik.

"Ah. I'll continue instead," nag-aalangang saad ni Jion na kapareho ng year niya.

"Doc Ferrer, the conference will be starting soon."

Napalingon sila nang bumukas ang pinto at iniluwa doon ang isang nurse na nakangiting sinabihan sila tungkol sa conference na hindi naman nila alam.

"Conference?"

"Yes po, Doc," sagot nito kay Dijoon.

"Wala namang sinabing conference —"

"They just texted," sabay pakita ni Sayne ng text message na sinend ni Mia sa kanya.

"Ok... Let's continue later," sabay tayo ni Dijoon at sumunod naman ang iba.

"Ba't ang init ng ulo mo ngayon? Kahapon pa 'yan ah," tanong nito nang sila na lang dalawa ang naiwan sa kwarto.

Hindi niya sinagot ito at nauna nang maglakad palabas pero sinusundan pa rin siya nito at kinukulit.

"Ano bang nangyari sayo noong isang gabi? 'Yong sa club? Ba't bigla kang nawala —"

Mas nadagdagan ang init ng ulo niya sa naging tanong nito. "Tigilan mo na ako ah. Makakasipa talaga ako ng tao ngayon!" inis niyang turing dito at mas binilisan ang paglakad. Narinig niya namang paipit itong tumawa na mas nagpadagdag sa inis niya.

Peste! Ayoko ng maalala pa ang nangyari noong isang gabi!

Kahit naging swerte siya nang pagkakataon na iyon ay 'di niya pa rin maiiwasan ang kahihiyang dulot noon sa kanya lalo na at doctor siya at ang ospital na pinagtratrabahuan niya ay isa sa mga sikat na hospital.

Oo nga't hindi tinuloy ng lalaking 'yon ang pag-angkin sa katawan niya pero paano na kapag magkikita silang muli? Ano na lamang ang gagawin niya? Paano niya haharapin ang kahihiyang 'yon? Paano kung maging isa pala ito sa mga pasyente niya sa ospital? Napabuntong-hininga siya sa mga naging ideya.

Pero laking pasasalamat niya pa rin at hindi nito inangkin ang katawan at hindi siya pinagnasaan sa kahinaan. May mga lalaki pa palang nabubuhay nang ganon?

"Hoy Sayne!"

Napaigtad siya sa gulat dahil sa pagsigaw ni Dijoon mula sa likod. Sisipain niya na sana talaga ito nang tumakbo ito at dali-daling pumasok sa kwarto kung saan ang conference room. Isang malalim na naman na buntong hininga ang kumawala sa kanya bago sumunod dito.

Napakunot noo siya nang pumasok dahil wala pa ang mga professor at head ng ospital at tanging mga resident at intern pa lang ng iba't ibang department na busy sa pakikipag-usap.

"Kaya pala tayo maypa-conference dahil ipapakilala na sa 'tin yong papalit kay Prof. Quack," bulong ni Mia sa kanya nang maupo siya sa tabi nito. Wala ito kanina sa meeting nila dahil ito ang nag-assist sa isa sa mga operation sa cardio department. Quack ang tawag nito sa terror nilang professor noon na palaging sakit sa ulo.

"I wish bata pa 'yong papalit para naman inspirasyon ko kumbaga."

Napangiwi si Sayne dahil sa narinig mula sa kaibigan. Kahit kailan puro ka ek-ekan ang pinagsasabi nito.

"Gaano kabata 'yong gusto mo? Nasa mid 30's ang pinakabatang doctor na nagiging professor. We're 28. Ilang year age gap 'yon?" nakangiwi niya pa ring lingon sa kaibigan.

"Well, I prefer men na nasa 40's nga eh." Nanlaki ang mga mata niya sa naging sagot ng kaibigan. "You know, matured. I want a mature relationship, Sayne. "

Hindi siya sumagot sa sinabi nito. Tama nga naman ito. Ang mga lalaki ngayon masyadong immature kung mag-isip. Kailangan ng mga babae ng lalaking kaya silang i-handle sa kahit anong paraan. 'Yong tipo ng lalaking kayang umunawa at intindihin ang ka-echosan nilang mga babae. Someone who is matured enough to handle them.

"Dijoon is in his 30's," makabuluhang sabi niya at nagkunwari na tinitingnan ang kisame para hindi siya nito titigan nang nakakamatay.

"Sayne... I said 40's not 30's," naiinis na sabi nito.

"Sinasabi ko lang," pang-iinis niya pa rin na sagot.

"Hey! Hey! I heard 'yong prof na papalit kay Dr. Quack is really a competent one. Very competent to be exact," saad ng isang resident habang nagbro-browse ito at mukhang may binabasang article.

"Shit!" mura ng isa. "He's from John Hopkins Hospital. Ang swerte natin." Nakipag-apiran pa ang mga ito.

"Ang gwapo rin pala niya," sabi ng ilang mga babaeng residents na nasa tablet din ang tingin.

"Kapag ‘yan hindi talaga gwapo naku sinasabi ko sa inyo." Tumayo rin si Mia sa upuan niya at tiningnan ang tablet na pinagkakainterasan ng mga ito dahil sa article tungkol sa isang competent kuno na doctor.

"Oh my god! Ang gwapo nga," paipit na sigaw ni Mia nang mahawakan nito ang tablet. Dali-dali nitong ini-scroll ang article at para bang may hinahanap. "His age... He's 34. Shit! He's 34 Sayne!" sigaw nito nang mahanap na nito ang gustong makita.

"Ehem!"

Ang kunyaring ubo ng Director ng ospital na tito ni Dijoon ang nagpatahimik sa kanila. Dumating na ito kasama ang mga professor at ang iba't ibang chief ng department.

Kanya kanya naman silang balik sa upuan at umupo ng maayos.

"I have someone to introduce to you right now which will be joining our department. So let's start Dr. Grixon," pakilala ni Dr. Fredrick Gomez ang chief ng ophthalmology department.

Tumayo naman ang doktor na ipinakilala at pumunta sa stage ng conference room.

"Hi. I'm Xavier Grixon. This is my 2nd year fellowship under the ophthalmology department. Hope we will do better with our work." Ngumisi ito na para bang nang-aakit sa mga taong tumitingin dito ngunit wala iyong naging epekto sa kanya kundi napalurat lamang ang mga mata niya dahil sa naramdaman niyang kahanginan nito.

Ang akala niya ay ito na ang sinasabi ng mga residents na gwapong doktor. Wala sa isipan niyang nasa anesthesiology department ang papalit at hindi ophthalmology.

Napalingon ang lahat nang bumukas ang pinto at iniluwa roon ang isang nilalang na hindi niya inakalang makikita sa lugar na iyon.

Biglang lumakas ang tibok ng puso niya nang makita at makompirma kung sino ang taong pumasok at nagpatahimik sa buong paligid.

It's him. Ang lalaking aminado siyang gwapo at sigurado siyang type niya noong isang gabing pagkikita nila. Ang lalaking sinunggaban niya ng halik dahil sa init ng katawan niya nang pagkakataon na iyon. Ang lalaking pinili niyang ipagkaloob ang sarili nang gabing iyon. Ang lalaking tumugon sa mga halik niya. It's him.

Parang tumigil ang lahat ng mga oras na iyon sa paningin niya at ito lamang ang kanyang nakikita. The mole on the left side of his neck. Ang manipis na labi nito na mapula-pula at nahalikan niya. Those mesmerizing eyes na minsan siyang tinitigan at ang boses nito. His baritone voice na nagpabalik-balik sa utak niya.

"Sorry I'm late," pagpapaumanhin nito na nagpabalik sa wisyo niya. Ngumiti ito ng kaunti ngunit parang labag ito sa kalooban. "I'm Yohan Xailtrick Mañego. I'm incharge of the anesthesiology department," plain na pagpapakilala nito and he clenched his teeth na para bang ayaw nito ang ginagawang pagpapakilala. Napadako ang tingin nito sa kanya pero parang may kumurot sa pagkatao ni Sayne dahil parang hindi siya nito nakilala. Wala itong emosyong binigay.

"Is he having an amnesia or what?" bulong niya sa sarili pero narinig iyon ni Mia.

"He's fuckin' handsome. Admit it." Napalingon siya dito at mukhang hindi nito narinig ang buong detalye ng sinabi niya dahil iba ang sagot nito. Doon niya lang napansin na ang lawak ng ngiti nito habang tinitingnan ang lalaking iyon. Hindi lang si Mia kundi pati ang ibang fellow at resident sa iba't ibang department. Ngunit sa mata mo lang makikita ang pagnanasa ng mga ito dahil takot ang lahat sa pagbigay ng informal na reaksyon dahil nandoon ang director at ang mga chief ng iba't ibang department.

Hindi siya nagsalita matapos ang conference na iyon o mas tamang sabihin na hindi siya nagsalita simula nang magpakilala ang bagong prof nila.

“Hindi niya ba ako naaalala? He almost conquer my body that night tapos hindi niya ako naaalala? Anong klaseng memorya bang mayroon siya?” naiinis na bulong ni Sayne sa sarili.