POV - King
"Tulong!"
Gusto ko sanang isigaw iyon sa buong gubat pero, naging mahina lamang ang kinalabasan ng aking boses. Parang pumiyok pa yata ako. Siguro'y dala ng magkahalong panghihina at pangangatog ko dahil sa matagal na pagkakababad sa ulan.
'Ilang oras na nga ba ang nakakaraan?'
Napamura ako sa aking sarili. Thruth be told, wala akong ibang pwedeng sisihin sa kinasasadlakan kong sitwasyon ngayon kundi ang sarili ko lamang.
Mabuti na lamang at physically fit ako. Kung hindi ay baka kanina pa ako bumulagta dito sa sobrang panghihina, gutom at pagod.
'How crazy can I be, para magpatuloy sa pag-akyat ng bundok na ito kahit
Hi reader! Another chapter done ☺️ I do hope you are liking it so far... Malapit nang magkita sina Ei-An at King kaya abangan po natin ☺️ I would gladly appreciate you comments... Kindly rate, vote and buy coins ☺️ ... Hehehe... Thank you so much! Happy reading! 'Til the next chapter... ☺️
POV - King 'God! What will I do now?' I asked desperately. A miracle. "Tulong!" I am in desperate need of a miracle. Please! God! Please! 'So much for finding myself!' 'Baka mamaya eh iba pa ang mahanap ko sa pagiging padalus-dalos ko na ito.' "Tulong!" 'Do I need to crawl amidst the darkness in order to find the way out of this forest?' 'Nah! I better stay here. Much safer.' "Help!" 'Hindi naman siguro ako mama
Copyrights: The copyright of this story is mine alone. I do not permit anyone to copy, imitate, utilize or reproduce (in any form, mechanical or electronic or any other means, known or to be invented), the whole or part/s of my story, including but not limited to, name of characters, plot, behaviors or attitudes, places and other similar bits and pieces that is essential to the story. Please remember that there is a law which legally punishes whoever violates any copyright.Disclaimer: This is an original story made by my imagination and dreams. Any parts herein that may reflect or resemble or have similarities to any person (living or dead), characters, lifestyle, places, events, situations and the like, is entirely a coincidence.
POV - Ei-An "Yes, Uncle. Pakipadala na lang sakin through e-mail at doon ko na lang po ire-review. Or better if you fax them to me na lang pala. Anyway, nakabukas naman palagi ang fax machine ko po sa bahay." ang sinagot ko sa kinakausap ko sa cellphone nang mga sandaling iyon. "Wala po kasi ako ngayon sa bahay, Uncle." "Well what can I say kundi tama kayo diyan Uncle," napatawa ako sa mga komentaryo ni Uncle Rupert. "Medyo na-bore nga ako sa pagpapaka-ermitanyo sa bundok. But dont you worry about me Uncle. Hindi pa naman ako tinutubuan ng balbas eh." Narinig ko ang malutong na halakhak ni Uncle Rupert sa kabilang panig ng linya. Pati yata ang kabayo ko na kasalukuyan kong pinapakain ngayon ay parang naintindihan yata ang aking sinabi dahil napahalinghing din ito. “Kaulayaw mo na nama
POV - King "Damn!" Ilang beses pang napamura si King habang bumabangon nang umagang iyon ng lunes. He is not accustomed on waking up in the morning with a burning headache to greet him. Darn it! Mas lalong hindi siya sanay nang hindi nakakatulog kapag gabi. He is an athlete. A sports icon. At kasama sa karangalang iyon ay fitness and discipline. He had learned and practiced both for ten long years now. He is not a famous car racer for nothing! Sa klase ng career na pinili niya, hindi pwede sa kanya ang pa-banjing-banjing lang. He needs to be ready and focused all the time. So, it's a mystery to him kung bakit hindi siya nakatulog buong magdamag. He is sure that he was not ti
POV King <flashback continuation> Habang papalapit kami ni Mommy sa garden palabas ng living room ay lumalakas ang ingay na naririnig kong galing doon. Just hearing those happy sounds of different small voices, mukhang nagkaroon na ako ng idea kung anong klaseng welcome party ang inihanda ni Mommy sa akin. Kitang-kita ko sa awra ng aking ina ang kakaibang kasiyahan na nararamdman nito sa mga oras na iyon. It seems that his welcome party this time will be a bit interesting than the prevoius gatherings they had. "Hey bro!" Biglaang sulpot ni Kiev sa verandah malapit sa backyard garden. "Welcome home!" Iyon lang at nagmamadali na itong pumunta sa garden bitbit ang isang laundry basket na punung-puno ng laruan. Hindi na rin siguro nito narinig ang pagsagot ko sa kanya ng "Thanks!"&nb
POV King <flashback continuation> "Kidding aside, bro," kapagkuwan ay seryosong usal ni Kiev. "Although, okay na yong problema sa competitor as of now, I really have this weird feeling that it's not totally over yet." "What do you mean?" "Well... I don't know." Kibit-balikat nito. "It just seems odd na emissary lang ang ipinadala ng may-ari for the meeting. i thought she was a professional. Okay naman yung representative niya. I've read the SPA and she has authority to decide about the company she's representing. Kaya lang... I don't feel at ease negotiating with her. Parang may kakaiba sa babaeng 'yon eh." "Baka naman kasi type mo?" Nakangisi kong saad. "What?!" Kiev was dumbfounded. "'Tado! Hindi." "Well
POV - Ei-An Naging busy na ako pagkatapos ng pag-uusap namin ni Uncle Rupert. I had checked all my supplies from personal essentials, bathroom & cleaning essentials, pantry needs, kitchen needs and other important necessities, lalung-lalo na ang pagkain. Habang nagtse-check ay inilista ko na din ang lahat ng sa tingin ko ay kulang sa aking mga supplies dito sa bahay. I planned na ngayong araw ako bababa sa bayan upang mag-grocery. Pinasadahan ko uli ng tingin ang aking listahan. Nang masiguro ko na wala na akong nakaligtaan ay ngumiti ako at lumabas. Dumaan ako sa pintuan sa kusina dahil sa likod bahay ako tutungo upang mai-prepare ko ang kabayong gagamitin ko. Hinaplos ko ang ulo ng kabayo at inihilig naman niya lalo ang kanyang ulo sa palad ko. "Hey sweetie," pagkausap ko sa kanya. "Lets go for a walk, hmm?" paglalambing ko. Humalinghing naman
POV - Ei-An <flashback continuation> "Thank you." nahihiyang sabi ko kay Trevor. I know I look a mess because I feel like a mess. After all the crying and bawling, ngayon ako nakaramdam ng hiya. "You're welcome." nakangiting sagot niya sa akin. "Feeling a bit better?" "Yeah. I guess so." "Good. I really think you needed to let go like that para mas matanggap mo ang nangyari at makapag-move forward ka na rin." nakangiti pa ring saad niya. Nakita ko pa ang maliit na biloy sa magkabilang pisngi niya. "You know Trev, you're more handsome when you are smiling like that." out of the blue na komento ko. "I mean, guwapo ka na kahit seryoso ka. Pero mas nakikita ang kaguwapuhan mo kapag gayang nakangiti k