PAGDATING na pagdating ni John sa tapat ng bahay ni Rogando ay agad siyang nag-doorbell. Hindi na siya nag-alangan. Wala siyang balak na patagalin pa. Hindi na siya natutuwa. Parehas na nasa picture si Rogando kahit na magkaibang pangyayari, kaya sinunod na niya ang nararamdaman. May mga ebidensya naman na sila, pero parang kulang pa kasi. Pero ngayon, malakas na ang pakiramdam niya. Kailangan lang niyang paaminin ito. Galing na si John a condo nito pero wala rin ito doon. Ilang araw na raw itong hindi umuuwi doon ayon sa natanungan niya. Kaya nagpasya siyang dumiretso dito sa bahay nito. Imbes na si Rogando, asawa nito ang humarap sa kanya na ikinagulat niya. “Matagal nang hindi umuuwi rito si Danilo,” mahina at seryosong sabi nito. Pero iba ang sinasabi ng mata nito kaya hindi niya maiwasang magduda. “S-sige ho, tatawagan ko na lang siya.” Tumango si Mrs. Rogando sa kanya. Nagpaalam na rin siya kapagkuwan. Umisang sulyap pa si John sa bahay na iyon bago bumalik sa sasakyan. Hin
AKMANG hahawakan ni Kana ang kamay ni John para pigilan itong pumasok sa silid ni Simone nang tanggalin nito ang kamay niya. Napatingin siya sa kamay niya nang din napansin ni John.“Hindi ka pa sigurado na ikaw ang ama, ‘di ba?”“Saglit lang naman ako. Saka ayokong dumating ang araw na pagsisisihan ko ang bagay na ito, hon.”Hindi nakaimik si Kana. Napayuko lang ito.“Aalamin ko lang ang kalagayan ni Simone. Pangako, mabilis lang ako.” Nag-angat nang tingin si Kana. Wala siyang emosyon ng mga sandaling iyon, pero hindi man lang nakita ni John. Ang isipi nito ay nasa babaeng umuukupa ng silid na iyon.Mapaklang ngumiti si Kana pagkuwa’y tumango na lang. Wala naman siyang magagawa. Paano nga kung si John ang ama? Hindi naman niya ito masisi dahil nawalan ito nang ulirat. Kaya ang dapat na sisihin, si Simone lang. “S-sa cafeteria lang ako,” paalam niya kay John. Mabilis ang pagtango ni John sa kanya. Medyo disappointed lang siya. Gusto niya sanang pigilan siya nito at isama sa loob, p
NAKANGITING kumaway si Kana kay Grant nang makita itong nakasandal sa sasakyan. Nasa labas na siya noon ng ospital. Sabay silang nagtungo na naman dito ni John. Pero magkaiba ang sadya nila. Siya sa doctor na tumingin sa kanya nitong huli. Si John naman ay… Pinilig ni Kana ang ulo dahil sa isiping iyon. “Kumusta? Ano ang sabi ng pinsan ko?” Oh, yes. Napag-alaman niyang pinsan iyon ni Grant matapos makita ang full name nito sa hawak niyang result kanina. Kita ni Grant ang lungkot ni Kana kaya lumapit ito para yakapin ang kaibigan. Ilang beses pa nitong hinaplos ang likuran ni Kana kaya nakaramdam ang dalaga nang pag-iinit sa mata. Kaya tinulak niya ang kaibigan at tinampal sa dibdib. “‘Wag nga ako! Alam mo na ang result tapos tatanungin mo ako?” kunwa’y sabi ni Kana. Sinabi lang niya iyon para hindi na niya maramdaman ang pag-aalala nito. “Kaya ka nga nandito, tama ba?” Hindi naman magaling magsinungaling si Grant kay Kana kaya kamot sa ulo lang ang ginawa nito. “Actually, kinuli
“KAILANGAN mo nang pahinga, Ma’am.” Inilapag ni Maricel ang gamot sa mesa niya. “Tawagin ko ho ba si John—” “‘Wag!” pigil ni Kana nang marinig ang sinabi ng secretary niya. Hinilot niya ang braso niya dahil nangangalay din. “O-okay po.” Nagpaalam na sa kanya si Maricel kaya napasandal na siya sa upuan niya. Wala nang aircon pero nilalamig pa rin siya dahil sa lagnat. Hindi niya alam kung dahil sa naging tagpo nila ni John o dahil sa check up niya kanina. Umaalingawngaw pa rin sa isipan niya ang sinabi ng doctor. *** “I’m sorry, Miss Palma. Same pa rin ang diagnose. You have leukemia. Nagsasayang ka lang ng oras, hindi na mababago iyon. Kaya ang sinasabi mo sa akin na chest pain na nararamdaman mo lately ay isa sa symptoms. Hindi lang dahil sa nasasaktan ka sa mga nangyayari sa relasyon niyo ng boyfriend mo, iyon dahil sa sakit mo. Kahit ang pagsusuka mo, isa rin sa sintomas. Kaya dapat harapain na natin ito.” Umiling-iling siya rito. “Tell me, doc? Biro lang ito, ‘di ba?” Naroon
MAAGANG nagising kinabukasan si Kana para puntahan si John. Pero pagdating niya, nag-aayos na ng gamit si John. Lahat na ay isinilid nito sa isang bag. “S-saan ka pupunta?” nauutal niyang tanong. Kahit na alam ni Kana ang problema ng nobyo, nagawa pa rin niyang tanungin ito. Kagabi kahit na sinabi na niyang hahayaan ang nobyo, pero hindi niya pala kaya. Nagpadala siya nang text dito kagabi pero wala siyang reply na natanggap. Sinabi niyang puntahan siya nito sa silid niya, pero namuti lang ang mata ni Kana. Doon siya nagsimulang mag-alala. Hindi niya pala kayang ibigay si John kay Simone. Pero mukhang galit din ang nobyo sa kanya dahil sa pagkakulong nito noon. “Nagpaalam ako sa Daddy mo, may mahalaga lang akong gagawin sa Bicol. Babalik din naman ako kaagad. Baka kasi biglang tumawag din si Simone.” Parang gustong magsisi ni Kana na pumunta siya rito. Sana pala hindi na. Ang aga nitong manakit. “Simone,” bigla na lang inulit ni Kana ang pangalan ng pinsan niya. “S-schedule na b
“HINDI talaga sumasagot ang pinsan ko, John. Kailangan na niyang malaman na ikakasal na tayo.” Halata ang iritasyon sa mukha ni Simone noon. “Ayokong magkaroon ng isyu tungkol dito. B-baka sabihin, inagaw kita sa kanya.”Natigilan si John sa pagtulak ng cart nang marinig ang sinabi ni Simone. Hindi niya alam na tinatawagan nito si Kana. Sabi niya rito, siya na ang bahalang magsabi. Ayaw niya namang biglain ang nobya.“Let me borrow your phone. I’m sure sasagutin niya kapag number mo ang gagamitin natin. Kailangan nating makuha ang blessing mula sa kanya.”Akmang kukunin ni Simone ang bag niya nang ilayo iyon ni John.“Ako na ang bahala sabi!” Ilang beses na rin niyang sinabi kay Simone pero ang hirap nito umintindi. Nagmamagaling. Ayaw niya pa naman pangunahan siya nito sa desisyon.Hindi ba nito alam na mahirap sa kanya ang desisyon na ito? Kung alam lang nito kung gaano kabigat sa kanya.“Sinigawan mo ba ako? Huh?” Nagsimulang sapuin at hilutin ni SIang ulo. “Kabilin-bilinan ng doc
NAGISING si Kana na hilong-hilo. Baka dahil sa gamot at mga naiturok sa kanya nang isugod siya rito. Wala rin siyang lakas ng mga sandaling iyon. Wala naman siyang ideya sa totoong kalagayan niya, basta nagising na lang siya na ganito. Pero alam niyang isa sa nagpahina sa kanya ang huling balita na natanggap niya. Para bang inubos nito ang lakas na natitira sa kanya. Nadala niya rin sa panaginip ang natanggap na text mula kay John kaya naman parang hindi rin siya nakapagpahinga. Paggising niya, halata sa mukha niya. Kaya kung titingnan siya ngayon, parang nadagdagan ang edad niya ng ilang taon. Mabuti na lang at wala rito ang magulang niya. Pilit na ngiti ang iginawad niya sa nurse na si Harper nang pumasok ito. Tsinek siya nito mayamaya. May mga ni-remind din ito sa kanya. Mamaya rin daw ang rounds ng doctor niya ayon dito. “Have you considered telling your family about your condition?” Mapakla siyang ngumiti sa naging tanong ng nurse. “They said this hospital takes good care of
“May oras ka pa para umatras, Kana.” Sabay padulas nito ng daliri sa hita niya. Malapit iyon sa pagitan ng hita niya kaya bahagyang napaawang ang labi niya.“Ngayon pang naramdaman ko ang mga haplos mo, Serrano, aatras ako?” Umiling siya sa binata. “Hindi. Kaya ituloy mo na, please? Gusto kong maramdaman kung paano ang angkinin ng isang kagaya mo, Serrano.”***Chapter 1“MS. RAMIREZ, you have only three months left to live.” Parang guguho ang mundo ni Kana nang marinig ang sinabi ng doctor sa kanya.Oh God, simpleng hilo at kirot lang, ‘yon na kaagad ang hatol sa kanya? Aba’y talagang gugunaw talaga ang mundo ng kung sino man ang bigyan nang ganitong hatol. Dapat rin ba niyang sisihin ang ina niya? Naikuwento kasi ng Mommy niya na minsan na siyang nahulog sa kama. Teka nga, baka nakadagdag iyon sa sakit niya?Parang gusto niyang sumigaw ng mga sandaling iyon.Wala sa sariling napatayo siya at iniwan ang doktor. Tinawag pa siya nito pero lumusot lang sa tainga niya. Ayaw na niyang mar