CHAPTER 2

Nasa taxi na si Selene, pero hindi pa rin mawala sa isip niya ang nangyari sa opisina kanina. May fiancée na si Damon. Paulit-ulit na umuukit sa kanyang isip ang mga salitang iyon, parang bangungot na muling sumugat sa pusong sugatan. Limang taon na ang nakalipas nang bigla siyang iwan nang walang paliwanag. Ngayon, nakita niya si Damon, successful, powerful, at engaged. Lalo lang lumakas ang sakit sa pag-iisip na naka-move on na siya, habang siya’y nakakapit pa rin sa mga alaala nila.

Naalala niya bigla ang daan na lagi nilang tinatahak noon sa college. May maliit at lumang café sila na madalas puntahan sa likod ng park. 

“Even if I have nothing now, I swear, Elene... I’ll work hard. I’ll become the biggest investor in the country. I’ll give you the life you deserve.”

Naalala niya na ngumiti lang siya, hindi niya sinabi na may kaya ang pamilya niya. Ayaw niyang layuan ito ng lalaking minamahal niya dahil hindi sila pareho ng estado sa buhay

Ngayon, iniisip niya kung ang desisyong iyon ba ang naging dahilan ng lahat ng ito. 

Kinabukasan, kumalat agad ang mga usap-usapan sa opisina tungkol sa bagong empleyado,  isang baguhan sa interior design na wala pang patunay ng galing o karanasan. 

“Sino ba ‘to? Paano siya makakasabay sa mga eksperto dito?” bulong ng isa. “Wait, narinig mo ba? She’s always used her looks to climb up,” sagot ng isa pa, halatang may halong duda at pag-aalinlangan. Napuno ang opisina ng mga matang nakamasid at mga komentong pilit naghahanap ng kahinaan sa bagong dating.

Napalingon si Marion, isa sa mga matagal nang interior designer, “Sa itsura niyang iyan, mukhang totoo naman na ginagamit niya ang alindog niya to earn a position na ilang taon muna nating pinaghirapan.”

Gusto sanang tumutol ni Selene pero hindi niya na ginawa. Gusto niyang magsimula ulit at ayaw niyang masira ang pangalan dahil lang dito. 

“Sa conference room, now.”

Natigil ang bulungan nang marinig ang Design manager ng team. Isa-isang pumasok ang mga empleyado at nagulat nang makita ang presentasyon sa harap nila.

Ang Design Manager, si Mr. Garcia, ay nakatayo sa harap ng projector, hawak ang remote control. "Team, nais kong ipakita sa inyo ang isang malaking proyekto na ipinagkatiwala sa atin ng client. Isang proyekto na hindi lamang magpapataas sa ating portfolio, kundi magdadala ng mga bagong oportunidad."

Mabilis na binanggit ng iba’t ibang designer ang pangalan ni Marion, siya ang pinakamatagal at may pinakamaraming experience sa team. Sa loob ng ilang taon, siya ang naging pangunahing designer ng mga malalaking proyekto, at wala nang ibang nagtangkang kumalaban sa kanyang pamumuno.

“May mga tanong ba?” pagsingit ni Mr. Garcia sa assumptions ng kaniyang buong team. “Pero bago kayong mag-isip, nais ko munang ipaliwanag, sa pagkakataong ito, lahat ng designer ay inaanyayahang mag-submit ng kanilang proposal para sa design ng proyekto. Hindi lang isang tao, kundi bawat isa sa inyo ay may pagkakataon na magbahagi ng kanilang ideya. Kailangan nating mag-collaborate.”

Nagkatinginan ang mga designer, at ang lahat ng mata ay napadako kay Marion. Sa palagay ng marami, siya na lamang ang tamang tao para sa trabaho. Hindi inaasahan na magiging ganito ang magiging sistema ng proyekto.

“Pero, sir,” magalang na tinuran ni Marion, “mukhang ako po ang may pinaka-angkop na karanasan para dito. Kung pwede lamang, baka mas madali kung ako na lang ang magtuloy ng proseso. Alam ko po ang nais ng client at paano ito mapapaayos.”

Tumingin si Mr. Garcia sa kanya, medyo seryoso, at may kasamang pag-aalala. “Marion, nauunawaan ko ang iyong posisyon, at pinahahalagahan ko ang iyong mga taon ng serbisyo. Ngunit ang kagustuhan ng client ay malinaw. Ang nais nila ay makita ang iba pang perspektibo ng ating team. Walang sino man sa atin ang dapat magtakda ng hangganan. We need everyone’s ideas.”

Nagpahid si Marion ng pawis sa noo. Alam niyang may mga pagkakataon na ang client ay nais ng fresh perspective. Pero sa loob-loob niya, hindi niya matanggap na hindi siya ang pipiliin. Matagal na niyang pinaghirapan ang kanyang lugar sa kumpanya, at ang ganitong uri ng diskarte ay tila isang pagsubok sa kanyang awtoridad.

“Meeting adjourned.” 

Nang akmang tatayo si Selene ay hinarangan siya ng folder ng manager. “Ikaw si Elene tama ba?”

“Yes manager,” confident niyang sambit.

“Magaganda ang mga design na ipinasa mo sa aplikasyon mo. Ang fresh at modern ng dating nila, kaya’t umaasa akong makikita ko rin ang ganoong klase ng ideya para sa proyektong ito.”

“Makakaasa po kayo,” masiglang sambit ni Selene na puno ng pag-asa.

“Siya nga pala, bago ka bumalik, idaan mo nga muna itong portfolio kay Mr. Thorne. Kanina pa niya ito hinihintay eh.”

“P-po, sa opisina po ng CEO?” nauutal na sumbat ng dalaga.

“Oo, heto na, nagmamadali kasi ako’t may kliyente pa tayo sa baba.”

Hindi na nakatutol si Selene nang ilagay ng manager ang folder sa mga kamay niya. 

Akala niya’y hindi na ulit niya makikita ang CEO ng kompanya dahil mababa lang naman ang ranko niya. Pero bakit ngayon, may ganitong pangyayari?

Ngunit wala itong nagawa dahil mukhang mahalaga ang portfolio na ibinilin sa kaniya. 

Narating na niya ang malaking pintuan ng opisina nito pero bago ito pumasok ay inihanda muna niya ang sarili niya. 

Kumatok muna ito bago pumasok pero kahit anong paghahanda niya’y hindi pa rin siya handa sa nakita niya.