CHAPTER 1

Tumayo si Selene sa harap ng matayog na gusali ng SVT, mabilis ang tibok ng kaniyang puso. Pero  alam niyang ito ang kaniyang pagtakas, mula sa kanyang ama, mula sa bigat ng responsibilidad sa kumpanyang nais nitong ipamana sa kanya. Ayaw niyang maging tagapagmana ng Avenir Corporation. Dahil ang pananatili roon ay magbabalik lamang ng mga alaala noong buhay pa ang kanyang ina. Bukod pa rito, nais niyang bumuo ng sariling pangalan lalo na sa mundo ng interior design.

Kaya muling ginamit ni Selene ang pekeng identidad na limang taon na niyang nilimot. Kailangan, para hindi siya makilalang anak ng isa sa pinakamayaman sa Mayanka. Nag-apply siya sa isa sa pinakalamalalaking kompanya ng design, umaasang makapagsimula muli.

"Elene Crawford," mahinang sambit niya habang binabasa ang pangalan sa folder, pangalan ding ginamit niya noon para makapasok sa art school. Hindi niya akalaing magagamit pa ito muli, matapos ang lahat. Ngunit mabilis niyang nilimot ang mga alaala at dumiretso sa resepsyon para itanong kung saan gaganapin ang interview.

Matapos makumpirma ang kanyang pangalan, inihatid siya sa pinakamataas na palapag. Tahimik siyang naghintay sa labas ng opisina ng CEO. Pero hindi maikubli ang pagkalito sa kaniyang mukha. Bakit siya dinala roon? Hindi ba’t dapat ay sa HR muna siya iinterbyuhin? 

Natahimik ang isip niya nang bumukas ang pinto. Yumuko siya at inayos ang blazer, ngunit napako sa kinatatayuan nang makita kung sino ang nasa loob.

“D-Damon?” mahinang bulong niya.

Parang tumigil ang oras sa kanyang paligid nang magtagpo ang kanilang mga mata.

Si Damon Thorne. Ang parehong Damon na humalik sa kanya sa gitna ng ulan limang taon na ang nakalilipas, ang lalaking nag-iwan ng mga pangako at nawala na parang bula. Ngayon, nakasuot siya ng charcoal suit, at matikas na nakaupo sa isang custom-made leather chair, parang hari ng sariling kaharian.

Sa kabilang banda’y tila nanigas ang panga ng binata nang makita ang babaeng tumawag sa kanya. Walang ngiti o kahit bakas ng paglapit ng loob sa kanyang mga mata.

Hindi naramdaman ng dalaga ang tension sa pagitan nila dahil sa pananabik. Walang pag-aalinlangan siyang lumapit, nanlalabo ang mga mata sa pag-asang muling mabuhay ang pag-ibig, kahit na ang taong ito ang nag-iwan sa kanya ng matinding sakit.

  “Hindi ko alam na ikaw ay—”

“Everyone. Out.”

Napahinto siya sa gitna ng hakbang, bahagyang nakataas ang kanyang mga braso na tila handang yumakap sa lalaki, ngunit natigilan sa gulat nang marinig ang malamig at di-pamilyar na tono ng boses nito.

Nanikip ang dibdib ni Selene nang hindi niya makita ang inaasahang reaksyon. Iyon pa rin ang mukha, ngunit ibang aura. Nasaan ang Damon na matamis magsalita, ang lalaking pangarap niyang muling makapiling?

Nagkatinginan ang mga executive, pero tahimik silang lumabas, isa-isa. Maya-maya’y sila na lang ang naiwan, at ang tahimik na paligid ay halos ikasakal niya.

Pinilit pa ring ngumiti ni Selene sa kabila nito. “Ikaw… Hindi ka pa rin nagbabago.”

Dahan-dahang tumayo si Damon, umikot sa mesa, at tumigil sa gilid nito. Mababaw at kakaiba ang lamig ng kanyang tinig.

  “You too. Hindi ka pa rin nagbabago. Still clinging to rich men just to get what you want.”

Napakurap si Selene. “Anong ibig mong sabihin?”

Hindi siya sumagot; sa halip, marahas niyang hinablot ang folder mula sa kamay ng dalaga, ni hindi man lang ito nilingon.

  “Is this the reason why you’re here? Umaasang makadikit na naman sa isa pang executive para lang makasampa pataas? Same old, Selene.”

“Huh? Hindi totoo 'yan,” giit niya. “Nagpunta ako rito para mag-apply bilang interior designer. Hindi ko alam na—”

“Gusto mong tanggapin kita?” pagputol ni Damon sa kanya.

Binuksan niya ang folder, mabilis na tiningnan ang nilalaman, saka ito itinapon sa tabi na para bang walang halaga.

  “Fine. But I want something in return.”

“A-anong ibig mong sabihin?” nauutal na tanong ni Selene.

Lumapit si Damon sa kanya. “Show me how you convinced the last guy. Akitin mo ako, gaya ng ginawa mo sa lalaking iyon.”

“Ano? Damon—”

Ang pagkabigla ng dalaga ang nag-udyok kay Damon na hawakan ang kanyang mga pulso at itulak siya sa malamig na salaming pader ng opisina. Ang mukha nito’y ilang pulgada na lang ang layo sa kanya, ang hininga’y mabigat, at ang mga mata’y nagliliyab sa damdaming hindi niya maipaliwanag. Galit. Pagnanasa. O isang bagay na mas malalim at mas mapanganib.

“Still the same,” anas ni Damon sa paos na tinig. “Habang buhay na humahabol sa pera, kahit may nasasaktan.”

“Wala kang alam—” 

Pinutol ni Damon ang salita ni Selene sa isang halik, hindi banayad, hindi rin maingat. Gustong tumutol ng dalaga, ngunit nalunod sa apoy ng mga labi ng binata. Gusto niyang itulak ito, pero ipinagkanulo ng katawan ang alaala ng init at amoy na minsang nagpabagsak sa kanya.

Hinila ni Damon pababa ang blazer ni Selene Sumunod ang kaniyang puting blusa dahil sa mabilis na pagputok ng mga butones mula sa nagmamadali nitong mga daliri.

“Did you think na basta ka na lang papasok dito,” mariin niyang sabi na puno ng hinanakit, “and look at me like that, like I didn’t matter?”

“Hindi ako tumigil sa pagmamahal sa’yo,” bulong ni Selene, nanginginig habang gumagapang ang kamay nito sa kurbada ng kanyang baywang.

“Huwag mo akong lokohin, Elene.”

Napasinghap siya nang bigla siyang buhatin ni Damon at ipinatong sa gilid ng mesa. Magsisimula pa lamang maglakbay ang mga kamay ni Damon sa kanyang katawan ngunit ramdam na niya agad ang init ng mga ito sa kaloob-looban niya.

  “A… ah, D-Damon…” 

Biglang napatigil ang binata. Sh*t that voice.

Agad na tumuon ang kanyang mga mata sa mga mata ni Selene, tila hinahamon na pigilan siya. Ngunit kusang pumulupot ang mga binti ng dalaga sa baywang ni Damon.

Napaliyad si Selene nang maramdaman ang pagdikit ng kanilang mga katawan.

“P…please,” mahinang usal niya habang dahan-dahang inilalapit ang sarili sa lalaking nasa ibabaw niya.

At walang sabi’y biglang pinasok ng binata ang kaniyang kalooban.

Hindi ito banayad. Hindi rin ito dahan-dahan. Mariin at walang pag-aatubili ang bawat galaw ni Damon, mabilis, marahas, at punô ng matinding pananabik na matagal niyang kinimkim.

“D-Damon,” umungol si Selene, nanginginig ang kaniyang tinig habang nilulukob siya ng init at tigas ng damdaming muli niyang naramdaman.

“F*ck. You’re so wet.”

“A….ahhhhhh. Damon, hmmm.” Nalusaw ang kanyang mga daing sa mga labi ni Damon, habang ang kanyang mga kuko ay gumuhit pababa sa likod nito.

At gaya ng bilis ng pagsisimula nito, ganoon din kabilis itong nagtapos.

Tumalikod si Damon at inayos ang manggas na parang walang nangyari.

“Someone will show you out later," malamig na sambit ng binata.

Bumukas ang pinto makalipas ang ilang minuto, at pumasok ang isang matangkad na babae na nakasuot ng maayos na pencil skirt. Hawak niya ang isang baso ng juice.

Agad na umayos ng upo si Selene, namumula ang mukha at litong-lito.

“Sino ka?” tanong niya.

Lumingon ang babae kay Damon, saka nginitian si Selene nang matamis. “Oh. Ako si Aestra. Damon’s...”

“Fiancée… She's my fiancée.”