Sabado ng madaling araw, nasa byahe na silang lahat pauwing Pilipinas. Kasabay nila Sophia si Marcus na parang buntot simula noong nasa hospital sila hanggang makalabas sila. Parati kasi itong bumibisita sa bahay nila sa States, at dahil doon mas nakapalagayang loob nito ang anak niyang si Victoria.
Mahilig sa bata si Marcus at maalaga din ito kay Victoria. Minsan pa nga'y doon na natutulog ang binata na siyang isa sa mga rason ni Sophia na magtiwala ulit dito. Nararamdaman niyang maganda ang hangarin ni Marcus sa kanilang mag-ina.
Katabi sila Marcus at Sophia sa mga oras na iyon, habang nakapw
Sa loob ng isang marangyang restaurant, nakaupo sina Miguel at Celeste sa isang pribadong sulok. May malambot na ilaw mula sa chandelier na nagbibigay ng banayad na ningning sa kanilang paligid. Sa ibabaw ng lamesa, isang mamahaling singsing ang nakapatong sa maliit na pulang kahon.Hawak ni Miguel ang kamay ni Celeste habang tinititigan ito nang may lalim."Mahal, gusto kong magpakasal na tayo," diretsong sabi nito, puno ng determinasyon ang boses.Napasinghap si Celeste, hindi makapaniwala sa bilis ng mga pangyayari. Alam niyang mahal siya ni Miguel—o mas tama, mahal nito si Celeste. Pero siya? Hindi siya si Celeste. Siya si Wendilyn, ang kakambal na matagal nang nawalay sa kanya."Miguel..." mahina niyang tugon, pilit na iniiwasan ang titig ng lalaki."Ano pa ang hinihintay natin? Alam kong mahal mo rin ako, kaya wala nang dahilan para magpaliban pa tayo," ani Miguel, hinihigpitan ang hawak sa kanyang kamay. "Gusto kong ipagsigawan sa buong mundo na ikaw ang babaeng pakakasalan ko.
It was past 12 a.m. nang biglang nag-vibrate ang cellphone ni Celeste sa ibabaw ng kanyang bedside table. Nang makita niya ang pangalan ni Miguel sa screen, agad niyang sinagot ang tawag."Miguel?" mahina niyang sabi, may halong pagtataka at kaba sa kanyang tinig. Naiisip niyang baka alam na nito ang pagbabalat kayo niya."Celeste... pwede ba kitang makita ngayon?" may bahagyang pag-aalangan sa boses ng lalaki, ngunit ramdam niya ang tindi ng damdamin nito."Ngayon? Gabi na, Miguel. What makes it important?" tanong niya habang nakaupo sa gilid ng kanyang kama, hawak nang mahigpit ang kanyang cellphone. Gusto niyang masigurado na hindi pa nito alam ang lahat."Wala, gusto lang kitang makausap. Mahalagang gabi ito para sa akin, Celeste. Please..." Malambing at may bahid ng pagsusumamo ang tono ng kanyang boses.Importante?At anong gustong mangyari ng lalaking 'to?Hindi alam ni Celeste kung bakit nanginginig ang kanyang kamay habang nakatingin sa kawalan. Hindi siya sanay sa mga lalaki
Malalim na ang gabi. Sa pribadong opisina ni Don Valles, ang tanging ilaw ay mula sa desk lamp na nagbubuga ng malamlam na liwanag. Tahimik niyang iniikot ang alak sa kanyang baso habang nakatingin sa isang lumang larawan sa kanyang mesa—larawan ni Celeste. Ang babaeng matagal na niyang inilibing sa nakaraan.Biglang tumunog ang telepono. Agad niya itong sinagot, at sa kabilang linya, narinig niya ang kabadong tinig ni Miguel."Ano'ng nangyari, Miguel?" Tanong pa ng ginoo kay Miguel."Don Valles... Celeste is alive. Nakita ko siya kagabi."Biglang nanigas ang katawan ni Don Valles. Ang malamig niyang ekspresyon ay hindi natinag, ngunit sa loob-loob niya, unti-unting bumibigat ang kanyang paghinga."Huwag kang magbiro, Miguel." Halata sa boses ng ginoo ang pag-aalala na may halong kaba."Hindi ito biro, Don. Dumating siya sa akin kagabi. Hinarap niya ako. At—"Saglit na natigilan si Miguel, tila bumibigat ang sasabihin niya. Nakatingin siya ngayon sa kanyang kamay, na kaninang umaga la
Miguel sat at his desk, papers scattered before him, his mind preoccupied with the constant flow of responsibilities. The day had been long, and the pressure of the business weighed heavily on his shoulders. As he ran a hand through his hair, trying to focus on the numbers before him, a soft click of the door handle broke his concentration. He glanced up, expecting to see one of his staff members or perhaps a colleague, but instead, his eyes locked onto something—or rather, someone—who completely stole his breath away.Celeste.She stood at the door, framed by the light coming through the office windows. She wore a stunning dress that clung to her figure in all the right places, a deep red that shimmered in the light, highlighting her curves with an almost sinful elegance. Her hair, once a mess of disarray, now fell in perfect waves down her back, her face enhanced with makeup that made her features look even more striking. The woman who stood before him now was not the same woman he
Sa ilalim ng maliwanag na buwan, tahimik na naupo si Sister Wendilyn sa isang lumang bangko sa gitna ng hardin. Ang malamig na simoy ng hangin ay dumadampi sa kanyang pisngi, at ang samyo ng mga bulaklak ay tila nagbibigay ng aliw sa kanyang naguguluhang isipan. Matagal na siyang nakatitig sa mga bituin, nag-iisip kung kailan niya muling maalala ang nakaraan niyang nawala."Uy, andito ka pala!" masiglang bati ni Sister Sheila habang palapit kasama si Sister Grace."Ang lamig dito, baka ginawin ka," dagdag ni Sister Grace, sabay lapit at naupo sa tabi niya. "Pero ang ganda ng gabi, ‘di ba?"Tahimik na tumango si Wendilyn. Hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ang bigat sa kanyang dibdib. Simula nang dumating siya sa pasilidad, lagi niyang nararamdaman ang puwang sa kanyang alaala—parang may kulang, pero hindi niya matukoy kung ano."Alam mo ba, Wendilyn," panimula ni Sister Sheila, "dati kaming mag-bestfriend ni Sister Grace. As in, hindi kami mapaghiwalay!""Hanggang ngayon naman, h
Ilang oras lamang ay narating na ni Wendilyn ang probinsya ng Davao. Habang bumababa sa eroplano ay tanaw niya ang mga nakakumpol na madre na hawak ang isang karatula. "Wendilyn", iyon ang nakasulat sa bagay na iyon. Mabuti na lang talaga at hindi siya nahirapan na hanapin ang driver na susundo sa kaniya.Dahan-dahan siyang nagtungo rito. Nakangiti siya habang dala ang mga bagahe."Sister Wendilyn, masaya ako at nakarating ka na..." bati ng isang masayahin na ginoo, hindi niya ito kilala, at mas lalong wala siyang ideya kung kilala ba siya nito."Hello." Bati niya sa mahiyaing boses.Hindi nagtagal ay kinuha nito ang mga dala niyang bag at tinungo na nila ang sasakyan, tahimik lang siya sa oras na iyon dahil wala siyang ideya sa gagawin niya doon. Tahimik lang din ang lalaking kasama niya, hindi nga niya alam ang pangalan nito."Uhm, a-ano po pala ang pangalan ninyo?" Tanong niya rito."Ay, nakalimutan ko palang magpakilala, ako pala si Jose. Ako ang driver ng mga madre dito sa Davao.