Part 1

Papasok na si Naila sa entrance ng pinagtatrabauhan niya ng mapansin niya ang teenager na lalaki na tumatakbo na dinaanan siya. Napansin niya ang takot sa mga mata nito. Pagkatapos ay narinig niya ang boses ng isang lalaki,

          “If I caught you, you’re a dead meat.”

Galit na pagbabanta ng lalaki. In all fairness, maganda ang boses nito. Lalaking-lalaki!

          Sa sobrang bilis nitong tumakbo ay hindi na niya nakita ang mukha nito. She noticed how broad his shoulders are. It matches his masculine voice with that nice accent. Sa tagal ng pagtitig niya sa likod nito ay hindi agad nag-sink in sa kanya na hawak na ng lalaki ang damit ng teenager na lalaki.

          Nakita niya ang panginginig ng teenager at mukhang maiiyak na ito. At sa tingin niya ay nagmamakaawa ito sa lalaki. Nakita na din niya ang pag-abot nito sa cellphone na maaaring ini-snatch nito kaya ito hinabol.

          Naawa siya sa teenager. Siguro ay wala ng makain ito kaya nito nagawa iyon pero alam naman niyang hindi tama na magnakaw ito para makakain.

          Awtomatikong gumalaw ang mga paa niya ng makita niya na itinaas ng lalaki ang kamao nito na parang susuntukin ang teenager. “Stop right there—” galit na sigaw niya. Masama ang ginawa ng teenager pero hindi tamang saktan ito atsaka bata lang ang bubugbugin nito.

          Marahas ang paglingon na ginawa nito sa kanya. “And who are you to tell me that?” Pero biglang huminahon ang itsura nito ng pagmasdan ang mukha niya. Parang na-amuse ito.

          Nagulat siya dahil hindi naman mukhang foreigner ito. Mukha itong Filipino na lumaki sa ibang bansa at nagkaroon ng accent. “I—I just want to…” She felt like there are falling petals beside this man and she lose her consciousness when their eyes met. Hindi niya inexpect na ganoon kagwapo ito. And the way he looked at her. Wala pang lalaking tumitig sa kanya ng ganoon. Paghanga ba iyon? Kung iyon man ay hindi siya sigurado basta uminit ang mga pisngi niya.

          “Ang sabi ko sino ka para sabihin sa akin iyan?” He asked with an angry tone. Pero di niya makita sa mga mata nito na galit ito. Para pa ngang nagkukunwari lang na galit para i-tease siya.

          Or it was just her imagination?

          Siya naman ay parang biglang nagising. Nakakapagtagalog naman pala ito ay bakit paenglish-english pa ito sa Pilipinas. Sumakit tuloy ang ulo niya. “Sabihin na nating mali ang ginawa niya sa iyo pero hindi tamang suntukin mo siya. Hindi mo ba nakikita? Bata itong pinapatulan mo. Mahiya ka naman.”

          Binitiwan nito ang teenager. “So ako na ang ninakawan ay ako pa ang mahihiya?” Sumeryoso ang itsura nito na parang hindi nagustuhan ang sinabi niya. “Is that what you mean? So, we should tolerate his wrongdoings just because he was a minor? Hindi mo ba naisip na lalo niyang ipagpapatuloy ang maling gawain niya dahil ipinagtatanggol mo siya?”

          “Hindi naman sa ganoon. Ang sa akin lang ay huwag naman nating idaan sa ganyang paraan. Pwede mo naman siyang pagsabihan o ireport sa pulis. Pero huwag mo siyang sasaktan. Hindi mo alam ang pinagdadaanan niya. Hindi mo alam kung bakit kailangan niyang gawin ito.” She suddenly found herself on the snatcher’s shoes. Alam niya ang pakiramdam ng walang-wala. Iyong point na kailangang-kailangan mo ng pera pero wala kang makuhanan. Iyong may trabaho ka at nagsusweldo pero hindi pa din sapat kaya kakailanganin mo ng part time job na sobrang mahirap maghanap dahil halos lahat ng kumpanya ay full-time employee ang gusto.

Something pricked her heart when she thought about her present life and how hard it is. “May mga pagkakataon na kahit alam mong mali ay gagawin mo pa rin d-dahil w-wala kang choice.” Maiiyak ba siya? “Because poor people like us are always left with no choice. Hindi katulad ninyong mayayaman na palaging may choices.” She inhaled and exhaled. Dahil bumigat ang dibdib niya. Pakiramdam niya ay hindi ang bata ang ipinagtatanggol niya kundi ang sarili niya.

          Maybe because she knew what it feels like to have nothing and do things you don’t really mean.

          Nawala ang galit na ekspresiyon nito.

          “Bakit mo ginawa ito? Alam mo naman na masama ito, hindi ba?” tanong niya sa teenager.

          Tumango ito. “Hindi ko po sinasadya, ate. Gutom na gutom na po kami ng kapatid ko. Namalimos na po ako kung kani-kanino pero hindi po ako binibigyan. Ito na lang po ang naisip kong paraan. Patawad po.”

          Mabilis na pinahid niya ang luhang tumulo sa kanyang mga mata. Ganoon siya kaemosyonal. “Bibilhan ka ni ate ng pagkain, ha. Huwag ka ng mag-alala.” Gusto yata niyang bawiin ang sinabi niya. Nasa five hundred pesos na lang kasi ang pera niya at isang linggo pa bago ang sweldo. Kung babawasan niya iyon ay hindi siya magsu-survive.

          Sabay silang napatingin ng bata sa cellphone na nasa tapat na ng mukha ng teenager na lalaki. Iphone 16 pro max iyon. Iyon iyong cellphone na ini-snatch nito.

          “Ano iyan?” tanong niya sa lalaki.

          “Cellphone,” sagot nito.

          Nang-iinis ba ito? “Alam ko. Anong ibig sabihin niyan? Binibigay mo sa kanya iyan? Ganoon ba?” Nang-iinsulto ba ito? Gusto pa nga nitong suntukin ang lalaki dahil sa cellphone na iyon tapos ay ibibigay na nito iyon ngayon?

          “Yes,”

          “Huh?” napanga-nga siya. Seryoso ba ito? E iyon iyong pinakalatest ng Apple e at kulang-kulang na sa isang daang libong piso iyon tapos ay ibibigay lang nito?

          Hindi siya na-a-amaze sa mga mahal na bagay o nangangarap na magkaroon ng ganoon. Pero madalas na a-amaze siya sa presyo ng mga iyon.

          “I’m serious.” Sabi pa nito.

          Mukha ngang seryoso ito. Mukhang nakonsensiya ito sa mga sinabi niya.

          “I’m sorry for punching away my frustration, kid. I just felt like how dare you mess with me.”

          Lalo yatang lumuwag ang pagkakabuka ng bibig niya. So, natapakan lang ang pride nito kaya ito nagalit ng ganoon at hindi dahil mahal ang cellphone na iyon at nanghihinayang ito.

Kungsabagay, mukha namang mayaman ito kaya di kataka-takang ipamigay nito ang cellphone na iyon.

          “Sell it to whomever and buy foods for your sibling.”

          “Huwag na. Itago mo na lang iyan. Hindi rin naman niya alam ang halaga niyan at baka isipin pa ng pagbebentahan niya na ninakaw niya yan.” Hinawakan niya ang kamay ng teenager. “Halika. Ibibili kita ng pagkain doon.” Itinuro niya ang malapit na tindahan.

          “Wait. Sasama ako—” Biglang tumunog ang cellphone nito. Sinagot nito iyon. Base sa pagsagot nito ay mukhang kailangan na ang presensiya nito ng kung sino man iyon. “I’m sorry. I need to go.” Tinignan nito ang teenager. “Pumunta ka dito ng ganitong oras bukas. May ibibigay ako sa iyo at para sa kapatid mo.”

          Tumango ang teenager.

          “Good,” ngumiti ito at pagkatapos ay tumingin sa kanya. “I’m sorry for acting that way. I’m Ashton. It was nice to meet such a gorgeous woman like you.”

Abot yata hanggang tenga ang ngiti nito na nagpakaba at nagpataba ng puso niya at imbes na sa sikat ng araw siya napapaso ay bakit sa titig na iyon? “O-Okey lang,” and for the first time in her life, ngayon lang siya nabulol dahil sa bola ng isang lalaki. May mga lalaking nagkagusto sa kanya o nagpaparamdam at sinabihan ng kung ano-ano pero wala ni isa sa mga iyon ang nagkaroon ng impact sa kanya.

Is it because of his accent? It sounds expensive.

          Tumango ito. “Hope to see you here tomorrow. What is your name—Okay, okay, dad… I’m on my way there.” Tumingin muna ito sa kanya at ngumiti bago napilitang tumakbo palayo.

          She saw that broad shoulder again, running away. May pagkakataon na lumilingon ito sa kinatatayuan nila. Dalawa o tatlong beses yata iyon. And he was smiling between those stares. And every time he does, she just couldn’t look away. She liked the feeling of being stared by those pair of brown eyes.

          “Ate, ang sabi mo kakain tayo?”