ตอนที่10.ถูกจับได้

"ที่เธอตอบไม่ได้เพราะเธอไม่รู้ว่า แผลที่แขนเพชรน้ำหนึ่งไปโดนอะไรมาใช่ไหม"ขนอ่อนพากันเรียงตัว เมื่อเขาเอ่ยชื่อเพชรน้ำหนึ่งออกมาเต็มปาก เหมือนเขารู้ว่าเธอไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง

"ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าแขนฉันไปโดนอะไรมา ฉันว่าคุณเมามากแล้ว เราแยกกันตรงนี้นะคะ"พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนเพื่อจะหนีไปตั้งหลัก 

"เมื่อสองคืนก่อนมีคนเห็นเธอในผับแถวๆทองหล่อ"พูดพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวอย่างจับผิด

"ค่ะ ฉันหนีคุณไปตอนคุณหลับ"พูดเพราะไม่อยากให้เขาถามเธออีก

"อือ...ปกติเธอก็เที่ยวเก่งจนฉันชิน"

"ก็ไม่แปลกนี่คะ ของมันเคยๆ"พลอยพัดชายังแถไม่หยุด เธอจะไม่ยอมจนมุม ต่อให้เขาต้อนจนไม่มีทางหนีก็ตาม ภารันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองนิ่งมาที่หน้าเธอ

"ตอนที่เพื่อนฉันเจอเธอ มันเป็นเวลาเดียวกับที่...ฉันนั่งทานข้าวอยู่กับเธอ! มีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม พลอยพัดชา! "ภารันพูดในต้นประโยค ก่อนจะตวาดลั่นเมื่อเอ่ยชื่อเธอออกมา ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่ ตากลมโตมองเขาอย่างตกตะลึง

"คุณภารัน! "เรียกชื่อเขาก่อนจะถอยหนี แต่ก็ช้าไปกว่ามือแกร่งที่รวบเข้ามาที่เอวของเธอ แล้วออกแรงดึงจนร่างบางปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างแรง

"โกหกฉันทำไม! ต้องการอะไร! "ชายหนุ่มตวาดลั่น มือที่จับแขนเธอไว้ลงน้ำหนักบีบจนหญิงสาวเจ็บร้าวไปทั้งแขน

"คุณภารัน ปล่อยนะฉันเจ็บ! "ร้องบอกพร้อมกับดิ้นหนี รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนเมื่อเขายังบีบลงมาอย่างไม่ปราณี

"สวมรอยเป็นเพชรน้ำหนึ่งทำไม เธอต้องการอะไรจากฉัน พลอยพัดชา!"เป็นอีกครั้งที่เขาเอ่ยชื่อพลอยพัดชาออกมาเต็มปาก 

"ปล่อยนะฉันเจ็บ! "หญิงสาวดิ้นหนี เมื่อเขาทำให้เธอเจ็บ จะแก้ตัวตอนนี้ก็คงไม่ทัน เธอเองก็ยังไม่ได้คิดแผนเรื่องนี้เอาไว้ ไม่คิดว่าภารันจะจับได้เร็วขนาดนี้ มีตรงไหนบ้างที่เธอไม่เหมือนแฝดพี่ เธอทำจนเหมือนทั้งตัว

"ตอบมาว่าเธอต้องการอะไรจากฉัน!"

"ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณทั้งนั้น ฉันเองก็ไม่ได้อยากมาที่นี่เลยสักนิด! "คำตอบของเธอทำให้ภารันเดือดจัด

"ไม่อยากมาแล้วมาทำไม! พูด! "

"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ"

"เจ็บก็พูดสิ พูดออกมาให้หมด! "

"ฉันไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น แม่บอกให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันก็มาตามคำสั่งของท่าน"

"โกหก! พวกคุณวางแผนอะไรกัน เพชรน้ำหนึ่งสั่งให้คุณมาทำอะไร! "

"คุณรัน ฉันเจ็บนะคะ ฉันไม่รู้ว่าระหว่างคุณกับพี่เพชรมีเรื่องอะไรกัน ฉันมาตามคำขอร้องของแม่ ท่านให้ฉันมาดูแลคุณ ฉันรู้แค่นี้ ถ้าคุณอยากรู้อะไรก็ไปถามจากพี่เพชรโน้น ฉันไม่เกี่ยว! "

"ไม่เกี่ยวเหรอ ตอนนี้เธอเกี่ยวเต็มๆ แล้วทูนหัว กล้ามากนะที่เข้ามาเหยียบจมูกฉัน ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าคนอย่างไอ้ภารัน ไม่ใช่คนที่ใครที่ไหนมาหลอกได้ โดยเฉพาะเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอ! "พูดจบก็ออกแรงลากหญิงสาวเข้าไปในตัวบ้าน คนรับใช้ที่เห็นเหตุการณ์พากันแตกตื่น เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านาย ผู้หญิงคนนี้เข้าบ้านมาแค่ไม่กี่วัน คนในบ้านก็วุ่นวายไปหมด

พลอยพัดชาเองก็ตกใจกับการกระทำของเขา ภารันทำเหมือนกับว่าเขาโกรธแค้นเธอมาสัก 100 ชาติ เขาไม่ยอมฟังคำอธิบายของเธอเลย แล้วจะทำอย่างไรจะร้องให้ใครช่วยก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะที่นี่คือบ้านของเขา ร่างบางดิ้นหนีเมื่อถูกโยนเข้ามาในห้องนอนของเขา

"คุณรัน คุณฟังฉันก่อนนะคะ เรื่องที่เกิดขึ้น ฉันอธิบายได้ ฉัน..."

"หุบปาก! ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น รู้ไหมว่าคนที่หลอกลวงฉันมันต้องเจอกับอะไร ฉันวางแผนล่อพี่สาวเธอมาที่นี่ แต่เมื่อเธอมาแทนฉันก็จะให้เธอได้รับรู้ถึงบทลงโทษ ที่ฉันมีไว้สำหรับคนที่ทรยศฉัน"

"คุณจะทำอะไรพี่เพชร!"

"ห่วงตัวเองก่อนไหม เพราะตอนนี้คนที่จะได้รับโทษคือเธอ!"

"แล้วฉันไปทำอะไรให้คุณ ฉันมาที่นี่เพราะคำขอร้องของพ่อแม่ และฉันก็ดูแลคุณ ฉันสร้างความเดือดร้อนให้คุณตรงไหน!"พลอยพัดชาเถียงกลับ เพราะหมดความอดทนกับเขา เขาแค้นอะไรครอบครัวเธอนักหนา และคนที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือเพชรน้ำหนึ่ง เขาใช้คำว่าล่อลวง เขามีแผนอะไรไว้จัดการพี่สาวเธอกันแน่ 

ร่างบางขยับถอยหนีจนไปติดเตียงกว้าง เมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเดินเข้าหา มือแกร่งแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น

"คุณภารัน คุณคิดจะทำอะไร"ถามเมื่อถูกต้อนเข้ามา

จนมุม

"เธอเป็นคู่หมั้นฉันนี่ ถามได้ว่าฉันจะทำอะไร"พูดพร้อมกับสลัดเสื้อเชิ้ตออกจากบ่า เผยให้เห็นช่วงบนเปล่าเปลือยที่มีกล้ามเนื้ออย่างคนสุขภาพดี ภารันดูไม่เหมือนคนป่วยเลยสักนิด ไม่มีแผลเป็นบนเนื้อตัวของเขา เรื่องอุบัติเหตุคงเป็นแผนล่อพี่สาวเธอให้มาติดกับ ยิ่งคิดก็ยิ่งหาคำตอบไม่เจอ ว่าระหว่างเขากับเพชรน้ำหนึ่งโกรธแค้นอะไรกัน

"ฉันไม่ใช่พี่เพชร รู้แล้วก็ปล่อยฉันกลับไปสิ มีอะไรก็ไปตกลงกับพ่อแม่ฉัน เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว ถอยออกไปนะ ฉันสู้คุณจริงๆด้วย"พลอยพัดชาขู่ ทั้งที่ในใจกลัวจนลนลานไปหมด 

"ฉันรู้ว่าเธอคือพลอยพัดชา แฝดน้องของเพชรน้ำหนึ่ง แล้วยังไงต่อ ในเมื่อเธอสวมรอยมาเป็นเพชรน้ำหนึ่ง เธอก็ต้องทำทุกอย่างแทน พูดพร้อมกับโถมเข้าใส่ จนร่างบางล้มลงไปบนเตียงกว้าง โดยมีร่างสูงของเขากดทับอยู่ด้านบน

"กรี๊ดดด!!! ปล่อยฉันนะ"พลอยพัดชาดิ้นรนกรีดร้อง เมื่อเขากระทำการอุกอาจกับเธอ