[สองเดือนก่อนหน้านี้]
ร่างแบบบางในชุดกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตสีขาว ยืนอยู่หน้าร้านสักอย่างตัดสินใจ เมื่อสองวันก่อนเธอได้รับโทรศัพท์จากมารดา หลังจากฟังธุระของท่านเธอก็ต้องมาที่นี่ แม่ให้เธอกลับกรุงเทพเพื่อไปดูแลคู่หมั้นของฝาแฝด เมื่อเธอถามหาเหตุผล แม่ก็บอกเพียงแต่ว่ามันจำเป็น เพราะตอนนี้เพชรน้ำหนึ่งไม่สะดวกที่จะทำหน้าที่นี้ เพชรน้ำหนึ่งไปไหน คำถามนี้เธอก็ไม่ได้รับคำตอบเช่นกัน
"อ้าวพลอยมาทำอะไร"พี่อาทเจ้าของร้านสักถาม เมื่อเธอก้าวเข้ามาในร้าน หนุ่มรุ่นพี่มองเธอด้วยความสงสัย เพราะคนอย่างพลอยพัดชาไม่น่าจะมาสักลาย
"พี่อาทช่วยพลอยหน่อยสิ"ตอบเมื่อพาตัวเองมานั่งตรงข้ามกับผู้ชายร่างสูงใหญ่ ที่มีรอยสักเต็มตัว ไม่เว้นแม้แต่ใบหน้าและหัวคิ้ว
"จะสักเหรอ"
"เปล่าค่ะ พลอยอยากได้แผลเป็น"
"แผลเป็น!"คำตอบของเธอทำให้หนุ่มตัวลายงงเข้าไปอีก อยากได้แผลเป็น สวยๆอย่างพลอยพัดชาจะอยากได้แปลเป็นไปทำไมกัน
"อือ...พลอยอยากได้แผลเป็นที่แขนข้างซ้าย พี่อาททำให้หน่อยสิ"
"เอาไปทำไมแผลเป็น มีแต่เขาไม่อยากจะให้มันมี"หนุ่มตัวลายพูด ก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์ต่างๆลงกล่อง
"มันจำเป็นน่ะพี่ ถ้าพลอยใจแข็งพอคงไม่มาขอให้พี่ช่วยหรอก"หญิงสาวพูดกับเขา เพราะสองวันมานี้เธอก็หาวิธีทำให้ตัวเองเป็นแผล แต่ใจเธอก็ไม่แข็งพอ
"กรีด..."หนุ่มตัวลายหันถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น จนพลอยพัดชาขนลุกตาม
"แทง! เอาอะไรแหลมๆใหญ่ประมาณนี้ แทงที่แขนพลอย"พูดพร้อมกับทำมือเท่าขนาดของแผลที่อยากได้
"เอาจริงเหรอวะ ใหญ่ขนาดนั้นก็ต้องไขควงแล้ว มีอยู่อันสนิมเกาะอยู่ในลัง ถ้าบาดทะยักแดกตาย อย่ามาฟ้องเรียกค่าทำศพนะมึง"หนุ่มตัวลายพูดติดตลกเพราะไม่คิดว่าสาวรุ่นน้องจะทำจริงๆ
"พี่อาทพลอยไม่ได้ล้อเล่น พลอยอยากได้แผลเป็นจริงๆ ทำยังไงก็ได้ให้แขนพลอยมีแผลเป็นคล้ายๆแบบนี้"มือถือเครื่องบางถูกเลื่อนมาตรงหน้า ช่างสักขมวดคิ้ว เมื่อเธอยืนยันว่าต้องการทำจริงๆ ไม่ได้มาล้อเล่นกับเขา
"ทำไปทำไมวะพลอย เออ! ช่วยก็ได้ บอกเลยรอยแบบนี้เจ็บไปเป็นเดือนเลยนะ ว่าแต่เจ้าของแขนไปโดนอะไรมา ผิวก็สวยทำไมถึงปล่อยให้มีแผลเป็น"
"พลอยไม่รู้หรอกว่าเขาโดนอะไรมา พลอยรู้แค่ว่าพลอยต้องทำให้แขนพลอย มีแผลเป็นแบบนี้ และต้องทำให้แผลหายให้เร็วที่สุด จัดการเลยพี่อาท พลอยพร้อมแล้ว"พูดพร้อมกับถกแขนเสื้อขึ้น
"บ้านะเราน่ะ ต้องฉีดยาชาก่อนโว้ย! แทงเข้าไปส่งเดชเจ็บตายห่า ถอดเสื้อออกแล้วไปนอนรอบนเตียง งานยากมันต้องใช้เวลา"
"ขอบคุณนะพี่"
"อย่ามาร้องทีหลังก็แล้วกัน"หนุ่มตัวลายบอกก่อนจะหันไปเตรียมอุปกรณ์ ในขณะที่คนร่างบางแยกไปเตรียมตัวตามคำสั่งของเขา ตากลมโตมองแขนตัวเองในกระจก ก่อนจะถอนหายใจแล้วกัดฟัน เธอต้องทำให้ตัวเองเหมือนเพชรน้ำหนึ่งให้มากที่สุด ในกลายเป็นคนเดียวกันได้ยิ่งดี นั่นคือคำสั่งที่ได้รับมาจากมารดา หญิงสาวเรียกคำขอร้องของท่านว่าคำสั่ง เพราะถึงยังไงเธอก็ต้องทำ
.............................................................................................
ก๊อกๆๆๆเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว มือที่ลูบไล้ไปบนรอยแผลหยุดชะงัก ก่อนจะดึงแขนเสื้อลงมาปิดเอาไว้ตามเดิม เมื่อเดินมาเปิดประตู
"คุณรันจะอาบน้ำค่ะ"คำบอกเล่าของเด็กสาว ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุก เขาจะอาบน้ำแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ อย่าบอกนะว่าเธอต้องทำหน้าที่นี้ด้วย จากที่ทักทายกันเมื่อสักครู่ เขาก็ดูปกติดีเดินเหินสะดวก ขาแข้งก็ไม่ได้พิกลพิการอะไร ตอนที่ก้นเธอกระแทกลงไปบนตักเขา ก็ไม่เห็นจะร้องหรือแสดงอาการเจ็บปวดออกมา แล้วทำไมต้องมาบอกเธอว่าจะอาบน้ำ
"แล้ว..."
"ท่านให้หนูมาตามคุณ หนูได้รับคำสั่งมาแค่นี้ค่ะ"เด็กสาวบอกพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ พลอยพัดชามองเห็นเลือดฝาดที่ขึ้นบนแก้มของเธอ อะไรกันคนบ้านนี้ เธอเริ่มงงไปหมดแล้ว
"ปกติใครอาบน้ำให้เขา เออ...คุณรันน่ะ"
"ตอนที่ยังเดินไม่ได้ คุณอำพลกับป้าน้อมและพยาบาลพิเศษจะช่วยกันค่ะ แต่ตอนนี้คุณรันก็อาบเอง..."
"ก็ถ้าอาบเองได้แล้วจะมาตามฉันทำไม กลับไปบอกเขานะว่าฉันไม่ไป"
"คุณเพชรอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ถ้าหนูไปบอกแบบนั้น หนูต้องถูกคุณรันดุแน่ๆ ช่วยหนูด้วยนะคะหนูไม่อยากตกงาน"เด็กสาวขอร้องทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ พลอยพัดชาก็ไม่ต่างอะไรจากเธอ ใบหน้าสวยบูดบึ้ง ไม่พอใจกับคำสั่งของเขา ภารันป่วยจริงๆหรือต้องการแกล้งเธอกันแน่
"เธอชื่ออะไร"
"ชื่อหมวยค่ะ"
"อือ...ฟังนะหมวยครั้งนี้ฉันจะเห็นแก่เธอ แต่ครั้งหน้าถ้าคุณรันสั่งมา เธอก็ตอบไปเลยว่าฉันไม่ไป"
"คุณเพชร อย่าทำให้คุณรันโกรธนะคะ คุณรันเป็นคนดุ หนูกลัวคุณเพชรจะเดือดร้อน"
"ฉันไม่กลัว อีก 10 นาทีฉันจะตามไป"ตอบเด็กสาวก่อนจะปิดประตูห้อง ผู้ชายคนนั้นบ้าอำนาจสิ้นดี เขาคงเคยชินกับการออกคำสั่งกับใครๆ ขนาดเพชรน้ำหนึ่งที่เป็นคู่หมั้นก็ไม่ละเว้น เรื่องที่สองคนนี้หมั้นกันเพราะธุรกิจน่าจะเป็นเรื่องจริง เพราะเธอมองไม่เห็นความรักของสองคนนี้เลยสักนิด ถ้าเพชรน้ำหนึ่งรักเขาเธอก็ต้องมาดูแลเขา
"อยากอาบน้ำเหรอคะ ได้ค่ะฉันจะอาบให้คุณเอง"พูดพร้อมกับถกแขนเสื้อขึ้น ตอนนี้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดรัดรูปของพี่สาว มาเป็นเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นสบายๆ เหมาะมากๆกับการไปอาบน้ำให้เขา เพราะตอนที่อยู่บ้านนอก เธอก็อาบน้ำให้หมาแมวเป็นประจำ
ภารันเดินกลับขึ้นมาชั้นบน ลุงทับที่นั่งดื่มอยู่หน้าบ้านเรียกเขาเอาไว้ พร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้เขา ชายหนุ่มมองน้ำสีขาวในแก้ว ก่อนจะรับมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว"เบาสิคุณนั่นเหล้าไม่ใช่น้ำ"ลุงทับเอ่ยเตือน รู้สึกชอบใจกับความเป็นกันเองของหลานเขย"ร้อนท้องเลยครับลุง""เหล้าขาวก็งี้ ไม่เคยนะสิ เมื่อก่อนพ่อไอ้พลอยก็ไม่ดื่ม แต่พอดื่มเข้าไปแล้วติดทุกราย""ลุงสนิทกับคุณกะรัตมากไหมครับ"ถามอย่างต้องการลองเชิง เพราะนึกสงสัยว่าทำไมครอบครัวถึงไม่เอาพลอยพัดชาไปอยู่ด้วย"สนิทสิ ก็น้องเขยนี่""ผมถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ""ถามอะไรล่ะ ถ้ารู้จะตอบ"ลุงทับพูดก่อนจะส่งแก้วเหล้าให้ภารันอีกรอบ"ทำไมเขาถึงแยกลูกล่ะครับ ลูกแฝดทำไมเขาไม่ให้อยู่ด้วยกัน""ออ...เรื่องนี้นี่เองพูดแล้วยาว เอาเป็นว่าพ่อแม่มันทำถูกแล้วที่แยกไอ้พลอยกับไอ้เพชรออกจากกัน เพชรมันร้ายมันชอบตีน้อง มีอยู่ครั้งหนึ่งเพชรมันผลักน้องตกน้ำ ลุงงมไอ้พลอยขึ้นมากับมือ ดีนะที่ลุงมาทันไม่งั้นคงมีเรื่องเสียใจ เฮ้อ! คุณรู้แค่นี้ก็พอ ต่อไปคุณก็ดูแลไอ้พลอยมันหน่อย พลอยมันน่าสงสาร ไปๆเข้าไปหาเมียได้แล้ว ถ้าอยากดื่มต่อก็ไปขอเมียมาก่อน เดี๋ยวไอ้พลอยจะมาว่าลุงเอาได้ ดูแ
"มาทำไมคะ"ถามเมื่อเขาคลายวงแขนออก และเป็นคำถามที่ทำให้คนฟังอมยิ้ม "มาตามกลับบ้าน"ตอบพร้อมกับก้มลงมาคลอเคลียแถวๆใบหูเล็ก"บ้านใครคะ"ถามอย่างแสนงอน ทั้งๆที่ใจเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก แค่นี้หรือพลอยพัดชา เธอมีวิธีจัดการกับผู้ชายใจร้ายแค่นี้เองหรือ พอเขามาง้อมาทำดีด้วย ทำไมถึงใจอ่อนง่ายดายแบบนี้ หญิงสาวถามตัวเอง เมื่อกำแพงที่สร้างขึ้นมาขวางเขา พังลงอย่างไม่เป็นท่า"กลับบ้านของเรานะครับ พี่คิดถึงพลอยคิดถึงลูก""ลูก! ลูกอะไรกัน""มาปฏิเสธตอนนี้ไม่ทันแล้วครับ พี่รู้แล้วว่าพลอยท้อง และเจ้าตัวเล็กในท้องนี่ก็เป็นลูกของพี่"พูดพร้อมกับลูบมือไปบนหน้าท้องแบนราบเบาๆ"ก็ถ้าลองบอกว่าไม่ใช่ดูสิ ฉันจะสับหน้าคุณ""พลอย! พูดแบบนี้ยอมรับแล้วใช่ไหม พลอยจะกลับบ้านกับพี่ใช่ไหม"ถามด้วยความตื่นเต้น"ฉันยอมรับว่าท้องกับคุณ แต่ยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับคุณ และก็ไม่ได้บอกด้วยว่าจะกลับกับคุณ""ไม่ต้องบอกพี่ก็รู้ รู้ว่าพลอยต้องกลับกับพี่ พลอยครับอย่าทรมานพี่อีกเลย สองเดือนมานี้พี่ทรมานมากรู้ไหม พี่คิดถึงพลอยทุกวัน""เหรอคะ แล้วคุณจะมาคิดถึงฉันทำไม""ก็เพราะพลอยคือสาเหตุที่ทำให้พี่ทรมานไงครับ""อย่ามาทำเป็นพูด
คุณรันเพชรขอโทษนะคะที่เคยทำเรื่องไม่ดีไว้กับคุณ เพชรไม่มีหน้ามาพบคุณ ไม่กล้าแม้แต่จะโทรหา จึงเขียนจดหมายฝากมา คุณไปตามที่อยู่ที่เพชรเขียนมาในนี้นะคะ แล้วคุณจะเจอหัวใจตัวเองสุดท้ายนี้เพชรอยากจะบอกคุณว่า เพชรดีใจนะคะ ที่เห็นคนที่เพชรรักทั้งสองคนมีความสุข ดูแลยายพลอยกับหลานของเพชรให้ดี ถ้าคุณทำให้น้องของเพชรเสียใจ เพชรจะฆ่าคุณ เพชรน้ำหนึ่งมือที่ถือกระดาษสั่นจนยากจะควบคุม หัวใจเต้นรัวเร็วจนแทบกระดอนออกมานอกอก ตาคู่คมจ้องซ้ำๆอยู่ที่คำว่าหลาน หมายความว่ายังไง หลานของเพชรน้ำหนึ่ง พลอยพัดชาท้องอย่างนั้นหรือ ความตื่นเต้นดีใจตีตื้นขึ้นมาจนจุกอก เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน พลอยพัดชาท้องเขากำลังจะมีลูก คือสิ่งที่ภารันดีใจที่สุด "ประวิทย์เข้ามาหาผมหน่อย"เรียกเลขาเข้ามาสั่งงาน ก่อนจะไปตามหาหัวใจตัวเอง สองเดือนที่ผ่านมาเขาเหมือนคนตายทั้งเป็น เขาคิดถึงพลอยพัดชาทุกวัน เขารู้ใจของตัวเองว่าเขารักเธอ รักผู้หญิงที่เข้ามาสวมรอยเป็นคู่หมั้น ที่มาขโมยหัวใจเขาไป "พ่อกำลังจะไปหาหนูนะลูก บอกกับแม่ว่าให้อภัยพ่อเถอะ พ่อคิดถึงแม่ของหนูที่สุด พ่อรักแม่ของหนูนะลูก"พูดกับลูกน้อย ขอให้ลูกช
[สองเดือนต่อมา]ภารันโมโหหนักที่จนป่านนี้ยังตามหาพลอยพัดชาไม่เจอ ชายหนุ่มพาคุณไพรินตามไปที่บ้านสวน แต่ไม่เจอกับเธอ ตากับยายบอกเพียงแต่ว่าหญิงสาวไปทำงานที่อื่น ท่านทั้งสองเรียกคุณไพรินไปคุยส่วนตัว เขาเห็นคุณไพรินร้องไห้ และนั่งเงียบมาตลอดทางที่เขาขับรถพานางกลับกรุงเทพ นี่ก็สองเดือนแล้วไม่รู้ว่าเธอหนีไปอยู่ที่ไหน ตายายสองคนนั้นก็ใจแข็ง เขาย้อนกลับไปขอโทษและอ้อนวอนขอที่อยู่ของหญิงสาว แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ยอมบอก แถมยังไล่เขากลับอีกด้วย ถามจากคุณไพรินก็ไม่ได้อะไรคืบหน้า "คุณรันดูข่าวยังครับ"ประวิทย์เลขาคนใหม่ที่ภารันให้มาทำหน้าที่แทนอำพลถาม เมื่อนำแฟ้มงานมาส่งให้เจ้านาย"ข่าวอะไร"ถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะหงุดหงิดกับเรื่องส่วนตัว"ยิงกันครับ นายแบบหนุ่มถูกยิงเพราะหึงหวง""แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน""ก็คนร้ายที่บุกไปยิงนายแบบ คือคุณอำพล นายแบบที่ถูกยิงเป็นคู่ขากับคุณเพชรน้ำหนึ่ง"คำว่าเพชรน้ำหนึ่งทำให้ตาคู่คมเงยหน้าขึ้นมามองเลขา "ตายไหม""ไม่ครับแต่ก็หนักเอาการ คุณเพชรน้ำหนึ่งก็โดนด้วยสองนัด ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล""ส่งคนไปเฝ้าโรงพยาบาลที่เพชรน้ำหนึ่งรักษาตัว ถ้าเห็นคนที่หน้าเหมือนเธอมาเยี่ยมให
"ตามยายพลอยทันไหมคะคุณรัน"ทันทีที่ชายหนุ่มเดินกลับเข้ามาในรั้วบ้าน คุณไพรินก็ถามด้วยความห่วงใย"เพชรน้ำหนึ่งอยู่ไหน!"ภารันไม่ตอบคำถาม แต่ถามหาใครอีกคน"คุณรันคะ เรื่องนี้อาอธิบายได้"คุณไพรินรับหน้าแทนลูกสาว เพราะไม่อยากให้เพชรน้ำหนึ่งทะเลาะกับคู่หมั้น"ผมถามว่าเพชรน้ำหนึ่งอยู่ที่ไหน!"เสียงแหบห้าวตวาดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อไม่ได้ดังใจ"ยายเพชรอยู่ในบ้านค่ะ เชิญคุณรันข้างในบ้านดีกว่าค่ะ""เรียกเธอมาคุยกับผมข้างล่าง ก่อนที่ผมจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้ จะถอนหมั้นให้ผมดีๆ หรือว่าอยากจะเป็นข่าวดัง!"คุณไพรินหน้าซีดเมื่อได้ยินคำพูดของคู่หมั้นลูกสาว นางรู้ว่าภารันไม่ได้ขู่"เพราะนางพลอยใช่ไหมคุณถึงได้อยากถอนหมั้นกับเพชร"เสียงที่ดังมาจากด้านหลัง ทำให้มุมปากหยักเหยียดยิ้ม"เพราะตัวเธอเองต่างหาก เพชรน้ำหนึ่ง!""เลิกกับฉันก็อย่าหวังเลยว่าคุณจะหานางพลอยเจอ""เพชรแกทำอะไรน้อง!""เพชรไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะแม่ แต่นางพลอยมันรู้ว่ามันควรทำตัวยังไง แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เพชรไม่ได้เลวขนาดนั้น""ถ้าพลอยพัดชาเป็นอะไรไป อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"ภารันตวาดเมื่อเพชรน้ำหนึ่งพูดจบ"คุณรัน! คุณปกป้องมัน! คุณรักมันใช่ไห
ฝ่ามือที่ฟาดลงมาบนใบหน้า ไม่ได้มีผลกับความรู้สึกของเพชรน้ำหนึ่งเลยสักนิด เมื่อภาพที่เธอเห็นทำให้หัวใจเจ็บจนชา ภารันวิ่งตามพลอยพัดชาออกไปอย่างเร็ว แล้วขาเขาที่เขาบอกว่าพิการมันหมายความว่ายังไง"แม่! แม่ดูคุณรันสิคะ ขาเขาไม่ได้พิการเลยสักนิด!"หญิงสาวร้องบอกมารดา และได้ผลมือที่แม่ยกขึ้นเพื่อจะทำร้ายเธอลดลงข้างตัว เมื่อมองตามว่าที่ลูกเขยออกไป"เขาโกหกเพชร! ขาเขาไม่ได้บาดเจ็บ ไม่ได้พิการอะไรทั้งนั้น เขาโกหกเพชรค่ะแม่!"เพชรน้ำหนึ่งโวยวาย"หยุดได้แล้วยายเพชร! จะขาดีหรือขาพิการ เราก็แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว แกทำตัวแกเองทั้งนั้น""เพชรทำอะไร เขาโกหกเพชร แล้วเขาวิ่งตามยายพลอยไปทำไม แม่ต้องจัดการให้เพชรนะ เพชรเป็นคู่หมั้นของเขา""หยุดโวยวายได้แล้ว! คิดหาวิธีรับมือกับเขายังไงดีกว่า เรื่องนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับแกอีกแล้ว แค่นี้ฉันก็ทำร้ายยายพลอยมากพอแล้ว"พูดจบก็เดินออกนอกบ้านไปอีกคน ทิ้งให้เพชรน้ำหนึ่งยืนโวยวายอยู่คนเดียว ภารันไม่ได้พิการเขาปกติดีทุกอย่างพลอยพัดชาวิ่งออกมายังถนนหน้าบ้าน มือบางโบกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านไปมา โชคดีที่เธอเอากระเป๋าสตางค์กับมือถือลงมาจากรถเขา ไม่อย่างนั้นคงไม่มีเงินติดตัวสักบาท