Kabanata 02: Running Away

Severe headache woke her up the next morning. As much as she doesn’t want to wake up, ramdam niya ang pananakit ng kanyang ulo. The first thing she wanted to do is to throw up everything she ate and drank last night.

Ngunit sa kanyang pag-ikot ay nakaramdam siya ng kung anong mabigat na nakapatong sa kanyang tiyan. She can also feel a breathing fanning against her neck. Mariin niyang kinagat ang ibabang labi at dahan-dahang dinilat ang mga mata. Saglit na umikot ang mundo sa kanyang pagdilat. Kinakailangan niya pang kumurap-kurap. Ngunit kahit anong kurap niya ay nakakaramdam pa rin siya ng hilo.

Dahan-dahan siyang bumaling sa kanyang tabi para tignan kung saan nanggagaling ang nararamdaman niyang paghinga. Ang inaantok niyang diwa ay tila nagising nang unti-unti niyang makilala ang lalaking kanyang katabi.

Aiden Ivanov?!

Her heart started pounding so fast and loud, loud enough that she can heart it. Agad niyang nilibot ang tingin upang tingnan kung na sa tamang silid ba siyang pinasukan kagabi. Sunod-sunod na mura ng kanyang pinakawalan sa isipan nang mapagtantong hindi ito ang silid na hiningi niya sa kanyang ina.

Bliss immediately started looking for ways how to escape this stupidity of hers. Dahan-dahan niyang inangat ang braso ni Aiden para makawala siya rito. Nawala lahat ng nararamdaman niyang hangover kanina nang masilayan ang mukha ng binata.

Mahina siyang napasinghap nang biglang humigpit ang pagkakayakap sa kanya ng binata. Halos pigilan na ni Bliss ang paghinga nang gawin ‘yon ni Aiden. Mariin niyang nakagat ang ibabang labi at tumingin sa wall clock. It’s still past four in the morning. May natitira pa siyang oras para tumakas.

At ‘yon ang ginawa niya. She slowly and carefully unwrap Aiden’s arm around her waist. Pigil hininga siyia nang gawin ‘yon sa takot na magising ito. At nang sa wakas ay matanggal na niya ang kamay nito, dahan-dahan siyang bumangon sa kama. And as soon as she was finally able to unwrap his arms around her, she didn’t waste any seconds.

Hinanap niya ang kanyang suot na heels kagabi. Ramdam niya ang pangingirot ng kanyang pribadong parte na hindi niya masyadong binibigyang pansin. She picked up her pumps and hurriedly left the room. Ngunit bago siya tuluyang lumabas ng silid ay nilingon niya muna ang binatang tulog na tulog ngayon sa kama.

Sana lang ay hindi maalala ng binata ang nangyari kagabi.

Agad na siyang lumabas. Sinalubong naman siya ng madalim at puno ng katahimikang bahay. She started looking for some cameras around the place. Sunod-sunod siyang napamura nang makitang mayroon ngang tatlong camera na paniguradong kuha kung saan siya pumasok at lumabas.

“Ma’am Bliss?”

Halos mapugto ang kanyang hininga nang marinig niya ang pagtawag sa kanyang pangalan. Nilingon niya ang may-ari nito at bumungad sa kanya ang isa sa mga kasambahay ng kanyang ina. Nagtataka itong nakatingin sa kanya at mayroong bitbit na apron.

“Hi,” she awkwardly greeted the maid.

“Ang aga niyo pong magising,” sambit nito. “Ayos lang po ba kayo?”

Walang pagdadalawang-isip siyang tumango rito at hilaw na ngumiti. “Yeah, I’m good. Uhm, can I ask you something?”

“Po?”

Bahagyang napangiwi si Bliss nang mapagtantong hindi masyadong bihasa ang kasambahay sa pagsasalita ng Ingles. She took a very deep breath and forced a smile. “Uhm, p-pwede po bang magtanong?”

Sunod-sunod siyang napamura sa isipan nang mapansin ang pagkabulol niya sa mga salita. Agad namang ngumiti ang maid at tumango. “Ano po ‘yun?”

“Do you know where the CCTV room is?” she asked. “Uhm, nawawala kasi ang bag ko, and I can’t recall a thing about last night. Maybe I can see where I left it last night.”

Bihasa na siya sa pagsisinguling at paghahanap ng palusot kaya’t alam na niya kaagad kung ano ang dapat gawing alibi.

Gumihit ang masayang ngiti sa kanyang labi nang tumango ang maid. “Sige po. Sunod po kayo sa ‘kin.”

Wala siyang sinayang na pagkakataon. She immediately followed the maid. Dinala siya nito sa isang silid. At doon niya nakita ang monitor kung saan naka-flash lahat ng mga footages ng CCTV. She turned to the maid and smiled.

“Thank you so much! Titignan ko muna ito. And please, can you not tell my mom?” paghingi niya ng pabor dito.

“Po?”

Natampal niya ang noo. “I mean, pwede bang h’wag mong sabihin kay mommy? Ayokong mag-alala siya. Ako na ang bahalang magsabi sa kanya.”

The maid nodded and smiled. “Walang problema po. Maiiwan ko na po kayo.”

She nodded her head and smiled. Nang makaalis ang maid ay agad siyang umupo sa silyang nakaharap sa mesa kung saan nakapatong ang malaking screen. She started deleting the footages kung nasaan siya at ang mga footages kung saan papasok siya ng CCTV room. Then she decided to turn off all the CCTV camera.

Nang matapos ang lahat ay nagdesisyon siyang lumabas. She made her way to her room and locked the door. Kusang nawalan ng lakas ang kanyang mga tuhod at napadausdos siya ng upo habang nakasandal sa likod ng nakasarang pinto. Sunod-sunod na tumulo ang luha sa kanyang mga mata.

Hindi siya tanga. Hindi rin siya bulag. She knew what exactly happened last night even if she couldn’t remember anything. The pain between her legs just explains it. Wala ng ibang pwedeng rason ang bagay na ‘yon.

“I’m so sorry, mommy,” she whispered as tears started flowing down her cheeks. “I didn’t mean it.”

Isang malaking pagkakamali ang nagawa niya. And hindi niya alam kung makakaya niya pa bang harapin ang kanyang ina sa kanyang nagawa kagabi. Sana lamang at hindi na maalala pa ni Aiden ang kung ano mang nangyari kagabi.

Inis niyang sinabunutan ang sarili at mahinang humikbi. Kakauwi niya pa lang ngunit nagkasala na agad siya. Wala na siyang mukhang maihaharap sa kanyang ina. The only thing that is left for her to do is to leave. Tapos na ang birthday ng kanyang ina. Maybe she can finally have the reason to leave this place.

Nanginginig ang mga tuhod niyang tumayo at naglakad patungo sa kama. Bliss picked up her luggage and placed it on the bed. Agad niyang inimpake ang mga damit na unpack niya lang kahapon. Nagkuha rin siya ng dress na susuotin niya pabalik.

She’s going home now. She’s leaving.

Kinuha niya ang phone at tinawagan ang kanyang butler.

“Yes, Ma’am?”

“Please book me a flight. I want to go home.”