Chapter 6

Cassandra Dela Vega's POV

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nakatayo lang sa gitna ng silid matapos lumabas si Sebastian. Parang isang hindi ko kayang ipaliwanag na bigat ang bumalot sa akin, na para bang ang dami-daming dapat kong maramdaman, pero wala akong lakas para harapin ang alinman sa mga iyon.

Sa isang gabi, nagbago ang buong buhay ko.

Nagpakasal ako sa isang lalaking hindi ko inasahan.

Isang lalaking dati kong minahal, pero iniwan ako.

Isang lalaking hindi ko sigurado kung paano ko haharapin sa susunod na mga araw.

Huminga ako nang malalim at pilit na pinalis ang mga negatibong iniisip. Kailangan kong magbihis. Kailangan kong bumalik sa reyalidad.

Dahan-dahan akong naglakad papunta sa walk-in closet, tinanggal ang mabibigat na alahas na suot ko, at marahang hinubad ang wedding gown na kanina ko pa gustong alisin. Nang tuluyan na akong nakapagpalit ng silk nightwear, dumiretso ako sa harap ng malaking salamin.

Tinitigan ko ang sarili ko.

Ang babaeng nakatingin pabalik sa akin ay hindi ko halos makilala.

Mula sa maingat na ayos ng buhok ko, sa manipis na make-up na ngayon ay bahagyang kumupas, hanggang sa mga matang halatang pagod—hindi ako ito.

O baka… ito na ako ngayon.

Ang babaeng napilitan sa isang kasunduang hindi niya ginusto.

Bumuntong-hininga ako at marahang hinaplos ang kaliwang kamay ko, doon sa daliring ngayon ay may suot nang wedding ring.

Napapikit ako.

Dahil sa sandaling iyon, isang matinding realization ang bumangon sa loob ko—wala nang atrasan ito.

Kahit pa anong gawin ko, asawa ko na si Sebastian Alcantara.

At wala na akong magagawa kung 'di tanggapin iyon.

***

Eksaktong pag-upo ko sa kama ay bumukas ang pinto ng suite.

Napatigil ako.

Si Sebastian.

Nakapagpalit na rin siya ng damit—isang plain black shirt at pajama pants. Maluwag ang mga ito, pero hindi maitatangging lumilitaw pa rin ang matikas niyang tindig. Kahit kailan, hindi naman niya nawala ang pagiging intimidating niya.

Pero hindi iyon ang nakakuha ng pansin ko.

Kung 'di ang hawak niyang bote ng alak.

Napakunot ang noo ko. “Umiinom ka?”

Bahagyang tinaas niya ang bote. “Kailangan ko.”

Tinalikuran niya ako at dumiretso sa mini-bar ng suite. Mabilis niyang binuksan ang bote, saka nagsalin ng alak sa baso.

Pinanood ko lang siya habang ininom niya iyon, dire-diretso, parang tubig lang.

“May problema ba?” tanong ko kahit hindi ko alam kung bakit ako nagtatanong.

Tumingin siya sa akin, tila iniisip kung sasagutin niya ako o hindi. Pero sa huli, umiling lang siya. “Wala. Pagod lang.”

Alam kong kasinungalingan iyon, pero hindi ko na pinilit.

Dahil sa totoo lang, pagod rin ako.

Hinayaan ko na lang siyang uminom habang ako naman ay naupo sa gilid ng kama, sinusubukang huwag bigyang-pansin ang katotohanang iisa lang ang kwarto namin.

Iisa lang ang kama.

Wala akong ideya kung paano ko haharapin ang gabing ito.

Matapos ang ilang minutong katahimikan, nagsalita ulit si Sebastian.

“Alam kong hindi mo ito ginusto.”

Napatingin ako sa kanya.

Nasa harap pa rin siya ng mini-bar, hawak ang baso ng alak, pero nakatingin siya sa akin.

Matalim ang tingin niya. Prangka. Walang halong emosyon. Pero may kung anong lungkot sa ilalim nito na hindi ko maintindihan.

“Hindi ko rin ito ginusto,” dagdag niya.

May kung anong kumurot sa dibdib ko sa sinabi niya.

Hindi ko alam kung bakit, pero parang may parte sa akin na nasaktan sa pagtatapat niyang iyon.

Alam ko namang hindi mo ako gusto. Hindi na kailangan pang sabihin.

Bago pa ako makasagot, lumapit siya.

Sa isang iglap, nasa harap ko na siya.

Bahagya akong umatras, pero masyadong malapit ang kama. Wala akong matakasan.

Tumikhim ako at inangat ang tingin sa kanya. “Ano bang gusto mong sabihin, Sebastian?”

Tahimik lang siya habang nakatitig sa akin.

Isang tahimik na tensyon ang bumalot sa pagitan namin.

Hanggang sa tuluyan siyang yumuko, bahagyang lumapit pa.

Halos ilang pulgada na lang ang layo ng mukha niya sa akin.

Napalunok ako.

“Sinasabi ko lang, Cassandra,” mahinang bulong niya, “na hindi kita pipilitin sa kahit ano.”

Nagtagpo ang tingin namin.

Mas lumalim ang boses niya, mas naging seryoso.

“Huwag kang matakot sa akin.”

Nag-init ang mukha ko. “Sino’ng may sabing natatakot ako?”

Umangat ang isang sulok ng labi niya. Isang mapait na ngiti.

“Dahil kitang-kita ko sa mga mata mo.”

Doon na ako tuluyang napikon. “Hindi ako natatakot sa 'yo, Sebastian.”

“Talaga?”

Bumaba ang tingin niya sa labi ko.

Parang binuhusan ako ng mainit na tubig.

Napaatras ako nang bahagya, pero wala akong matakasan.

At ang pinakamalaking problema?

Hindi ako natatakot sa kanya.

Mas natatakot ako sa sarili ko. Sa kung paano ko pa rin nararamdaman ang dati. Sa kung paano ko pa rin siya naiisip kahit hindi ko gusto. Sa kung paano ko pa rin gustong hanapin ang sagot kung bakit niya ako iniwan noon. Pero hindi ko pwedeng hayaang bumalik ang dati. Hindi ko pwedeng hayaang mahulog ulit. Kaya mabilis kong iniwas ang tingin ko, pilit na kumalma, saka mahina pero matigas ang boses kong nagsalita.

“Sebastian, pagod na ako. Gusto ko nang matulog.”

Ilang segundo siyang hindi kumilos, pero sa huli, tumango siya at bahagyang umatras.

“Tulog ka na.”

Tumalikod siya at dumiretso sa kabilang gilid ng kama.

Nakahinga ako nang maluwag.

Matapos ang ilang minuto, pareho na kaming nasa kama—pero magkalayo, magkahiwalay, parang dalawang estrangherong napilitang magsama sa iisang bubong.

Tahimik. Walang nagsasalita.

Pero alam kong pareho kaming gising. Pareho naming iniisip ang parehong bagay.

Ano na ang mangyayari sa amin?

Habang nakatingin ako sa kisame, hindi ko mapigilan ang isang bagay na kanina ko pa gustong iwaksi.

Isang damdamin na hindi dapat bumalik.

Dahil sa kabila ng lahat ng sakit at galit…

Dahil sa kabila ng mga taon na lumipas…

Hindi ko maikakaila.

Si Sebastian Alcantara pa rin ang tanging lalaking minahal ko.

Author's Note:

Hello, pwede po bang pa-like ng note ko, mag-iwan ng comments sa bawat chapter po kahit ano lang po for engagement ng book. Pwede rin kayong mabigay ng gems. Paki-rate na lang din po ang book. Malaking tulong na po 'yan sa book ko.