Chapter 5

Cassandra Dela Vega's POV

Tahimik ang buong biyahe papunta sa reception. Halos hindi kami nag-usap ni Sebastian. Hindi ko alam kung mas mabuti bang ganito, pero ang isang bagay na sigurado ako—wala akong ideya kung ano ang tumatakbo sa isip niya.

Bakit siya ang pumalit kay Daniel?

Ano ang tunay niyang dahilan?

At paano ko haharapin ang lalaking minsan kong minahal—at minsan akong iniwan?

Mas lalo akong kinabahan nang marating namin ang hotel kung saan gaganapin ang wedding reception. Isang five-star luxury hotel na pagmamay-ari ng pamilya Alcantara, kaya hindi na ako nagulat na sa kanila rin ito gaganapin.

Pagkababa namin ng sasakyan, sinalubong agad kami ng malalakas na palakpak mula sa mga bisita. May mga nag-cheer, may mga mukhang nagtataka pa rin sa nangyari, pero wala nang nagtangkang magtanong.

Kailangan naming magpanggap.

Kahit ang totoo… wala akong ideya kung paano ko makakayanan ito.

“Smile, Cassandra,” mahinang bulong ni Sebastian habang hawak niya ang kamay ko. “We have an audience.”

Napatingin ako sa kanya, pero hindi ako sumagot. Imbes, nilunok ko na lang ang lahat ng emosyon at pilit na ngumiti.

Dahil iyon lang ang magagawa ko ngayon. Dahil ito na ang buhay ko ngayon.

At walang atrasan.

***

Napakagara ng set-up ng reception. Mamahaling bulaklak, krystal na chandeliers, at eleganteng decorations ang bumabalot sa buong lugar. Lahat ng bisita ay mukhang masaya, pero hindi ko maiwasang maramdaman ang bigat ng sitwasyon.

Pinilit kong ngumiti habang isa-isang bumati sa mga bisita. Si Sebastian? Palaging kalmado. Palaging composed. Pero alam kong hindi siya sanay sa ganitong klase ng okasyon.

Lalo na’t kami ang sentro ng atensyon.

“Congratulations, Cassandra,” bati ni Tita Mildred, isa sa matalik na kaibigan ng Mommy ko. “You two make a beautiful couple.”

Napangiti ako. “Salamat po, Tita.”

Napalingon naman ako kay Sebastian.

“I must admit, I was surprised that you took Daniel’s place,” dugtong ni Tita Mildred. “But I suppose it makes sense. Kayo ni Cassandra ang may chemistry, hindi si Daniel.”

Parang biglang nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya.

Dahil kung alam lang niya ang totoo…

Kung alam lang niyang hindi ito dahil sa chemistry.

Hindi ito isang love story. Isa itong laro.

At kahit anong pilit kong huwag maramdaman ito, hindi ko maiwasang isipin…

Ako ang talo rito.

***

“Ladies and gentlemen, it’s time for the first dance of the newlyweds!” anunsyo ng host.

Napakurap ako. Wait, what?

Bago pa ako makatanggi, mahigpit na hinawakan ni Sebastian ang kamay ko.

“Let’s get this over with,” malamig niyang bulong.

At bago ko pa namalayan, nasa gitna na kami ng dance floor.

Habang tumutugtog ang isang romantic melody, dahan-dahan niyang ipinatong ang kamay niya sa bewang ko.

Para akong natuklaw ng kuryente. Napakapit ako sa balikat niya, pero hindi dahil sa comfort—dahil sa kaba. Dahil kahit anong pilit kong iwasan, hindi ko maitatanggi…

Ramdam ko pa rin siya. Ramdam ko pa rin ang presensya niya. Kahit anong pilit kong burahin ang nakaraan, hindi ko kayang kalimutan kung paano niya ako tinuruan magmahal. At kung paano rin niya ako iniwang wasak.

“Cassandra,” bulong niya.

Napalunok ako.

“What?”

Matalim ang tingin niya sa akin, pero sa ilalim ng titig na iyon, may isang bagay akong hindi mabasa.

Isang bagay na mas lalong nagpalito sa akin.

“Mahal mo pa ba ako?”

Nanlaki ang mga mata ko.

Napatigil ako.

What the hell?

Ano ang iniisip niya?

Bakit niya biglang tinanong iyon?

Bago pa ako makasagot, dumaan ang isang flash ng camera mula sa isang photographer. Napatingin ako sa paligid, napansin ang mga matang nakatingin sa amin.

Muli akong ngumiti—dahil alam kong kailangan. Pero sa loob-loob ko, isang bagay lang ang sigurado ako... hindi ko alam ang sagot sa tanong niya.

***

Matapos ang mahaba at nakakapagod na reception, sa wakas ay natapos din ang gabi.

Pinaakyat na kami sa bridal suite sa taas ng hotel.

Isang malawak, eleganteng kwarto na may king-sized bed, balcony na may overlooking city view, at isang ambiance na sumisigaw ng romance.

Pero ang totoo?

Wala akong nararamdamang kahit anong romance.

Pagkapasok ko pa lang, agad akong dumiretso sa walk-in closet. Gusto ko lang magbihis, gusto ko lang makalaya sa wedding gown na ito.

Pero bago pa ako makapasok, biglang nagsalita si Sebastian.

“This marriage… is nothing but a contract, Cassandra.”

Napahinto ako. Dahan-dahan akong lumingon sa kanya.

Nakatayo siya malapit sa bintana, nakaharap sa city lights, pero hindi ko maiwasang maramdaman ang bigat ng sinabi niya.

Contract.

Right.

Dapat alam ko iyon. Dapat hindi ako umaasa ng kung ano pa man. Pero bakit parang may kung anong tumusok sa dibdib ko sa sinabi niya?

Hindi ako nagsalita.

Hindi rin siya lumingon sa akin.

Tahimik lang kami pareho, hanggang sa muli siyang magsalita.

“Huwag mong iisipin na may ibig sabihin ang lahat ng nangyari ngayon.”

Napakuyom ako ng kamao. Hindi ko alam kung bakit, pero gusto kong tumawa nang mapait.

“Hindi ko iniisip iyon, Sebastian,” sagot ko, kahit alam kong parang kasinungalingan iyon.

Bigla siyang lumapit sa akin.Masyadong mabilis. Masyadong malapit. Nagtagpo ang tingin namin.

“Good,” bulong niya. “Dahil hindi ako natutuwa sa ideya ng isang babaeng umaasa sa wala.”

Doon na ako tuluyang napikon.

“Huwag mong ipagpalagay na umaasa ako, Sebastian,” madiin kong sagot. “Dahil matagal ko nang itinapon ang pag-asang ‘yon.”

Nagtagal ang tingin niya sa akin.

Pero sa huli, siya ang unang umiwas.

“Mabuti kung gano’n,” sagot niya bago tuluyang lumayo.

Nang lumabas siya ng kwarto, hindi ko napigilan ang sarili kong bumuntong-hininga.

Pero kahit anong gawin ko…

Naiwan pa rin sa isip ko ang tanong niya kanina.

"Mahal mo pa ba ako?"

Hindi ko kayang sagutin ang tanong na iyon.