Chapter 1 – Ang Simula ng Bagong Mundo

Chapter 1 – Ang Simula ng Bagong Mundo

Althea Santos bitbit ang maliit niyang bag habang nakatayo sa harap ng marangyang pintuan ng bahay ni Dr. Adrian Velasco. Malaki, moderno, at halos parang mansion ang itsura. Napalunok siya ng laway, hindi alam kung dapat ba siyang humakbang papasok o umatras na lang.

“Bahala na,” bulong niya sa sarili, pilit pinatatag ang loob.

Pagbukas ng pinto, sinalubong siya ng isa sa mga kasambahay na mukhang sanay na sa paligid. Pinakilala siya at agad dinala sa sala. Doon niya muling nasilayan ang mamahaling chandelier, ang malinis na sofa, at ang mga painting na parang nasa museum. Napapikit siya ng konti, parang hindi siya makahinga sa sobrang ganda.

Pero hindi iyon ang nagpabilis ng tibok ng puso niya.

“Miss Santos?”

Napalingon siya. Naroon, nakatayo si Dr. Adrian Velasco. Malinis ang suot nitong long sleeves na puti, naka-roll up hanggang siko, at may dala pang isang folder na parang kagagaling lang sa ospital. Matangkad, gwapo, at may presensyang nakakapanliit. Ang mga mata niya ay malamig sa unang tingin, pero may lalim na parang nakakaakit at nakakatakot sabay.

“Yes, Sir,” mahina niyang sagot, halos pabulong.

Lumapit si Adrian, mabagal, parang sinasadya ang bawat hakbang. Hindi niya alam kung bakit pero pakiramdam ni Althea, bawat segundo ay humahaba.

“Bata ka pa,” maiksi pero diretso nitong sabi habang tinititigan siya mula ulo hanggang paa.

Medyo nahiya siya, kaya yumuko. “Opo. Pero kaya ko pong magtrabaho nang maayos.”

Nagtagal ang tingin ni Adrian bago siya tumango. “We’ll see.”

---

Nang ipinasok na siya ng kapwa kasambahay sa kusina at ipinakita ang mga dapat niyang gawin, halata kay Althea ang kaba. Sanay naman siyang maglinis, maglaba, at magluto, pero iba pala kapag nasa bahay ng mayaman. Bawat gamit ay mamahalin, bawat plato ay parang hindi puwedeng hawakan basta-basta.

Habang nag-aayos siya ng mesa, bigla niyang naramdaman na may nakatingin. Pag-angat ng ulo niya, si Adrian pala iyon. Nakatayo sa gilid, hawak ang cellphone, pero ang mga mata ay nasa kanya.

Napakagat-labi siya, nagkamali pa ng hawak sa baso at muntik na itong mabitawan.

“Careful,” malamig pero may bahid ng concern na sabi ni Adrian, sabay lumapit at inabot ang baso bago pa mahulog.

Nagtagpo ang kamay nila. Mainit ang palad nito, at sa ilang segundong iyon, parang huminto ang oras.

“Th-thank you, Sir,” bulong ni Althea, mabilis na inalis ang kamay niya.

Hindi ito sumagot, pero napansin niyang bahagyang ngumiti si Adrian bago umalis.

---

Hapon na nang mapagod siya sa unang araw. Naupo siya saglit sa hardin, hawak ang maliit na notebook niya. Doon siya nagsusulat ng mga iniisip niya. Hindi puwedeng mahulog ang loob ko sa kanya. Amo ko siya. At higit sa lahat, hindi ako bagay sa mundo niya.

Pero hindi rin niya maitago ang kilig na unti-unting gumagapang sa dibdib niya. Ang paraan ng pagtitig ni Adrian, ang maliit na ngiti, ang sandaling nagtagpo ang kamay nila… lahat iyon ay nag-iwan ng marka.

Hindi niya alam, mula sa malayo, nakatayo sa veranda si Adrian, nakatingin sa kanya. Tahimik, pero halata ang interes sa mga mata.

Para bang kahit siya mismo ay ayaw umamin… may kakaiba ring nadarama.

---