Chapter 3 – Mga Lihim na Titig

Chapter 3 – Mga Lihim na Titig

Maagang gumising si Althea kinabukasan, dala pa rin ang kilig at kaba sa mga nangyari kahapon. Habang nagliligpit ng mga kurtina sa sala, hindi niya napansin na dumating na si Adrian mula sa night shift sa ospital.

Pagkapasok nito, agad siyang napatingin. Pagod ang itsura, bahagyang gusot ang buhok, at halatang ilang oras nang hindi natutulog. Pero sa paningin ni Althea, lalo siyang humanga—hindi lang dahil sa hitsura, kundi sa dedikasyon nitong tumulong sa mga tao.

“Good morning, Sir,” bati niya, medyo mahina ang tinig.

Tumango lang si Adrian at dumiretso sa sofa. Napansin ni Althea ang bigat sa katawan nito kaya agad siyang nagprisinta. “Gusto n’yo po ng kape?”

Tumingin si Adrian, parang nagulat sa alok. “Please,” sagot nito, mas malumanay kaysa dati.

Habang nagtitimpla siya, naririnig niya ang malalim na buntong-hininga ni Adrian. Paglapit niya, inabot niya ang tasa. Sa halip na simpleng kunin, nagtagpo muli ang kanilang mga kamay. Napatingin si Althea, at doon niya nakita ang mga matang pagod ngunit may init ng pasasalamat.

“Salamat,” bulong nito.

Hindi na nakasagot si Althea. Tumingin lang siya, tapos agad umiwas, pakiramdam niya’y bumilis ang tibok ng puso.

---

Habang nag-aayos siya ng mga gamit sa veranda, muling lumapit si Adrian. Nakasuot na ito ng simpleng shirt at jogging pants, halatang gusto nang magpahinga. Pero sa halip na pumasok sa kwarto, naupo ito malapit sa kanya.

“Hindi ka ba napapagod?” tanong nito bigla.

Nagulat si Althea. “S-sanay naman po ako. Sa probinsya po, mas mabigat pa ang trabaho.”

Napangiti si Adrian. “Ibang-iba ka talaga.”

“Ha? Ano pong ibig n’yo sabihin?”

“Most people I know… ayaw ng hirap. Pero ikaw, hindi ka nagrereklamo. Parang mas kaya mong ngumiti kahit pagod.”

Hindi nakasagot si Althea agad. Sa loob-loob niya, Bakit ganito? Parang ang hirap pigilan ang sarili kong huwag kiligin.

---

Gabi na nang isang maliit na insidente ang nangyari. Habang naglalakad siya dala ang mga labahin, nadulas si Althea sa gilid ng hagdan. Mabilis na inabot siya ni Adrian mula sa likod.

Pareho silang natigilan—nakayakap ang braso ni Adrian sa bewang niya, at halos magkadikit ang mukha nila. Ramdam niya ang tibok ng puso nito laban sa likod niya.

“Careful,” bulong nito, mababa at halos pabulong sa kanyang tenga.

Hindi makapagsalita si Althea. Ramdam niya ang init na gumagapang sa buong katawan. Agad niyang iniwas ang sarili, nanginginig ang kamay. “Pasensya na po, Sir…”

Pero si Adrian, nanatiling nakatingin sa kanya. May halong inis, kaba, at hindi maipaliwanag na emosyon. “Althea… huwag mong ipapahamak ang sarili mo. Naiinis ako kapag ganyan.”

Napatingin siya, nagulat. Bakit siya naiinis? O baka concerned lang talaga?

---

Kinagabihan, habang nasa kwarto si Althea, tinawagan siya ni Mara, ang kaibigan niya sa probinsya. Doon niya nailabas ang nararamdaman.

“Mare, baka mabaliw na ako. Grabe siya tumitig. Parang nakikita lahat ng iniisip ko!”

“Hala, kinikilig ka na naman! Sabi ko na nga ba eh, delikado ‘yan. Baka mahulog ka na!” sagot ni Mara, natatawa.

“Eh paano? Kahit na gusto kong pigilan… hindi ko kaya.”

Sa kabilang linya, tumigil si Mara. “Ingat ka, Althea. Ang mga lalaking ganyan—mayaman, gwapo, matalino—madaling mahulog… pero mahirap abutin.”

Natahimik si Althea. Pero sa puso niya, alam niyang nagsisimula na siyang mahulog. At hindi niya alam kung kaya pa niyang pigilan.

---