Chapter 2

Wala akong ideya kung bakit ako sumama. Wala akong ideya kung bakit ako nasa loob ng isang mamahaling sasakyan sa kaniya.

Tahimik lang siya, pero ramdam ko ang bigat ng presensya niya.

Maya-maya, tumikhim siya. "Ilang milyon ang kailangan mo?"

Napakunot ang noo ko. "Ano?"

"Ilang milyon ang kailangan mo para mailigtas ang kapatid mo?"

Napasinghap ako. "P-Paano mo nalaman?" Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko. "Bakit mo ako tinatanong n'yan?" nag-aalangan kong sabi.

"Bibigyan kita ng pera," sagot niya. Para bang hindi lang iyon isang maliit na halaga para sa kanya.

Napakurap ako. "H-Hindi ako namamalimos—"

"Hindi mo kailangan mamalimos," putol niya. "Pero hindi libre ang pera. May kapalit."

Napalunok ako. Alam ko na kung saan papunta ang usapang ito. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Niyakap ko ang sarili ko.

"Kailangan kong magpakasal," diretsong sabi niya.

Para akong tinamaan ng kidlat sa sinabi niya. "A-Anong ibig mong sabihin?"

"May panggigipit mula sa pamilya ko. Gusto nilang ipakasal ako sa babaeng hindi ko mahal, isang babaeng pipiliin nila para lang mapalakas ang negosyo namin. Pero hindi ako papayag na kontrolin nila ang buhay ko."

Tahimik lang ako, hinihintay ang susunod niyang sasabihin.

"Kaya gusto kong maghanap ng ibang babae. Isang walang koneksyon sa mundo ko, isang hindi ko kailangang pakisamahan pagkatapos ng kasunduan." Nagtagpo ang mga mata namin. "At ikaw ang napili ko."

Halos hindi ako makahinga. "Gusto mo akong pakasalan?"

"Peke lang," dagdag niya. "Pero legal."

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko alam kung paano ko ipoproseso ang sinabi niya.

"Kapag pumayag ka, bibigyan kita ng sapat na pera para mapagamot ang kapatid mo," malamig na sabi niya. "Kailangan mo ng pera. Kailangan ko ng asawa. Kapag natapos na ang kasal, puwede na tayong maghiwalay."

***

Nakaharap ako ngayon sa isang puting papel na may nakaimprentang mga salitang hindi ko lubusang maintindihan.

Tumingala ako, tinitigan siya. Tahimik lang si Lucian, nakaupo sa swivel chair sa likod ng mamahaling lamesa niya, at matamang nakatingin sa akin.

"Kapag pinirmahan mo 'yan, Ysabelle, wala nang atrasan," malamig niyang sabi.

Napalunok ako.

"Ang nakasaad dito," tinapik niya ang papel, "ay magiging mag-asawa tayo sa mata ng publiko sa loob ng isang taon. Sa panahong 'yon, mananatili kang nakatira sa bahay ko, sasama sa mga public appearances, at ipapakita sa mundo na isang lehitimong kasal ito."

Hindi ko alam kung paano ko nagawang manatiling kalmado sa kabila ng bigat ng sitwasyon. "At pagkatapos ng isang taon?"

"Wala na tayong koneksyon," sagot niya. "Magpapakasal tayo sa harap ng batas, pero hindi sa puso. Walang intimacy. Walang totoong relasyon. At higit sa lahat," tumitig siya nang matalim, "hindi ka dapat magka-ideya na maaari itong maging totoo."

Napakuyom ang mga kamay ko sa ilalim ng lamesa.

"Hindi kita pipilitin kung ayaw mo," dugtong ni Lucian. "Pero kung tatanggihan mo 'to, siguraduhin mong kaya mong makahanap ng kalahating milyong piso sa ibang paraan lalo na't nanganganib ang buhay ng iyong kapatid."

Napatingin ako sa papel, at sa kabila ng kaba, isang imahe ang bumalik sa isip ko—ang payat na katawan ni Adrian na nakahiga sa ospital, ang malamlam niyang mga mata, ang kahinaan ng boses niya tuwing tinatawag ang pangalan ko.

Wala na akong ibang pagpipilian. Kinuha ko ang ballpen at dahan-dahang lumagda sa dokumento.

Nang matapos akong pumirma, agad kong ibinalik ang ballpen sa ibabaw ng papel. Hindi ko magawang tingnan si Lucian.

Kinuha niya ang papel, tiningnan ito, at walang pag-aalinlangang inilagay ang pirma niya sa tabi ng pangalan ko.

"Good," aniya, sabay isinaayos ang kontrata. "Mula ngayon, ikaw ay si Mrs. Ysabelle Villafuerte."

Napapikit ako nang sumagi sa isipan ko sina Mama at Adrian. Wala silang ideya na pumirma ako ng kontrata bilang isang temporary wife ni Lucian Villafuerte. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin kay Mama ang naging desisyon ko. Sa ngayon, ang iniisip ko ay ang kapakanan ni Adrian.

Matapos ang pagpirma sa kontrata, sumunod akong dinala ni Lucian sa isang marangyang hotel kung saan inihanda ang isang press conference.

Naglalakad ako sa tabi niya, suot ang isang eleganteng cream-colored dress na binili ng personal assistant niya para sa akin. Hindi ko alam kung paano ako dapat kumilos, kaya sumunod na lang ako sa bawat hakbang ni Lucian.

Nang makarating kami sa harap ng malaking conference room, huminto siya at tumingin sa akin.

"Hawakan mo ang braso ko," aniya, na parang isang utos.

Nanuyo ang laway ko sa lalamunan. "Ano?"

"Bilang mag-asawa, dapat natural ang kilos natin. Hawakan mo ang braso ko at huwag kang magpahalata na hindi mo gusto 'to."

Wala akong nagawa kung 'di ang sundin siya. Dahan-dahan kong hinawakan ang matigas at matipunong braso niya. Ang init ng katawan niya ay tumagos sa balat ko, at hindi ko maintindihan kung bakit nanginginig ang mga daliri ko.

Bago pa ako makapag-isip ng iba pang dahilan para umatras, binuksan na ng isang staff ang pinto ng conference room.

Pagpasok namin, bumungad sa amin ang nakakasilaw na mga flash ng camera at ang mahihinang bulungan ng mga reporters.

Parang naglaho ang hininga ko.

Humigpit ang hawak niya sa kamay ko, saka ngumiti—isang peke, ngunit perpektong ngiti.

"Magandang gabi sa inyong lahat," wika niya, malakas at punong-puno ng kumpiyansa. "Gusto kong ipakilala sa inyo ang asawa ko—si Ysabelle Villafuerte."

***

Dahan-dahan akong humakbang papasok sa ospital, bitbit ang isang brown envelope na naglalaman ng kalahating milyong piso—ang perang magliligtas kay Adrian.

Mabigat ang dibdib ko habang naglalakad sa kahabaan ng hallway. Ilang oras lang ang nakalipas mula nang pumirma ako sa kontratang itinali ako kay Lucian Villafuerte. Hanggang ngayon, parang panaginip lang ang lahat.

Huminga ako nang malalim bago marahang itinulak ang pinto ng kwarto niya. Pagpasok ko, agad akong sinalubong ng malamlam na tinig ng aking ina.

"Ysabelle! Anak, anong oras ka na naman nakauwi kagabi? Nag-aalala ako sa 'yo."

Nasa tabi ng kama si Mama, hawak ang kamay ni Adrian na mahimbing na natutulog. Namumugto ang mga mata niya, halatang hindi pa rin siya nakakakuha ng maayos na tulog mula nang lumala ang sakit ng bunso naming kapatid.

Ngumiti ako, pilit na itinago ang lahat ng sakit at bigat sa puso ko. "Ma, may dala akong pera para sa operasyon ni Adrian," mahinahon kong sabi habang inaabot sa kanya ang brown envelope.

Nakita ko kung paano nanlaki ang mga mata niya. Napapitlag siya, agad na kinuha ang sobre at binuksan ito gamit ang nanginginig na mga kamay.

"H-Hija... ano ‘to?" Nahihintakutan siyang tumingin sa akin. "Saan mo nakuha ang ganitong kalaking halaga?"

Napakagat ako sa labi ko. Inaasahan ko na ang tanong na ‘yon.

"Ano ka ba, Ma? Sabi ko naman sa 'yo, matagal na akong nag-iipon," pagsisinungaling ko. "At nakahiram din ako sa ibang tao."

Nanatiling nakatingin sa akin si Mama, para bang sinusubukang basahin kung nagsasabi ba ako ng totoo.

"Hindi kita pinalaki para umutang ng ganito kalaki, Ysabelle. Baon na tayo sa utang. Ayaw kong dagdagan pa ang mga 'yon," mahina niyang sabi. Nangingilid ang luha sa mga mata niya.

Mas lalong sumikip ang dibdib ko.

"Ma, wala na akong ibang magawa," pabulong kong sagot. "Kailangan ni Adrian ng pera para operasyon, ‘di ba? Hindi na natin puwedeng patagalin pa ‘to."

Pinunasan ni Mama ang kanyang luha at muling tinitigan ang perang nasa harapan niya.

"Salamat, anak..." emosiyonal na sabi ni Mama.

Mabilis kong nilapitan si Adrian at hinaplos ang manipis niyang buhok. "Adrian, lilipas din ‘to, ha?" Mahina kong sinabi, kahit alam kong mahimbing pa rin siyang natutulog. "Magiging maayos ka rin..."

Hinawakan ko ang kamay niya at mas hinigpitan pa ang pagkapit. Ito ang dahilan kung bakit ako pumayag sa kasal na ‘yon.

Papalabas na ako ng kwarto nang muling magsalita si Mama.

"Ysabelle," tawag niya, dahilan para huminto ako sa may pinto.

Tumalikod ako at nakita ko ang matinding pag-aalala sa kanyang mukha.

"Sigurado ka bang wala kang ginagawang masama?" tanong niya, punong-puno ng pag-aalala ang boses.

Ramdam ko ang mabilis na tibok ng puso ko.

"Yes, Ma," sagot ko, pinipilit manatiling matatag. "Wala akong ginagawang masama."

Nginitian ko siya, kahit ang totoo, pakiramdam ko ay itinatago ko ang pinakamalaking kasinungalingan sa buhay ko.