Chapter 6

Malamig ang hangin nang bumaba kami mula sa sasakyan ni Lucian. Napakalaki ng ancestral mansion ng pamilya Villafuerte—isang simbolo ng yaman, kapangyarihan, at impluwensiya. Ang malalaking haligi ng bahay, ang mala-palasyong disenyo, at ang napakalawak na hardin ay tila ba sumisigaw ng isang bagay—hindi ako nababagay rito. Pero heto ako ngayon, nakatayo sa harapan ng pintuang magbubukas sa isang mundo kung saan hindi ako kailanman kabilang.

Ramdam ko ang mabigat na tingin ni Lucian sa akin habang inaayos ko ang sarili ko. Naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko—hindi niya ito mahigpit na hinigpitan, pero sapat lang upang ipaalam sa akin na hindi ako nag-iisa.

“Handa ka na ba?” tanong niya, bahagyang bumaba ang boses.

Hindi ako sumagot. Hindi ko alam kung paano.

Sa halip, tumango na lang ako at hinigpitan ang hawak sa kanyang kamay.

Pagkapasok namin sa loob ng mansion, bumungad sa akin ang isang engrandeng sala na parang nasa isang magazine cover. Mamahaling chandeliers, eleganteng furniture, at mamahaling obra ng mga sikat na pintor ang bumabalot sa buong silid. Pero higit sa lahat, ang presensya ng dalawang taong nakaupo sa gitna ng sala ang pinakamatinding bumungad sa akin.

Si Dominic Villafuerte—ang ama ni Lucian. Matikas pa rin sa kabila ng edad, ang presensya niya ay tila bumibigat sa buong silid. Ang tingin niya sa akin ay puno ng pagsusuri, para bang sinusukat kung karapat-dapat ba akong huminga sa harapan niya.

At si Margarita Villafuerte—ang ina ni Lucian. Isang babae na kahit may edad na, ay napanatili ang isang klasikal na kagandahan na nagpapakita ng kanyang mataas na estado sa lipunan. Pero ang malamig niyang mga mata na tumitig sa akin ay nagsasabing hindi siya nasisiyahan sa aking presensya.

“Lucian.” Mababang boses ng kanyang ama. “Ano ang ibig sabihin nito?”

Nagpalitan ng tingin ang mag-asawa bago bumaling sa akin, para bang pinagtatakhan kung anong klaseng kababalaghan ang ginawa ko para makapasok sa tahanan nila.

Bago pa ako makapagsalita, si Margarita na ang unang sumalakay.

“Saan mo naman napulot ang babaeng ito, Lucian?” Mariin ang kanyang boses, puno ng pang-iinsulto. “At bakit mo siya dinala rito?”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Alam kong hindi ako magugustuhan ng pamilya ni Lucian, pero hindi ko inakalang magiging ganito sila ka-diretso sa pagpapakita ng kanilang paghamak.

Gusto kong magsalita. Gusto kong ipagtanggol ang sarili ko. Pero alam kong anumang sabihin ko ay walang halaga para sa kanila.

“Pinapakisamahan lang ba kita, o totoo bang pinakasalan mo siya?” Matalim na tanong ni Mr. Villafuerte, may halong panunuya sa kanyang tinig.

Napalingon ako kay Lucian. Tahimik lang siya, pero hindi niya binitiwan ang kamay ko. Alam kong nararamdaman niya ang panliliit ko, ang hindi ko kaginhawaan. Pero hindi ko inaasahan ang kanyang kasunod na ginawa.

Lumapit siya sa harapan ng kanyang mga magulang, matikas at may kumpiyansa, saka seryosong nagsalita.

“Pinakasalan ko siya.”

Tahimik.

Walang sinuman ang gumalaw. Kahit ako ay nanigas sa sinabi niya.

Si Dominic at Margarita ay parehong tila nawalan ng salita sa ilang segundo bago tuluyang nag-iba ang ekspresyon nila—mula sa pagkagulat ay napalitan ito ng galit at hindi pagsang-ayon.

“Lucian.” Muling nagsalita ang kanyang ina, ngunit sa pagkakataong ito, puno ng panunumbat ang boses. “Huwag mong sabihin sa akin na iniwan mo ang isang Del Valle para sa isang…” Napatingin siya sa akin mula ulo hanggang paa, kita sa kanyang mata ang matinding pangungutya. “Sa isang babae na hindi man lang marunong mamili ng disenteng pananamit.”

Napalunok ako.

Narinig ko ang matigas na pagtawa ng ama ni Lucian.

“Diyos ko, Lucian,” aniya, umiling habang nakatawa nang mapakla. “Akala ko alam mo na kung paano pumili ng tamang babae. Pero ano ‘to? Isang hamak na babae mula sa lansangan?”

Hindi ko na kinaya ang pang-iinsulto.

Muli akong napatingin kay Lucian, umaasang sasabihin niyang hindi nila ako dapat tratuhin nang ganito. At hindi ako nabigo.

Dahan-dahan siyang lumingon sa kanyang mga magulang, ang malamig na tingin niya ay tila nagsisindihan ng apoy sa buong silid.

“Ano man ang iniisip ninyo, wala akong pakialam,” matigas niyang sabi. “Ang totoo, kasal na kami. Legal. At wala nang makakapagbago pa roon.”

Nanlaki ang mga mata ni Margarita.

“K-Kasal?”

“Kami na ang mag-asawa, at wala akong balak na pakasalan ang babaeng pinili ninyo para sa akin,” diretsong tugon ni Lucian. “Kaya kung iniisip ninyong may kapangyarihan pa kayong kontrolin ang buhay ko, nagkakamali kayo.”

Nanahimik ang buong silid.

Si Mr. Villafuerte ay seryosong nakatitig kay Lucian, habang si Margarita ay tila hindi pa rin matanggap ang rebelasyon.

Muli akong napatingin kay Lucian. Sa kabila ng malamig niyang tono, ramdam ko ang determinasyon niya na ipaglaban ako. At sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, may kung anong uminit sa loob ng puso ko.

Ngayon lang may nagtanggol sa akin nang ganito. Ngayon lang may nagsabi na ako ay may halaga. Pero kasabay ng init na iyon, alam kong ang pagpasok ko sa buhay ni Lucian ay hindi magiging madali.

Nakita ko kung paano siya tingnan ng kanyang mga magulang—punong-puno ng galit, hindi lang sa kanya, kundi pati na rin sa akin. At sa puntong iyon, alam kong ginawa ko na ang isang bagay na hindi na mababawi.

Isa akong hindi kanais-nais na manugang sa mata ng pamilyang ito at kahit pa si Lucian ang pumili sa akin, hindi ko alam kung hanggang kailan ko kayang tiisin ang mundong ito.