LOGINผมไม่รู้ตัวว่าผมกำลังทำเหี้ยไรอยู่“นิ้ง” ผมเรียกชื่อเธอเสียงหนัก แล้วนิ้งก็สั่นหน้าตอนที่ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้“...”“ถ้าจะเลิกกับเรา ก็มีไรกันก่อนดิ” ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดห่าอะไร แต่ที่รู้คือนิ้งชะงักทันทีที่ผมพูดประโยคนั้น แล้วผมก็แค่นหัวเราะ “มีไรกับเราตอนนี้”“...”“แล้วเชื่อปะ”“...”“เราจะปล่อยเธอไปเลยว่ะ”[SALAMDU : SIDE END]... เราเกือบที่จะมีอะไรลึกซึ้งกันจริงๆ อย่างที่ฉลามขู่ฉันไว้แต่เพราะเขาหยุดไปก่อนตอนที่ฉันร้องไห้หนัก เราถึงได้มานั่งกันคนละมุมเหมือนอย่างในตอนนี้ ฉลามนั่งกุมขมับตัวเองอยู่ที่ปลายเตียง ส่วนฉันเองก็นอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอนของเขา เพราะเหตุการณ์เมื่อกี้มันแย่มากๆฉันกลัวฉลามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็เจ็บปวดกับคำพูดที่ไม่ดีของเขาสุดท้ายแล้ว... ฉันเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขารักฉันจริงๆ รึเปล่า“นิ้ง” จนเขาเรียกชื่อฉัน ฉันก็สะดุ้ง ยิ่งฉลามทำท่าจะขยับเข้ามาใกล้ ฉันก็รีบยันตัวลุกขึ้นแล้วร่นถอยหลังหนีไปจนชิดกับหัวเตียงด้วยความหวาดกลัวร่างสูงชะงักไป เขามองฉันนิ่งอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้อีก“อะ... ออกไปนะ” ฉันพูดพร้อมกับเอาหมอนมาบังใบหน้าขอ
[SALAMDU : SIDE]ผมทำสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนกับนิ้งผมร้องไห้ แล้วบอกให้เธออย่าทิ้งผม เพราะผมอยู่ไม่ได้นิ้งไม่ได้พูดอะไร เธอหยุดพูดตั้งแต่ผมทำงั้น จนผมเริ่มเข้าใจแล้วว่ะ ว่าเวลาผู้หญิงร้องไห้มันเหนื่อยยังไง ผมตามไปส่งเธอ แล้วตามเธอเข้ามาในห้องนิ้งไม่ได้ว่าผม เธอคงสงสารที่ผมร้องไห้เมื่อกี้มั้ง ยังไงเธอก็เป็นคนดีเราสบตากันตอนที่เข้ามาในห้อง นิ้งมองผม แต่สักพักเธอก็หันหน้าหนีไปทางอื่น แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องนอนแต่ผมจะไม่ปล่อยเธอไปไหนผมเดินเข้าไปคว้าข้อมือเธอไว้ นิ้งชะงักไป เธอเงยหน้าขึ้นมองผม แล้วผมก็เลื่อนหน้าเข้าไปจูบเธอหนักๆร่างเล็กชะงักไป ส่วนผมเองก็ไม่ผละออก เราจูบกันอยู่หน้าห้อง จนนิ้งพยายามจะดันผมออก ผมก็ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นโดยไม่มีคำพูด“... ฮึก” ผมได้ยินเสียงเธอสะอื้น เลยกอดเธอแน่นขึ้น ในขณะที่นิ้งเองก็ทุบอกผมให้ปล่อยเธอ แต่ผมไม่ทำตามผมกอดเธออยู่งั้นจนนิ้งยอมนิ่งลงเพราะเธอเหนื่อย ผมก็เลยผละออก แล้วบีบไหล่เธอแน่น“อย่าทิ้งเรา” ผมกระซิบเสียงหนัก นิ้งเบ้หน้าออกมา ผมเลยจูบเธออีก“... อื้อ” รอบนี้เธอไม่ได้ขัดขืนไรผม ร่างเล็กเปลี่ยนมาทึ้งเสื้อผมแทน ผมเลยช้อนต
ฉลามพาฉันไปนั่งเรือที่ต้องพายกันเอง เขาหาโอกาสเพื่อที่จะได้อยู่กับฉันสองคนในที่สงบๆรอบด้านเป็นแม่น้ำ ฉันมองไปรอบๆ น่าแปลกจริงๆ ที่พออยู่กับฉลามแล้วฉันกลับไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย เราสบตากันผ่านจากอีกฝั่ง แต่มันเป็นครั้งแรกที่ฉันรับรู้ได้ถึงความอึดอัดระหว่างเราทั้งคู่นั่นเป็นเพราะฉันกับเขาไม่ได้คุยกันแบบนี้มาอาทิตย์หนึ่งแล้ว“นิ้งคิดว่าไง” เขาถามฉันขึ้นมา แล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง “กลัวปะ”ฉันสั่นหน้าเบาๆ“ฉลามมานั่งกับเราแบบนี้ไม่อึดอัดเหรอ” ฉันถามขึ้นมาอย่างไม่มั่นใจ แล้วร่างสูงก็ชะงักไป เขาถามกลับมาแค่เพียงสั้นๆ“ทำไมคิดงั้น”“... เพราะเราอึดอัดอ่ะ” ฉันพูดไปตามความจริง ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวฉันเองกำลังคิดอะไรอยู่ แต่พอเจอเรื่องที่สะเทือนใจมาแล้ว ถึงฉันจะรักเขามาก อยากอยู่แค่กับเขา แต่ฉันก็รู้สึกไม่เหมือนเดิมเลยเวลาที่เราอยู่ด้วยกันฉันอึดอัด... และก็มีแต่ความลำบากใจ“นิ้ง” ฉลามชะงักไป เขามีสีหน้าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “เราไม่ได้ตั้งใจให้เราห่างกันนะเว้ย เรา...”“... ฉลามบอกว่าเราอยู่กันแบบนี้มันเหนื่อย” ฉันพูดถึงคำที่เขาบอกกับฉันก่อนที่เราจะห่างกันออกมา ฉันเองก็อยากให้เขารู้ว่าเขาพูดออกมาจริ
“... เราเองก็ไม่รู้”ฉันพูดกลับไปแบบนั้นเช่นกัน แล้วเราก็นั่งเงียบกันไปทั้งคู่ ฉลามเหมือนนั่งใช้ความคิดอยู่ ส่วนฉันเองก็กำลังรอคำตอบของเขา เพราะฉันเองก็คิดภาพไม่ออกเหมือนกันว่าเราควรจะไปต่อยังไง เพราะพอจะก้าวเดินต่อไป เราก็ต้องมีปากเสียงกันระหว่างทางตลอดฉันกับฉลามหยุดทะเลาะกัน แล้วเดินต่อแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ... ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันถึงจะสิ้นสุด“ถ้าเริ่มต้นใหม่ แม่งก็เหนื่อย” เขาโพล่งขึ้นมา “ไม่คุยกัน แม่งก็เหนื่อย”“...”“หรือเราจะลองห่างๆ กันดูดีวะ เผื่ออาจจะดีขึ้น”ฉันนิ่งอึ้งไป ไม่คิดว่าฉลามจะพูดคำนี้ออกมา เราสบตากันในความเงียบอีกครั้ง แล้วฉันก็เผลอร้องไห้ออกมาอีกแล้ว... ฉันแค่ไม่อยากให้เราจบกันด้วยทางแบบนี้นี่“ฮึก... ทำไมเริ่มต้นใหม่แล้วฉลามเหนื่อยอ่ะ” ฉันสะอื้นไปพูดไปเหมือนกับเด็กๆ “ระ... เราไม่อยากห่างจากฉลามเลยนะ”“เหมือนกันว่ะ” เขาแค่นยิ้มออกมา “เราคิดไม่ต่างกัน”“...”“แต่ให้ทำไงได้อ่ะนิ้ง”“...”“ตอนนี้อยู่กันไปแม่งก็เหนื่อยไง ถูกปะ”[SALAMDU : SIDE]ผมกับนิ้งแยกกัน แต่ก็ไม่ได้แยกไปทีเดียวผมยังตามไปรับส่งเธอที่มหาลัย ที่ทำเพราะเป็นห่วง แล้วนิ้งก็รู้ เธอยอม
เราทะเลาะกัน ครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ว่ะผมไม่ได้ไปง้อนิ้ง เมื่อคืนก็ไม่ได้ไปส่งเธอ ที่ผมพูดว่าให้เธอไปคือให้ไปจริงๆ ไง ผมปล่อยให้เธอเดินออกไปจากผม นิ้งร้องไห้ แต่เธอก็ไม่คิดจะหันมามองผม แล้วที่ผมทำก็แค่กลับเข้าไปทำงาน ไม่ได้สนไอ้จี้ ผมอยู่คนเดียวแล้วแดกเหล้าให้แม่งหนักๆตอนเช้าผมโคตรแฮงค์ ปวดหัวชิบหายเลยว่ะผมยันตัวลุกขึ้นมา เห็นว่ายังนอนอยู่บนเตียงตัวเอง มือถือก็ไม่มีใครโทรหา แล้วผมก็ไม่ได้โทรหานิ้ง เมื่อคืนที่เราไม่ดีกันมันยังอัดๆ อยู่ในหัว ผมไม่รู้ต้องทำไง เพราะจริงๆ ในใจผมก็ยังไม่อยากยอมรับเรื่องนั้นผมเหนื่อยที่ต้องเป็นฝ่ายลงให้เธอ ต้องมานั่งเอาใจเธอทุกทีที่ทะเลาะผมแค่เบื่อ เบื่อหลายอย่าง“ทำไงดีวะ” ผมลูบหน้าตัวเองแรงๆ วันนี้นิ้งยังต้องไปเรียน ชีวิตเธอคงที่ ตอนแรกเราทั้งคู่ก็ดีๆ กัน ผมมีความสุข เธอก็มีความสุขแต่ไม่รู้ว่าผมกับเธอมาอยู่จุดนี้ได้ไงหรือเราจะลองห่างๆ กันดูดีวะ แม่งอาจดีกว่าก็ได้มั้งก็อกๆผมชะงักไปพอได้ยินเสียงประตู ในใจผมคิดว่าแม่งอาจเป็นนิ้งก็ได้ ขาผมรีบลุกเข้าไปเพื่อเปิดประตูหาเธอ ผมเองก็รู้ว่าตัวเองขาดเธอไม่ได้แต่พอเปิดมา มันกลับไม่ใช่นิ้งไง“... หลาม”ไอ้จี้ยื
“หลาม” ไอ้จี้คว้ามือผมไว้ มันมองไปที่นิ้ง แล้วก็หันกลับมาพูดกับผม “อย่าไปเหอะ อยู่กับกูได้มั้ย”“...”“กูอยากคุยกับมึงก่อน”“ฮึก... ไม่เอา” แล้วอยู่ๆ นิ้งก็คว้าข้อมือผมไว้เหมือนกัน หลังจากที่ไอ้จี้พูดจบประโยคนั้น “... ฉลามไปกับเรานะ”“หลาม อยู่กับกู”“ฉลาม... อยู่กับเราได้มั้ย”“พอเหอะ” จนผมทนไม่ไหว ผมบอกให้หยุดทั้งคู่ ไอ้จี้นิ่งไป นิ้งเองก็ยืนสะอึกเงียบๆ “นิ้ง เดี๋ยวไปส่ง”และใช่ ผมก็ต้องเลือกคนที่ผมควรจะเลือกนิ้งมีสีหน้าเหมือนตกใจตอนที่ผมเลือกที่จะคว้าข้อมือเธอให้เดินตามมา ผมคิดห่าไรไม่ออกไง ผมไม่รู้ว่าตัวเองต้องกลับมาทำงานอีกมั้ย หรือควรทำไงกับนิ้งผมโคตรสับสนเลยว่ะ“... ฉลามชอบเค้ารึเปล่า” จนนิ้งที่ถูกผมดึงข้อมือมาพูดประโยคนึง ผมก็ชะงักไป“ว่าไงนะ”“ฉลามชอบจี้รึเปล่า”“นิ้ง” ผมหันกลับไปพ่นลมหายใจ “เราก็พูดกับมันอยู่ไงว่าเราไม่ได้ชอบ”“แต่เค้าชอบฉลามนะ” นิ้งพูดออกมาทั้งน้ำตา เธอทำหน้าเหมือนเธอเองก็สับสน ไม่รู้จะไปต่อยังไง “เค้าชอบฉลามมานานแล้วด้วย”“...”“... ชอบจนเรารู้สึกว่าเราเป็นใครก็ไม่รู้”“เธอคิดมากไปว่ะนิ้ง” ผมพยายามทำใจให้แม่งเย็น แล้วคุยกับเธอดีๆ “เราเลือกเธออยู่ เห็นปะ







