LOGINผมพาเธอมาที่สนามเด็กเล่นแทนที่จะไปหาเจ๊ผมขังเธอไว้ในบ้านของเล่นเหมือนวันนั้น เพราะถึงจะแคบ โคตรอึดอัด แต่มันก็ทำให้ผมกับเธอมองหน้ากันได้ตรงๆ คุยกันได้แบบใกล้ๆนิ้งสบตาผมกลับ แล้วเธอก็หลบตาหนี“เธอไม่มองหน้าเราอ่ะ” ผมพูด แล้วนิ้งก็หันกลับมา“... เราไม่อยากมอง”“เธอเกลียดเราเหรอวะนิ้ง” ผมถามคำถามเจ็บๆ ออกมาให้แทงใจตัวเองเล่น นิ้งมองหน้าผม ก่อนที่เธอจะหลบตาผมอีก“... อื้อ”แล้วผมก็รู้ว่าเธอโกหกเธอยังรักผมอยู่“อย่าอ้าง” ผมพูดแบบนั้น แล้วนิ้งก็ชะงักไป“ระ... เราไม่ได้อ้าง”“เธอลืมเราไม่ได้หรอกว่ะนิ้ง” ผมสบตาเธอ “คืนดีกันเหอะ”“... ไม่เอา” นิ้งสั่นหน้าทันที“ทำไม”“ฉลามทำตัวแบบนี้...” เธอมองมาที่เคราผม ก่อนที่จะหันหน้าหนี “... เราก็ไม่อยากกลับไปหรอก”“...”“... เราคิดว่าก็คงจะจบแบบเดิมๆ อีกอ่ะ”“แต่เราจะมาตันกันแค่นี้เหรอวะ” ผมพูดให้เธอคิดดีๆ “เราผ่านไรมากันเยอะว่ะนิ้ง เธอจะมาห่างกับเราเพราะเรื่องแค่นี้อ่ะนะ”“มะ... มันก็เป็นเรื่องแค่นี้สำหรับฉลามคนเดียวมั้ยอ่ะ” เธอย้อนกลับมา “ฉลามบอกว่าเหนื่อย เบื่อเรา แล้วก็ขอเราห่างเองนะ”“เออ ใช่”“...”“แต่ก็แค่พูดไม่คิด เข้าใจปะ” ผมพูดแล้วลูบหน้าตั
ผมขับรถเข้ามาในมหาลัยนิ้งตามที่เจ๊บอกสมเพชตัวเองชิบหาย สุดท้ายผมก็ทำตามที่มันพูด ทั้งที่ชีวิตผม เมียผม ผมน่าจะคิดเองได้ผมหายใจไม่ทั่วท้องตอนที่อยู่ในมหาลัย มีคนมองผมเหมือนผมเป็นพวกโจรที่มาปล้นฆ่าผู้หญิง เพราะสภาพผมตอนนี้ก็ดูไม่จืดเท่าไหร่ ปกติก็ดูไม่ค่อยได้อยู่แล้ว พอเมียไม่ดีด้วย สภาพผมยิ่งกว่าคำว่าหนักผมมองหานิ้ง ไม่รู้ว่าต้องทำไง แต่สุดท้ายก็เห็นเธอผมเห็นไอ้เด็กคนนั้น ที่เธอเรียกมันว่าแจ๊คเหี้ยไรสักอย่าง มันอยู่ใกล้ๆ เธอ ผมนิ่งไปนิดหน่อย ไม่คิดว่าคนที่ตามจีบเธอจะเป็นมันนิ้งดูปกติดี ผมอึ้งเหมือนกันที่สภาพผมทุเรศลงๆ งี้ แต่นิ้งยังเหมือนเดิมหรือเธอจะลืมผมได้แล้วจริงๆ วะลืมทั้งๆ ที่ผมกับเธอเราโคตรผ่านไรมาด้วยกันเยอะงั้นอ่ะนะผมกำหมัดแน่น แล้วเดินเข้าไปหาเธอกับมัน พอได้มาเห็นจริงๆ ผมก็ยิ่งตอกย้ำตัวเองว่าผมแม่งทนไม่ได้ ยิ่งเห็นเธอยังเหมือนเดิมผมก็โคตรรับไม่ได้ ทำไมเราถึงรู้สึกไม่เหมือนกัน ทั้งที่ผมเหมือนจะเป็นบ้าพอไม่มีเธอทำไมเธอไม่คิดเหมือนผมเธอจะไปคุยกับมันทำไม แล้วกูล่ะกูแม่งเป็นใครวะหมับ“... อะ ฉลาม”ผมเดินเข้าไปกระชากข้อมือนิ้งเข้ามาหาตัว ไอ้แจ๊คนิ่งไป มันกำลังหัวเราะกับ
“นิ้ง” ผมเหมือนถูกถ่วงน้ำเลยว่ะ ผมไม่คิดว่านิ้งจะพูดออกมาว่างี้ ที่ผ่านมาเราผ่านไรยากๆ มาด้วยกัน นิ้งไม่เคยห่างกับผม เธอไม่เคยบอกกับผมว่าเธอไม่อยากให้ผมอยู่ข้างเธอแต่มาวันนี้นี่แหละว่ะ ที่ผมรู้สึกว่าเรากำลังจะจบกันจริงนี่ผมทำเหี้ยไรลงไปวะ“นิ้ง” ผมคว้าข้อมือเธอไว้ แล้วบีบแน่น ผมไม่อยากให้เธอทำงี้กับชีวิตผม ผมรักนิ้ง ผมอาจทำตัวเหี้ยๆ กับเธอ แต่สุดท้ายผมก็ยังมองเธอคนเดียวชีวิตผมขาดเธอไม่ได้ว่ะ “...”“อย่าทำงี้ได้ปะ เราขอโทษ”นิ้งมองผมกลับ เธอน้ำตาคลอ หน้าเริ่มแดงขึ้นมา ผมเห็นแล้วแม่งก็เจ็บ แต่พอนิ้งแกะมือผมออก แล้วเธอพูดกับผมคำนึง“ฉลามจะกลับไปหาจี้ก็ได้นะ”“...”“... เรายอมแพ้แล้ว”เเม่งก็เหมือนชีวิตผมหยุดเดินตอนนั้นผ่านมาห้าอาทิตย์ผมปล่อยตัวเอง ไม่ทำเหี้ยไรกับสภาพจนเคราขึ้นคางจนรก ผมยังทำงานต่อ แต่ไม่ค่อยได้เจอนิ้ง ตั้งแต่ที่เธอบอกให้ผมกลับไปหาไอ้จี้ ผมก็เคว้งหนัก ผมกลับมาแดกเหล้า แดกแม่งทุกวัน แล้วทำตัวเหมือนคนอกหักทั้งที่นิ้งก็แค่อยากให้ห่าง ไม่ได้บอกเลิกเรื่องผมกับเธอเหมือนตายไปแล้ววันนี้ผมตื่นมาทำงาน สภาพดูไม่ได้ ผมเหมือนคนติดเหล้า ดูดบุหรี่วันละซอง กลางคืนผมก็นอนไม่หลับจ
ผมไม่รู้ตัวว่าผมกำลังทำเหี้ยไรอยู่“นิ้ง” ผมเรียกชื่อเธอเสียงหนัก แล้วนิ้งก็สั่นหน้าตอนที่ผมเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้“...”“ถ้าจะเลิกกับเรา ก็มีไรกันก่อนดิ” ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดห่าอะไร แต่ที่รู้คือนิ้งชะงักทันทีที่ผมพูดประโยคนั้น แล้วผมก็แค่นหัวเราะ “มีไรกับเราตอนนี้”“...”“แล้วเชื่อปะ”“...”“เราจะปล่อยเธอไปเลยว่ะ”[SALAMDU : SIDE END]... เราเกือบที่จะมีอะไรลึกซึ้งกันจริงๆ อย่างที่ฉลามขู่ฉันไว้แต่เพราะเขาหยุดไปก่อนตอนที่ฉันร้องไห้หนัก เราถึงได้มานั่งกันคนละมุมเหมือนอย่างในตอนนี้ ฉลามนั่งกุมขมับตัวเองอยู่ที่ปลายเตียง ส่วนฉันเองก็นอนร้องไห้อยู่บนเตียงนอนของเขา เพราะเหตุการณ์เมื่อกี้มันแย่มากๆฉันกลัวฉลามอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็เจ็บปวดกับคำพูดที่ไม่ดีของเขาสุดท้ายแล้ว... ฉันเองก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขารักฉันจริงๆ รึเปล่า“นิ้ง” จนเขาเรียกชื่อฉัน ฉันก็สะดุ้ง ยิ่งฉลามทำท่าจะขยับเข้ามาใกล้ ฉันก็รีบยันตัวลุกขึ้นแล้วร่นถอยหลังหนีไปจนชิดกับหัวเตียงด้วยความหวาดกลัวร่างสูงชะงักไป เขามองฉันนิ่งอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้อีก“อะ... ออกไปนะ” ฉันพูดพร้อมกับเอาหมอนมาบังใบหน้าขอ
[SALAMDU : SIDE]ผมทำสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนกับนิ้งผมร้องไห้ แล้วบอกให้เธออย่าทิ้งผม เพราะผมอยู่ไม่ได้นิ้งไม่ได้พูดอะไร เธอหยุดพูดตั้งแต่ผมทำงั้น จนผมเริ่มเข้าใจแล้วว่ะ ว่าเวลาผู้หญิงร้องไห้มันเหนื่อยยังไง ผมตามไปส่งเธอ แล้วตามเธอเข้ามาในห้องนิ้งไม่ได้ว่าผม เธอคงสงสารที่ผมร้องไห้เมื่อกี้มั้ง ยังไงเธอก็เป็นคนดีเราสบตากันตอนที่เข้ามาในห้อง นิ้งมองผม แต่สักพักเธอก็หันหน้าหนีไปทางอื่น แล้วทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องนอนแต่ผมจะไม่ปล่อยเธอไปไหนผมเดินเข้าไปคว้าข้อมือเธอไว้ นิ้งชะงักไป เธอเงยหน้าขึ้นมองผม แล้วผมก็เลื่อนหน้าเข้าไปจูบเธอหนักๆร่างเล็กชะงักไป ส่วนผมเองก็ไม่ผละออก เราจูบกันอยู่หน้าห้อง จนนิ้งพยายามจะดันผมออก ผมก็ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นโดยไม่มีคำพูด“... ฮึก” ผมได้ยินเสียงเธอสะอื้น เลยกอดเธอแน่นขึ้น ในขณะที่นิ้งเองก็ทุบอกผมให้ปล่อยเธอ แต่ผมไม่ทำตามผมกอดเธออยู่งั้นจนนิ้งยอมนิ่งลงเพราะเธอเหนื่อย ผมก็เลยผละออก แล้วบีบไหล่เธอแน่น“อย่าทิ้งเรา” ผมกระซิบเสียงหนัก นิ้งเบ้หน้าออกมา ผมเลยจูบเธออีก“... อื้อ” รอบนี้เธอไม่ได้ขัดขืนไรผม ร่างเล็กเปลี่ยนมาทึ้งเสื้อผมแทน ผมเลยช้อนต
ฉลามพาฉันไปนั่งเรือที่ต้องพายกันเอง เขาหาโอกาสเพื่อที่จะได้อยู่กับฉันสองคนในที่สงบๆรอบด้านเป็นแม่น้ำ ฉันมองไปรอบๆ น่าแปลกจริงๆ ที่พออยู่กับฉลามแล้วฉันกลับไม่รู้สึกกลัวอะไรเลย เราสบตากันผ่านจากอีกฝั่ง แต่มันเป็นครั้งแรกที่ฉันรับรู้ได้ถึงความอึดอัดระหว่างเราทั้งคู่นั่นเป็นเพราะฉันกับเขาไม่ได้คุยกันแบบนี้มาอาทิตย์หนึ่งแล้ว“นิ้งคิดว่าไง” เขาถามฉันขึ้นมา แล้วจ้องหน้าฉันนิ่ง “กลัวปะ”ฉันสั่นหน้าเบาๆ“ฉลามมานั่งกับเราแบบนี้ไม่อึดอัดเหรอ” ฉันถามขึ้นมาอย่างไม่มั่นใจ แล้วร่างสูงก็ชะงักไป เขาถามกลับมาแค่เพียงสั้นๆ“ทำไมคิดงั้น”“... เพราะเราอึดอัดอ่ะ” ฉันพูดไปตามความจริง ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวฉันเองกำลังคิดอะไรอยู่ แต่พอเจอเรื่องที่สะเทือนใจมาแล้ว ถึงฉันจะรักเขามาก อยากอยู่แค่กับเขา แต่ฉันก็รู้สึกไม่เหมือนเดิมเลยเวลาที่เราอยู่ด้วยกันฉันอึดอัด... และก็มีแต่ความลำบากใจ“นิ้ง” ฉลามชะงักไป เขามีสีหน้าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง “เราไม่ได้ตั้งใจให้เราห่างกันนะเว้ย เรา...”“... ฉลามบอกว่าเราอยู่กันแบบนี้มันเหนื่อย” ฉันพูดถึงคำที่เขาบอกกับฉันก่อนที่เราจะห่างกันออกมา ฉันเองก็อยากให้เขารู้ว่าเขาพูดออกมาจริ







