Chapter 5

(Erena’s POV)

Pagkapasok ko sa sarili kong suite, I kicked off my heels, threw my bag on the couch, and face-planted into the bed feeling tired from all that happens.

What. The. Hell. Was. That.

Sobrang daming nangyare kagabi at ngayong umaga. Sinubakan kong isipin ang mga nangyare.

Nasukahan ko ang isang lalaki.

Mali ako ng room na napasukan.

Worst part. Nagising akong hubad.

At hindi pa ako nakaramdam ng hiya, pumayag akong magbreakfast kasama siya.

Lumabas ako ng suite niya na parang hindi magulo ang mga nangyare sakin simula pa kagabi.

Kahit tinatamaan na talaga ako ng hiya kanina, hindi ko pinahalata na naghuhurimentado na ang kaloob looban ko kanina.

Diniin ko ang ulo ko sa unan at sumigaw. After a while, narinig ko na tumunog ang cellphone ko. Iniangat ko ang ulo para tingnan kung sino ang tumatawag.

Cam.

Oh god.

Nag-alangan akong sagutin ang tawag. Pilit kong pinapakalma ang sarili at hinihiling na hindi niya mahalata na marami akong ganap kagabi. “What?”

“Hoy!” Cam practically yelled. “Kamusta naman ang pakiramdam ng munting princess?”

“I was very much alive,” I muttered. “Just… mildly intoxicated.”

“Mildly? Girl, you were drinking like there's no tomorrow last night. Ihahatid pa dapat kita sa suite mo kaya lang I really have to go back. I'm just checking if you get into your room with no problem." Susunod sunod na salita ni Cam.

I hesitated. “Speaking of.. room. There's quite some mess happened last night.”

She went quiet. “No.. WAY... Tell me it's not what I'm thinking Erena”

“Uhmm.. it's not like that. I'll explain to you all later. I have to get ready to go to the office”

“I feel like I can no longer wait to hear the story. I have to see you Erena.”

Tahimik akong nagiisip.

"I'll see you after work—”

"No! No! Pupuntahan kita sa office. Kelangan ko marinig ang kwento mo."

"Mag aayos na ako. I'll bring snacks too. Hihihi." Excited na usal ni Cam. Akala mo magpupunta ng girl's night out.

Natawa ako sa isiping iyon. Pero biglang bumalik sa isip ko ang mga pinagagawa ko. Kailangan ko talagang makausap din si Cam.

Tumayo na ako sa higaan kahit nakakaramdam pa din ako ng hilo. Hindi ako pwedeng lumiban sa opisina ngayon lalo at naka monitor ang ama sa kilos ko sa opisina ngayon.

Mabilisan akong naligo at nagbihis.

By 9:52 a.m., Nasa opisina na ako at nakaupo. Ayos na ayos ang buhok at wearing my favorite red lipstick. I'm wearing a black suit and white pants. I need to show them that I had my life together.

Fake it until you destroy everyone in the boardroom.

Pero habang binabasa ang mga dokumento sa lamesa sumagi na naman sa isip ko ang mga nangyare kaninang umaga. Pilit ko din inaalala mga nangyare kagabi bago nangyare ang lahat ng nangyare.

Hindi ko rin mapigilang isipin ang mukha niya. That stupid smirk. Ang kalmadong boses niya. At ang tawa niya na nakakapagkalma ng kaloob looban ko.

Hindi. Hindi to pwede! Nababaliw na ba ako?

At ang damn pancake niya.

Pakiramdam ko ang tagal na namin magkakilala sa sobrang komportable ko. What was that feeling?

I wasn’t the type to let my guard down. Especially not with strangers.

And yet…

Nagbreakfast ako na para bang normal namin yung ginagawa. Na parang belong ako sa lugar na yun.

“No. Nope. Hindi. Ayoko.”

I leaned forward, elbows on my desk, then grabbed my head with both hands and let out a strangled, whispered scream.

“What is wrong with me?” I hissed, stomping my heel on the marble floor in frustration. Once. Twice. Thrice. The sound echoed in the room.

My head dropped down onto the desk, hair falling like a curtain around my face.

Then—knock knock.

I froze. Great. Witnesses.

Bumukas ang pinto at pumasok si Marsha, ang sobrang loyal ko na sekretarya na may bitbit na mga dokumento.

“Ma’am,” ani niya, na hindi nakikitaan ng katiting na reaksiyon sa naabutan niyang itsura ko ngayon.“Documents for signature.”

Unti unti kong inangat ang ulo ko.

"Ms. Cameron, your friend, is also waiting outside the lobby, papasukin ko na po ba?"

Bigla akong nabuhayan ng loob ng marinig ang pangalan ni Cam. "Yeah, let her in" usal ko pagkatapos ko pirmahan ang mga dokumento.

Maya maya pumasok ulit si Marsha kasama si Cam.

"Let's begin." Excited na saad ni Cam. Na kulang na lang sumigaw.

"I'll you know Marsh if we need anything. Thank you." Sabi ko sa aking sekretarya.

Pagkatapos maisara ni Marsha ang pinto, nilabas ni Cam ang mga bitbit niyang pagkain at inumin.

"Magpipicnic ka ba? Ang dami mo namang bitbit." usal ko sa kanya.

"Mukhang mahaba haba ang paguusapan natin. Hihihi" Hindi pa rin nawawala ang excitement sa kanya.

Naupo siya at nagsimula na siyang pakwentuhin ako.