บทที่ 9 ผลประโยชน์ร่วมกัน

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเมเกรซในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาว ร่างบางหยุดชะงักฝีเท้าด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นอีกคนกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ก่อนที่เขาจับดับมันลงเมื่อเห็นเธอเดินออกมา

"มานั่งนี่สิ" เดม่อนเบี่ยงตัวหลบเล็กน้อยเพื่อเป็นเชิงบอกให้หญิงสาวมานั่งด้านข้าง ซึ่งเมเกรซก็ยอมทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เรือนร่างบอบช้ำค่อยๆ หย่อนตัวลงด้วยความยากลำบากจากอาการแสบบริเวณช่วงล่างที่เข้าเล่นงาน โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีดวงตาคมคอยจ้องมองการกระทำของเธออยู่ตลอดเวลา

"ยังปวดหัวอยู่ไหม"

"นิดหน่อยค่ะ แต่ดีขึ้นมากแล้ว" 

"อืม" ชายหนุ่มตอบกลับหญิงสาวเพียงเท่านั้นพลางเอนกายพิงโซฟาด้วยท่าทางนิ่งเรียบไม่ต่างจากเดิม จนเมเกรซที่นั่งอยู่เริ่มมีท่าทางร้อนรนออกมาอย่างเห็นได้ชัดจากการที่เขาไม่ยอมพูดอะไรต่อเลย

"มีอะไรจะพูดกับผมงั้นเหรอ" เดม่อนหันกลับไปถามคนด้านข้างอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางของเธอ

"คือเรื่องเมื่อคืน..."

"จะให้ผมรับผิดชอบไหม ผมยินดี..."

"ไม่ต้องค่ะ!" เมเกรซรีบโพล่งปฏิเสธขึ้นทันทีด้วยความรวดเร็วก่อนชายหนุ่มจะพูดจบประโยคจนเดม่อนเค้นหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ ให้กับการกระทำของเธอที่มันไม่ผิดจากการคาดเดาของเขาเลยแม้แต่น้อย

ร่างสูงยังคงสบตาอีกคนอยู่อย่างนั้นแม้จะพอคาดเดาเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว เพียงแต่เขาอยากให้เธอเป็นฝ่ายพูดมันออกมาเองมากกว่า ส่วนเขาก็จะเดินตามเกมอย่างที่เธอต้องการ

"คือ...เกรซแค่จะบอกว่าคุณเดนส์ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรอกค่ะ เพราะเมื่อคืนเกรซเป็นคนขอเองแล้วคุณก็น่าจะเมาด้วย ก็เท่ากับว่าเราไม่มีสติกันทั้งคู่ ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลยว่าเกรซจะมาเรียกร้องอะไรจากคุณ..." หญิงสาวรีบอธิบายไปอย่างยาวเหยียดเพื่อที่เธอจะได้สามารถพูดถึงเรื่องที่ต้องการง่ายขึ้น ในขณะที่เดม่อนยังคงนั่งฟังคนตัวเล็กเงียบๆ อยู่อย่างนั้น เมเกรซคงไม่รู้ตัวว่าเธอในตอนนี้ไม่ต่างจากกระต่ายน้อยที่กำลังพยายามจะเอาตัวรอดจากกับดักเลย หญิงสาวคงหวังแค่ให้ตนเองหลุดพ้นออกไปจากตรงนี้ได้ก็เพียงพอ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่กำลังอ้อนวอนอยู่นั้นจะเป็นนายพรานที่รอจับเธออยู่ข้างหน้าอีกที

"แต่เกรซมีเรื่องอยากจะให้คุณเดนส์ช่วยนิดหน่อยน่ะค่ะ"

"เรื่องอะไรเหรอครับ?" ดวงตากลมโตเปล่งประกายขึ้นทันทีเมื่อเห็นท่าทางที่ดูสนใจของคนตรงหน้าก่อนที่เธอจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติตามเดิมเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มจับได้ว่ากำลังดีใจอยู่

"ความจริงเกรซว่า...เราก็น่าจะอายุไม่ต่างกันมากไหม เพราะคุณเองก็เรียกฉันแบบเป็นกันเองตั้งหลายรอบ" สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้เดม่อนกระตุกยิ้มมุมปากด้วยความถูกใจ เพราะมันไม่ผิดจากที่เขาคาดการณ์ไว้แม้แต่น้อย ดวงตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าหวานอยู่อย่างนั้นเพื่อให้เธอได้พูดสิ่งที่ต้องการออกมาให้หมด โดยเมเกรซที่เห็นชายหนุ่มไม่ได้ขัดอะไรก็รีบเอ่ยประโยคถัดไปทันที

"ถ้างั้นฉันจะขอพูดแบบเป็นกันเองและไม่อ้อมค้อมเลยนะคะ"

"สนใจมาเป็นแฟนกับฉันไหม" เมเกรซสบตากับคนตรงหน้าอย่างมีความหวัง ความจริงผู้ชายที่ชื่อเดนส์คนนี้ก็ค่อนข้างที่จะถูกใจเธอไม่น้อยแถมดูเขาก็ไม่น่าจะเป็นคนที่มีพิษภัยตรงไหนด้วย แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอควรจะมาสนใจในตอนนี้เพราะสิ่งที่หญิงสาวต้องการมากที่สุดก็คือการหาแฟนปลอมๆ เพื่อไปหลอกผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายและพังการดูตัวในสัปดาห์หน้าที่กำลังจะมาถึง

"เป็นแฟน? คุณชอบผมอย่างนั้นเหรอ"

"ก็...น่าจะประมาณนั้นมั้งคะ" คนตัวเล็กแสร้งเกาแก้มด้วยความเขินอาย เป้าหมายของเธอคือการทำให้ผู้ชายตรงหน้าตกลงคบหาและชอบเธอให้ได้เพื่อที่เธอจะได้ใช้ประโยชน์จากเขา ในเมื่อย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้เธอก็ควรจะหาประโยชน์จากสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้มากที่สุด ส่วนหลังจากนั้นก็ค่อยดูกันต่อไป

"หึ ใจง่ายจังเลยนะ" เรียวปากบางหุบยิ้มลงทันทีกับประโยคที่หลุดออกจากปากของอีกคนในขณะที่เขายังคงมองหน้าเธอด้วยแววตานิ่งเรียบอยู่อย่างนั้น เมเกรซสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกความกล้าอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกไปด้วยความมั่นใจ

"ฉันขอแค่นี้เองนะคะ เราลองคบกันก่อนก็ได้ ขนาดเมื่อคืนคุณยังหาประโยชน์จากร่างกายของฉันเลย"

"คุณ...มีอะไรจะบอกกับผมเพิ่มเติมไหม" ใบหน้าคมคายโน้มลงไปประชิดกับใบหน้าเรียวจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน ดวงตาคมที่กำลังจ้องมองมาทำเอาเมเกรซเม้มปากเข้าหากันแน่น ทั้งคำพูดและแววตาของเขาคล้ายกับกำลังบอกเธอว่าเขารับรู้แผนการทั้งหมดแล้ว

"เฮ้อ ฉันบอกก็ได้ค่ะ" สุดท้ายคนตัวเล็กที่ไม่อาจทนกับสายตาจับผิดคู่นั้นได้ก็ต้องยอมรับออกมาตรงๆ เมเกรซสบตากับอีกคนที่นั่งอยู่เพียงนิดก่อนจะเอ่ยออกมา

"ฉันอยากให้คุณช่วยฉันค่ะ"

"ช่วย?"

"ค่ะ ฉันอยากให้คุณไปที่ร้านนี้ในฐานะคนรักของฉัน" มือเรียวหยิบนามบัตรของร้านอาหารที่เตรียมไว้มายื่นให้ชายหนุ่มซึ่งมันเป็นร้านที่ครอบครัวของเธอนัดไปดูตัวในสัปดาห์หน้า โดยเดม่อนนั้นก็รับไปอย่างว่าง่ายเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าร้านอาหารที่หญิงสาวหมายถึงคือร้านอะไร

"แล้วทำไมผมต้องไปในฐานะนั้นด้วย มัน...เกี่ยวกับที่คุณไปดื่มเมื่อคืนไหม?"

"ประมาณนั้นค่ะ" ริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางกำชายเสื้อแน่นด้วยความรู้สึกบางอย่าง แล้วเงยหน้าถามชายหนุ่มอีกครั้ง

"คุณช่วยฉันได้ไหมคะ"

"คุณจะให้ผมไปวันไหน"

"ฮะ! คะ...คุณจะไปจริงๆ เหรอ" เมเกรซฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับจับที่ท่อนแขนแกร่งด้วยความดีใจที่อย่างน้อยผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นคนที่เธอเลือกก็ยอมไปกับเธอ สำหรับเมเกรซแล้วมันดีกว่าการที่จะต้องไปเผชิญหน้ากับว่าที่คู่หมั้นคนนั้นตัวคนเดียว

"สัปดาห์หน้าค่ะ แต่เรามาเจอกันที่คอนโดของคุณก่อนก็ได้"

"คุณไปรอผมที่ร้านก่อนดีกว่าเดี๋ยวผมตามไปทีหลัง วันนั้นน่าจะมีเคลียร์งานนิดหน่อย"

"คุณจะไปจริงๆ ใช่ไหมคะ"

"ใช่ ผมจะไป แล้วก็...จะไปให้คำตอบกับคำถามแรกของคุณด้วย" ใบหน้าหวานแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเมื่อริมฝีปากหนาเลื่อนมาขบเม้มที่กลีบปากบางอย่างละเมียดละไมเป็นเชิงหยอกล้อ ก่อนที่ชายหนุ่มจะผละใบหน้าออกมาแล้วเดินเข้าห้องนอนไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น