บทที่ 8 เรื่องเมื่อคืน

@เช้าวันต่อมา

ใบหน้าหล่อไร้กรอบแว่นมองร่างกายเปลือยเปล่าของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ด้วยแววตานิ่งเรียบไม่ต่างจากเดิม สองเท้าหนักเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่เตียงพร้อมกับหย่อนตัวลงด้วยความแผ่วเบา ฝ่ามือหยาบกร้านเลื่อนไปสัมผัสกับร่องรอยตามเรือนร่างขาวเนียนด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่เต็มเสียงนัก

"ร่างกายผู้หญิงช้ำง่ายขนาดนี้เลยเหรอ" เดม่อนขมวดคิ้วยุ่งด้วยความสงสัยเพราะตามร่างกายของเมเกรซนั้นมีรอยแดงเต็มไปหมด แม้เมื่อคืนเขาตั้งใจจะรุนแรงกับเธอเพื่อต้องการลงโทษที่ยอมปล่อยตัวไปกับผู้ชายโดยง่าย แต่เขาก็ไม่คิดว่าหญิงสาวที่สลบไปจะบอบช้ำขนาดนี้

"ครั้งแรกของเธอฉันออมแรงแล้วนะ" ดวงตาคมยังคงจ้องมองคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้นพร้อมกับลูบไล้ตามร่างกายขาวเนียนไปด้วย เมื่อคืนหลังจากเดม่อนได้รับสายจากลูกน้องที่สั่งให้ไปตามดูความเคลื่อนไหวของเมเกรซ เขาก็รีบมุ่งหน้าไปยังผับนั้นทันที เนื่องจากลูกน้องได้รายงานมาว่าหญิงสาวทะเลาะกับครอบครัวเรื่องการหมั้นหมายจนต้องมาดื่มอย่างหนัก ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะเป็นกังวลไม่ได้ และพอเดม่อนไปถึงสิ่งที่เขากำลังกังวลก็เป็นจริงเมื่อพบว่าเธอกำลังส่งสายตาหยาดเยิ้มให้แก่ผู้ชายคนอื่นอยู่ ชายหนุ่มจึงต้องรีบเข้าไปตัดหน้าและแย่งตัวเธอมาก่อนที่หญิงสาวจะได้ทำอะไรมากกว่านั้น โดยชื่อที่เดม่อนแนะนำให้เมเกรซได้รู้จักว่า'เดนส์'นั้นเป็นชื่อเล่นของเขาเอง และที่ชายหนุ่มต้องแนะนำตัวไปอย่างนั้นก็เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะสงสัยในอีกชื่อหนึ่งของเขา 

แล้วทุกอย่างก็จบลงตามเมื่อคืนที่เดม่อนได้ทำการลงโทษคนเมาจนสลบไปทั้งๆ ที่แก่นกายของเขายังคงคาอยู่ตรงนั้นของเธอ

"เธอต้องเป็นของฉันคนเดียว" ริมฝีปากหนาเอ่ยบอกคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อลงไปดูดดุนยอดปทุมถันบวมเป่งอย่างแรงจนเมเกรซต้องส่งเสียงร้องประท้วงออกมา

"อื้อ! จะ...เจ็บ" มือเล็กกำผ้าปูที่นอนแน่นอย่างไม่ได้สติพร้อมทั้งส่งเสียงร้องออกมาแม้ดวงตาจะยังปิดสนิทอยู่ ทว่าเดม่อนก็ยังไม่ผละใบหน้าออกไป เขายังคงไล่ดูดเลียที่หน้าอกอวบอิ่มอยู่อย่างนั้นจนน้ำลายใสเปียกชื้นไปทั่วเนินอก ก่อนที่เสียงเล็กจะดังขึ้นขัดจังหวะ

"คุณเดนส์..." เมเกรซเอ่ยเรียกชื่ออีกคนด้วยน้ำเสียงแหบแห้งจนเดม่อนต้องจำใจผละใบหน้าออกอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือหนายกขึ้นมาเช็ดริมฝีปากลวกๆ ก่อนจะเบนสายตาไปยังใบหน้าหวานของคนที่นอนอยู่

"ตื่นแล้วเหรอ ยังปวดหัวอยู่ไหม"

"นิดหน่อยค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วคะ"

"เที่ยงแล้ว"

"ฮะ! เที่ยงแล้วเหรอคะ" ร่างเล็กดีดตัวลุกขึ้นอย่างลืมตัวเมื่อนึกได้ว่าวันนี้เธอมีเรียนในช่วงเช้า ก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นมากุมหน้าท้องแบนราบไว้ในเวลาต่อมาจากความเจ็บปวดที่เข้าเล่นงานทั่วร่างกาย

"รู้ว่ามีเรียนทำไมยังไปดื่มอีก" คนตัวโตดุหญิงสาวเสียงเข้มอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก ในขณะที่เมเกรซเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างรู้สึกผิด

"ใครจะไปคิดว่าจะตื่นเวลานี้..."

"แล้วนี่คุณได้สติแล้วใช่ไหม?" เดม่อนเอ่ยถามคนที่นั่งกุมหน้าท้องด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ซึ่งเมเกรซก็มองหน้าเขาด้วยความไม่เข้าใจนักก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่งราวกับกำลังคิดบางอย่างแล้วจึงตอบกลับมา

"คงงั้นค่ะ แต่ยังจำอะไรเมื่อคืนไม่ค่อยได้" เธอจำได้แค่ว่าหลังจากที่ทะเลาะกับที่บ้าน ตัวเองก็ไปดื่มจนเมามากแล้วก็พบกับคนตรงหน้า และทั้งคู่ก็ได้นั่งดื่มกันพักใหญ่ก่อนที่เขาจะพาเธอมายังคอนโด หากแต่เธอกลับจำเรื่องราวหลังจากนั้นไม่ได้

"คุณรู้ใช่ไหมว่าเมื่อคืนเราทำอะไรกัน" เมเกรซพยักหน้ารับเพียงนิดเป็นคำตอบ เธอพอจะจำเหตุการณ์ใหญ่ๆ ได้ว่าทำอะไรลงไปบ้างแต่เรื่องรายละเอียดในแต่ละเหตุการณ์นั้น...เธอจำไม่ได้เลย

"งั้นก็แสดงว่าคุณรู้ว่าเมื่อคืนนอนกับผม"

"ค่ะ..."

"แล้วคุณไม่ตกใจเลยเหรอ?" เดม่อนเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่พลางเสยผมลวกๆ อย่างหงุดหงิด เขาคิดว่าเมื่อหญิงสาวตื่นมาแล้วเธอคงจะต้องร้องไห้โวยวายหรือไม่ก็บอกว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นแค่ความผิดพลาด แต่เมเกรซกลับมีสีหน้าที่นิ่งเรียบราวกับไม่รู้สึกอะไรเลยที่ต้องเสียครั้งแรกให้กับคนแปลกหน้าอย่างเขา

"นั่นสิ...ฉันควรจะตกใจใช่ไหมนะ" เมเกรซพูดกับตนเองเสียงเบาพลางนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนไปด้วย ความเจ็บปวดบริเวณใจกลางความเป็นสาวรวมถึงร่องรอยต่างๆ ตามร่างกายเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าทุกอย่างมันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เพียงแค่ความฝันในตอนเมา ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ส่งผลต่อความรู้สึกของเธอได้เท่ากับเรื่องของว่าที่คู่หมั้นคนนั้นเลย เธอยังคงเจ็บปวดกับคำพูดของคนที่เธอเรียกว่าเป็นพ่อและแม่ของตัวเองอยู่

"เมเกรซ" เดม่อนกดเสียงต่ำให้กับท่าทางของเธอที่ดูจะไม่ได้ตกใจหรือเสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว ท่าทางเหล่านั้นมันทำให้เขาเผลอคิดไปว่าหากคนที่ยืนอยู่ต่อหน้าเธอตรงนี้ไม่ใช่เขามันจะเป็นยังไง เพียงแค่ความคิดนั้นก็ทำให้เขาอยากจะลงโทษคนตรงหน้าอีกครั้งหนึ่งแล้ว

"หึ คุณคงแปลกใจใช่ไหมคะที่ฉันดูไม่รู้สึกอะไรเลยทั้งๆ ที่มันเป็นครั้งแรกของฉัน ฉันควรจะร้องไห้ฟูมฟายที่เสียครั้งแรกให้กับคนที่ไม่รู้จัก แต่นี่มันไม่ใช่เลย" เธอควรจะมีความคิดบางอย่างสักนิดให้กับเหตุการณ์ในครั้งนี้หากแต่ในสมองของเธอมันกลับว่างเปล่า เมเกรซสบตากับคนที่ยืนอยู่ด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความรู้สึกลึกๆ ของเธอจนเดม่อนต้องพ่นลมหายใจหายใจออกมาหนักๆ เพื่อระงับอารมณ์บางอย่าง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"ไปอาบน้ำแล้วค่อยมาคุยกัน" ร่างสูงเอ่ยบอกคนตัวเล็กเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน เพื่อให้เธอได้มีเวลาส่วนตัวและคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดอีกครั้ง