Chapter 1

Lia's POV:

"Lia, I love you!" He said, lumakas bigla yung pintig ng puso ko.

That man wearing a pair of black tuxedos standing in front of me. No! He is in front of me and everyone. I can’t seem to describe how it really feels pero ganito pala ang feeling ng ikakasal? 

"You know that, don't you?" Dugtong niyang tanong.

Wait bakit ba ako kinabahan? Bakit parang hindi ako sigurado na mahal ako ng taong ito? 

"Huh?" Napatanong ako ng wala sa oras.

It’s just that, it doesn’t seem like it’s right.

"Uhmmmmm…” Hindi ko alam kung ano ang idudugtong ko sa gusto kong sabihin.

*Bogsh*

At biglang naglaho ang lahat. Ramdam ko ang malambot pero malakas na paghampas na dumampi sa ulo ko. Kung hindi ako nagkakamali may bumato na naman ng unan sa akin. Napadilat ako ng mata and that's when I frowned. 

"Good morning, Lia!" Mas lalong kumunot ang noo ko.

Ewan ko kung ba't isinilang pa sa mundo ang taong 'to para sirain lagi ang buhay ko.

"Pwedeng gumising ka naman ng hindi nababato ng unan?" Tanong niya.

Bumangon na ako.

"Gosh! Bilisan mo ma-li-late na tayo." Reklamo niya, nakakairita na promise!!!!!!!

"I really hate Mom, sinamay ka niyang labas masok sa bahay namin." Saad ko.

Inirapan ko siya sabay tulak nang bahagya. Nakaharang kasi siya sa dadaanan ko since nasa gilid lang siya ng kama ko.

"Well, I'm sorry malakas ako kay Auntie. Can't you be thankful? Kung hindi dahil sa akin, everyday kang late." Nagmamayabang niyang saad. 

"Yeah…yeah! Thank you Mr. Lee. Ang GANDA LANG KASI NG BUNGAD NG ARAW KO DAHIL SAYO." I said sarcastically.

Nilingon ko siya saglit habang naghahanda ako ng masusuot ko. 

"You are right though, ang ganda talaga. Cause this man in front of you… is no joke, ang pogi." Confident niyang sabi.

Napatitig ako sa kanya, my heart can't stop beating while looking at him. Tama, if there's something that is good in seeing him every morning, that is him. As in him in every angle. Undeniably, this man is handsome and no one will disagree.

"Why? Is there something wrong with my face?" Tanong niya.

He walks towards the corner of the room kung saan nakalagay yung full body mirror ko. Napahinga ako ng malalim, buti’t nabalik ako sa realidad. Tumalikod ako ulit at pinagpatuloy ang ginagawa ko.

"Wala namang problema sa mukha ko ahh." Saad niya. 

Hindi ko na pinansin ang sinabi niya baka kung saan pa mapunta ang pag-uusap namin.

"Antayin mo ako sa baba, maliligo muna ako." I said to change the topic sabay pasok sa banyo.

*****

Ethan is already driving on our way to school. I'm currently eating sandwich for breakfast. Matapos kong kumain, I took the other sandwich.

"Here!" Akmang isusubo ko kay Ethan ang sandwich.

Nakasanayan ko na siyang suboan habang nag-dadrive siya dahil lagi naman kaming nagmamadali. Madalas kasi kaming kinakapos sa oras dahil late naa ko nagigising.

"Thanks!" Without hesitation, he took a bite.

"Your mom is really good at making sandwiches." Saad niya. 

 Agad naman akong sumimangot. Pinaghirapan ko yung ihanda kagabi pero si Mommy lang pala ang i-co-compliment niya.

"Hey! Sa tingin mo talaga hindi ako marunong gumawa kahit sandwich?” Naiinis kong tanong.

He smirked, alam niya talaga kung paano ako inisin. He glanced at me bago ibinalik ang tingin sa kalsada.

"I'm sorry, okay? Pero totoo, ang sarap. Hindi lang masarap, sobrang sarap." Sabi niya.

Mukhang nagpipigil pa tumawa, mas lalo ata niya akong iinisin dahil sa over hyped compliment niya. 

"I hate you!" I said.

Napatawa na talaga siya dahil sa sinabi ko. Pero bakit imbis na mainis ako, mas nabighani ako sa tawa niya. Umiiling iling ako when I realized I got affected with his laugh. Ano ba Lia! Tawa lang yan. As if hindi ka nakakakita ng mga masayahing tao sa paligid mo hoy!

"Anyways be early tomorrow you know we will have an exam. We can't miss it, that's scheduled in the first period." Saad niya.

Tumango lang ako para sang-ayunan siya.

"Ba't ba kasi ang tagal mong gumising?" Pahabol pa niya. 

Naalala ko tuloy yung panaginip ko kanina. Hindi lang yun isang beses. Ever since ata may nagugustohan naa ko, lagi ko rin yung napanaginipan.

"Ethan, naniniwala ka ba na yung taong para sayo napapanaginipan mo yun before meeting that person?" I asked him. 

"Why did you suddenly ask me?" Tanon grin niya.

I took my courage to find a better answer, ba't ko nga ba siya tinanong? I honestly like this man beside me but I don't want to hold on a single hope thinking he likes me too. 

"Remember that guy na lagi kong napapanaginipan? Yung lahi kong kinikwento sa’yo. I want to know who he is.” Saad ko.

Nakita ko siyang ngumisi.

"If you haven't seen the face, how about his body? Natatandaan mo ba?" Tanong niya.

I nodded bago ako yumuko. I clasped my hand.

"Basta nasisiguro kong hindi ikaw yun?" Saad ko.

"Hindi kayo same ng hairstyle eh.” Dagdag ko pa. 

"Shall I be thankful that I'm not that man?" Tanong niya.

Napakagat labi ako. I know he values me as his friend but parang ang sakit lang na marinig yun sa kanya?

"I guess, he has a bad hairstyle." Dagdag pa niya.

Napalunok na lang ako. I feel suffocated inside the car.

"Well--I must say---Uhmmm--" Gosh Lia, ba't nauutal ka?

Pick up yourself!

"You don’t have a bad hairstyle naman. Lagi naman kitang pinupuri diyan. But, his hairstyle just fits for that occasion.” Saad ko.

"What occasion?" Tanong niya.

Nilingon ko siya, saktong sa akin rin pala siya nakatingin. Sasabihin ko ba?

"What?" Tanong niya ulit.

Sakto ring nakaparada na ang sasakyan niya sa parking space ng mga studyante sa campus.

"Kasal namin." Sagot ko. 

"Thanks for the ride. Here, drink this." Dagdag sabi ko sa kanya.

Nauna akong bumaba after I left the bottled water to him.