บทที่ 3 อย่าปลูกต้นไม้ ถ้าหากไม่อยากรดน้ำ

I Hate You and I Love You

บทที่ 3

อย่าปลูกต้นไม้ ถ้าหากไม่อยากรดน้ำ

....................

KOREAN TV STATION

"BARON!" 

"BARON!"

"BARON!"

เสียงตะโกนเรียกของเหล่าแฟนคลับ ดังลั่นห้องอัดของรายการดัง ในขณะที่สมาชิกทั้ง 4 ของวง baron กำลังทำการแสดงอยู่บนเวที แต่ละคนทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม

อี ซัง-ฮุน  หนุ่มเสียงแหบเสน่ห์   ลุคหนุ่มอบอุ่นแบบพี่ชายใจดี เครื่องดนตรีที่เล่นคือ เบส  

คิม จี-ซอง หนุ่มเสียงแหลมบาดใจ ลุคหนุ่มเพลย์บอยแสนเจ้าเล่ห์ เครื่องดนตรีที่เล่นคือ กีตาร์  

โอ แฮ-วอน หนุ่มเสียงหวานละมุน  ลุคหนุ่มแฟนหนุ่มคลั่งรัก   เครื่องดนตรีที่เล่นคือ คีย์บอร์ด

ทั้งสามคนอายุเท่ากัน เรียนอยู่ที่ School of Performance Korea ปีสามแล้ว และ

สมาชิกคนสุดท้าย น้องเล็กสุด ที่มีภาพลักษณ์ราวกับเจ้าชายนอกคอกหัวรั้น เอาแต่ใจ แสนเย็นชา ที่พร้อมจะแหกทุกกฎ

พัค แทจุน  เครื่องดนตรีที่เล่นคือ กลอง หนุ่มเสียงทุ้มใหญ่มีเสน่ห์ ที่ไม่ว่าจะพูด หรือ ว่าร้องเพลง แค่ใครได้ยินเข้าก็พาให้ใจสั่นไหว อีกทั้งมาดที่แสนเย็นชา ท่วงท่าในยามที่กวัดแกว่งไม้กลองในมือ ร่างกายที่โยกไปตามจังหวะเพลง ถึงแม้ใบหน้าจะไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิด แต่ทว่ามันช่าง...มีเสน่ห์ จนไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลย

ดวงตาคู่โตจ้องมองไปที่เวที มันช่างสว่างเจิดจ้าจนแสบตา มือเล็กกดชัตเตอร์ไม่หยุดราวกับกลัวจะพลาดรูปสำคัญไป

"จุนของน้ำหนาว เท่ที่สุดเลย" น้ำหนาวพึมพำเบาๆราวกับต้องมนต์ ก่อนที่สายตาของเธอจะไปสบเข้ากับคนบนเวที เพียงเสี้ยวนาที ที่ทั้งสองได้สบตากัน ใบหน้าหล่อที่ปกติเรียบนิ่งราวกับไม่มีความรู้สึกใดๆ ก็คลี่ยิ้มออกมาบางๆ พลันเกิดกระแสไฟแล่นผ่านร่าง หัวใจพลันเต้นแรง พร้อมกับท่อนที่เขาร้องพอดีว่า

"ก็ฉันมันคนปากแข็ง ขอบอกรักเธอผ่านแววตาแล้วกัน"

ไม่รู้ว่าเพราะเสียงดนตรีดังเกินไปหรือยังไง ถึงได้ทำให้เธอใจเต้นแรงขนาดนี้

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

จุนยิ้มให้น้ำหนาวงั้นหรอ

น้ำหนาวได้แต่คิดในใจ แต่ก็ยังคงกลัวว่าจะคิดไปเอง จุนน่ะหรอ จะยิ้มให้น้ำหนาว มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

"ว้าย จุนยิ้มด้วยแหละ เห็นมั้ยๆ" เหล่าสาวๆส่งเสียงวี้ดว้าย เพราะไม่บ่อยนัก ที่จะได้เห็นจุนยิ้ม ซึ่งน้ำหนาวก็รู้ถึงข้อนั้นดี เพราะครั้งสุดท้ายที่เห็นเขายิ้ม มันก็ผ่านมานานมากแล้ว ตั้งแต่.....

เสียงอย่างกับเป็ดร้องเพลงเลย

อึก!

ภาพบางอย่างในอดีตพลันย้อนกลับมา เพียงแค่คิด หัวใจดวงเล็กก็บีบรัดแน่นขึ้นมา

สมาชิกทั้งสี่ยังคงทำการแสดงต่อไป น้ำหนาวเหม่อมองภาพตรงหน้า ใจเผลอคิดไปว่า หากเธอได้ยืนอยู่ ณ ที่ตรงนั้นบ้าง จะเป็นอย่างไร จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นในใจ มันเป็นความรู้สึกที่นอกเหนือจากความรักที่เธอมี แต่ทว่า เธอยังไม่สามารถเข้าใจได้ ว่ามันคือความรู้สึกอะไรกันแน่

หลังจากการอัดรายการสิ้นสุดลง น้ำหนาวก็ค่อยๆ ปลีกตัวจากกลุ่มแฟนคลับที่รวมตัวกันอยู่ในห้องอัด ร่างเล็กถือของพะรุงพะรังทั้งกล้องวิดีโอ ทั้งกล้องถ่ายรูป แทรกตัวผ่านผู้คนด้วยความยากลำบาก ก่อนที่จะเดินไปที่ห้องแต่งตัวด้วยความระมัดระวังไม่ให้เหล่าแฟนคลับเห็น 

"หนักมั้ย" เสียงแหบเสน่ห์ดังขึ้นที่ด้านหลังของน้ำหนาว เรียกความสนใจจากด้านเล็กให้หันไปมอง ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใคร

"พี่ซังฮุน" น้ำหนาวขานชื่อเขา ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมานิดๆ น้ำหนาวรู้จักสมาชิกทุกคนในวง BARON เพราะเขาเป็นเพื่อนร่วมวงของจุน อีกทั้งยังเรียนอยู่ที่เดียวกัน และน้ำหนาวก็เป็นคนบุกเบิกบ้านแฟนไซต์อีกต่างหาก จึงทำให้สนิทกันพอสมควร ซึ่งนั่นทำให้ใครบางคนไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่นัก

"พี่ช่วย" ชายหนุ่มฉวยเอากล้องอันใหญ่ในมือเล็กมาถือเอาไว้

"น้ำหนาวถือได้ค่ะ" น้ำหนาวปฏิเสธด้วยความเกรงใจ

"ถ่ายพี่ออกมาหล่อหรือเปล่า" ซังฮุนเอ่ยถาม ก่อนจะทำทีหรี่ตามองคนตัวเล็กกว่าตรงหน้าด้วยแววตาจับผิด

"เชื่อมือน้ำหนาวสิคะ" น้ำหนาวเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

"เชื่อก็ได้ ไหนดูซิ รูปนี้พี่หลับตานะ" ซังฮุนกดดูรูปในกล้อง ก่อนทำทีขมวดคิ้ว

"ไหนคะ จริงหรอ" น้ำหนาวกุลีกุจอแทรกตัว เข้าไปดูทันที โดยที่ซังฮุนยังคงถือกล้องอยู่ หากมองจากมุมไกลๆ คงดูเหมือนกันสอง ใกล้ชิดจนศีรษะแทบจะชนกันอยู่แล้ว

"นี้ๆ ดูสิ รูปนี้น่ะ ไม่หล่อเลย" ซังฮุนเอ่ย ก่อนจะทำทีขมวดคิ้วเพราะต้องการแกล้งหญิงสาว แต่ทว่าน้ำหนาวกลับไม่รู้เรื่อง คิดเป็นจริงเป็นจังทำหน้ารู้สึกผิด ก่อนที่นิ้วเล็กจะกดเลื่อนดูรูปถัดไป

"น้ำหนาวขอโทษค่ะ แต่รูปนี้น้ำหนาวถ่ายพี่ได้เท่มากๆ เลยนะคะ ดูสิคะ" น้ำหนาวยิ้มกว้าง ก่อนจะพยักพเยิดให้ ชายหนุ่มดูรูปต่อไปด้วยความภูมิใจ ที่สามารถถ่ายรูปเขาออกมาได้ดูดีมากๆ

"จริงด้วย ดูดีมากเลย" ซังฮุนมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเอ็นดู 

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังดูรูปกันอยู่ โดยที่ไม่ทันสังเกตว่ามีใครเฝ้ามองมาตั้งนานแล้ว จนกระทั่ง เสียงทุ้มใหญ่มีเสน่ห์ดังขึ้น โดยที่น้ำเสียงแฝงไปด้วยอารมณ์

"ทำอะไรกัน"

"จุน เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วหรอ" น้ำหนาวไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับถามเขากลับด้วยรอยยิ้มกว้าง โดยที่ไม่ได้สนใจสายตาดุดันของคนตรงหน้าเลยสักนิด 

"คิดว่าไง?" น้ำเสียงเรียบนิ่งกวนอารมณ์เอ่ยออกมา ราวกับจะพูดว่า ไม่เห็นหรอ ว่าเปลี่ยนเสร็จแล้ว

"น้ำหนาวก็แค่ถามดีๆ" น้ำหนาวเอ่ยเสียงเบาหวิว จะมีสักครั้งไหม ที่เขาจะพูดกับเธอดีๆ

"กลับได้แล้ว" จุนเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเดินนำหน้าน้ำหนาวไป 

"จุน นายน่ะ อย่าปลูกต้นไม้เลย ถ้าหากไม่อยากรดน้ำ ต้นไม้มันตายได้นะ" ในขณะที่จุนกำลังเดินผ่านซังฮุนก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา

"กลับก่อนนะพี่" จุนเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินผ่านซังฮุนไป 

"น้ำหนาวกลับก่อนนะคะ" น้ำหนาวเอ่ยลา

"ทนหน่อยนะ อยู่กับคนเอาแต่ใจแบบนั้น" ซังฮุนเอ่ยบอกน้ำหนาวด้วยรอยยิ้ม

"น้ำหนาวชินแล้วค่ะ" น้ำหนาวเอ่ย ก่อนจะค้อมศีรษะให้เล็กน้อย และหมุนตัวเดินจากไป

"รอให้ต้นไม้ตายก่อน แล้วจะมารดน้ำทีหลังมันก็ไม่มีประโยชน์แล้วนะ ไอ้เด็กเอาแต่ใจ

บ้าน

"ยังโกรธกันอยู่งั้นหรอ" เสียงทุ้มใหญ่จู่ๆ ก็เอ่ยถามขึ้นอย่างไม่มีปี่ มีขลุ่ย หลังจากนั่งเงียบอยู่ที่ห้องนั่งเล่นมาสักพักหลังจากที่กลับมาถึง

"เรื่องอะไรหรอ" น้ำหนาวเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ ทำทีจัดโต๊ะอาหาร แต่อาการมันฟ้องว่าเธอกำลังทำตัวไม่ถูก

"เธอรู้ดี ว่าฉันหมายถึงเรื่องไหน" จุนเอ่ยราวกับว่านั่นเป็นสิ่งที่น้ำหนาวรู้อยู่แล้วว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร

"น้ำหนาว.....จำไม่ได้แล้ว" 

"หึ...งั้นหรอ รู้มั้ยว่าที่เธอทำแบบนี้ มันน่ารำคาญชะมัด" จุนหยัดตัวตรง ก่อนจะคว้าเสื้อโค๊ท ทำทีจะออกไปข้างนอก 

"จะไปไหนหรอ กับข้าวเสร็จแล้วนะ" น้ำหนาวร้องบอก

"จะออกไปกินข้างนอก" จุนปรายตามองกับข้าวบนโต๊ะก่อนจะเบือนหน้าหนี และเปิดประตูเดินออกจากห้องไปทันที

ปัง!

เสียงปิดประตูบ่งบอกถึงอารมณ์ได้เป็นอย่างดี ว่าเขากำลังหงุดหงิดแค่ไหน

"แต่นี่ของโปรดจุนทั้งนั้นเลยนะ" น้ำหนาวมองกับข้าวบนโต๊ะที่ทำเอาไว้ ล้วนแต่เป็นของที่เพื่อนสมัยเด็กชอบทั้งสิ้น เพราะรู้ว่าเขาชอบ เธอก็หัดทำมันจนชำนาญ เพราะอยากจะทำให้เขากิน ทุกสิ่งที่ทำเพื่อเขา เธอตั้งใจทำมันด้วยความรัก แต่หลายต่อหลายครั้ง เขากลับไม่เคยเห็นค่าของมันเลย