Chapter One

Chapter One

     "BEFORE anything else, we just want to announce this. Matagal-tagal din naming pinag-isipan 'to at masakit mang sabihin, our band.... Smoke n' Shadow is disbanding."

Rovin word's caused a small commotion within the dimly lit bar. The customers looked surprised and you can see some of their faces painted with dissatisfaction.

Narinig ni Gerard ang ilan pa na may pagrereklamo sa ibaba ng stage dahil sa announcement na ginawa ni Rovin. But everything must come to an end, right? Alam naman niya na may mga taong sumusuporta sa banda nila. Pero hindi sapat iyon para sa kanila. It's been what? Five years since they started the band and aside from singing songs in clubs and bars, they got nothing.

They loved to perform. They loved to sing on stage but that isn't enough for them. A band alone can't support their lives. It's time to face reality now.

"...I know that this is sudden news that caught you off guard, guys. So in compensation for that, we're going to sing our very own song. This is the last time we're performing as a whole band and this is our farewell song. This is Pakunwari by Smoke n' Shadow," pagsasalita ni Rovin sa harap ng mic. May malungkot na ngiti sa labi nito na kinaiwas ng tingin ni Gerard.

He knows that Rovin feels awful. He doesn't want to disband but even Gerard votes for disbandment aside from the other two who raised the issue.

Aaminin niya, masakit din sa kanya ang naging desisyon pero anong magagawa niya? Hindi pupwedeng bulukin niya ang sarili sa hindi umuusad na propesyon.

Gaano ba kalaki ang Pilipinas at ilang ang banda na nagsusulputan bawat araw? Alam niya na may ibubuga sila pero hindi sapat iyon para ipagpatuloy ang pagbabanda. Kailangan, may swerte ring kasama. Ang kaso sa kanila, mukhang nilagpasan sila ng swerte kaya hanggang ngayon, iilan lang ang nakakakilala sa kanila.

"Smoke n' Shadow, mahal namin kayo! 'Wag kayong mag-disband, please?!"

"SnS forever!"

May ilang sigawang pumaibabaw sa loob ng maingay na bar at nakuha noon ang atensyon ni Gerard. Hinanap niya ang ingay at dahil madilim sa loob ng lugar kung nasaan sila ngayon, hindi niya gaanong maaninaw ang mukha ng mga taong sumigaw kani-kanina lang.

Gustuhin man niya magpasalamat sa mga 'to, alam niyang kapag ginawa niya iyon, lalo lang itong sisigaw at makikiusap na huwag silang mag-disband kaya nanatili siyang tahimik.

Ginalaw niya ang ulo para tingnan si Rovin. Tumingin din ito pabalik at tumango, cue na iyon para simulan na nila ang pagtugtog. Sinenyasan niya si Allan na ang organ ang hawak pati na rin si Benedict na drummer.

"Simulan na natin?"

Tumango siya. Nagsimulang magtipa si Allan sa organ at narinig sa buong lugar ang malamyos na tono ng musika. Parang may magic na lumapat sa buong paligid dahil agad na tumahimik ang audience. Binuka ni Rovin ang bibig para kantahin ang unang verse.

“Oh... alam kong hindi naman ako

ang nilalaman ng puso mo

kahit anong pilit ko, hindi ko

siya mapapantayan

kaibigan lang naman ako... ’di ba...?”

Si Rovin ang nagsulat at nag-compose ng kantang ito. First time that he heard this song, Gerard already knows that this song's gonna be lit. Sayang nga lang at nagawa ito ni Rovin na buo na ang desisyon nilang magkakabanda na buwagin ang banda.

“Hindi ko mapapantayan ang lugar

niya sa puso mo dahil hindi ako

ang inukol para sa’yo...”

Gerard strummed the guitar while humming the tune of the song. Rovin continued to sing.

“Ngunit kahit sandali,

maaari mo bang iparamdam

na mahal mo ako...

Kahit pakunwari?

Ang liwanag sa madilim mong mundo

Ang bituing nagliliwanag sa kalangitan

Narito ako sa iyong tabi

Para iparating na mahal kita...”

Napakunot ang noo ni Gerard nang makarinig siya ng impit na pag-iyak at pagsinghot. Dahil mellow naman ang tugtugin, mabilis na narinig ng tainga niya iyon kahit na malakas ang tugtog na nagmumula sa amplifier na nasa gawi ni Allan.

Nang palihim niyang hanapin kung saan nagmumula ang ingay, ilang metro lang pala ang layo ng umiiyak na babae sa kanya. Nakapwesto ang table ng babae sa  harapan ng stage kaya narinig niya ang ginawa nito. May hawak pa nga itong phone at vini-video sila pero tuloy pa rin ang pag-iyak.

“Sana alam mo na kahit

iwanan ka ng lahat,

mananatili ako sa tabi mo

hanggang dulo...”

"Unrequited love pa nga! Bakit ba ang unfair ng mundo? Right, Raven? You love someone but that someone love someone else! Why can't you just be inlove with each other? Sabihin mo nga, bakit hindi niya ako gusto?!"

Hindi man sadya, narinig ni Gerard ang usapan dahil sa lakas ng ingay ng babae. Idagdag pang tahimik ang mga tao sa bar. Nahagip pa ng mata niya na pinagtitinginan na ang babae. He continued strumming his guitar while lowkey listening to her blabbers.

“Ngunit...

Hindi ko mapapantayan ang lugar

niya sa puso mo dahil hindi ako

ang inukol para sa’yo...”

"Ate, be quiet. Aren't you aware that the people here are looking at you?"

“Ngunit kahit sandali,

maaari mo bang iparamdam

na mahal mo ako...

Kahit pakunwari?

Ang liwanag sa madilim mong mundo

Ang bituing nagliliwanag sa kalangitan

Narito ako sa iyong tabi

Para iparating na mahal kita...”

"I don't care if they're looking! Then look, I don't mind! Bawal ba ako maglabas ng sama ng loob?! Blame the song for making me feel like this! Naalala ko naman si Robert! Why can't he love me?"

"Fuck. Ate, lasing ka na. Stop drinking, okay?!" sigaw ng lalaki sa kasama.

"Shut up, John Raven!"

Dinig ni Gerard ang usapan dahil nagsisigawan na ang dalawa. Noong marinig niya ang pangalan na sinabi ng babae, inangat niya ang tingin at matiim na tumitig sa pwesto nito. He knows that it's just a common name but it made him somewhat nervous. He squinted his eyes to make his view see clearer. And what he saw made him almost plucked the wrong string.

Shit.

The one down the stage a few  meters apart from him is JR! The John Raven that he knew!

Kinalma niya ang sarili at niyuko ang ulo. Tutal at patapos na ang kanta, oras na matapos ang last performance nila, agad na siyang pupunta sa backstage.

“...dahil mahal kita...”

After they finished the song, the audience stood up and applauded for them but since Gerard is muddleheaded, it didn't register to him. He only told Rovin that he's having a headache then off he goes.

Hindi na niya ito hinintay na magsalita at agad siyang umalis ng stage at dumiretso sa private room na nilaan ng bar management sa kanila.

Ilang hakbang lang ang layo ng room na pupuntahan niya kaya agad siyang pumasok doon. Sumalubong kay Gerard ang malamig na hangin na nagmumula sa aircon. Humanap siya ng monobloc chair at umupo. Hinubad ang strap ng gitara sa katawan, iginilid iyon bago bumuga ng naipon na hangin.

Napapikit si Gerard sa mga alaalang matagal niyang tinago sa pinakasulok ng isip niya na ngayo'y lumilitaw sa utak niya. Kahit anong sabi ng utak niya na kalimutan na ang nangyari dati, hindi niya maiwasang hindi makaramdam ng lungkot at panghihinayang.

Sandali pa siyang hindi kumilos mula sa pagkakaupo nang bumukas ang pinto at ang mabibilis na hakbang ang narinig niya. Nang tumingin siya kung sino ang may gawa ng ingay, si Rovin ang bumungad sa kanya.

Nakasalubong ang magkabilang kilay nito at nakalapat ang mga labi. Kung makikita ito ng mga fangirls nito ngayon, sigurado si Gerard na magtitilian ang mga iyon dahil ayon sa mga fangirls nito, malakas ang appeal ni Rovin lalo na kapag blangko ang ekspresyon nito.

Isa siguro si Rovin sa dahilan kung bakit 'di man sumikat ang Smoke n' Shadow, may gigs pa rin sila dahil sa hatak ng mukha nito. Hindi tulad dati na natatakpan ng makapal na salamin ang mga mata nito.

Rovin, for Gerard is typical boy next door type of a guy. If not for being his friend, baka tingnan niya ito ng masama kapag nakasalubong sa kalye dahil ito ang madalas lingunin ng mga babae.

Magtatanong sana si Gerard kung ano ang nangyari nang ilapat ni Rovin ang kamay sa noo niya.

"You don't have a fever." Gerard swatted his hand away from his forehead. Rovin grimaced from the pain.

"Sinong nagsabi sa'yo na may lagnat ako?"

Rovin furrowed his brows and looked at him. "But you told me you have a headache?"

"That doesn't mean I'm sick."

Bumuntong hininga si Rovin at tinalikuran siya. Lumapit ito sa bag nito na nakapatong sa gilid kung saan naroon din ang ilang music equipments ng bar at may hinanap doon.

Mayamaya, lumapit ito at may inabot sa kanya. Binuksan niya ang palad at nilapag ni Rovin doon ang isang tablet ng Biogesic at inabutan din siya ng bottled water.

"Para sa sakit ng ulo mo."

"Thanks."

Bumukas uli ang pinto at sila Benedict ang pumasok. Bitbit ng dalawa sa magkabilang dulo ang organ ni Allan at initabi sa music equipments ng bar.

"May sakit ka raw?" bungad na tanong ni Allan sa kanya pagkatapos nitong umupo sa nakuhang monobloc sa gilid. Dahil nasa ilalim ng fluorescent lamp, lalong nagmukhang maputla si Allan.

"Wala. Masakit lang ang ulo ko, 'yon lang. Ano pala'ng sabi sa inyo dito? Si Manager, nasaan?"

Kinuha ni Benedict ang bottled water sa kamay niya at uminom doon. Pagkatapos ay sumalampak sa tiled floor. Kung si Allan ay maputla, si Benedict naman ay may moreno ang kulay at pinakamatangkad sa kanilang lahat. "Kinakausap pa ni Manager si Boss Dino. Kukunin siguro 'yong last payment natin."

Nang marinig niya iyon, nakaramdam ng lungkot si Gerard. Natigilan din ang tatlo noong makita ang ekspresyon niya.

"So... dito na lang talaga ang Smoke n' Shadow?" ani Allan.

"That's what we talked about," bulong niya.

"Ito ba talaga ang gusto n'yo? Bubuwagin na ba talaga natin?" tanong ni Rovin. Sinulyapan niya ito at kitang-kita pa rin sa mga mata nito ang pag-aalinlangan. Nagpakawala siya ng hininga at sumandal sa upuan.

"Hindi namin gusto, Rovin. Pero wala namang nangyayari. Allan's girlfriend is pregnant. Si Benedict, susuportahan ang tatay niyang na-stroke. Kung aasa lang natin ang buhay natin sa pagbabanda, hindi tayo mabubuhay."

Natahimik si Rovin at nakagat ang pang-ibabang labi. Umilang hugot ito ng hininga pero halatadong hindi pa rin nito matanggap ang desisyon nila. Pero anong magagawa ni Rovin? Buo na ang desisyon nilang tatlo.

"Mga p're... kung ako lang, gusto ko pa ring tumugtog. Putsa, sino bang ayaw sa atin? Ang kaso, buntis si Grace at malapit nang manganak pero ang ipon ko, kakaunti pa lang! Ni hindi ko nga alam kung sapat ba iyon na pambayad sa ospital. Hindi nagsasalita si Grace pero ramdam kong gusto niya na akong tumigil... pasensya na, mga pare. Pamilya na muna ang uunahin ko ngayon."

"May bago ka na bang trabaho?" tanong niya.

Tumango si Allan. "Sa office. May tanggapan noong nakaraan kaya nagbaka sakali ako at saktong pumasa. Magsisimula na ako sa Lunes."

Tumingin naman siya kay Benedict na katabi niya. "Ikaw?"

"Kukunin ako ng Tito ko... ipapasok ako bilang manager sa isa sa warehouse niya. Malaki-laki ang kita do'n kaya pumayag na rin ako."

When Gerard looked at Rovin, he saw him at a loss. Tumayo siya at tinapik ang balikat nito. "We're just disbanding, Rov. That doesn't end our friendship."

Nangilid ang luha sa mga mata nito at nagulat si Gerard noong higitin siya palapit ni Rovin at yakapin nang mahigpit.

"Gerard, parang ayokong mag-disband..."

Tinapik-tapik niya ang likod ni Rovin, inaalo ito. Sinenyasan niya si Allan at Benedict para lumapit din ang dalawa.

Yumakap din ang dalawa sa kanila at sandali nilang hinayaan ang mga sarili sa huling yakap nilang magkakaibigan bilang banda. Kahit anong pigil ni Gerard, nangilid din ang luha sa mga mata niya na tiningala niya ang ulo upang hindi tumulo ang mga iyon.

Bumitaw rin silang apat sa isa't-isa at nagpunas ng kanya-kanyang mukha. Sa ganoong pagkakataon sila naabutan ng lalaking pumasok sa private room.

Ang edad nito ay nasa pagitan ng 30 to 40 years old, may katabaan ang katawan at nakasuot ng makapal na salamin. Siya ang manager nila Gerard.

"M-manager..." sabi ni Benedict.

Ngumiti si Manager Ken sa kanila at winagayway ang sobre. "Nakuha ko na pera n'yo."

"Magkano, Manager?" tanong ni Allan.

"30 thousand. Dinagdagan ng Boss dahil huling kanta n'yo na raw pala dito. Pasasalamat na rin dahil limang taon kayong kumanta dito sa bar niya," malungkot ang mukha nito pero pilit pinasasaya ang boses.

All it takes was 30 thousand for their five years of singing here in this bar. Aakalain mong malaking pera ngunit kung tutuusin, ito na ang katumbas ng paghihirap nilang apat.

Inabot ni Manager Ken kay Rovin ang pera at binuksan naman nito ang pera at hinati nila sa lima. Uuwi na sila Allan at Benedict nang ayain nilang dalawa ni Rovin na kumain sa labas. Sinama na rin nila si Manager Ken.

"Tara, tara! Huling moment na 'to ng SnS. Dapat memorable! Bawal ang malungkot!" pagpapasaya ni Benedict sa malungkot na atmosphere.

"Saan tayo kakain? Samgyupsal ba? Tara! Libre naman nitong dalawa, e! Manager Ken, kain lang tayong tatlo, bahala si Rov at Ger sa bill," salo rin ni Allan.

Tumawa si Manager Ken at tumulong sa kanila na ayusin ang mga gamit nila para isakay sa van na naka-park sa likod ng bar. Inabot sila ng halos sampung minuto na ayusin ang lahat at nagpaalam na sila sa may-ari ng bar.

Papunta na sila sa van nang tumunog ang cellphone sa bulsa ni Gerard. Huminto siya sa paglakad, hinugot iyon sa bulsa at sinagot ang tawag.

"Hello?"

"Gerard? 'Nak?"

"Ma?" Unregistered number kasi ang tumawag at inisip niyang importante kaya sinagot niya. At buti na lang sinagot niya dahil stepmother niya ang tumawag.

"Glad that you answered your phone. Are you available tomorrow? I need you, anak."

He creased his forehead. "Para saan po?"

"You need to act in my movie! This time, dapat ipakita mo na ang mukha mo. The last time you acted, only your back was seen but still, it cause commotion!"

Natahimik siya. His stepmother is a famous screenwriter while his father is a famous film and television actor. Unlike the typical stepmother seen in the television, his stepmother is a lovable and smart woman. Ito na ang nakalakihan niya, bata pa lang siya.

"Ma, you know that it was a one time thing." Tinutukoy niya ang pag-arte.

"You studied Communication Arts but you don't want to act or anything to do with it? Gerard, ikaw na bata ka, ha? Listen to your Mama, okay?"

He took a deep breath and remained silent. Maybe Rovin felt that he doesn't go after them so he looked back and saw him talking to someone. He walked towards Gerard.

"Sino?" Rovin mouthed.

"Si Mama," he answered back, barely audible but Rovin heard it nonetheless.

"Try mo lang, anak! Sayang ang talent mo kung ibuburo mo lang. Magaling kang mag-act. In fact, mas magaling ka pa sa Papa mo. I just want what is the best for you, okay? You clearly loved acting! I don't get why you suddenly stopped going to the workshop and jumped to being a guitarist for a band!" his mother ranted.

Tahimik pa rin siya. Anong sasabihin niya? Na may taong nakiusap para tumigil siya sa pag-aartista? Kapag nalaman ito ng Mama at Papa niya, alam niyang magagalit ang dalawa. Gulo ang mangyayari kapag nagkataon.

"Pero, Ma..."

"Pumunta ka bukas! Kung hindi, magagalit ako! Sinabi ko na kay Direk na mag-o-audition ka bukas. 'Wag mong ipahiya si Mama."

Since hindi naman na niya mahihindian ang ina, nagpaanod na lang siya.

"Okay. Text me the details for the audition, Ma. Pupunta na ako." Tumili ang Mama niya sa kabilang linya. Nang marinig niya iyon, nawala ang bigat ng dibdib ni Gerard at napangiti siya.

"You're so happy," puna niya rito pero nakangiti pa rin.

"Of course! Napapayag ko na ang anak kong si Gerard! Daan ka muna sa office ko tomorrow bago sa audition site. Breakfast muna tayo, ha? I will also invite your sister. Miss ka na namin ng kapatid mo."

Tumango siya kahit 'di siya nakikita ng mama niya. Mayamaya lang, binaba niya na rin ang tawag at hinarap si Rovin.

"Ma got me a new job. You're in?"

Nagtatakang tiningnan siya pabalik ni Rovin. "Anong trabaho?"

"Katulad ng dati."

Nag-isip sandali si Rovin. Mayamaya, nanlaki ang mga mata nito at tinuro siya. "Babalik ka sa pagiging artista?!"

Sinenyasan niya itong tumahimik. Walang nakakaalam na naging artista siya bukod dito. Well, he barely considered as one because like what his mother said, the one he acted on movie, only his back was seen.

Pero kahit likod lang ang kita sa kanya, hindi nakapigil iyon sa sandali niyang pagsikat. Countless people asked about his origin but his parents kept mum about it because that's his request. Wala ring nakakaalam na anak siya ng mga sikat na tao sa entertainment circle.

"Ita-try ko bukas. Samahan mo 'ko o kayong dalawa ni Manager Ken? Kung swerteng ako ang mapili, gagawin ko na ang manager si Manager Ken."

"Ako, ano?"

"Gusto mo rin bang umarte?" Agad na umiling si Rovin.

"Wala akong galing sa gan'yan. Since wala namang akong gagawin, assistant mo muna ako. Kapag nakahanap ako ng bagong trabaho, tsaka tayo mag-usap uli."

Nagkatinginan silang dalawa at natawa. "P're, parang nasungkit mo na ang role kung makapag-usap tayo, 'no? Nasabi ba pala ni Tita kung anong role ang io-audition mo?"

Natigilan siya. Oo nga pala. Hindi nasabi sa kanya. Well, he gonna call her later to ask about it.

"Hoy, kayong dalawa! Kayo ang manlilibre, bakit andyan pa kayo?" sigaw ni Allan.

"Teka, eto na!" ani Rovin.

Mabilis na naglakad si Gerard para makalapit na sa lugar kung saan nakapwesto ang van nang may nabunggo siyang tao na papunta rin sa sasakyan nito. Napahakbang siya pabalik.

Nang iangat niya ang tingin, nanlaki ang mga mata ni Gerard nang maaninag niya kung sino iyon!

Si JR!

❄