Share

Chapter 06 : Change

“Hindi pa ba sumasakit ang tiyan ng lalaking iyon?” Tanong ko kay Marie pagbalik niya dito sa counter. 

Gabi na pero nandirito pa rin ang lalaking nakita ko kanina sa hospital na ang pangalan daw ay Reed, iyon ang sabi ni Kimberly. Kaninang twelve noon ay umalis siya pero mabilis rin bumalik at sa mag-hapon niyang nakatambay dito sa café ko wala siya ibang in-order kundi ang kapeng itimpla ko lamang. 

“Mukha hindi pa, Ma'am.”  Sagot ni Marie saka tumingin kay Sir Reed.

“Girl!” Kinikilig na lumapit sa amin si Kimberly pag-abot ng order kay Sir Reed. 

“Bakit? Ano nanaman chika mo?” Natatawa tanong ni Marie kay Kimberly. 

“Wala. Ang bango lang ni Sir Handsome busy customer nating si Reed.”  Kinikilig na wika ni Kimberly. 

Natatawa napa-iling na lamang ako. 

“Joke lang, siyempre may chika ako.” Bigla sabi ni Kimberly. 

“Ano yun? Tungkol ba kay Sir Handsome busy customer nating si Reed?” Kinikilig na wika ni Marie.

 I look at Sir Reed but immediately removed it when he look at me as well. Bakit bumilis na naman ang tibok ng aking puso nang dahil lamang sa sulyap niya?

“Detective ang kausap ni Sir Reed.” Bulong sa amin ni Kimberly.

A detective? Why?

“Bakit daw?” Tanong ni Marie.

“May pinapahanap na tao.”  Bulong ni Kimberly. 

“Sino daw?” Tanong ni Marie. 

“Narinig kong pangalan ay, Perl? Perla? Rhiya? Rina? Rin? Rhaine...per? Teka, ano nga ba iyon? Hindi ko maalala.” Sagot ni Kimberly. 

“Babae?”  Hindi makapaniwala na tanong Marie. 

Lumapit ako sa dalawa at pinagsabihan sila. “Stop talking to other’s business and you Kimberly, stop listening to our customer or anyone else. That’s not right.” Sermon ko sa dalawa.

“Yes Ma’am. Sorry. Hindi na po mauulit.” Sabay nilang wika. 

“Ayos lang iyon. Sige mag-trabaho na ulit.” Sabi ko sa dalawa.

  

 

 

-------------------------

  

 

Nang mag-sara ako ang café ay sakto ang dating ni Blue. 

“Hon!”  Naka ngiti tawag sa akin ni Blue pagbaba ng kotse saka lumapit sa akin at binigyan ako ng kiss sa noo ko. 

“Did you close earlier? I’m sorry if I'm late.”

“No, Hon. You just arrive on time.”

“Ganoon ba? Akala ko ay ipinag-hintay ko ang pinaka maganda at nag-iisa kong asawa..” 

“Bolero. I am your only wife.” Natatawa kong saad. 

“Y-Yes. You’re right. You are my only wife. ” Blue stammered.

Why did Blue suddenly look anxious?

“Let’s go, Hon?” He asked. 

“Let's go.” I smile in response.

I ignored Blue’s sudden anxiety, maybe he was just tired in the hospital. He was tired of his patients.

Pag-punta sa restaurant na pinag-dalan sa akin ni Blue ay nauna akong pumasok sa loob habang siya ay nag-hanap ng pag-parking-an. 

It looks like this restaurant is famous. So many people here.

While standing, Ialmost fell down but I was quickly caught by someone who hit me.

“Sir Reed?” I frowned when I saw his face clearly. 

“Dana?” He also asks with a frown.

When Reed released me he immediately apologized. “Sorry, but you know my name? As far as I remember, you never asked my name and I never told my name to you?”

Nakakairita ang ngisi niya. Feeling pogi. 

“My employees Kimberly and Marie were talking to you earlier.” I said immediately. 

“They’re talking about me?”

“Don’t worry, I already told them not to do that again to our customer or any people.”  

Bigla nag-paalam si Reed sa akin at lumabas nang mag-ring ang kanyan cellphone. Mukha importanteng tawag, baka ang detective na sinasabi ni Kimberly kanina. 

“Hon?”

Napatingin ako kay Blue nang dumating na siya at linapitan ako.

“Bakit nandito ka pa sa entrance at hindi pa umuupo?”

“Hinihintay kita at mayroon akong nakasalubong na kakilala.”

“Kakilala?”

“Isa sa mga customer ko sa café. Tara na?”

“Okay. 

Pag-punta sa pwesto namin ni Blue ay inusog niya ang upuan para sa akin at pag-upo ko ay hinalikan pa niya ako sa noo saka siya umupo sa upuan niya. 

“Hon,"

I looked at Blue when he called me. 

“You can’t order food with peanuts.”

“Why?” Taka kong tanong. 

“You’re allergic to peanuts.”

I pouted my lips. Why am I allergic to peanuts?  It looks like peanuts are delicious.

But then, I suddenly smile. 

I couldn’t help but to smile because of Blue. It looks like every detail about me he knew. Blue seems to love me so much. 

Yes. In the days to come, I will know how much Blue loves me. Because his love will change our lives, especially my life—no. My life has already changed because of his love for me, and I didn’t know that he already changed my life. 

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status