“Hindi pa ba sumasakit ang tiyan ng lalaking iyon?” Tanong ko kay Marie pagbalik niya dito sa counter.
Gabi na pero nandirito pa rin ang lalaking nakita ko kanina sa hospital na ang pangalan daw ay Reed, iyon ang sabi ni Kimberly. Kaninang twelve noon ay umalis siya pero mabilis rin bumalik at sa mag-hapon niyang nakatambay dito sa café ko wala siya ibang in-order kundi ang kapeng itimpla ko lamang.
“Mukha hindi pa, Ma'am.” Sagot ni Marie saka tumingin kay Sir Reed.
“Girl!” Kinikilig na lumapit sa amin si Kimberly pag-abot ng order kay Sir Reed.
“Bakit? Ano nanaman chika mo?” Natatawa tanong ni Marie kay Kimberly.
“Wala. Ang bango lang ni Sir Handsome busy customer nating si Reed.” Kinikilig na wika ni Kimberly.
Natatawa napa-iling na lamang ako.
“Joke lang, siyempre may chika ako.” Bigla sabi ni Kimberly.
“Ano yun? Tungkol ba kay Sir Handsome busy customer nating si Reed?” Kinikilig na wika ni Marie.
I look at Sir Reed but immediately removed it when he look at me as well. Bakit bumilis na naman ang tibok ng aking puso nang dahil lamang sa sulyap niya?
“Detective ang kausap ni Sir Reed.” Bulong sa amin ni Kimberly.
A detective? Why?
“Bakit daw?” Tanong ni Marie.
“May pinapahanap na tao.” Bulong ni Kimberly.
“Sino daw?” Tanong ni Marie.
“Narinig kong pangalan ay, Perl? Perla? Rhiya? Rina? Rin? Rhaine...per? Teka, ano nga ba iyon? Hindi ko maalala.” Sagot ni Kimberly.
“Babae?” Hindi makapaniwala na tanong Marie.
Lumapit ako sa dalawa at pinagsabihan sila. “Stop talking to other’s business and you Kimberly, stop listening to our customer or anyone else. That’s not right.” Sermon ko sa dalawa.
“Yes Ma’am. Sorry. Hindi na po mauulit.” Sabay nilang wika.
“Ayos lang iyon. Sige mag-trabaho na ulit.” Sabi ko sa dalawa.
------------------------- Nang mag-sara ako ang café ay sakto ang dating ni Blue.“Hon!” Naka ngiti tawag sa akin ni Blue pagbaba ng kotse saka lumapit sa akin at binigyan ako ng kiss sa noo ko.
“Did you close earlier? I’m sorry if I'm late.”
“No, Hon. You just arrive on time.”
“Ganoon ba? Akala ko ay ipinag-hintay ko ang pinaka maganda at nag-iisa kong asawa..”
“Bolero. I am your only wife.” Natatawa kong saad.
“Y-Yes. You’re right. You are my only wife. ” Blue stammered.
Why did Blue suddenly look anxious?
“Let’s go, Hon?” He asked.
“Let's go.” I smile in response.
I ignored Blue’s sudden anxiety, maybe he was just tired in the hospital. He was tired of his patients.
Pag-punta sa restaurant na pinag-dalan sa akin ni Blue ay nauna akong pumasok sa loob habang siya ay nag-hanap ng pag-parking-an.
It looks like this restaurant is famous. So many people here.
While standing, Ialmost fell down but I was quickly caught by someone who hit me.
“Sir Reed?” I frowned when I saw his face clearly.
“Dana?” He also asks with a frown.
When Reed released me he immediately apologized. “Sorry, but you know my name? As far as I remember, you never asked my name and I never told my name to you?”
Nakakairita ang ngisi niya. Feeling pogi.
“My employees Kimberly and Marie were talking to you earlier.” I said immediately.
“They’re talking about me?”
“Don’t worry, I already told them not to do that again to our customer or any people.”
Bigla nag-paalam si Reed sa akin at lumabas nang mag-ring ang kanyan cellphone. Mukha importanteng tawag, baka ang detective na sinasabi ni Kimberly kanina.
“Hon?”
Napatingin ako kay Blue nang dumating na siya at linapitan ako.
“Bakit nandito ka pa sa entrance at hindi pa umuupo?”
“Hinihintay kita at mayroon akong nakasalubong na kakilala.”
“Kakilala?”
“Isa sa mga customer ko sa café. Tara na?”
“Okay.
Pag-punta sa pwesto namin ni Blue ay inusog niya ang upuan para sa akin at pag-upo ko ay hinalikan pa niya ako sa noo saka siya umupo sa upuan niya.
“Hon,"
I looked at Blue when he called me.
“You can’t order food with peanuts.”
“Why?” Taka kong tanong.
“You’re allergic to peanuts.”
I pouted my lips. Why am I allergic to peanuts? It looks like peanuts are delicious.
But then, I suddenly smile.
I couldn’t help but to smile because of Blue. It looks like every detail about me he knew. Blue seems to love me so much.
Yes. In the days to come, I will know how much Blue loves me. Because his love will change our lives, especially my life—no. My life has already changed because of his love for me, and I didn’t know that he already changed my life.
“Friend! I miss you!” Tapos ay niyakap ako ng mahigpit ng babaeng ito. When we opened Blue’s door to leave, a woman came up and called me Friend and suddenly hugged me. The woman also immediately disappeared from the hug, then examined me from head to toe and then hugged me again. “Friend, Sorry kung ngayon lang kita nadalaw!” Aniya saka kumawala sa yakap. Nang tanggalin ng babae ang pagka-yakap sa akin ay agad-agad ako kumapit kay Blue. “Bakit parang takot ka sa akin, Dana?” Nagtataka tanong ng babae. Mukha namang nasa tamang pag-iisip naman ang babae at hindi gagawa ng masama. Pero mas mabuti na ang sigurado. At isa pa, sino ang hindi matatakot kung biglang mayroon yayakap sa iyo ng isa tao na hindi mo naman kilala o namumukhaan “Hon,” Tawag sa akin ni Blue. Tinignan ko si Blue nang tawagin ako. “She’s Scarlet. My sister is also your friend.” Tinignan ko ang b
“Dana Cariaga!” Napatingin ako kay Scarlet nang tawagin ako. Pag-tingin ko sa kanya napatakbo ako palapit sa kanya nang pinupulot niya isa-isa ang mga pinamiling pina-bit-bit sa akin kanina “Bakit mo naman iniwan itong mga gamit ko?” Naka nguso na tanong ni Scarlet. “Sorry,” “Sorry? I will not accept your apology.” “Ha?” “Ilibre mo ako ng frappe.” Nakangiti niyang saad. Para pusa si Scarlet nang ngumiti ng malapad. “Okay. Okay, ililibre kita.” Pagsuko ko. Pagkatapos namin pulutin ni Scarlet ang mga pinamili niya ay agad siya kumapit sa akin saka kami nag-lakad. “Gusto ko sa café nayon!” Turo ni Scarlet sa hindi kalayuan. “Gusto mo ng kape?” “Nope. I want frappe.” “Mayroon kami frappe, sa café ko.” “What? Mayroon kang café?” Parang hindi makapaniwala na tanong ni Scarlet sa akin.
Pagmulat ko ng mata ay napa-kunot ang noo ko nang maanigan si Reed. Nanaginip lamang ba ako? O, totoong naririto siya? Pero, bakit? Ipinikit kong muli ang aking mga mata at nakita ko ang asawa ko si Blue. “Hon!” Masaya wika ni Blue. “Hon.” Nanghihina kong wika “Dana!” Sigaw ni Scarlet at lumapit sa akin. “Are you okay? Are you feeling well now? Oh my god! I’m really really sorry, Friend!” Saka ako niyakap ni Scarlet. Maya-maya ay humiwalay na rin si Scarlet sa yakap at pinunasan ang kanyang mga luha. “The Doctor said you had an allergy attack because you ate peanuts. Didn’t I tell you, you're allergic to peanuts?! Why did you still eat peanuts? Did you forget that you are allergic to that?!” Tinanggal ko ang pag-tingin ko sa mga mata ni Blue. Hindi ako makatingin ng maayos kay Blue. Kinain ko ang brownies at butterscotch kanina, dahil akala ko ay nagsisin
“Good morning, Ma'am!” Bati sa akin ng mga empleyado ko. Ang empleyado ko ay dalawang babae na sina Marie at Kimberly, tatlo lalaki na sina Brandon, Rey, Luis at ang isang part-timer na si Dave. Lahat sila ay nasa early 20's bukod kay Dave na 17 years old pa lamang. “Ma'am, bakit po wala kayo kahapon?” Usisa ni Marie sa akin. “Mayroon ako biglaan na bisita.” Sagot ko. Ang mga empleyado ko ay hindi ko itinuturing na empleyado, bagkus ay mga kaibigan ang turing ko bawat isa sa kanila. At, ayoko din na iturin nila ako boss, gusto ko ay ituring nila ako kaibigan dahil gusto ko ay pantay-pantay kaming lahat rito. “Good morning!” Bati ko sa kakarating lamang na customer. Si Sir Reed. “Gaya ng dati.” Malamig na sabi ni Sir Reed saka nag-bayad. Pag-bayad ni Sir Reed ng oder niya,
Maigi ko tinitignan si Sir Reed habang umiinom siya ng kape itinimpla ko. Iniisip ko ngayon, kung paano ko magagawang i-ban si Sir Reed dito sa café ng hindi niya nahahalata o kahit nang sino. Ayoko na talaga siya makita kahit anino niya Bigla bumilis ang tibok ng aking puso at tinanggal ang pagka-tingin kay Sir Reed nang mapatingin siya sa akin. Ito na naman ang kakaibang nararamdaman ko. Ang bilis ulit ng tibok ng puso, at kung ano ang parang kumikiliti sa tiyan ko nang dahil sa isang sulyap lamang ni Sir Reed sa akin “Ma’am.” Napatingin ako kay Dave nang tawagin ako. “Bakit?” Tanong ko kay Dave. Itinuro ni Dave ang mga nakapila na customer sa harapan ko na mag-babayad ng order nila. Wala naman kanina tao sa harapan ko, kailan pa nagkaroon ng customer sa harapan ko? “Ma’am, ayos lang kayo? Gusto ninyo ako na dito?” Bulong ni Brandon pag-lapit sa akin. “
Hindi ko na napigilan pang mapa-ngiti pag-pasok ko ng bahay. Mayroong petals ng red rose ang nasa lapag. Sinundan ko kung saan papunta ang red roses petals hanggang sa makalabas ako papunta swimming pool area. Sa gilid ng swimming pool mayroon isang pang-dalawang tao lamesa, sa ibabaw ay mayroong wine glass, steak, wine, at tumutugtog na mga musikero ng violin. Nang mag-lakad ako papunta kay Blue ay nag-umpisa nang tumugtog ang mga musikero. “Blue.” Hindi ko mapigilan mapangiti nang tingnan ko ang aking Asawa. “Hon.” Tawag sa akin ni Blue saka siya lumapit sa akin at binigyan ako ng halik sa noo. “Ano ito?” Nakangiti at naluluha kong tanong. “Surprise!” Masayang wika ni Blue saka ko niyakap. Niyakap ko pabalik si Blue. “Thank you.” Bulong ko sa kanya. Hindi ko na maiwasan pang napaluha dahil supresang ito ni Blue. Hindi ko
“Scarlet, was Blue hurting me before?” Diretso at lakas loob kong tanong. Habang naghihintay ng sagot ay hiniling ko na sana ay simpleng ‘Hindi’ ang isagot ni Scarlet sa akin. Ayoko mag-duda kay Blue. Ayoko masira ang tiwala ko kay Blue. Ayoko mabawasan ang pagmamahal ko kay Blue. “Do you remember everything?” Sagot ni Scarlet. What does Scarlet mean? Blue, was it really hurting me then? Is it possible that I was the one I saw last night in my mind? “Ano ang ibig sabihin mo, Scarlet?” Naguguluhan kong tanong at the same time ay natatakot. “Dana . . . ” Tawag sa akin ni Scarlet na para bang ayaw niya mag-sabi ng kahit ano sa akin. “Hindi ko pa naalala ang lahat, Scarlet. Pero nakita ko ang sarili ko kagabi sa isipan ko. Para bang hirap na hirap ako at nasasaktan ang nararamdaman ko. Hanggang ngayon ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit ng babae
I hold my head as I slowly open my eyes. My head hurts. It looks like I drank too much last night. Looks like I’m not used to drinking a lot of alcohol “You’re awake?” “Hmm...” Ungol ko ng hindi tinitignan si Blue. Pero bakit parang ang lamig ng boses niya? “Masakit ba ang ulo mo?” Tanong sa akin ni Blue. Pero, bakit parang nag-iba ang boses niya? “A little bit.” Sagot ko. I got up and I wiped my eyes to see clearly. After I wipe my eyes I look at Blue at the door. When I look at Blue, I frown when I see that he's wearing a black tuxedo. Why is he wearing office clothes? I held my own mouth when I saw the face of the man wearing the black tuxedo. What is he doing in front of me? Why is he in front of me? Why is he here in the room? “Do you remember everything now?” Malamig na tanong ni Sir Reed habang inaayos ang necktie niya. Sa sobra sakit ng nararamdaman ko kahapo