Napangiti ako. “Talaga, Hon?” Tuwang-tuwa kong tanong.
“Hmm...” Tango sagot ni Blue saka muling ininom ang kapeng itinimpla ko.
Mabuti naman ay nagustuhan ni Blue ang tinimpla ko.
Bago dumaan sa café ay dinalhan ko muna si Blue ng kapeng itinimpla ko kagaya ng kahapon. Hindi niya natikman kahapon ang timpla kong iyon dahil naubos at, hindi siya naka-uwi sa bahay namin dahil sa trabaho dito sa hospital.
“Are you going straight to the café?”
“Yes, Hon. I just really passed here to give you that coffee,” ngumiti ako. “And to see you.”
Blue suddenly smiled.
When we go outside at the hospital, one of his colleagues immediately called Blue because he said they had an emergency operation
“Gusto man kitang ihatid, Hon. Pero mayroon na naman akong ooperahan. Sorry.”
“Ayos lamang iyon, Hon.”
“I’m really sorry, Hon.” Sabi ni Blue saka ako binigyan ng mabilis na halik sa aking noo. “Ingat ka, Hon. Susunduin kita mamaya. Okay? Bye. I really love you so much.” Mabilis na saad ni Blue saka ako hinalikan muli sa aking noo.
Naka ngiti kong kinawayan si Blue habang paatras siya tumatakbo papasok ng hospital. Pag-pasok niya ng hospital ay nag-abang na ako ng taxi.
Later on, there’s a car that parks in front of me, when he opens the window of the driver’s seat. I was surprised when I saw the driver of this car. The customer yesterday was so busy that he forgot to drink the coffee that I blended. Why did he stop in front of me?
“You're Dana, right? The owner of Dana's café.”
“Yes. That’s me. Why?” I stammered in response. This my heart again, the speed of my heartbeat again.
Ano ginagawa niya dito? Bakit ako nauutal? Bakit ang bilis ng tibok ng puso ko?
“Are you going to your coffee shop”
“Yes.”
Bakit ako kinakabahan at same time ay natutuwa?
“You don’t have a car?”
“Wala.” Tipid kong sagot.
“Great! I mean, you can come with me. I’m also going to your coffee shop.”
Huminga ako malalim. Ano naman kung gwapo siya at mas naging cool habang nakaupo sa driver's seat. Ano naman kung natutuwa ako? Bakit ako natutuwa? Naguguluhan ako.
“No, thanks.” Matapang kong sagot.
“You’ll have a long time to wait and one more thing, I want to taste the coffee that you made yesterday.”
He’s not smiling, but he is still handsome.
I coughed to clear my voice, and showed him my hand while wearing my wedding ring. “Sir, I’m a married woman, and faithful to my husband. It does not look right for me to ride in the car of a man that I don’t know.”
Ipinakita din ng lalaki ang kamay niya mayroong singsing. “I’m a married man too and, also faithful to my Wife. I just want to go with you, because I want to taste the coffee that you made yesterday.”
“Then, wait for me to arrive at the coffee shop, SIR.” I said and turned away from him.
Nakakainis ang lalaking iyon. May asawa din pala tapos, gusto akong pasakyain sa kotse niya? Anong iniisip niya o nag-iisip ba ang lalaking iyon?
Pinara mo kaagad ang unang taxi dumaan sa harapan ko.
Pag-dating sa café ay napatingin ako sa isang sulok ng kawayan ako ng lalaking nakita ko kanina sa hopital. Nakakairita feeling close kahit hindi naka ngiti sa akin.
Pag-punta ko sa counter ay mabilis na lumapit sa akin si Marie at Kimberly.
“Ma’am, kanina pa nandoon ang customer natin. Nung lapitan konpo ang sabi niya ay mayroon siyang hihintayin at mamaya na mag-o-order.”Bulong ni Kimberly.
“Ma’am, kilala po ninyo iyong gwapo customer natin? Siya iyong kahapon, diba? Close po pala kayong dalawa? Bakit hindi po ninyo agad sinabi sa amin?” Bulong na tanong ni Marie.
“I don’t know him and, especially, we're not close.” My simple answer to them.
I looked at the customer who approached us. I was shocked when I saw the man I had seen earlier in the hospital.
“Good morning, Sir. What is your order?” I ask while not looking at him instead of the monitor.
“I want the black coffee that was free yesterday.”
I look at the man. “Sir, it’s not free anymore.” I don’t feel him. I don't want to talk to him. I'm annoyed with him.
“It’s okay, I still like that coffee.”
“Okay Sir, one hundred fifty pesos is all you will pay.”
Pag-bayad ng lalaki ay pumunta na siya ulit sa pwesto niya sa isang sulok.
Sa hindi maintindihan ay naiinis ako sa kanya at the same time ay patagong natutuwa makita siya. What is this feeling?
“Ma’am! Marie!” Kinikilig na lumapit si Kimberly sa amin.
“Why? What’s the problem?” Taranta kong tanong kay Kimberly. Ngunit base sakanyan mukha ay parang wala siyang problema, kung gayon ay bakit siya nag-mamadali nang tawagin kami ni Marie?
“Alam ko na ang pangalan ni Sir Handsome busy customer natin.” Kinikilig na wika ni Kimberly.
Agad lumapit si Marie kay Kimberly.
“Ano? Ano ang pangalan niya para ma-add ko siya sa f******k.” Kinikilig na wika ni Marie kay Kimberly.
I rolled my eyeballs. Pangalan lamang pala niya ang sasabihin. Well, I don’t care and I don’t have interest to his name.
“Narinig ko ang kanyang pangalan ay,” huminga ng malalim si Kimberly bago mag-salita. “Reed.”
Napatingin ako kay Kimberly.
“Ano nga ulit ang pangalan ni Sir Handsome busy customer natin? Medyo nabigi ako.” Tanong ni Marie.
“Ang pangalan niya ay . . . Reed.”
Reed?
Sounds familiar.
I look at the man whose name is Reed, and then, I immediately wipe my cheek when I feel my tears fall down here.
But, Why do I suddenly feel like I'm missing, and pleasure? What does this feeling mean? And, why did my tears suddenly fall down?
Bago dumaan si Reed sa trabaho ay dumaan muli siya sa puntod ng namayapang asawa.“Wife.” bulong ni Reed atsaka linapag ang dalang bulaklak na red roses. “I brought you your favorite flowers again.”Umupo si Reed, hinaplos ang puntod ng asawa at bigla na lamang ito napa-ngiti. Ipinikit ni Reed ang mga mata at masayang inalala ang mga huling sandaling nakasama ang kanyang asawa.“One year,” bulong ni Reed. “Thank you for that one year, Wife.”Naalala ni Reed noong unang pagkakataon niyang nasabi sa harapan ni Perrine ang mga salitang noon pa niya dapat sinabi, ang mga katagang ‘I love you, Perrine.’ Umiyak ito ng parang batang naligaw nang makita
REED CARIAGA ' s P.O.V. Pinuntahan kong muli ang puntod ng aking asawa. Umupo ako at hinawakan ang puntod niya.“Sorry, wife.”Pa-ulit-ulit akong hihingi ng tawad sa iyo Perrine, sa lahat ng ginawa ko. Hanggang sa mapatawad ko ang aking sarili. Hanggang sa mapatawad mo ako.“I'm really really sorry, Perrine. Wife.”Patawarin mo ako sa aking ginawa. Habang hinahanap kita ay nakilala ko si Dana. Nagustuhan ko siya dahil kamukhang-kamukha mo ang kanyang mata at boses. Sa pangungulila ko sa iyo ay sa kanya ko nabuhos ang ang pagmamahal na dapat ay sa iyo ko noon binuhos at sayo lamang dapat binuhos. Naging pahinga ko si Dana sa tuwing nawawalan ako ng pag-asa sa paghahanap sa'yo.“Forgive me.”Dahil, hindi ko nasabi sa iyo kung gaano talaga kita kama
Nag-file ng annulment ang totoong Dana kay Blue. Kahit ayaw ni Dana pakawalan si Blue ay ginawa niya pa rin, para makalaya na si Blue sa kanya at muling mag-mahal si Blue ng ibang babae at para na rin maka-move on na si Dana sa nararamdaman para kay Blue. Nagkaayos na kami ni Gaira. Hindi ganon kadali patawarin noong una si Gaira pero sa huli ay pinatawad ko rin siya sa ginawa niya noon sa akin. Nagawa lamang niya iyon dahil sa lubos na pagmamahal kay Reed, I know. Pero pagkatapos ng ginawa niya ay hindi daw siya makatulog araw-araw. Binigyan ko siya ng kapatawaran hindi dahil tanga ako, kundi dahil deserve niya ng second chance. Si Scarlet naman ay hindi naging mabuti ang sa kanila. Hindi binigyan ni Scarlet ng chance si Rey dahil, mayroon daw na mahal na iba si Scarlet. Hindi ko alam iyon kaya ng tanungin ko si Scarlet tungkol sa tinutukoy na minamahal na lalaki ay hindi ako agad na naniwala, hindi makapaniwala sa lalaking tinutukoy
KINABUKASAN ay muli kaming nakipag-kita ni Scsrlet kay Philip sa isang private restaurant. Gaya ng sinabi niya ay mayroon na agad siyang kasagutan sa lahat ng pinapahanap ko sa kanya. Hindi na ako makapag-hintay na malaman ang buong katotohanan.“Two months ago nakasaga sa iyo ay walang iba kundi ang iyong kaibigan na si Gaira.” Panimula ni Philip.Don pa lamang ay hindi ko na napigilan makaramdam ng galit kay Gaira. Kaya pala. Kaya pala naroon si Gaira. Kaya pala nakita ko si Gaira bago ako mawalan ng malay noon.“I knew it! That woman Gaira can't really be trusted. The first time I saw her, I didn't have a good feeling about her. That, evil.” Komento ni Scarlet.“Makikita rito sa CCTV na, pinuntahan ka pa ni Gaira.” Sabi ni Philip.“Oo. Pinuntahan ako ni Gaira. Nakita ko siya bago ako mawalan ng malay noon.” Sabi ko.
Nagkwentuhan pa kami ni Dad at Mom pagkatapos nila mag-kwento sa akin tungkol kay Perrine, tungkol sa sarili ko. Sobrang saya ko na malaman at marinig mula sa bibig nila mahal nila ako at parating iniisip. Sapat na iyon sa akin para maramdaman ko ang pagkukulang ng pagmamahal nila sa akin noon bilang magulang.Natapos lamang ang kwentuhan namin nang mag-gabi na at kailangan na nilang umuwi dahil mayroon silang aasikasuhin. Ginawa na daw nilang mas busy ang kanilang sarili para mas madali nilang matanggap na wala na ako.Gusto ko silang pigilan sa iniisip nila na tanggapin nila na wala na ako dahil ito ako buhay na buhay at naghahanap ng ebidensya na nagpapatunay na ako si Perrine. Ngunit hindi ko magagawa iyon hanggat wala pa akong ebidensya na hawak. Pero, alam kong at ramdam kong malapit ko ng matuklasan ang katotohanan.Nang umuwi ako sa condo ni Scarlet ay dumiretso ako sa kwarto niya para manghiram ng mga damit. Wala kasi ako
“Sorry for asking this. But, how were you when Perrine d…died?”Daddy and Mommy suddenly fell silent. It doesn't seem right to ask them that.“It's okay if you don't tell me. I understand. I'm just worried about you.” I told them.“To be honest, Dana. Hindi kami maayos ngayon.” Sabi ni Daddy na naagaw ng atensyon ko.Hindi sila maayos?“Masakit sa amin mawala ang nag-iisa naming anak. Gabi-gabi ay humihingi ako ng himala na sana ay, sang araw magpa-kita sa amin ang anak namin at bumalik siya sa amin.”Hindi sila maayos?“Masakit sa amin mawala ang nag-iisa naming anak. Gabi-gabi ay humihingi ako ng himala na sana ay, isang araw magpa-kita sa amin ang anak namin at bumalik siya sa amin.” Malungkot na sabi ni Mommy.“It hurts us to lose our only child. Every night, I ask for a miracle that hopefully, one day our daughter will see us