Napangiti ako. “Talaga, Hon?” Tuwang-tuwa kong tanong.
“Hmm...” Tango sagot ni Blue saka muling ininom ang kapeng itinimpla ko.
Mabuti naman ay nagustuhan ni Blue ang tinimpla ko.
Bago dumaan sa café ay dinalhan ko muna si Blue ng kapeng itinimpla ko kagaya ng kahapon. Hindi niya natikman kahapon ang timpla kong iyon dahil naubos at, hindi siya naka-uwi sa bahay namin dahil sa trabaho dito sa hospital.
“Are you going straight to the café?”
“Yes, Hon. I just really passed here to give you that coffee,” ngumiti ako. “And to see you.”
Blue suddenly smiled.
When we go outside at the hospital, one of his colleagues immediately called Blue because he said they had an emergency operation
“Gusto man kitang ihatid, Hon. Pero mayroon na naman akong ooperahan. Sorry.”
“Ayos lamang iyon, Hon.”
“I’m really sorry, Hon.” Sabi ni Blue saka ako binigyan ng mabilis na halik sa aking noo. “Ingat ka, Hon. Susunduin kita mamaya. Okay? Bye. I really love you so much.” Mabilis na saad ni Blue saka ako hinalikan muli sa aking noo.
Naka ngiti kong kinawayan si Blue habang paatras siya tumatakbo papasok ng hospital. Pag-pasok niya ng hospital ay nag-abang na ako ng taxi.
Later on, there’s a car that parks in front of me, when he opens the window of the driver’s seat. I was surprised when I saw the driver of this car. The customer yesterday was so busy that he forgot to drink the coffee that I blended. Why did he stop in front of me?
“You're Dana, right? The owner of Dana's café.”
“Yes. That’s me. Why?” I stammered in response. This my heart again, the speed of my heartbeat again.
Ano ginagawa niya dito? Bakit ako nauutal? Bakit ang bilis ng tibok ng puso ko?
“Are you going to your coffee shop”
“Yes.”
Bakit ako kinakabahan at same time ay natutuwa?
“You don’t have a car?”
“Wala.” Tipid kong sagot.
“Great! I mean, you can come with me. I’m also going to your coffee shop.”
Huminga ako malalim. Ano naman kung gwapo siya at mas naging cool habang nakaupo sa driver's seat. Ano naman kung natutuwa ako? Bakit ako natutuwa? Naguguluhan ako.
“No, thanks.” Matapang kong sagot.
“You’ll have a long time to wait and one more thing, I want to taste the coffee that you made yesterday.”
He’s not smiling, but he is still handsome.
I coughed to clear my voice, and showed him my hand while wearing my wedding ring. “Sir, I’m a married woman, and faithful to my husband. It does not look right for me to ride in the car of a man that I don’t know.”
Ipinakita din ng lalaki ang kamay niya mayroong singsing. “I’m a married man too and, also faithful to my Wife. I just want to go with you, because I want to taste the coffee that you made yesterday.”
“Then, wait for me to arrive at the coffee shop, SIR.” I said and turned away from him.
Nakakainis ang lalaking iyon. May asawa din pala tapos, gusto akong pasakyain sa kotse niya? Anong iniisip niya o nag-iisip ba ang lalaking iyon?
Pinara mo kaagad ang unang taxi dumaan sa harapan ko.
Pag-dating sa café ay napatingin ako sa isang sulok ng kawayan ako ng lalaking nakita ko kanina sa hopital. Nakakairita feeling close kahit hindi naka ngiti sa akin.
Pag-punta ko sa counter ay mabilis na lumapit sa akin si Marie at Kimberly.
“Ma’am, kanina pa nandoon ang customer natin. Nung lapitan konpo ang sabi niya ay mayroon siyang hihintayin at mamaya na mag-o-order.”Bulong ni Kimberly.
“Ma’am, kilala po ninyo iyong gwapo customer natin? Siya iyong kahapon, diba? Close po pala kayong dalawa? Bakit hindi po ninyo agad sinabi sa amin?” Bulong na tanong ni Marie.
“I don’t know him and, especially, we're not close.” My simple answer to them.
I looked at the customer who approached us. I was shocked when I saw the man I had seen earlier in the hospital.
“Good morning, Sir. What is your order?” I ask while not looking at him instead of the monitor.
“I want the black coffee that was free yesterday.”
I look at the man. “Sir, it’s not free anymore.” I don’t feel him. I don't want to talk to him. I'm annoyed with him.
“It’s okay, I still like that coffee.”
“Okay Sir, one hundred fifty pesos is all you will pay.”
Pag-bayad ng lalaki ay pumunta na siya ulit sa pwesto niya sa isang sulok.
Sa hindi maintindihan ay naiinis ako sa kanya at the same time ay patagong natutuwa makita siya. What is this feeling?
“Ma’am! Marie!” Kinikilig na lumapit si Kimberly sa amin.
“Why? What’s the problem?” Taranta kong tanong kay Kimberly. Ngunit base sakanyan mukha ay parang wala siyang problema, kung gayon ay bakit siya nag-mamadali nang tawagin kami ni Marie?
“Alam ko na ang pangalan ni Sir Handsome busy customer natin.” Kinikilig na wika ni Kimberly.
Agad lumapit si Marie kay Kimberly.
“Ano? Ano ang pangalan niya para ma-add ko siya sa f******k.” Kinikilig na wika ni Marie kay Kimberly.
I rolled my eyeballs. Pangalan lamang pala niya ang sasabihin. Well, I don’t care and I don’t have interest to his name.
“Narinig ko ang kanyang pangalan ay,” huminga ng malalim si Kimberly bago mag-salita. “Reed.”
Napatingin ako kay Kimberly.
“Ano nga ulit ang pangalan ni Sir Handsome busy customer natin? Medyo nabigi ako.” Tanong ni Marie.
“Ang pangalan niya ay . . . Reed.”
Reed?
Sounds familiar.
I look at the man whose name is Reed, and then, I immediately wipe my cheek when I feel my tears fall down here.
But, Why do I suddenly feel like I'm missing, and pleasure? What does this feeling mean? And, why did my tears suddenly fall down?
“Hindi pa ba sumasakit ang tiyan ng lalaking iyon?” Tanong ko kay Marie pagbalik niya dito sa counter. Gabi na pero nandirito pa rin ang lalaking nakita ko kanina sa hospital na ang pangalan daw ay Reed, iyon ang sabi ni Kimberly. Kaninang twelve noon ay umalis siya pero mabilis rin bumalik at sa mag-hapon niyang nakatambay dito sa café ko wala siya ibang in-order kundi ang kapeng itimpla ko lamang. “Mukha hindi pa, Ma'am.” Sagot ni Marie saka tumingin kay Sir Reed. “Girl!” Kinikilig na lumapit sa amin si Kimberly pag-abot ng order kay Sir Reed. “Bakit? Ano nanaman chika mo?” Natatawa tanong ni Marie kay Kimberly. “Wala. Ang bango lang ni Sir Handsome busy customer nating si Reed.” Kinikilig na wika ni Kimberly. Natatawa napa-iling na lamang ako. “Joke lang, siyempre may c
“Friend! I miss you!” Tapos ay niyakap ako ng mahigpit ng babaeng ito. When we opened Blue’s door to leave, a woman came up and called me Friend and suddenly hugged me. The woman also immediately disappeared from the hug, then examined me from head to toe and then hugged me again. “Friend, Sorry kung ngayon lang kita nadalaw!” Aniya saka kumawala sa yakap. Nang tanggalin ng babae ang pagka-yakap sa akin ay agad-agad ako kumapit kay Blue. “Bakit parang takot ka sa akin, Dana?” Nagtataka tanong ng babae. Mukha namang nasa tamang pag-iisip naman ang babae at hindi gagawa ng masama. Pero mas mabuti na ang sigurado. At isa pa, sino ang hindi matatakot kung biglang mayroon yayakap sa iyo ng isa tao na hindi mo naman kilala o namumukhaan “Hon,” Tawag sa akin ni Blue. Tinignan ko si Blue nang tawagin ako. “She’s Scarlet. My sister is also your friend.” Tinignan ko ang b
“Dana Cariaga!” Napatingin ako kay Scarlet nang tawagin ako. Pag-tingin ko sa kanya napatakbo ako palapit sa kanya nang pinupulot niya isa-isa ang mga pinamiling pina-bit-bit sa akin kanina “Bakit mo naman iniwan itong mga gamit ko?” Naka nguso na tanong ni Scarlet. “Sorry,” “Sorry? I will not accept your apology.” “Ha?” “Ilibre mo ako ng frappe.” Nakangiti niyang saad. Para pusa si Scarlet nang ngumiti ng malapad. “Okay. Okay, ililibre kita.” Pagsuko ko. Pagkatapos namin pulutin ni Scarlet ang mga pinamili niya ay agad siya kumapit sa akin saka kami nag-lakad. “Gusto ko sa café nayon!” Turo ni Scarlet sa hindi kalayuan. “Gusto mo ng kape?” “Nope. I want frappe.” “Mayroon kami frappe, sa café ko.” “What? Mayroon kang café?” Parang hindi makapaniwala na tanong ni Scarlet sa akin.
Pagmulat ko ng mata ay napa-kunot ang noo ko nang maanigan si Reed. Nanaginip lamang ba ako? O, totoong naririto siya? Pero, bakit? Ipinikit kong muli ang aking mga mata at nakita ko ang asawa ko si Blue. “Hon!” Masaya wika ni Blue. “Hon.” Nanghihina kong wika “Dana!” Sigaw ni Scarlet at lumapit sa akin. “Are you okay? Are you feeling well now? Oh my god! I’m really really sorry, Friend!” Saka ako niyakap ni Scarlet. Maya-maya ay humiwalay na rin si Scarlet sa yakap at pinunasan ang kanyang mga luha. “The Doctor said you had an allergy attack because you ate peanuts. Didn’t I tell you, you're allergic to peanuts?! Why did you still eat peanuts? Did you forget that you are allergic to that?!” Tinanggal ko ang pag-tingin ko sa mga mata ni Blue. Hindi ako makatingin ng maayos kay Blue. Kinain ko ang brownies at butterscotch kanina, dahil akala ko ay nagsisin
“Good morning, Ma'am!” Bati sa akin ng mga empleyado ko. Ang empleyado ko ay dalawang babae na sina Marie at Kimberly, tatlo lalaki na sina Brandon, Rey, Luis at ang isang part-timer na si Dave. Lahat sila ay nasa early 20's bukod kay Dave na 17 years old pa lamang. “Ma'am, bakit po wala kayo kahapon?” Usisa ni Marie sa akin. “Mayroon ako biglaan na bisita.” Sagot ko. Ang mga empleyado ko ay hindi ko itinuturing na empleyado, bagkus ay mga kaibigan ang turing ko bawat isa sa kanila. At, ayoko din na iturin nila ako boss, gusto ko ay ituring nila ako kaibigan dahil gusto ko ay pantay-pantay kaming lahat rito. “Good morning!” Bati ko sa kakarating lamang na customer. Si Sir Reed. “Gaya ng dati.” Malamig na sabi ni Sir Reed saka nag-bayad. Pag-bayad ni Sir Reed ng oder niya,
Maigi ko tinitignan si Sir Reed habang umiinom siya ng kape itinimpla ko. Iniisip ko ngayon, kung paano ko magagawang i-ban si Sir Reed dito sa café ng hindi niya nahahalata o kahit nang sino. Ayoko na talaga siya makita kahit anino niya Bigla bumilis ang tibok ng aking puso at tinanggal ang pagka-tingin kay Sir Reed nang mapatingin siya sa akin. Ito na naman ang kakaibang nararamdaman ko. Ang bilis ulit ng tibok ng puso, at kung ano ang parang kumikiliti sa tiyan ko nang dahil sa isang sulyap lamang ni Sir Reed sa akin “Ma’am.” Napatingin ako kay Dave nang tawagin ako. “Bakit?” Tanong ko kay Dave. Itinuro ni Dave ang mga nakapila na customer sa harapan ko na mag-babayad ng order nila. Wala naman kanina tao sa harapan ko, kailan pa nagkaroon ng customer sa harapan ko? “Ma’am, ayos lang kayo? Gusto ninyo ako na dito?” Bulong ni Brandon pag-lapit sa akin. “
Hindi ko na napigilan pang mapa-ngiti pag-pasok ko ng bahay. Mayroong petals ng red rose ang nasa lapag. Sinundan ko kung saan papunta ang red roses petals hanggang sa makalabas ako papunta swimming pool area. Sa gilid ng swimming pool mayroon isang pang-dalawang tao lamesa, sa ibabaw ay mayroong wine glass, steak, wine, at tumutugtog na mga musikero ng violin. Nang mag-lakad ako papunta kay Blue ay nag-umpisa nang tumugtog ang mga musikero. “Blue.” Hindi ko mapigilan mapangiti nang tingnan ko ang aking Asawa. “Hon.” Tawag sa akin ni Blue saka siya lumapit sa akin at binigyan ako ng halik sa noo. “Ano ito?” Nakangiti at naluluha kong tanong. “Surprise!” Masayang wika ni Blue saka ko niyakap. Niyakap ko pabalik si Blue. “Thank you.” Bulong ko sa kanya. Hindi ko na maiwasan pang napaluha dahil supresang ito ni Blue. Hindi ko
“Scarlet, was Blue hurting me before?” Diretso at lakas loob kong tanong. Habang naghihintay ng sagot ay hiniling ko na sana ay simpleng ‘Hindi’ ang isagot ni Scarlet sa akin. Ayoko mag-duda kay Blue. Ayoko masira ang tiwala ko kay Blue. Ayoko mabawasan ang pagmamahal ko kay Blue. “Do you remember everything?” Sagot ni Scarlet. What does Scarlet mean? Blue, was it really hurting me then? Is it possible that I was the one I saw last night in my mind? “Ano ang ibig sabihin mo, Scarlet?” Naguguluhan kong tanong at the same time ay natatakot. “Dana . . . ” Tawag sa akin ni Scarlet na para bang ayaw niya mag-sabi ng kahit ano sa akin. “Hindi ko pa naalala ang lahat, Scarlet. Pero nakita ko ang sarili ko kagabi sa isipan ko. Para bang hirap na hirap ako at nasasaktan ang nararamdaman ko. Hanggang ngayon ramdam na ramdam ko pa rin ang sakit ng babae