บทที่ 4 โดนเซอร์ไพรส์กลับ

บทที่ 4 โดนเซอร์ไพรส์กลับ

ห้องนอนเงียบสงบ มีเพียงเสียงนาฬิกาดังติ๊กต่อกเป็นจังหวะ ยาหยีนั่งอยู่หน้าสมุดบันทึกเล่มปกแข็งสีเทานวล มือขวาถือปากกาหัวเข็มอย่างระมัดระวัง ขณะที่ปลายนิ้วยังเปื้อนรอยหมึกบางๆ จากหน้าก่อน

เธอค่อยๆ เขียนตัวอักษรลงบนกระดาษด้วยลายมือที่ตั้งใจมากกว่าทุกครั้ง

วันที่ 1 วันก่อนฝังตัวอ่อน

ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้า ทั้งที่ปกติก็เป็นคนนอนขี้เซา แต่อยู่ๆ หัวใจก็ตื่นก่อนนาฬิกา ตื่นเพราะความตื่นเต้น ตื่นเพราะรู้ว่า…วันพรุ่งนี้ ชีวิตฉันจะไม่เหมือนเดิม

ฉันมองภาพถ่ายของเขาก่อนนอนทุกคืน ใจเต้นแรงเหมือนจะบ้า อยากบอกเขา อยากให้เขารู้… แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้

วันที่ 2 วันฝังตัวอ่อน

เช้านี้อากาศดี หมอพูดเบาๆ กับฉันว่า ‘ทุกอย่างสมบูรณ์มากนะคะ’ ฉันน้ำตาซึมเลย ทั้งที่ไม่เจ็บอะไรเลยด้วยซ้ำ

ตัวอ่อนของเรา… ลูกของฉันกับพี่ลี กำลังอยู่ในตัวฉันแล้วนะ วันนี้คือวันเริ่มต้นของครอบครัวที่ฉันฝันไว้

วันที่ 5 ฉันยังไม่บอกใคร แม้แต่แม่

แต่ฉันอยากให้พี่ลีเป็นคนแรกที่รู้…ในวันที่ใช่ วันที่เขาเห็นฉันยิ้มทั้งน้ำตา แล้วเขาเองก็ยิ้มกลับโดยไม่ต้องพูดอะไร

ยาหยีหยุดเขียน ก้มหน้าลงสูดลมหายใจลึกๆ แล้วพยักหน้ากับตัวเองเบาๆ ริมฝีปากขยับเหมือนกำลังสัญญาอะไรสักอย่างกับหน้ากระดาษ

สมุดบันทึกเล่มนี้ เธอไม่เคยเขียนให้ใครอ่าน แต่ครั้งนี้… เธอเขียนไว้เพื่อเขา

สองสัปดาห์ต่อมา

เธอยืนหน้ากระจก ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งกลบหน้าท้องแบนราบ แม้จะยังไม่มีวี่แววของการตั้งครรภ์ให้เห็น แต่อะไรบางอย่างในดวงตาเธอก็เปล่งประกายมากกว่าทุกครั้ง

บนเตียงมีถุงผ้าสีขาวสะอาดวางไว้ ในนั้นมีที่ตรวจครรภ์ที่ขึ้นสองขีด ภาพอัลตราซาวด์ตัวอ่อนที่ยังเป็นเพียงจุดเล็กๆ และ…สมุดบันทึกเล่มนั้น

ยาหยีลูบปกสมุดช้าๆ อย่างทะนุถนอม ก่อนจะหยิบมันขึ้นแนบอก

“ถึงเวลาแล้วนะพี่ลี” เธอกระซิบเบาๆ เหมือนเขาอยู่ตรงหน้า “หยีจะบอกพี่แล้ว ว่าหยีไม่ได้มีแค่รักให้พี่…แต่มีชีวิตใหม่ของเราอยู่ในนี้ด้วย”

รอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นที่มุมปาก พร้อมกับน้ำตาหนึ่งหยด…ที่ร่วงลงบนหน้าปกสมุดเงียบๆ อย่างไม่ทันรู้ตัว

วันเวลาผ่านไปช้าอย่างใจน้อย…

ยาหยีรู้สึกเหมือนทุกวินาทีคือการนับถอยหลังไปสู่วันที่หัวใจเธอจะเต็มตื้นที่สุดในชีวิต วันที่เธอจะยื่นถุงผ้าใบนั้นให้ลี วันที่เขาจะได้เห็นสองขีดบนที่ตรวจครรภ์กับรูปอัลตราซาวด์… และอ่านสมุดบันทึกทุกหน้าที่เธอเขียนด้วยหัวใจ

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดฝัน คือระหว่างที่เธอค่อยๆ เตรียมสิ่งพิเศษนั้นด้วยความตื่นเต้น ลี…เริ่มเปลี่ยนไป

มันไม่ใช่การเปลี่ยนแบบชัดเจนหรือฉับพลัน เขายังยิ้ม ยังรับโทรศัพท์ ยังพาเธอไปไหนมาไหนด้วย…แต่บางครั้งเขาดูรีบร้อนเกินไป บางครั้งก็เหมือนอยู่ตรงหน้าแต่ใจลอยไปไหนแล้ว

“เหนื่อยเหรอคะ?” ยาหยีเคยถามเบาๆ ขณะที่เขานั่งกดโทรศัพท์เงียบๆ บนโซฟา

“อืม…มีงานด่วนน่ะ ช่วงนี้ยุ่งมากเลย” เขาพูดเหมือนเดิมแต่ไม่สบตา มือก็ยังเลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ แม้กระทั่งตอนที่เธอพยายามจะเอาหัวซบไหล่ เขาก็ขยับตัวเล็กน้อยเหมือนไม่ทันตั้งตัว

คืนนั้นยาหยีเปิดสมุดบันทึกหน้าใหม่ เขียนด้วยลายมือสั่นนิดๆ

วันที่ 19 ฉันเริ่มกลัว

วันนี้พี่ลีเงียบกว่าทุกวัน เราเจอกันก็จริง แต่เขาดูห่าง แล้วฉันพูดมากกว่าเขาทั้งคืน… เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หรือเขาจะเริ่มเบื่อ? หรือเขาเจออะไรที่สำคัญกว่า? หรือแค่เหนื่อย? หรือว่าฉันกำลังคิดมากเกินไปเอง…

เธอปิดสมุดลงแล้วกอดมันไว้แน่น เธอยังไม่เปลี่ยนใจ ยังอยากเซอร์ไพรส์เขาเหมือนเดิม แต่ความตื่นเต้นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความกระวนกระวาย

คืนนี้ลีไม่ตอบไลน์เธอ ไม่บอกว่านอนยัง แม้แต่คำว่า ‘ฝันดี’ ก็หายไป

ยาหยีมองจอโทรศัพท์จนแสงมันดับไปเอง เธอหลับตาแล้วสูดหายใจลึก กอดท้องแบนราบของตัวเองไว้ด้วยมือสองข้าง

“ไม่เป็นไรนะลูก… ถึงพ่อจะยังไม่รู้ แต่แม่อยู่ตรงนี้ แม่จะรอวันที่เขาพร้อมอีกนิด…อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น”

น้ำเสียงเธอสั่นนิดๆ คล้ายจะร้องไห้ แต่เธอไม่ร้อง เพราะลูกอยู่ในนี้ เพราะเธอเชื่อ…ว่าสุดท้ายลีจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม…ใช่ไหม?

วันเซอร์ไพรส์ที่เธอเฝ้ารอมาถึงในที่สุด

ยาหยีตื่นตั้งแต่เช้ามืด รีดเดรสสีขาวสะอาดด้วยมือตัวเอง ค่อยๆ แต่งหน้าอ่อนๆ จัดผมให้ดูสบายแต่เรียบร้อยเหมือนหญิงสาวที่กำลังจะขอใครสักคนแต่งงาน

บนเตียงมีถุงผ้าใบเดิมวางอยู่ ข้างในมีที่ตรวจครรภ์ที่ขึ้นสองขีด ภาพอัลตราซาวด์ และสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง เต็มไปด้วยเรื่องราวทุกก้าวของหัวใจเธอ

เวลา 13:12 น.

ยาหยียืนอยู่หน้าโรงพยาบาลในชุดเดรสยาวพลิ้ว กำมือถือแน่น รอยยิ้มยังไม่จางจากริมฝีปาก จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

(ฮัลโหล) เสียงของลีดังจากปลายสาย (…ขอโทษนะ หยี พอดีมีงานด่วนเข้ามา ตอนนี้ออกไม่ได้เลยจริงๆ พี่ขอเลื่อนนัดเราได้ไหม ขอวันพรุ่งนี้ก็ได้ พี่จะรีบเคลียร์งานให้เสร็จเร็วๆ เลย)

เสียงหัวใจยาหยีเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ เธอเงียบไปแวบหนึ่ง ก่อนจะพยายามกลั้นเสียงผิดหวังในน้ำเสียง

“…อืม ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหยีกลับก่อนก็ได้ค่ะ”

เธอกดวางสาย ก้มมองุถุงในมือที่เธอเคยตั้งใจจะยื่นให้เขาด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิต แล้วกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลลงมา เธอไม่อยากกลับบ้านตอนนี้…ไม่อยากนั่งเงียบอยู่กับความคาดหวังที่พังลง

ยาหยีตัดสินใจเปลี่ยนทาง เธอมุ่งหน้าไปที่คอนโดของดอกส้มเพื่อนสนิทที่เธอไว้ใจที่สุดในชีวิต เธอไม่ได้โทรนัดดอดส้มก่อน แค่คิดว่าการได้เจอหน้าใครสักคน คุยกับใครสักคนที่รับฟังได้ คงพอช่วยให้วันนี้ไม่เงียบจนเกินไป

มาถึงคอนโดดอกส้ม เธอขึ้นก็รีบลิฟต์ไปยังชั้นที่จำได้แม่น ยาหยีเคยมาอยู่บ่อยครั้งจนชิน พอถึงหน้าห้องก็เคาะประตูอย่างเบาๆ ไม่ได้คาดหวังอะไรมาก แค่หวังจะเห็นรอยยิ้มของเพื่อน แล้วได้ฟังคำว่าเข้ามาก่อนสิ

แต่ไม่มีใครเปิดประตูเลย ยาหยีขมวดคิ้ว กำลังจะหันหลังกลับ ประตูห้องกลับแง้มออกมานิดเดียวเพราะไม่ได้ล็อก และเสียงสนทนาก็เล็ดลอดออกมาจากประตูนั้น

“ส่งอาหารเหรอคะ เอาวางไว้หน้าประตูเลยค่ะ” เสียงดอกส้มเล็ดลอดตามออกมา

“ส้ม?” ยาหยีเอ่ยเรียกเบาๆ แล้วดันประตูเข้าไปด้วยความเคยชิน

เสียงเพลงเบาๆ ดังลอดจากลำโพงบลูทูธที่มุมห้องกลิ่นไวน์แดงลอยคลุ้ง พร้อมแสงไฟสีอุ่นสลัวๆ และตรงโซฟากลางห้อง…

ภาพที่เธอเห็น ทำให้หัวใจเธอร่วงไปอยู่ที่พื้นในชั่ววินาทีเดียว

ลีนั่งเอนตัวพิงพนักโซฟา กางเกงเขารูดลงครึ่งต้นขา ในสภาพกึ่งเปลือยเปล่า

ดอกส้มเพื่อนที่เธอไว้ใจที่สุด กำลังนั่งซ้อนตักเขาในเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่ไม่ใช่ของเธอ และแน่นอน…ไม่ใช่ของเจ้าของห้อง

เสียงหัวเราะเบาๆ จากทั้งสองคนหยุดลงทันที ลีชะงัก ใบหน้าเขาเปลี่ยนสีในเสี้ยววินาที ส่วนดอกส้มชะงักเหมือนถูกฟ้าผ่า ดวงตาเบิกกว้าง เธอสะบัดตัวลุกขึ้นทันทีพร้อมกับคำพูดที่แผ่วเบา

“ยาหยี…”

ถุงผ้าในมือยาหยีหล่นลงพื้น ทุกสิ่งทุกอย่างหล่นตามไปด้วย ความฝัน ความตั้งใจ ความรักที่เธอประคองมาทั้งชีวิต

“…นี่มันอะไรกัน” เสียงเธอเบาแต่สั่นสะท้านไปทั้งห้อง ลีลุกขึ้นยืน ดึงกางเกงให้เข้าที่พลางพยายามพูด

“เดี๋ยวฟังก่อน มันไม่ใช่อย่างที่หยีคิด”

“ไม่ใช่อย่างที่หยีคิด?” ยาหยีแค่นหัวเราะ เธอก้มมองภาพตรงหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ “แล้วไอ้ที่หยีเห็นนี่คืออะไร? นี่คืองานที่พี่ต้องรีบเคลียร์เหรอพี่ลี?” ดอกส้มพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่น้ำเสียงยาหยีตัดบททันที “ไม่ต้องพูด… ฉันเข้าใจแล้ว”

เธอก้มลงเก็บถุงผ้าอย่างเงียบงัน มือของเธอสั่นจนถือแทบไม่อยู่ แต่เธอก็ยืนตรง ก่อนจะเดินออกจากห้องโดยไม่หันกลับแม้น้ำตาจะไหลอาบแก้มไปแล้ว…วันนี้เธอไม่ได้เซอร์ไพรส์เขา แต่เขากลับทำลายทุกอย่างที่เธอเก็บไว้ในหัวใจตลอดมา

ลีวิ่งกุลีกุจอมาคว้าตัวยาหยีไว้ทันพอดี ทว่าเธอกลับผลักตัวเขาออกอย่างนึกรังเกียจ

“อย่ามาแตะต้องตัวหยี พี่มันน่ารังเกียจที่สุดพี่ลี พี่สองคน…เลวยิ่งกว่าอะไร!” เธอกำหมัดแน่น มองไปด้านหลังของลีซึ่งดอกส้มยืนเม้มปาดอยู่ “เสียแรงที่ฉันไว้ใจเธอ เสียแรงที่ฉัน…รักเธอ”

“หยี ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ตอแหล!” ยาหยีโกรธจนตัวสั่น เธอไม่เคยคิดว่าคำคำนี้จะหลุดออกจากปากตัวเอง จนได้มาเจอกับเหตุการณ์ที่ทำให้หัวใจแตกสลาย “เธอน่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นดอกทองมากกว่านะ ถ้าจะชอบลักกินขโมยกินของคนอื่นขนาดนี้!”

“หยีฟังพี่ก่อน”

“ไม่มีอะไรต้องฟัง เพราะคำพูดของคุณ…มันก็ตอแหลไม่แพ้กันกับคนที่คุณเพิ่งมีอะไรด้วยหรอก!”