บทที่ 3 แผนเซอร์ไพรส์แฟน

บทที่ 3 แผนเซอร์ไพรส์แฟน

หนึ่งสัปดาห์ให้หลัง

ในเช้าวันที่ฟ้าครึ้มเล็กน้อย ยาหยีนั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอนของเธอเอง แสงธรรมชาติส่องลอดผ้าม่านลงมากระทบกรอบหน้าเรียวสวยที่ฉาบด้วยสีหน้าจริงจังผิดแผกไปจากทุกวัน มือบางถือปากกากล่องหนึ่งไว้แน่น สายตาจับจ้องไปยังสมุดโน้ตบนตักที่เต็มไปด้วยลายมือหวัดๆ ของเธอเอง

บันทึกแผนการอย่างละเอียด

ทุกขั้นตอน… ทุกความเสี่ยง… และทุกโอกาส

“เขาเคยบอกว่าอยากมีลูกนี่นา… แค่ยังไม่พร้อมตอนนี้” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงเบาจนเหมือนกลัวกำแพงได้ยิน

แต่ยาหยีไม่อยากรอ ‘ตอนนั้น’

เพราะเธอรู้ดีว่า ‘ตอนนั้น’ ของลี… อาจไม่มีวันมาถึง

เธอเดินไปหยิบแฟ้มเอกสารจากชั้นหนังสือ ในนั้นเป็นเอกสารจากคลินิกที่ทั้งคู่เคยไปด้วยกันเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ภาพใบหน้าของลีในวันนั้นยังชัดในหัว รอยยิ้มเจื่อนๆ ตอนที่หมอบอกว่าไข่ของยาหยีอยู่ในสภาพดีมาก และน้ำเชื้อของลีก็แข็งแรงพร้อมสมบูรณ์แบบพอๆ กัน

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เธอยิ้มจางๆ พลางก้มมองหน้าท้องแบนราบของตัวเอง “แค่เอาของของเรา… รวมกัน แล้วใส่กลับมาที่ฉันเอง”

แพทย์หญิงคนหนึ่งที่คลินิกเคยพูดไว้

‘เทคนิค ICSI (อิ๊กซี่) สมัยนี้ ความแม่นยำสูงมากค่ะคุณยาหยี ใส่ไข่ตัวเอง ผสมเชื้อแฟน แล้วฝังกลับ ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าเซอร์ไพรส์หรือวางแผน’

เซอร์ไพรส์เหรอ… ใช่สิ เธอกำลังจะทำให้ลีดีใจจนพูดไม่ออก

ยาหยีลุกขึ้นยืนตรงหน้ากระจก สูดลมหายใจลึกไม่ใช่เพราะรู้สึกผิด… แต่เพราะตื่นเต้น

เธอจินตนาการถึงตอนที่ทดสอบแล้วขึ้นขีดสอง ลีอาจจะช็อก อาจจะเงียบไปพักใหญ่ หรืออาจจะดีใจจนเผลอน้ำตาไหลก็ได้

“เรามีลูกด้วยกันแล้วนะ” เธอจะพูดแบบนั้น ในวันที่เขายังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้ให้ชีวิตแก่ใครคนหนึ่งไปแล้ว

เซอร์ไพรส์ครั้งนี้ ไม่ใช่ดอกไม้ ไม่ใช่ของขวัญ แต่คือ ชีวิต ชีวิตน้อยๆ ที่ยาหยีเชื่อว่ามันจะเปลี่ยนทุกอย่าง… รวมถึงใจของลีด้วยเช่นกัน

วันเสาร์อากาศโปร่ง แดดไม่จัด ลมพัดเบาๆ กำลังสบาย

ลีขับรถพายาหยีออกนอกเมืองเล็กน้อย โดยไม่รู้เลยว่าเธอมีแผนบางอย่างในใจ เขาแค่คิดว่าวันนี้เป็นการพักผ่อนตามคำขอของแฟนสาวเท่านั้น ยาหยีไม่พูดอะไรมากนักระหว่างทาง แค่ยิ้มเป็นระยะๆ ขณะเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ

“ถึงแล้วค่ะ” ยาหยีเอ่ยเสียงใสขณะชี้ไปยังอาคารขนาดกลางหลังหนึ่งที่ล้อมด้วยรั้วไม้เตี้ย ด้านหน้าเป็นสนามหญ้ากว้างและมีเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังลอดออกมา

ลีเลิกคิ้วสูงก่อนหันมามองหน้ายาหยี

“นี่มัน… สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า?”

“อื้อ” หญิงสาวยิ้มพลางเปิดประตูรถ “หยีอยากมาที่นี่นานแล้ว ลองไปดูไหมว่า…เราเหมาะจะเลี้ยงเด็กไหม”

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจแล้วพยักหน้า

“ก็ได้ ไหนๆ ก็มาแล้ว”

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในบริเวณอาคาร เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆ ก็ประดังเข้ามา เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งมาคล้องแขนยาหยีทันที ส่วนลีโดนเด็กชายสามคนล้อมหน้าล้อมหลังให้ช่วยประกอบเลโก้ขนาดใหญ่

“พี่ครับ! ทำอันนี้ให้หน่อยครับ!”

“พี่ๆ อุ้มผมหน่อย!”

ลีมองเด็กน้อยหน้าใสที่ยื่นของเล่นมาให้พร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา ก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงช่วยเด็กๆ อย่างเก้ๆ กังๆ แต่ไม่นานนักเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเด็กคนหนึ่งปีนขึ้นหลังเขาอย่างไร้พิธีการ

ยาหยีมองภาพนั้นด้วยหัวใจพองโต

เขาหัวเราะ… เขายิ้ม

เขาไม่ได้ขัดขืนแม้จะโดนเด็กเกาะเต็มตัว

เขาดูเป็น ‘พ่อ’ มากกว่าที่เคยคิดด้วยซ้ำ

“นี่…พี่ลี” เธอเดินเข้าไปใกล้พร้อมเอ่ยเสียงนุ่ม

เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ขณะมีเด็กซุกอยู่ที่อกหนึ่งคนและอีกสองคนจับมือเขาแน่น

“ถ้าวันหนึ่งเรามีเด็กแบบนี้วิ่งอยู่ในบ้าน… พี่จะว่าไง?”

ลีชะงักไปเล็กน้อย ดวงตานิ่งลงชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มบางๆ

“ถ้ามันเกิดขึ้นโดยที่เราพร้อม…ก็คงดี”

ยาหยีพยักหน้า ยิ้มรับคำตอบนั้น แต่ในใจกลับสะเทือนเบาๆ

“แล้วถ้ามันเกิดขึ้นก่อน ที่พี่คิดว่าพร้อมล่ะพี่ลี…”

เธอไม่พูดต่อ ปล่อยให้รอยยิ้มกลบเกลื่อนแผนการในใจ

วันนี้แค่พาเขามาดูความเป็นไปได้ ส่วนพรุ่งนี้… เธอจะสร้าง ‘ความเป็นจริง’ ขึ้นมาเอง

เย็นวันนั้น หลังจากที่ลีขับรถพายาหยีกลับมาส่งที่บ้าน เธอก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และคว้ากระเป๋าสะพายใบเล็ก เดินออกจากบ้านไปยังคาเฟ่เล็กๆ ใกล้ๆ หมู่บ้าน ที่นัดกับเพื่อนสนิทเอาไว้

ดอกส้มนั่งรออยู่ก่อนแล้วในมุมด้านในสุดของร้าน โต๊ะที่เธอจองไว้มีเพียงสองที่นั่ง พร้อมเครื่องดื่มสีสวยตรงหน้า หญิงสาวเจ้าของผิวขาวอมชมพูและดวงตาดุกดิกคนนั้นโบกมือทันทีที่เห็นยาหยีเดินเข้ามา

“เห้ย มานี่เร็ว ฉันรอจะฟังอยู่นานแล้ว!”

ยาหยียิ้ม ม้วนตัวลงนั่งอย่างระมัดระวัง ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด เหมือนกำลังจะบอกความลับใหญ่หลวง

“หยีจะมีลูก…”

ดอกส้มชะงัก ดวงตาเบิกกว้าง

“หา? เดี๋ยว! ใครท้อง ใครมีลูกนะ?”

“หยีไง” ยาหยีเอ่ยนิ่งๆ พลางยกแก้วน้ำขึ้นจิบ “แต่ยังไม่ใส่ตัวอ่อนเข้าไปในตัวนะ ตอนนี้แค่ผสมไว้แล้ว”

“…ผสม?”

“กับน้ำเชื้อพี่ลีไง”

ดอกส้มทำตาค้าง ปากอ้าค้างไปสามวินาทีเต็ม ก่อนจะทุบโต๊ะเบาๆ ด้วยฝ่ามือ

“หยี! นี่เธอคิดดีแล้วเหรอเนี่ย?”

“คิดว่าคิดดีแล้วนะ” ยาหยียังพูดด้วยเสียงราบเรียบ ดวงตากลับทอแววแน่วแน่ “หยีจริงจัง หยีพร้อมจะเป็นแม่แล้ว”

“แต่พี่ลีเขายังไม่พร้อมนี่…” ดอกส้มลดเสียงลง ก่อนจะเอนตัวเข้ามาใกล้ “นี่เธอคิดจะ ‘ใส่ตัวอ่อน’ เข้าไปแบบไม่บอกเขาเหรอ?”

“ก็ไม่เชิง” เธอตอบทันที ไม่มีแววลังเล “ใกล้ถึงวันเกิดพี่ลี หยีแค่อยากเซอร์ไพรส์ หยีไม่ต้องการให้เขาเห็นด้วยตั้งแต่ต้น หยีแค่…อยากให้เขาเห็นลูกก่อน แล้วค่อยรู้ว่าความรักมันไม่ต้องพร้อมเสมอไป”

“ยาหยี…”

“หยีรู้ว่าเขารักหยีมาก” น้ำเสียงของยาหยีเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย “แต่เขากลัว เขายังคิดว่าอนาคตต้องมีแผน ต้องมั่นคง ต้องเพียบพร้อมไปหมด หยีแค่จะเปลี่ยนความกลัวของเขาให้กลายเป็นความรักที่จับต้องได้”

ดอกส้มเงียบไปพักหนึ่ง มองเพื่อนสาวตรงหน้าเหมือนกำลังชั่งใจ เธอรู้จักยาหยีดี รู้ว่าเมื่อหญิงสาวคนนี้ตัดสินใจอะไรแล้ว แทบไม่มีใครเปลี่ยนใจได้

“แล้วถ้าเขารู้ทีหลังล่ะ?”

“…ก็หวังว่าเขาจะรักลูกเราพอๆ กับที่รักหยี” ยาหยีตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆ

ดอกส้มสบตาเพื่อนแล้วถอนหายใจอย่างระอาปนห่วง

“ยายบ้า…ฉันจะไม่ห้ามเธอ แต่จะอยู่ข้างเธอถ้าอะไรๆ มันไม่เป็นไปอย่างที่คิดนะ”

ยาหยีจับมือเพื่อนแน่น เธอยิ้มบางๆ ก่อนตอบกลับ

“ขอบใจนะดอกส้ม…หยีแค่อยากเป็นแม่ และหยีอยากให้พ่อของลูก…เป็นเขา คนเดียวเท่านั้น”