บทที่ 5 หัวใจแตกสลายรอบสอง

บทที่ 5 หัวใจแตกสลายรอบสอง

ยาหยีหอบหายใจแรง น้ำตาไหลอาบแก้มแต่ไม่อาจกลั้นเสียงสะอื้นได้อีกต่อไป เธอก้าวถอยหลังออกห่างจากลี ทั้งที่หัวใจแทบทรุดลงตรงนั้น รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มทลายอยู่ตรงหน้า ความรักที่เธอเคยเชื่อมั่น ความไว้ใจที่เคยมี… กลายเป็นเศษผงไร้ค่าในพริบตา

เธอหันหลังให้ทั้งสองคน เดินโซซัดโซเซออกจากคอนโดโดยไม่มีเป้าหมาย น้ำตามากมายพร่าเลือนทัศนียภาพเบื้องหน้า ทว่าหัวใจที่แตกสลายต่างหาก…ที่ทำให้เธอมองอะไรไม่เห็นอีกเลย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าเสื้อคลุม ยาหยีหยิบมันขึ้นมาโดยไม่ทันมองหน้าจอ ความคิดสับสนยุ่งเหยิงจนแทบไม่มีสติ

“ฮัลโหล…” น้ำเสียงเธอแผ่วเบาและสั่นเครือ

(คุณยาหยีใช่ไหมคะ โทรจากโรงพยาบาลxxx คุณหมอนัดพบด่วนนะคะ มีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับผลตรวจล่าสุดของคุณค่ะ)

ยาหยีตัวแข็งทื่อ หัวใจร่วงวูบลงอีกครั้งหนึ่ง

“ผลตรวจ…?”

(ใช่ค่ะ รบกวนมาที่โรงพยาบาลวันนี้เลยนะคะ คุณหมอต้องคุยเป็นการส่วนตัว)

เธอเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ แม้ไม่มีใครเห็น เธอรู้ดีว่าตอนนี้ไม่เหลือแรงแม้แต่จะปฏิเสธอะไรอีกต่อไป

“…ได้ค่ะ ฉันจะไปตอนนี้เลย”

เธอกดวางสาย มือที่ถือโทรศัพท์สั่นระริก หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งที่ป้ายรถเมล์ น้ำตายังคงไหลรินไม่ขาดสาย ภาพของลีในสภาพกึ่งเปลือยเปล่ากับผู้หญิงที่เธอเรียกว่าเพื่อนสนิท…ยังตอกย้ำอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัว

และตอนนี้…เธอต้องไปเผชิญกับข่าว ที่ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้ายจากโรงพยาบาลอีก โชคชะตาเหมือนจงใจจะเหยียบย่ำเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในวินาทีนั้นเอง ยาหยีรู้สึกว่าเธอไม่เหลืออะไรอีกเลยจริงๆ…

บ้านของเดย์ตัน

เสียงปัง! ปัง! ของกระสุนที่เจาะเป้าอย่างแม่นยำสะท้อนก้องอยู่ในสนามยิงปืนส่วนตัวกลางพื้นที่ฝึกซ้อมของลูกน้อง เดย์ตันยืนมั่นคงในท่ายิง มือขวากระชับปืนแน่น ขณะที่สายตาจดจ้องอยู่ที่เป้าตรงหน้าอย่างไร้ความลังเล ราวกับใช้การยิงพวกนั้นระบายบางอย่างในใจ

แต่เบื้องหลังความนิ่งสงบและเฉียบคมของเขา ภายในกลับเต็มไปด้วยความว้าวุ่น สายตาเย็นชาไม่สามารถกลบกลืนความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับได้ เขาคิดถึงหน้าเธอ…หน้าของยแฟนเก่า

เสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง เดย์ตันถอนหายใจ ก่อนให้เติร์ดปลดหูฟังออก ก่อนพยักหน้าให้เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอ

โรงพยาบาล

เขาขมวดคิ้วให้ลูกน้องกดรับสายให้

“สวัสดีครับ คุณเดย์ตันไม่ว่างครับ”

(ดิฉันโทรจากโรงพยาบาล…รบกวนคุณเดย์ตันเข้ามาพบคุณหมอโดยด่วนในวันนี้ค่ะ มีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยเป็นการส่วนตัว)

คำพูดจากปลายสายทำให้คิ้วเขากระตุกเล็กน้อย เขานิ่งไปอึดใจ ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่น

“เรื่องสำคัญงั้นเหรอ?”

(คุณหมอขอให้แจ้งว่า…เป็นเรื่องละเอียดอ่อนและไม่สามารถแจ้งทางโทรศัพท์ได้ค่ะ ต้องขอให้คุณมาด้วยตัวเองนะคะ)

“เข้าใจแล้ว จะไปตอนนี้เลย”

เดย์ตันกดวางสายทันที ไม่ซักถามอะไรอีกแม้แต่คำเดียว เขาหันไปเก็บปืนลงกล่องอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเคร่งขรึมมากขึ้นกว่าตอนที่เขายิงเป้าเมื่อครู่

สัญชาตญาณของเขากำลังเตือน…บางอย่างไม่ปกติและแวบหนึ่ง ตาขวาเขาก็กระตุกหงึกๆ

“ไอ้เติร์ด! ตาขวากูกระตุก โบราณเขาว่าไงนะ”

“ขวาร้าย ซ้ายดีครับนาย”

“อย่าให้มันเป็นเรื่องร้ายเลย…” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากสนามยิงด้วยจังหวะก้าวแน่วแน่

ความเงียบหนักอึ้งรายล้อมตลอดทางที่เขามุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล ทั้งที่เป็นเวลากลางวัน แต่ในใจของเดย์ตัน…กลับรู้สึกราวกับกำลังเดินผ่านรัตติกาลมืดมนที่ไม่รู้จุดสิ้นสุด

เดย์ตันเดินเข้าโรงพยาบาลด้วยท่าทางสงบนิ่งเย็นชา เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเข้มที่เขาสวมดูเรียบร้อย แต่กลิ่นอายของแรงกดดันรอบตัวเขาหนักหนาเสียจนแม้แต่พนักงานประชาสัมพันธ์ยังรู้สึกเกร็งเมื่อเขาเดินเข้ามาถามหาแพทย์เจ้าของไข้

“คุณเดย์ตันใช่ไหมคะ? คุณหมอกำลังรออยู่ค่ะ เชิญทางนี้เลยนะคะ”

พยาบาลสาวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าจะกระทบความนิ่งเฉียบที่แผ่กระจายจากตัวเขา

ไม่นานนัก เดย์ตันก็ถูกพาไปยังห้องประชุมขนาดเล็ก ห้องนั้นมีทั้งแพทย์ผู้ดูแล เจ้าหน้าที่แล็บ และฝ่ายบริหารของโรงพยาบาลนั่งเรียงรายอยู่ บรรยากาศเงียบกริบและตึงเครียดทันทีที่เขาก้าวเข้าไป

“ขออภัยที่ต้องให้คุณมาแบบกะทันหันนะครับคุณเดย์ตัน…” แพทย์วัยกลางคนเอ่ยขึ้นก่อนจะสบตาเขาอย่างหนักแน่น “…แต่เรามีเรื่องสำคัญมากต้องแจ้งคุณ และต้องขออภัยล่วงหน้าสำหรับสิ่งที่คุณกำลังจะได้รับรู้”

เดย์ตันเลิกคิ้วเล็กน้อย

“เข้าเรื่องเลยครับ ผมไม่มีเวลาเล่นเกมจิตวิทยา”

หัวหน้าฝ่ายแล็บหยิบแฟ้มเอกสารออกมา วางลงตรงหน้าเขาอย่างประณีต ทว่ามือกลับสั่นเล็กน้อย

“เมื่อสัปดาห์ก่อน คุณได้นำตัวอย่างน้ำเชื้อของคุณมาฝากไว้ที่ศูนย์เจริญพันธุ์ของเรา…ซึ่งระบบจัดเก็บข้อมูลและตัวอย่างทั้งหมด ควรได้รับการดูแลอย่างรัดกุม แต่…” เสียงเขาเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะแทบต้องบังคับตัวเองพูดประโยคถัดมา “มีความผิดพลาดครั้งใหญ่…เราเพิ่งตรวจพบว่า ตัวอย่างน้ำเชื้อของคุณ ถูกนำไปใช้ในการปฏิสนธิกับไข่ของหญิงสาวรายหนึ่ง ซึ่งเข้ามารับบริการในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน”

เดย์ตันนิ่งค้าง ราวกับสมองปฏิเสธจะประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน

“…พูดใหม่อีกทีสิ” เสียงเขาเย็นเฉียบ แต่นัยน์ตาเริ่มแดงจัด

“เราต้องขออภัยอย่างสุดซึ้งครับคุณเดย์ตัน ผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งครรภ์ โดยไม่รู้เลยว่าพ่อของเด็ก…ไม่ใช่คนที่เธอมาด้วย”

เสียงเอกสารกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง

“คุณกำลังจะบอกผมว่า…มีผู้หญิงที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน กำลังอุ้มท้องลูกผมอยู่เพราะความสะเพร่าของพวกคุณ?”

เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารพยายามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงประนีประนอม

“คุณเดย์ตัน เราเข้าใจความรู้สึกของคุณ และพร้อมรับผิดชอบทุกอย่าง”

“รับผิดชอบ?” เสียงเขาแทบจะคำราม “พวกคุณ ‘ฆ่าชีวิต’ ของผมไปเลยต่างหาก! แล้วคิดจะใช้คำว่า ขอโทษมาหยุดความผิดพลาดระดับนี้เหรอ?” เขาลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูด “ผมจะฟ้องคุณทุกคน! ไม่ใช่แค่โรงพยาบาล ผมจะลากคนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดขึ้นศาล และจะไม่หยุด จนกว่าจะมีคนต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้จริงๆ!”

เสียงของเขาสะท้อนก้องในห้อง เงียบงันไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อ เดย์ตันหอบหายใจแรง ราวกับเพิ่งรอดชีวิตจากคลื่นความโกรธที่ถาโถมขึ้นมาจนแทบควบคุมไม่อยู่

ภายใต้ความโกรธนั้น…คือความสั่นไหวลึกในหัวใจ

เขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าเธอเป็นใคร อยู่ที่ไหน และรู้สึกอย่างไรเมื่อรู้ว่าตัวเอง…กำลังอุ้มท้องลูกของชายแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นหน้า

แต่ไม่ว่าเธอคนนั้นจะเป็นใคร ชีวิตของเธอ…ก็ผูกพันกับเขาไปแล้วโดยไม่อาจย้อนกลับได้อีกต่อไป