Chapter 5

Miles Craig's Point of View

Nakarating na ako sa opisina, may dalang take-out food para kay Zep. Hindi ko alam kung magugustuhan niya, pero isa ito sa mga paborito niyang pagkain noon.

Naalala ko pa kung gaano ko siyang pinagluluto dati—umaga man o gabi. Kahit pagod ako, tiniyak kong may pagkain siya pag-uwi. Minsan nga pinapadalhan ko pa siya ng lunch box sa office, kahit alam kong hindi naman niya ako gusto. Pero ang nakakagulat, kinakain pa rin niya ang mga luto ko.

Flashback…

Maaga akong nagising para magluto ng almusal. Nakaayos na rin ang isusuot ni Zep sa trabaho. Asawa niya ako noon, kahit pa peke lang sa mata ng iba ang kasal naming iyon.

Narinig kong bumaba siya sa hagdanan. Agad akong lumapit.

“Zep, halika na. Nakahanda na ang almusal,” sabay abot ng bag niya para ilapag sa gilid.

Tahimik siyang umupo. Nakatayo lang ako sa gilid niya, iniisip kung aalis na ba ako para hindi niya ako makita habang kumakain. Hindi naman niya ako gustong kasama, ‘di ba?

Pero tumigil siya sa pagsubo at tumingin sa akin.

“May kailangan ka, Zep? Kukunin ko o may gusto kang ipaluto?” tanong ko, inosente ang tono.

“Umupo ka,” mariin niyang utos.

Natigilan ako. Napatingin sa upuang tinuturo niya.

“Zep, okay lang naman. Lalabas na lang ako kung ayaw mo akong—”

“I said sit down,” ulit niya, mas mahigpit ang tono.

Napilitan akong umupo sa tabi niya, tahimik lang, habang patuloy siyang kumain. Naiisip ko tuloy—bakit bigla siyang ganyan? May okasyon ba? Dadating ba si Grandpa?

“Dadating ba si Grandpa ngayon?” tanong ko sa kanya.

“Hindi. Kumain ka na,” sagot niya, simple pero may diin.

Nag-blink ako nang ilang beses. May dalaw yata ang lalaking ‘to.

Pero habang kumakain siya, nakita kong naubos niya ang niluto ko. Alam kong gusto niya. At kahit hindi man niya sabihin, masaya ako ro’n.

Pagkatapos ay inabot ko ang lunch box niya.

“Eto yung lunch mo para mamaya. Ipapadala ko na lang sa gwardya mo.”

Tumango lang siya at lumabas na ng bahay. Hindi man lang lumingon. Ngunit bago siya tuluyang lumayo, mahina kong bulong:

“Ingat, Zep…”

Wala. Tulad ng nakasanayan—wala siyang sagot.

End of flashback…

Ngayon, nasa harapan na ako ng pintuan ng opisina niya. Kumakatok.

“Come in.”

Binuksan ko ang pinto. Tumambad sa akin ang Zep na abala sa trabaho pero agad akong tinitigan, napakunot ang noo habang nakatingin sa dala ko.

“Ano ‘yan?”

Natigilan ako. Napalunok.

“Lunch mo, sir. Take-out,” sagot ko habang marahang inilalapag ang food sa mesa niya.

Tahimik siya. Hindi ko mabasa kung masaya ba siya o bad trip. Pero parang wala siya sa mood.

Tumayo siya at lumapit sa mesa, sinilip ang pagkain.

“I don’t like that.”

“H-Huh?” gulat kong sagot.

“I said, I don’t like that food,” ulit niya, malamig ang tono.

Napatingin ako sa kanya, napakunot ang noo.

“Hindi ba’t ang sabi mo anything? Sir, sana sinabi mo na lang kung anong specific na gusto mo para hindi na ako manghuhula!”

Hindi ko napigilan ang tono ng boses ko. Naiinis na ako, eh. Lalo’t gutom na rin ako at wala pa akong tulog.

Napayuko ako agad. “I’m sorry po,” bulong ko.

Lumapit siya. Sobrang lapit. Napatingin ako sa mga mata niya—matigas, pero may sinasabi. May lungkot? Galit? Hindi ko na alam.

“Anong ‘yun? Nakalimutan mo na agad kung ano ang mga gusto ko?” tanong niya, bahagyang paawang ang ngiti. “Akala ko ba crush mo ‘ko dati? Alam mo lahat ng paborito ko noon, ‘di ba?”

Nanlaki ang mga mata ko.

“A-Ano?” nauutal kong tanong.

Napaatras ako at hindi ko namalayan, nasa sofa na ako. Napaupo ako ro’n, at sa ilang segundo ay lumapit siya. Tinukod niya ang kamay niya sa magkabilang gilid ko.

Ang lapit ng mukha niya sa akin.

Damn. Delikado na ‘to.

“Bakit? Hindi ba’t totoo ‘yung sinabi ko?” mahina niyang bulong.

Hindi ko alam kung anong trip niya. Pero hindi na ito tama. Divorce na kami. Tapos na kami.

Huminga ako nang malalim at tinignan siya nang diretso.

“Sir, alam ko noon lahat ng gusto mo—kasi mahal kita noon.”

Nakita kong parang napatigil siya. Pero hindi ako tapos.

“Pero ngayon… mas mahal ko na ang sarili ko. At ang totoo, ang hindi ko na kayang tandaan ay kung bakit ako nagtiyaga sa ‘yo noon.”

Hindi siya nakagalaw. Para bang may tinamaan sa loob niya.

Kaya itinuloy ko pa.

“Kaya please, Sir,” diin ko sa Sir, “tulad ng gusto mong mangyari dati—kalimutan na lang natin na naging tayo. Kalimutan mo na lang na mahal na mahal kita noon.”

Tahimik. Walang gumagalaw. Parang pati hangin sa loob ng opisina ay napatigil.

Lumayo siya sa akin, dahan-dahan. Tinalikuran ako at bumalik sa upuan niya.

Wala akong sinabi pa. Tahimik akong lumabas ng opisina, dala pa rin ang lungkot at bigat sa dibdib ko. Pero may bahid ng tapang na rin.

Ito na ang bagong ako. Si Secretary Craig. Hindi si Mrs. Jones. At lalo hindi si substitute bride.

---

LMCD22