Chapter 6

Miles Craig’s Point of View

Tahimik lang siyang nakasandal sa upuan niya, pero ramdam na ramdam ko ang bigat ng titig niya. Para bang binabasa niya ang bawat galaw, bawat tiklop ng emosyon sa loob ko. Ilang segundo lang ‘yon pero para sa akin, parang huminto ang oras.

Hanggang sa bigla siyang ngumiti—hindi basta-basta ngiti. May halong panunukso, may kayabangan. Parang alam niya ang epekto niya sa akin.

“I think you’re still affected, Miles,” ani Zep, may kumpiyansa sa boses.

Nanlaki ang mga mata ko. Gusto kong tumawa. Gusto ko siyang sabihan ng kapal ng mukha niya. Pero mas nanaig ang inis at kaba. Lalo na nang marahan niyang haplusin ang pisngi ko.

Mainit. Pamilyar. Nakakayanig.

Agad kong tinapik ang kamay niya at itinulak palayo.

Mabilis akong tumayo mula sa kinauupuan ko, pinilit maging propesyonal. Pinilit takpan ang kaguluhan sa dibdib ko.

“Sir, kailangan ko na pong bumalik sa trabaho. Kailangan kong matapos ang mga pinapagawa ninyo.”

Papasok na sana ako sa pintuan pero...

"Why? May gagawin ka ba pagkatapos mong magtrabaho dito?" sunod niyang tanong, malamig pero may halong paninibugho sa tono. "Siguro may lalaki ka na naghihintay noh?"

Napalingon ako, hindi makapaniwala. Tiningnan ko siya ng matalim. Gusto ko na siyang sagutin ng masakit pero pinigilan ko ang sarili ko.

“It’s none of your business, sir. That’s my private life. Balik na po ako sa trabaho ko.”

Humakbang ako, muling sinubukang buksan ang pinto. Pero bigla itong sumara.

Parang may dumagan sa dibdib ko. Napalunok ako, kinabahan. Lumingon ako sa gilid—naroon siya, masyadong malapit. Ramdam ko ang hininga niya sa tainga ko.

“Sir…” mahinang tawag ko, pilit inaangkin ang lakas ng loob. Pero hindi ko siya matignan. Ayaw kong mahulog sa paningin niya ulit.

Tapos narinig ko ang boses niya. Malalim. Mapang-utos. Pamilyar.

“Next time, lutuin mo ang mga kakainin ko. Alam mo namang hindi ako kumakain ng pagkain sa labas, ‘di ba?”

Natigilan ako. Nanlaki ang mga mata ko.

Naalala pa rin niya ‘yon?

Bigla akong dinala ng alaala sa mga panahong ako ang nag-aasikaso sa kanya. Niluluto ko lahat ng gusto niya. Wala siyang salitang ibinalik—ni pasasalamat man—pero masaya na akong napapakain ko siya.

Hindi ako nagsalita. Hanggang sa marahan niyang inilapag ang isang itim na card sa ibabaw ng folder na hawak ko.

Hindi ko na siya nilingon nang lumayo siya. Nakatingin lang ako sa card na iniwan niya. Nang mawala na siya sa paningin ko, saka lang ako napakawala ng hiningang matagal ko nang pinipigil.

"Okay po..." bulong ko, kahit alam kong hindi na niya maririnig.

Mabilis akong lumabas ng opisina niya, hawak ang folder, hawak ang itim na card. Pero ang mas mabigat sa lahat, ay ang presensya niyang parang naiwan sa bawat bahagi ng katawan ko.

Ramdam ko pa rin ang hininga niya sa tainga ko. Ramdam ko pa rin ang pagkalito sa dibdib ko.

Pagkalingon ko sa hallway, napabuntong-hininga ako. “Damn him...” bulong ko, halos mapatawa sa sarili.

Pagbalik ko sa mesa ko, halos ibagsak ko ang folders sa ibabaw ng lamesa. Napaupo ako nang malakas, parang may tumulak sa likod ko. Inilapat ko ang palad sa mukha ko.

“Pull yourself together, Miles,” mahinang ani ko.

Napahawak ako sa dibdib ko. Bakit ganito pa rin ang epekto niya sa akin? Bakit kahit ilang taon na ang lumipas, parang kahapon lang lahat ng sakit?

Akala ko ba tapos na? Akala ko ba nakalaya na ako?

Pero hindi puwede. Hindi na ako si Miles na martir. Hindi na ako ‘yung babaeng naghihintay ng kaunting lambing mula sa lalaking walang kahit anong balak mahalin ako noon.

May sarili na akong buhay ngayon. May mga anak na akong kailangang pag-ukulan ng pagmamahal—sina Zyrus at Zyrylle. Sila ang rason kung bakit hindi na ako puwedeng matalo ng kahinaan ko.

Kailangan kong tapusin ang trabaho ko. Kailangan kong umuwi sa kanila. Sa kanila ako kailangan. Hindi sa lalaking hanggang ngayon, hindi pa rin alam kung ano ang gusto niya sa buhay.

Humugot ako ng malalim na hininga. Tumayo ulit, inayos ang mga papel, sinimulan ko na ang trabaho.

Biglang tumunog ang cellphone ko. Napatingin ako sa screen—si Ion.

Kaibigan ko siya, parang kapatid. At dahil sa height ko, ‘baby’ daw ang tawag niya sa akin. Baby damulag, to be exact.

Sinagot ko ang tawag.

“Hello…”

‘Nandito na ako sa Pinas. Nabalitaan kong may bago kang trabaho. Kita tayo mamaya, libre ko baby.’

Napangiti ako. Napasandal ako sa upuan.

“Bi, hindi ako available mamaya. Marami pa akong gagawin. Alam mo na, bagong pasok pa lang ako dito.”

“Bi?” ulit niya.

Bigla akong napalingon.

Nanlaki ang mga mata ko. Nasa harapan ko si Zep.

Kailan pa siya nandito?

---

LMCD22