Chapter 4

Miles Craig's Point of View

"You should finish this today. 'Yan ang utos sa akin ni Sir Jones."

Namuti ang mukha ko sa pagkabigla habang nakatingin sa toreng folder na iniwan ng babaeng nasa harapan ko. Para bang binagsakan ako ng bundok.

"Kaya mo ba ang lahat ng 'to? O baka sumuko ka na agad?"

Tinitigan ko siya. Matigas. Direkta. Wala sa bokabularyo ko ang salitang sumuko. Lalo na ngayon.

"Kayang-kaya ko po ito, ma’am," mahinahong tugon ko kahit na ang totoo’y medyo nanginginig ang tuhod ko.

Tumango siya, sabay flip ng buhok at lakad paalis, parang nasa runway. Napakunot ang noo ko habang sinusundan siya ng tingin.

Hindi ko mapigilang mapansin ang sobrang iksi ng pencil skirt niya at ang cleavage na halos kumawala sa blusa niya. Kung siya ang type ni Zep ngayon, then maybe I never stood a chance from the beginning.

Pero hindi ko dapat iniisip ‘yon. Wala ako rito para makipagkumpitensya. Nandito ako para magtrabaho—at para sa mga anak ko.

Napabuntong-hininga ako habang tinitigan ang bundok ng paperwork sa harap ko.

Ganito ba talaga ang gawain ng executive secretary? O sinasadya lang nila akong pahirapan? O baka... siya mismo ang nag-utos na ganito ang ibigay sa akin? Ugh, Zep.

Tinignan ko ang cellphone ko. Nasa home screen pa rin ang picture naming tatlo—ako, si Zyrus, at si Zyrylle. Tuwang-tuwa silang pareho habang hawak ang mga medal na nakuha nila kahapon.

Ngayong araw, ipinangako kong ipagluluto ko sila ng paborito nilang spaghetti bilang reward. Gusto ko silang makita na masaya. Gusto ko silang maiparamdam na mahal na mahal ko sila.

Kahit tatlong taon pa lang sila, sobrang mature na nilang mag-isip. Marunong na silang umintindi. Parang mas matalino pa nga sila kaysa sa akin minsan. Pero sigurado akong hindi lang galing sa akin ang katalinuhang ‘yon.

Nagmana rin sila sa ama nila. Kay Zep.

Pero kahit kailan, hindi niya malalaman.

Mabilis kong iniling ang ulo ko para itaboy ang naiisip ko. Kailangan ko munang tapusin ang trabaho ko para makauwi agad sa mga anak ko.

Tinitigan ko ulit ang folder. "Kaya ko 'to... para sa kanila."

Sinimulan kong isa-isang basahin at ayusin ang mga dokumento. Hindi ko namalayan ang oras. Nang biglang tumunog ang telepono sa mesa ko, saka ko lang naalala—hindi pa pala ako kumakain ng lunch.

Dinampot ko ito at sinagot agad.

"Hello, Miles Craig speaking."

"Order mo ‘ko ng lunch."

Napangiwi ako. Wala man lang please? Pero syempre, hindi ako pwedeng magreklamo. Boss ko siya.

"Anong gusto n’yo pong kainin, sir?"

"Dapat isa sa mga qualifications bilang secretary ay alam mo ang gusto kong kainin."

Napakunot ang noo ko. Pambihira talaga. Parang pinapasagot ako ng pop quiz na walang multiple choice.

"Come in my office. Kunin mo rito ang black card ko."

"B—but—"

Click.

Binabaan niya ako ng tawag. Napahawak na lang ako sa sentido ko. Unang araw ko pa lang, gusto ko na agad mag-resign.

Pero hindi. Para ito sa mga anak ko.

Tumayo ako, inayos ang sarili, at kumatok sa opisina ni Zep.

"Come in," sagot niya.

Pagpasok ko, nakita ko siyang abala sa pagpirma ng mga dokumento. Tahimik ang buong opisina, at para bang ang bawat galaw niya ay may bigat. Ilang segundo ang lumipas bago niya itinuro ang black card na nakapatong sa mesa.

"Alam mo na kung anong gusto kong kainin."

Lumapit ako at kinuha ang card. Tinitigan ko ito, tapos siya.

"Anong gusto n’yo pong kainin, sir?"

"Kahit ano."

Ayos. Kahit ano raw. Napabuntong-hininga ako at tumalikod na para lumabas nang marinig ko ulit ang boses niya.

"Miles."

Napahinto ako. Napalingon.

Ayoko ng pagtawag niya sa pangalan ko nang ganito. Hindi na kami. At nasa trabaho kami ngayon.

"Call me Secretary Craig, sir. May kailangan pa po ba kayo?"

Napatingin siya sa akin. Parang sandaling natigilan. Saka siya humugot ng malalim na buntong-hininga.

"Dalhin mo na rin ‘to, Secretary Craig."

Sinundan ko ang direksyon ng tingin niya. Mga folder. Sandamakmak na folder.

Napalunok ako. Parang gusto kong ibagsak sa kanya ang mga ‘yon, pero hindi ko ginawa. Gagawin ko ito. Dahil kailangan kong patunayan na karapat-dapat ako. Para sa akin. Para sa mga anak ko.

Lumapit ako, inipon ang mga folder—at halos mapangiwi sa bigat.

"Una na po ako, sir."

Tumango siya at wala nang sinabi.

Paglabas ko ng opisina, diretsong inilapag ko ang mga folder sa mesa ko. Napahawak ako sa dibdib ko, pinipigilan ang stress na unti-unting pumipiga sa puso ko.

"Makakaya ko ‘to… makakaganti rin ako," bulong ko sa sarili ko.

Huminga ako nang malalim.

Game, Zep. Akala mo ikaw lang ang magaling? Tignan natin.

---

LMCD22