Kabanata 4

Nasa kalagitnaan ng meeting si Dad nang matanggap niya ‘yung tawag. Walang pag-aalinlangan, dali-dali siyang umuwi.

Pagdating niya, binuhat niya agad si Wendy na mukhang namumutla, sabay sigaw, "Anak kita, Wendy. Walang makakapagpaalis sayo rito! At huwag mo nang banggitin ulit na aalis ka."

Noong una, akala ko may seryosong nangyari. Paglabas ko ng kwarto at nakita ko ‘yung eksena, parang nahulaan ko na ang nangyayari.

Hindi ako makapagsalita. Hindi naman mahina ang loob ni Wendy, at hindi rin siya takot sa dilim. Hindi siya matatakot sa saglit na pamamalagi niya sa storage room.

Hanggang sa sumigaw si Ian, "Kasalanan lahat ‘to ni Jennifer! Siya ‘yung nagkulong kay Wendy sa storage room! Sino ang nakakaalam kung hanggang kailan siya maiiwan doon kung hindi ako nakauwi?!"

Agad na umakyat si Dad, kinaladkad ako mula sa kwarto ko, hinila pa ‘yung buhok ko, at itinulak ako sa storage closet. Tinali niya ako habang galit na galit siyang nagsasalita, at noon ko tuluyang naunawaan—wala talagang puwang ako sa pamilyang ito.

"Ang sama mo talaga, Jennifer?!" sumisigaw si Ian, nagliliyab ang galit sa mga mata. "Paano mo nakuhang ikulong si Wendy? Babae lang ‘yan! Alam mo ba kung gaano siya natakot? Hindi na kita ituturing na kapatid! Ayokong may kapatid na masama!"

"Tama si Ian," dagdag ni Dad, matalim akong tinititigan."

"Bakit ka ganyan kalupit sa ganyang edad? Ang sama mo."

"Bahay ko ‘to, wala kang karapatang magkulong ng tao. Gusto mong ikulong si Wendy sa storage room, ‘di ba? Sige, doon ka rin manatili hanggang maramdaman mo kung ano ‘yung naramdaman niya!"

"Hindi ka lalabas hangga’t hindi ka totoong nagsisisi sa kasalanan mo."

Hanggang ngayon, naniniwala pa rin si Dad na ako ang may kasalanan. Tanging ‘yung pagsuko ko—‘yung literal na luluhod ako, iiyak, at magmamakaawa—ang hinihintay nila.

Masyado silang nagkamali. Hinding-hindi nila ‘yun maririnig sa akin.

Biglang nagsalita ang butler na nanginginig pa ang boses, "Mr. Stiles… Mr. Stiles! Patay na po si Miss Jennifer!"

Tumigil ang kamay ni Dad na nakaharap kay Wendy. Tinitigan ko siya, ayokong palampasin kahit pinakamaliit na reaksyon. Umaasa ba ako na makita kung may pagsisisi? O takot?

Wala akong nakita.

Sa halip, bahagya pa siyang ngumiti at napailing, waring nainis pa. "Ang kapal ng mukha."

"Patay daw? Kunwari lang yan."

Umiling siya at nagsalita, "Kilala ko ‘yung anak kong ‘yon. Gagawin niya ang lahat para mabuhay."

"Sabihin mo sa kanya tigilan ang pag-arte kung ayaw niyang tumawag ako sa crematorium. Doon, totoo na talaga siyang mamamatay."

Natulala ang butler, hindi makapaniwala.

"Ano pang hinihintay mo?" pasigaw na tanong ni Dad. "May tatlumpung minuto ka para linisin siya at mapaluhod para humingi ng tawad kay Wendy. Kung hindi, isama mo na rin siya umalis dito!"

"M- Mr. Stiles…" nag-alinlangan pa ‘yung butler, parang ‘di alam ang sasabihin.

"Gawin mo na!" at binato ni Dad ‘yung hawak niyang panghimagas sa butler—na para sana kay Wendy.

Wala nang nagawa ‘yung butler kundi umatras.

Binalingan muli ni Dad si Wendy na may matamis na ngiti, at pinunasan nang dahan-dahan ang bibig niya, "Wala na tayong dessert. Iba na lang ang kainin natin, ha?"

"At Wendy, pag nag-sorry na sayo si Jennifer mamaya, huwag mo naman siyang patawarin agad. Dapat makita mo muna siyang magmakaawa sayo. Sobrang bait mo kasi sa kanya."

"‘Wag kang masyadong mabait. Tandaan mo ‘yung mga sinasabi ko, Wendy."

Bahagyang ngumiti si Wendy, tapos nagkunwaring balisa at inosente.

"Sigurado akong nagsisisi na siya, Dad. Malulungkot naman siya ‘pag hindi ko siya agad pinatawad…"

"Napakabait mo talaga, Wendy," may halong pagmamalaki na sambit ni Dad.

Niyakap naman ni Ian si Wendy, nakangiti sa kasiyahan.

Napaka-perpekto, napakaayos nilang tingnan—isang pamilya na kunwari ay puno ng pagmamahalan.

Ito ang pamilya ko sa dugo?

Napangisi ako sa hapdi ng katotohanan, sinubukan kong lumayo—kaso bigla kong na-realize, hindi ko kaya. Nakagapos pa rin ako sa lugar na ‘to, nakagapos sa sarili kong bangkay.

Wala akong magawa kundi panoorin silang nagpapa-sweet sa harap ko, na parang isang telenovela na nagpakirot lalo sa puso ko.