Kabanata 5

Hindi naman ganito ang aming sitwasyon noong hindi pa dumadating si Wendy.

Noon, buo pa ang pamilya. May Mommy at Daddy na mahal ako, at si Ian noon ay simpleng bata pa lang.

Naglalaro kami ni Ian, binabasahan ako ni Mom ng bedtime stories, at dinadala ako ni Dad sa park para maglakad-lakad.

Lahat nagbago tatlong summer na ang nakakalipas.

Umuwi sina Mom at Dad sa ancestral home habang kami ni Ian ay naiwan dahil may pasok.

Ilang araw ang lumipas, bumalik si Dad dala ang dalawang balitang dumurog sa puso ko.

Una, naaksidente si Mom sa ancestral home. Hindi niya kinaya—pumanaw siya.

Pangalawa, bago pa man siya mamatay, nag-ampon daw sila ni Dad ng anak ng isang matalik na kaibigan—si Wendy.

Sa isang iglap, nawala ang Mommy ko, pero nagkaroon ako ng bagong "kapatid."

Noong una, natuwa pa nga ako sa pagkakaroon ng ate o bunso—basta’t kapatid. Inisip kong baka ito na lang ang huling "alaala" na naiwan ni Mom, dahil bago siya mamatay, inampon niya si Wendy.

Gusto ko rin naman ng kapatid na babae, kaya sinikap kong maging mabuting ate sa kanya.

Sinisiguro kong walang mambu-bully sa kanya sa school, at pinabantayan ko pa ‘yung mga kaklase niya.

Tinutulungan ko rin siya sa homework at inaalagaan pag nagkakasakit.

Ibinigay ko sa kanya lahat ng kaya kong ibigay bilang kapatid, parang tunay kong kadugo.

Pero isang araw, biglang nag-iba ang lahat.

Nagpunta ako sa classroom niya para dalhan siya ng ointment sa paso, pero narinig kong nagsasalita siya sa mga kaklase:

"Aksidente akong napaso ng ate ko," malambot at paawa niyang boses. "Ako talaga ang may kasalanan—hindi ko dapat binigay sa kanya ‘yung sobrang init na inumin."

"Pakiusap, huwag niyo nang siraan si ate. Mabait naman siya sa akin. Pinapagawa niya lang ako ng mga gawaing bahay at pinagsi-serve ng tea, pero hindi naman niya ako sinasaktan."

Napako ako roon, gulat na gulat sa mga kasinungalingan niya.

Hindi ko naman siya napaso—siya mismo ‘yung gustong magtimpla ng kape para kay Dad, pero pinalabas niyang inutusan ko siyang igawa ako ng tea.

Naparusahan na ako ni Dad noon dahil sa sugat niya, pero hindi ako nagreklamo. Nakokonsensya pa nga ako kasi hinayaan ko siyang makapasok sa kusina.

Pagkarinig ko sa ginagawa niyang paninira, hinarap ko siya sa school nang araw na ‘yon.

Doon na nagsimulang unti-unting magbago ang buhay ko—o baka noon pa nagsisimula na.

Tumigil si Dad sa pag-spoil sa akin. Hindi na rin ako sinusundan-sundan ni Ian tulad ng dati.

Naging dayuhan ako sa sariling bahay—ako ‘yung binubuntunan nila ng galit at sama ng loob.

Habang naaalala ko ‘yung nakaraang tatlong taon, nanginginig ang katawan ko. Marahil dahil patay na ako, manhid na ang kaluluwa, pero para bang bumalik ako sa storage closet uli.