Ikinulong Ako ng Aking Ama Hanggang Mamatay

Oras na para sa hapunan.

Napatingin si Dad sa anak niyang tahimik na kumakain, tapos sumimangot nang mapunta ang tingin niya sa bakanteng upuan sa dulo ng mesa.

"Asan na ‘yung inutil na ‘yon? Akala ba niya lahat tayo maghihintay sa kanya?"

Lumalim ang tono ng boses niya, halatang inis, "Mukhang kailangang parusahan pa ‘yan nang mas matindi!"

Habang maingat na inilalapag ng butler ang mga plato, sumagot ito nang may pag-iingat, "Mr. Stiles, nasa storage closet pa rin po si Miss Jennifer. Gusto n’yo ho bang palabasin ko na siya?"

Sumenyas si Dad gamit ang kamay, bahagyang kumunot ang noo at dumako ang tingin sa direksyon ng storage closet. Naglaho agad ang gulat sa mukha niya at muli siyang uminom ng wine.

"Bakit naman? Baka mas mabuti pa nga na ilang araw pa siyang manahimik doon para matuto. Kung hindi kasi, baka mang-bully na naman ‘yan ng mga kapatid niya."

Sandaling lumingon ang butler sa dalawang batang nakaupo sa mesa—mukhang masigla at puno ng kasiyahan sa paparating na pagkain.

Sa loob-loob niya, naaawa siya sa nakatatandang anak na nakakulong pa rin. Pero maingat siyang nagtanong, "Mr. Stiles… medyo tahimik po ang storage closet nitong mga nakaraang araw.

"Baka dapat niyong silipin man lang?"

Ibinalik ni Dad nang may diin ang baso sa mesa at masama siyang tiningnan. "Matagal na siyang nakulong doon—natural napagod siya sa kakasigaw.

May pagkain, may tubig, at may aircon naman siya roon. Kung ayaw pa rin niyang umamin na mali siya, wala siyang karapatang lumabas."

Mukhang may gusto pang sabihin ang butler, pero agad siyang sinaway ni Dad, "Tama na. Nagha-hapunan tayo, baka masira pa ang mood."

Pinaalis niya ito at dinagdag, "Pagkatapos nating kumain, tanungin mo kung gusto na niyang mag-sorry. Kapag humingi na siya ng paumanhin sa kapatid niya, puwede na siyang lumabas—tapos na ang parusa."

Parang wala nang pakialam si Dad, at lumipat na agad ang atensyon niya kina Ian at Wendy.

Kinuha niya ang isang hipon na binalatan na at nilagay sa bowl ni Wendy.

"Bakit hindi ka kumakain, Wendy? Favorite mo ‘to, ‘di ba? Sige, kain ka pa."

Hinalikan pa niya ang ulo ni Wendy nang magiliw.

"Takot ka pa rin ba? Huwag kang mag-alala. Pinarusahan ko na si Jennifer. Hindi na siya mangangahas na awayin ka."

Nilingon ni Wendy si Dad nang may inosenteng ngiti, "Alam kong ako ang pinaka-favorite mo, Dad. Kung magso-sorry lang siya, patatawarin ko rin siya…Pero ngayon na pinarusahan siya, baka mas lalo lang niya akong kamuhian."

"Hindi niya magagawa ‘yon!" galit na sambit ni Dad, halatang nagngangalit pa rin.

Pagkatapos, lumambot ang ekspresyon niya habang nakangiti kay Wendy. "Ikaw ang paborito kong anak, kaya hindi niya kayang magalit sayo."

Biglang sumabat si Ian, nakangisi, "Huwag kang mag-alala, Wendy! Ako ang bahala sayo! Kapag inulit niyang i-bully ka, puputulan ko siya ng kamay!"

Napatawa ako nang mapait sa sinabi ni Dad, pero ‘yung banta ni Ian naghatid ng lamig sa dugo ko.

Hindi ko inasahan na kaya niyang magbitiw ng ganyang nakakatakot na pangako, at halata sa kanyang mga mata na hindi siya nagbibiro.

Nakakakilabot.

Natawa ako nang malakas, pero sayang at walang nakarinig.

Patay na ako.

Ang kaluluwa ko lang ang nakakalabas ng storage room matapos akong mamatay. Simula noon, parang lutang lang akong nanonood sa lahat mula sa itaas.

Mula sa vantage point ko, malinaw kong nakikitang selyado ang pinto ng storage room. Pati ‘yung maliit na butas na dapat ay bentilasyon—natakpan pa ng tuwalya.

Naging libingan ko na mismo ang storage room.

Hindi man ako literal na inilibing nang buhay, parang ganun na rin ang nangyari.