Kabanata 3

Iwinagayway ni Blair ang kamay upang tumawag ng taxi. Nang huminto ito, mabilis niyang

binuksan ang pinto at sumampa sa likod, animoy nagmamadali na makaalis sa lalo’t madaling

panahon.

Nang makaupo, dali-daling pumatak ang mga luha sa kaniyang mga mata. Matinding pagpipigil

ang ginawa niya habang kaharap si Laura at Dan. At ngayong wala na sila sa harapan niya, labis

ng bumuhos ang kaniyang emosyon.

Ngayon, saan siya pupunta?

Ang unang pumasok sa isip niya ay maglasing. Subalit kung pupunta siya sa bar nang mag-isa at

sa ganitong oras, baka mag-aya lamang siya sa gulo.

“Miss, saan po tayo?” tanong ng driver na siyang nagpataas ng kaniyang ulo.

Saan nga ba?

Hindi puwede sa bahay. Sina Sutton at Keira naman ay nasa trabaho. At hindi niya magagawang

manatili ng mag-isa sa apartment habang paulit-ulit na bumabalik sa kaniyang ala-ala ang

hitsura ni Dan at ng kaniyang pinsan.

‘Kailangan ko ng alak,’ ang sabi nito sa sarili.

Subalit hindi niya maisip ang sarili na pumuntang mag-isa sa bar.

Sa wakas, nakapagdesisyon na si Blair. Imbes na pumunta sa bar, sinabi niya sa driver ang

address ng opisina. Doon, kahit papaano, maaari siyang magpanggap na produktibo. Isa pa,

baka mas makaisip din siya ng susunod na gagawin.

Umandar ang taxi at huminga siya nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili.

“May tisyu sa gitna kung kailangan mo, miss,” sabi ng driver, sabay tingin sa kanya sa rearview

mirror.

Malumanay ang boses ng kaniyang pananalita, na para bang sanay na sanay na siyang makakita

ng customer na umiiyak sa likod ng sasakyan. Gayundin, waring alam din niya kung kailan

magsasalita at tatahimik. Sa pagkakataong ito, nang mahuli si Blair ng driver na humahagulgol

sa likuran, hindi na ito nakapagtimpi’t at nag-alok na ng tulong.

“Salamat,” tugon ni Blair bago kumuha ng isang dakot ng tisyu. Wala naman siyang gaanong

make-up kaya’t mariin niyang pinunasan ang mga luha kahit pa wala itong tigil sa pagpatak.

Maya’t maya pa, tumunog na ang kaniyang cellphone. Bahagya niyang sinilip kung sino ang

nagpadala ng mensahe. At nang makita ang messages mula kay Dan, sumikip ang kaniyang

dibdib. Gayunpaman, kimnuha niya ang cellphone mula sa bag at binasa ang natanggap na

mensahe.

“It’s not what you’re thinking, Blair.”

“Magpapaliwanag ako!”

“Please, talk to me.”

Puro kasinungalingan!

Puro palusot!

Iisa lang ang sinasabi ng mga manloloko!

Blair set the phone in silent. Pagkatapos, isinuksok niya ito sa kailaliman ng bag.

Ilang sandali pa ay nakarating na ang taxi sa harap ng gusali kung saan siya nagtatrabaho – Ang

Kingston Company. Kumuha siya ng gusot na pera mula sa bag at iniabot sa driver.

Pagkatapos iabot, nakita ni Blair ang mukha sa salamin. Her face was a mess!

“Kuya,” tawag nito sa driver. “Ano sa tingin niyo? Mukha ba kong kawawa? Do I look like

someone who just caught her fiancé fucking with my cousin?”

Natigilan ang driver. Tinignan siya nito mula ulo hanggang paa. Pagkatapos, sumagot ito,

“Halatang umiyak ka dahil namumula ang mga mata mo, Miss. Pero, huwag kang mag-alala.

Hindi naman malalaman ng iba kung anong tunay na nangyari base sa hitsura mo ngayon.”

Tumingin ulit ito sa kaniyang mga mata at nagpatuloy, “Ayos ka lang ba, iha?”

Iyong simple pagtatanong ng driver ay nakatulong upang maibsan kahit papaano ang sakit na

nararamdaman ni Blair. Halos hindi nga siya makalunok nang tumango siya at nagsabing, “Opo.

Okay lang po. Sa tingin ko, mas mabuti na nalaman ko na ng mas maaga. This is just part of my

life I guess.”

Sinusubukan ba niyang kumbinsihin ang driver? O baka naman, sarili talaga ang gusto niyang

kumbinsihan na okay lang siya?

Matapos bayaran ang driver, bumaba siya sa taxi, iniangat ang maleta at huminga ng malalim.

Sinilip niya ang phone.

Six missed calls.

Six voice messages.

Lahat galing kay Dan. Subalit walang plano si Blair na tignan kahit isa man lang. Kaya inilagay

niya uli ang cellphone sa bag at nagtungo papasok sa gusali ng Kingston – ang mataas na

gusaling gawa sa salamin at bakal.

Limang taon na mula ng bilhin ito ng boss na si Roman. Ang mga walong palapag sa taas,

pagmamay-ari ni Roman, samantalang paupahan naman ang tatlo sa ibaba. Sa bilis ng paglago

ng kumpanya, hindi na magtataka si Blair na balang araw, baka sakupin na ng Kingston

Industries ang buong daigdig.

Pumasok na si Blair sa loob habang inaayos ang bag na nasa balikat.

“Miss Warner,” pagtawag ni Maggie, isa sa mga receptionist. Lumapit siya kay Blair at

nagtanong, “Do you need some help?” Matapos siyang titigan mula ulo hanggang paa ay

kinuha pa nito ang maleta sa kamay.

Napakurap si Blair sa inasta ni Maggie. Doon lamang niya napansin na nadala pala niya pati ang

baseball bat! Kaya naman pala namumutla si Maggie ng lumapit ito sa kaniya. Kung hindi siya

kilala nito, baka akalain pang pumunta si Blair sa kumpanya para magnakaw o manakit!

“I am fine, thanks for asking,” tugon ni Blair at saka huminga ng malalim. “Puwede ko bang iwan

muna ang lahat ng ito habang mag-aayos ako?”

“Sure, Miss warner,” mabilis na sagot ni Maggie bago muling napatingin sa baseball bat.

“Blair nalang ang itawag mo sa akin,” sumamo ni Blair. “I told you to call me in my name, didn’t

I?”

Ang gusto kasi ni Roman, first name lang ang tawagan sa kumpanya. Ngunit hirap ang mga

empleyado na sundin ito, lalo na ang mga bago pa lamang. Paano nila matatawag ang boss sa

pangalan lang nito?

Gayunpaman, napangiti nalang si Maggie kay Blair sabay kuha sa maleta, briefcase at bat.

Nang maiwan ang mga gamit, dumiretso si Blair papunta ng restroom. Nang makatayo sa harap

ng salamin ay nakahinga siya ng malalim. Hindi naman pala siya ganoon kadugyot tignan.

Kumuha siya ng make-up wipes sa bag at pinunasan ang natitirang bakas ng mascara. Naglagay

siya ng kaunting powder, lip gloss at eyeliner.

Pinisil-pisil niya ang pisngi dahil sabi raw ng iba, nakakadagdag ito ng kulay. Pero wala namang

nakikitang pagkakaiba si Blair bukod sa namamaga at namumula niyang mga mata.

Kinuha niya ang suklay, inalis ang pagkakatali ng blonde niyang buhok at sinuklay ito. Inayos

niya ang pagkakatali at lumabas na sa restroom upang kuhanin pabalik ang mga gamit kay

Maggie.

Dala-dala ang mga gamit, nagtungo siya sa harapan ng elevator. Bigla nalang ay napaisip siya

kung may meeting si Roman ngayon hapon!

Natigilan si Blair.

Hindi ba’t hinatid siya ni Roman pauwi ng bahay para magpahinga?

Nakalimutan na niya agad ito. Sa bagay, sino bang hindi maloloka matapos mong mahuli ang

nobyo na nakikipagtalik sa ibang babae?

Ngayong naalala niya ito, napaisip na naman si Blair ng mga masasakit na tanong sa kaniyang

isipan.

Kailan pa nagsimula ang pangangaliwa at panloloko ni Dan?

Paminsan minsang umaalis si Dan para sa business trip. Kung buwan na niyang itinatago ang

pakikipagtalik kay Laura, ibig bang sabihin ay nakikipagkita si Dan rito tuwing oras ng trabaho?

Sa wakas, dumating na ang elevator at bumukas ito. May isa pang babae na sumabay kay Blair

papasok. Nagpalitan sila ng napipilitang ngiti bago pa bumaba ang babae sa pangalawang

palapag. Nang mag-isa na lamang ay napasandal si Blair sa dingding ng elevator.

Nakatulala siya sa kawalan, animo’y wala sa wisyo.

‘Should I tell this to Roman?’

Baka dinadaya ni Dan ang pagpasok sa trabaho para lang makipagkita kay Laura. Dapat na

malaman ni Roman ang tungkol dito. Pero, nangamba siyang baka isipin ni Roman na

nagsusumbong lamang si Blair dahil may personal siyang galit sa dating nobyo.

Tumunog ang elevator at bumukas ang pinto. Nang makarating sa executive floor ay napatalon

sa kinauupuan ang receptionist na si Kara. “Blair! Akala ko wala ka ngayon?”

Matipid na ngumiti si Blair. “Akala ko rin e. Pero nagbago ang isip ko. I will finish the meeting

notes for Roman. Is he here?”

Mabilis na umiling si Kara. “Wala siya rito. Umalis siya kanina. Then, he also called to say to hold

every calls for him.”

Mabuti na lamang at kung ganoon. At least, hindi pa niya kailangang harapin si Roman ngayon.

“Thanks, Kara.”

Pumasok si Blair sa kaniyang opisina. Nang makaupo, dumukdok siya sa mesa.

Damn it. Pakiramdam niya’y gumuho ang kaniyang mundo.

Paano nagawa ni Dan iyon?

Paano siyang nagawang lokohin ni Laura?

Noong bata pa lamang sila, may ugali na si Laura na kuhanin ang mga bagay na hindi sa kaniya.

Naging spoiled brat ito dahil narin sa mga magulang na palaging ibinibigay ang gusto ng anak.

Pero nang lumipat na sila sa siyudad, medyo naging okay naman si Laura. Kung hindi maayos

ang pagsasamahan nila eh di hindi sana’y lumipat na si Blair kasama ang mga kapatid niyang si

Keira at Sutton, na kagagaling mula sa Europe. Nahihiya rin siyang iwan si Laura mag-isa para

sumama sa mga ate niya.

Tsaka ano pa nga ba?

A, oo nga pala. May plano si Blair at Dan na magkaroon ng sariling bahay pagkatapos ng kasal

nila.

Itinaas ni Blair ang ulo at tumingin sa engagement ring na bigay ni Dan. Hindi malaki ang

singsing dahil ayaw naman ni Blair ng magarbong singsing. Subalit titiyakin niyang ibabalik ito

kay Dan. Ibenta man niya ang singsing o ibigay kay Laura, wala na siyang pakielam. Isa pa,

sigurado si Blair na aayawan ni Laura ang mumurahing engagement ring.

HInubad niya ito at handa na sanang ihagis kung saan dahil sa galit.

Pero, ‘di bale nalang.

Baka mahirapan pa siyang hanapin ito. Kaya naman binuksan niya ang drawer, hinulog ang

singsing doon, sabay malakas na isinara.

“I need alcohol,” bulong niya sa sarili.

Kagisa-gisa, nagtungo si Blair sa opisina ni Roman. Alam niya kasing may mga bote ng alak doon.

Hindi naman talaga siya mahilig uminom. Lalo pa sa mga mamahalin o matatapang na inumin.

Subalit sa pagkakataong ito, kahit ano na lang siguro, papatusin na niya.

Nakarating na rin siya sa wakas sa opisina ni Roman. Malaki ang mga gamit rito, matitibay at

maayos ang pagkakahilera. Kitang-kita sa ayos nito kung sino ang nagmamay-ari. Siyang-siya ni

Roman ang opisina, maging ang amoy na naiwan rito.

“And somewhat scary,” bulong ni Blair bago nilapitan ang mesa at binuksan ang drawer. Kinuha

niya ang bote ng scotch na tinatago ng boss.

Dala ang bote ng alak, umupo siya sa tabi ng bintana. Binuksan niya ang bote at nilagok ito

agad.

“Shit! This is too bitter!” singhap niya matapos masamid.

Iba talaga ang mga tipo ni Roman sa alak. Hindi lang mamahalin, kung hindi masyado ring

matapang.

“Bakit gusto niyang uminom ng mga ganito?” tanong ni Blair.

Gayunpaman, inunti-unti ni Blair ang pag-inom hanggang sa masanay na siya rito. Habang

umiinom, inisip ni Blair ang susunod na gagawin.

3:15 PM na. Gusto niyang tawagan ang mga kapatid na sina Sutton at Keira para humingi ng

tulong upang makuha ang ibang gamit mula sa bahay nila Dan at Laura. Pero alam niyang nasa

trabaho pa ang mga ito. Isa pa, anim na buwang buntis si Sutton. Baka ma-stress siya kapag

narinig ang nangyari.

“Bakit ba kasi karamihan ng mga lalaki ay mga gago?” tanong ni Blair sa mundo.

‘Yung boss niya, arogante at minsan bastos kung magsalita. Tapos, itong si Dan naman, ilang

buwan na pala siyang niloloko at ikinakama ang pinsan. At si Luca? Ang tatay ng anak ni Sutton?

Iniwan si Sutton kahit pa buntis ito.

Inangat niya ulit ang bote at uminom. Bigla-bigla, tumunog ang telepono sa mesa ni Roman.

Noong unang tunog ay binalewala niya ito. Pero nang muli itong tumunog, napilitan na siyang

bumangon mula sa kinauupuan.

“Oops!” Singhap niya bago napakapit sa kung anong malapit sa kaniya.

Blair was kind of dizzy. Ibinalik niya ang balanse at saka lumapit sa telepono upang sagutin ito.

“Hello?” bati niya. Medyo hindi na nga propesyonal ang boses nito, dahil narin siguro sa nainom

na alak.

“Roman, please,” ang sabi ng babae sa kabilang linya.

Kilala ni Blair ang boses na ito. It was Clair Robertson’s voice. Siya yung maliit na “fluff” ni

Roman. Ito na siguro ang pinakamagandang tawag ni Blair kay Claire. Kung magsalita at kumilos

kasi ito, parang batang palaging nagpapa-cute.

“Wala si Roman,” sagot ni Blair sabay kapit sa mesa dahil iniiwasan niyang matumba sa sahig.

Tumugon naman si Claire. “Nasaan siya?”

“Hindi ko alam. Paano ko naman malalaman?” sagot ni Blair.

“Excuse me? You are his secretary,” naiinis na sagot ni Claire.

“Sekretarya, hindi yaya,” may pagkapilosopong banggit ni Blair. “At wala rin akong bolang

crystal para matukoy ang lugar niya. Bakit hindi mo siya tawagan o itext?”

“Well, he’s not answering. Ilang araw na niyang hindi pinapansin at sinasagot ang mga tawag

ko,” reklamo ni Clair.

Bahagyang bumuka ang labi ni Blair. Ah.

Alam na niya kung bakit.

Ganito ang galawan ni Roman. Hindi siya yung tipong nakikipag-away o gumagawa ng dramatic

exit sa isang relasyon. Tahimik lang ito, iiwas, at pagkatapos ay biglang makikipaghiwalay. Kung

ilang araw nang walang balita si Claire, ibig sabihin ay tapos na ang lahat ng mayroon sa kanila.

Sabihin kaya niya ito kay Claire na walang kaide-ideya?

Kung hindi lang lasing si Blair, baka mapigilan niya ang demonyong pilit na bumubulong sa

kaniyang isipan. Sa kasamaang palad, hindi niya napigilan ang sarili.

“Dalawa lang ‘yan,” ang sabi niya. “Either break na kayo o kaya naman patay na siya.”

Napasinghap si Claire sa kabila ng linya. Gulat na gulat ito sa narinig! Subalit kalmado lamang si

Blair habang lumalagok ng alak bago muling nagsalita.

“Sa totoo lang, hindi siya husband material. Humanap ka na lang ng iba.”

Hindi na niya hinintay ang sagot mula sa kabilang linya at ibinaba na lamang ang telepono.

Bumalik siya sa upuan at lumagok ng alak. Pagkabalik sa puwesto ay nakalimutan na niya agad

si Claire at naisip na naman niya si Dan at Laura.

Bakit wala siyang nakitang senyales noon?

Hindi naman siya tanga. Salesman si Dan, at waring naibenta nito ang isang pangarap ng

masayang pagsasama kay Blair. Siguro, hindi lang niya nakita na may bitak na pala sa relasyon

nila noon pa man.

Dahil ba sa sex?

Nagkulang ba si Blair na maibigay ang sex na gusto ni Dan?

Nakita niya kung paano nasarapan si Laura habang nakikipag-sex kay Dan. Ganoon din naman si

Blair noon. Nag-eenjoy rin siya pero hindi siya napapasigaw na kagaya ng kay Laura.

Dapat ba, umuungol din siya ng malakas katulad ni Laura?

Hindi niya alam. Si Dan lang ang naging lalaki ni Blair at siya dapat ang nagturo sa kaniya ng

lahat tungkol sa sex.

Ilang oras ang lumipas.

Kung ilang oras siyang umiinom ay hindi na niya alam. Basta, gusto lang niyang tumulala,

uminom at murahin ang pangalan ni Dan.

Mamaya-maya pa, nang iangat ni Blair ang bote ng alak, napansin niya ang anino na paparating.

Natigilan siya upang tignan ang matangkad at malabong pigura ng lalaki sa harapan niya.

Napakurap ito, pilit pinapalinaw ang paningin. Hindi pa man niya nakilala kung sino ang nasa

harapan ay nginitian niya ito at binati. “Hello.”

Sinubukan ni Blair na muling inumin ang alak. Subalit hinablot ng lalaki ang bote mula sa

kaniyang mga kamay.

“Hoy! Akin ‘yan!” reklamo ni Blair. “Kung gusto mong uminom, kumuha ka ng para sayo!”

Pumikit siya sandali at pilit na kinilala ang umagaw ng kaniyang inumin. Sa wakas, nakilala na

niya kung sino ito.

“Roman?” singhap niya.

“What are you doing to yourself, Blair?” Roman asked with a cold voice.

Ang nanlalaking mga mata ni Blair ay bumalik sa dati nitong hitsura. Dahil sa kalasingan, siguro

nga’t nawala na siya sa wisyo kahit pa si Roman na ang kaharap.

“Halata naman kung ano ang ginagawa ko, ‘di ba? I wanted to get drunk. Kaya, p’wede ba?

Ibalik mo nalang ‘yan sakin.”

Inabot niya ang bote pero inilayo ito ni Roman mula sa kanina.

“Stop it,” utos ng boss.

Sinamaan siya ng tingin ni Blair. “You are really an asshole sometimes. Ay, hindi pala

sometimes. YOU ARE ASSHOLE MOST OF THE TIME.”

“Pagsisisihan mo ‘to bukas.”

Imbes na magalit si Roman, nagulat si Blair dahil bigla nalang itong umupo sa tabi niya.