Chapter 1

"Good morning, hon; wake up." Nagising ako sa malambing na tinig na aking narinig at sa mga halik na iginagawad sa aking labi at pisngi, at agad ako na napangiti kahit na patuloy na nakapikit. "Gising na, hon, tanghali na."

"Hmm, maaga pa, honey. Mamaya na lang." sagot ko sa kan’ya.

"Wake up, sleepy head. Tanghali na, kaya gumising ka na." Muli na pangungulit niya sa akin.

"Mamaya na, inaantok pa ako." sagot ko sa kan’ya. Nagulat na lamang ako nang pangibabawan niya ako kaya agad ako na napadilat. "Royce!" sigaw ko.

"What? Ayaw mo na gumising, at ito lang ang alam ko na magpapagising sa iyo, pati sa akin." Muli niya na idinampi ang labi niya sa aking labi habang pilit ko siya na itinutulak, ngunit lalo lamang niya na diniinan ang paghalik sa akin.

"Royce, stop." Pagsasalita ko pa sa gitna ng mga halik na iginagawad niya sa akin.

"I don’t like to stop. I like kissing you every hour of every day." Tumigil siya sa paghalik at matiim siya na tumitig sa akin. Hinimas pa niya ang pisngi ko at marahan na hinalikan ako sa noo. "Let’s go." Pagyaya pa niya sa akin.

"Saan?" Nagtataka na tanong ko naman sa kan’ya.

"Saan pa? Eh ‘di sa banyo. Halika na at maligo na tayo."

"Ayaw ko, ang aga-aga pa eh." Kunyari na pagsisimangot ko pa.

"I miss you." Malambing na bulong niya sa aking tainga.

Agad naman ako na kumunyapit sa leeg niya at marahan na bumulong din sa kanyang tainga. "Mas lalo kitang na-miss."

"Miss mo ako, diba? Tara, sabay na tayo maligo." natatawa na sabi pa niya.

"Perv! Ang aga-aga ang hilig mo."

"Dapat sinusulit natin ang bawat oras, hon."

Napatigil ako sa kan’yang sinabi at nawala ang mga ngiti sa aking labi. Gustuhin ko man ay lagi na parang kulang ang bawat oras para sa amin dalawa. Minsan napapa-isip na rin ako sa sitwasyon namin. Hanggang kailan kaya kami ganito? Hanggang kailan ako makikiamot sa kung ano lamang ang kaya niya na ibigay sa akin?

"Rave?" tawag niya sa akin.

Pilit ako na ngumiti pabalik, "Sige na at maligo ka na."

"Sigurado ka na ayaw mo na sumabay sa akin?" maloko na tanong niya. Agad naman ako na umiling sa kan’ya tsaka siya ipinagtulakan siya sa direksyon ng banyo.

"Bahala ka, hon. Basta kapag magbago ang isip mo, sunod ka na lang." Kumindat pa siya at saka tuluyan na iniwan ako at dumiretso sa loob ng banyo.

Ako si Raven De Ocampo, at ito na ang buhay ko ngayon. Isa akong kabit. I am a mistress, and I am not proud of it, pero wala akong magawa. It was not my choice, but circumstances forced me to be one. At wala akong magawa dahil nagmamahal lamang ako. Hindi ko rin maintindihan kung bakit sa dinami-rami ng lalaki sa mundo ay sa lalaki na may asawa at mayro’n nang nagmamay-ari pa muli na tumibok ang puso ko. Hindi ko sinasadya, pero hindi ko rin mapigilan.

Ayaw ko na mahusgahan. Ayaw ko na maalipusta. Ayaw ko na maparatangan, pero wala akong magagawa. Walang sapat na eksplanasyon kung bakit ako narito sa sitwasyon na ito. Walang tamang dahilan kung bakit ako pumasok sa relasyon na ito. Iisa lang ang alam ko. Nagmahal ako, nagmamahal ako at patuloy ko siya na minamahal sa kabila ng kaalaman na mali ang pag-ibig ko.

Si Royce ang buhay ko. Hindi ko kaya na mawala siya sa akin. Kung kaya’t kahit alam ko na mali ay pilit ko na pinapangatwiranan ang aking nagawa. Hindi ko kaya na papiliin si Royce dahil alam ko na matimbang rin ang pagmamahal niya sa kan’yang pamilya.

Isa akong tanga at martir sa pag-ibig. Ang pinaninindigan ko na lamang ay ako ang nauna. Nauna ako na makilala si Royce at nauna siya na naging akin. Una kami na naging magkasintahan, pero sa huli ay kay Ivory siya nagpakasal.

"Hon?" Hindi ko namalayan ang paglabas ni Royce sa banyo dahil sa muli ay naiisip ko na naman ang sitwasyon namin.

"Hmm?" Sinulyapan ko siya at tinitigan lamang niya ako. Bumuntong hininga siya at naglakad papalapit sa akin sa may kama. Tumabi siya sa akin at yumakap, "Royce, you’re wet. Magpunas ka nga."

"Hon." seryoso niya na tawag ulit sa akin.

"Ha?" Pilit ako na ngumingiti kahit na nag-uumpisa na naman na maghumiyaw ang puso ko. Nagsisimula na naman ang sakit na aking nararamdaman.

"I’m sorry." bulong niya sa akin.

At ang dalawang salita na iyon ang tuluyan na nagpaguho sa lakas na pilit ko na ipinapakita sa kan’ya. Naramdaman ko na lamang ang pagtulo ng aking mga luha.

Marahan niya na pinunasan ang bawat patak ng mga iyon. Kinabig niya ako palapit sa kanya at mahigpit na yumakap sa akin. "I’m sorry, Rave, dahil alam ko na nasasaktan ka na. Hindi ko sinasadya na saktan ka. I love you, hon."

Napahikbi ako lalo nang marinig ang mga salita na iyon. Lalo ako na nahihirapan, lalo ako na napapatanong sa aking sarili. Mahal niya ako, pero bakit hindi puwede na maging kami na lang? Bakit ako ang nakikihati kahit na ako naman ang nauna? Bakit hindi puwede na ako na lang? Bakit hindi maaari na sa akin na lang siya?

"Raven, mahal na mahal kita." muli niya na bulong sa akin.

"Yeah, alam ko. Mahal mo ako. Mahal mo ako, pero mahal mo na rin siya, hindi ba? At talo ako dahil si Ivory ang pinakasalan mo."

"Hon, hindi sa gano’n. At napag-usapan na natin ito, diba? Please, hon."

Agad ko na pinunasan ang mga luha na patuloy na pumapatak sa aking mata. Sasayangin ko pa ba ang natitira na sandali na kasama siya para lamang mag-away kami?  Napabuntong hininga na lamang ako at pilit na ngumiti ng matamis kay Royce.

"I’m okay, hon. Huwag na natin pag-usapan. Ayaw ko na magtalo pa tayo sa natitira na oras na mayroon tayo na magkasama."

Pagkasabi ko no’n ay sumilay ang ngiti kay Royce. Hinimas pa niya ang pisngi ko at muli na hinalikan ako sa labi. "Bangon ka na riyan. Naghanda ako ng almusal natin." Tumango na lamang ako at tuluyan na bumangon sa kama at dumiretso sa banyo para makapag-ayos.

Royce is everything a woman can ask for. Mayaman, guwapo, romantiko, maalaga. Kaya hindi nila ako masisisi na patuloy na mahulog sa kan'ya at patuloy na mahalin siya.

Nakikihati man ako ay pilit naman niya na ipinaparamdam sa akin kapag magkasama kami na sa akin lang siya. Kaya sa kabila noon ay patuloy pa rin ako na umaasa at nangangarap na isang araw, buong-buo ko na makukuha ang pagmamahal ni Royce. At habang patuloy niya ako na minamahal ay patuloy rin ako na aasa na paggising ko isang araw, hindi na ako isang kabit.

"Hon!"

"Palabas na, hon." Agad ako na lumabas ng banyo upang matunghayan ang nag-aalala na mukha ni Royce, "May problema ba?"

"Hon, pasensya na dahil hindi na ako makakasabay mag-almusal sa’yo. Tumawag na kasi si Ivory."

Tumango naman ako at akma na tatalikuran siya para lumabas ng kuwarto ng agad niya ako na hawakan sa braso. "Hon, sorry."

"Parati ka na lang ba mag-so-sorry? Alam ko, Royce. Alam ko kung saan ako lulugar sa buhay mo. Ako ang nakikihati kaya wala akong magagawa kung kailangan ka na niya. Pasalamat pa nga ako na may oras ka pa para sa akin. Naiintindihan ko, hon, kaya okay lang ako."

"I’m sorry, hon. Babawi ako sa’yo, pangako." Pagkasabi no’n ay hinalikan niya ako muli sa labi at saka siya nagmamadali na lumabas ng kuwarto. At sa muli naiwan ako na luhaan. Naiwan ako na nasasaktan dahil sa isang mali na relasyon at pagmamahal na mayro'n ako para sa kan’ya.

Pagkaalis ni Royce ay muli na lamang ako na bumalik sa kama at nahiga. Wala na akong balak na mag-almusal dahil nawalan na ako ng gana.

Kailan ka kaya matatauhan, Raven? Kailan ka kaya susuko dahil sa sobra na ang sakit na nararamdaman mo? Baka hindi na kailanman at mananatili na lamang ako na tanga habang-buhay ko. Baka ito na talaga ang kapalaran ko, ang maging isang kabit buong buhay ko.

Tanggap ko na ang buhay na ito. I have accepted the fact that I can never be the legal wife until Ivory is around, at dahil wala rin naman ako na ibang pagpipilian, magkakasya na lamang ako sa pagiging kabit, hanggang sa magkaroon ako ng pagkakataon na maging isang legal na asawa ni Royce. 

Iyon ang pangarap ko, pero hanggang pangarap na lamang iyon dahil alam ko naman na ang kasal ni Royce at ni Ivory ay pang habang buhay at tangi na kamatayan lamang ang makapaghihiwalay sa kanila.