Chapter 2

Wala na si Tiger nang magising ako. Walang note. Walang text. Walang paliwanag.

Mas mabuti iyon para sa akin. Mas madali ang pananatili ko dito. Mas kaunti ang tanong, mas kaunting tsansa na mabuking ang mukha. Pero hindi naman nakapagbigay ng ginhawa ang katahimikan. Parang paalala lang kung bakit ako narito.

Ginugol ko ang umaga sa tahimik at maingat na pag-aaral ng mga gamit ni Plumeria. Ang crystal atomizers ng French perfumes na may halong jasmine at hint ng pera. Ang fine-tipped cursive sa leather-bound journals niya. Ang eclectic at medyo pretentious na playlists na naka-save sa antique record player. Bawat detalye ay mahalaga sa papel na ginagampanan ko. Kailangan kong maging siya, hindi lang kamuka.

Pinapanood ako ng staff na parang mga lawin. Sila ang pinaka-mapanganib na audience. Pero ngumiti ako sa tamang dami, nag-nod politely, nag-practice ng small talk tungkol sa panahon, at sinunod ko ang routine ni Plumeria nang eksakto. Hindi ako pwedeng magpakita ng kahit isang bakas na punit sa script. Hindi na kaya kapag sobra na ang bili. Napa-cross ko na ang linya. Ngayon kailangan kong siguraduhin na walang makakakita ng nilalabas na babae sa kabilang panig.

Kumain ako ng tahimik sa sunroom, napaliligiran ng mabango pero medyo malagkit na amoy ng mga overfed na orchids.

Bandang alas-dos, tinawagan ko ang best friend niya, si Siera, iniingatan ang boses na medyo bored, gaya ng imahe ni Plumeria. Ritual nilang Biyernes iyon.

Alas-kuwatro, inilatag ng wardrobe assistant ang mga dresses para sa charity gala na in-oorganize ng ina ni Tiger next week. Isa sa mga damit ay deep, shocking red silk, sobrang figure-hugging at demanding. Hindi iyon ang estilo ni Plumeria. Pinili ko pa rin iyon at naramdaman kong may maliit at marahas na spark ng sarili kong matagal nang nakalimutan.

Dinner served precisely at seven-thirty. Umupo ako nag-iisa sa malapad at polished mahogany table, kumikislap ang china sa ilalim ng chandelier, at may echo sa malaking, tahimik na bahay.

By eight-fifteen, ang tunog ng gulong sa gravel driveway ay parang period sa sentence ng araw. He was home.

At for the first time mula nang pumasok ako sa buhay ni Plumeria, hindi ako sigurado kung paano ko dapat batiin ang lalaking husband ko pero total stranger pa rin.

Pumasok si Tiger naka-navy suit, sharp, bawat kilos efficient. Mukha siyang hinila mula sa boardroom at sinundan ng jet stream. Nag-pause siya nang makita ako sa dining room, kamay ko nakapahinga sa tablecloth, may basong untouched wine na kumikislap na ruby sa tabi ng plate ko.

"You're still awake," sabi niya, mababa at may pagod na rasp.

"You're early," sagot ko, smooth at practiced na tono.

"Cancelled flight."

Hindi siya umupo agad. Tinitigan niya ako na parang ini-examine, isang forensic gaze. Ang mga mata niya ay startling hazel, mas matalas kaysa inaasahan, ang tipo na makakakita ng alikabok sa antique frame. Ramdam ko ang init ng titig niya. Tinulak ko ang isang hibla ng buhok, hindi akin kundi kay Plumeria, sa likod ng tainga ko.

"Everything okay?" tanong ko, pilit na casual ang boses.

Lumakad siya nang mabagal, may ripple of movement na biglang nagpaliit sa silid. In-unbutton niya ang jacket niya, isang intimate at domestic na kilos pero nanatiling foreign.

"You've been different lately," sabi niya.

Kumuyom ang tiyan ko, malamig na knot ng takot. Ito na iyon. "Different how?"

"Softer. Less guarded."

Ngumiti ako nang bahagya, isang faint at practiced smile. "Maybe I'm finally settling into this marriage."

Nagtaas siya ng kilay, may halong duda at pangungutya. "That's what this is? Settling?"

"I didn't mean it like that." Ang kasinungalingan ay parang brittle sa dila ko.

Hinila niya ang upuan sa tapat ko. Ang scrape laban sa marble ay harsh at nagparamdam ng tensyon. Nagbuhos siya ng wine para sa sarili, saka ako tinitigan mula sa ibabaw ng glass.

"Sometimes I wonder," aniya, bumaba ang boses sa isang dangerous at intimate low, "what it would've been like if we chose each other instead of being chosen."

Parang may apoy na tumama sa loob ko, isang bagay na matagal ko nang itinatago. Hindi siya dapat magsalita ng ganito, hindi sa akin, ang babaeng pinakasalan niya dahil sa isang kasunduan.

"Maybe we still can," bulong ko, impulsive at dangerous.

Tumingin siya nang matalim, ang wine glass nakabitin sa kamay niya. "What?"

"I mean... get to know each other. On our own terms." Pinilit kong gawing reasonable ang sinabi.

Matagal niya akong tinitigan, sinusubukang basahin ang mukha na akala niya kabisado na. Sa huli, umupo siya nang mas relaxed, unreadable ang expression. "Alright. Let's start now. Tell me something real."

Natigilan ako. Something real? Ang buong katotohanan ay nakabaon sa dibdib ko, parang apoy, pero tinakpan ko iyon nang walang awa.

"I was afraid of dogs when I was ten," sabi ko. "Bitten once. Never forgot the sound of the snap."

Ngumiti siya, may halong genuine amusement. "I would've guessed cats."

"What about you?"

"My brother once dared me to jump off the roof into the pool when I was eight."

"Did you?"

"Broke my arm."

Natawa ako, isang sharp at uncontrolled na tawa na nag-echo sa dining room. For a moment, naging madali ang lahat. Para kaming dalawang normal na tao.

"You should wear red more often," bigla niyang sabi.

Napahinto ako. "What?"

"The dress," paliwanag niya, iniangat ang glass niya na parang tahimik na toast. "It suits you."

Nag-init ang pisngi ko, isang blush para sa komplimentong hindi ko alam kung deserve ko.

Tumayo siya makalipas ang ilang sandali, tinuldukan ang koneksyon. "I have a call. You should rest."

At tulad niyon, umalis siya.

Pero may nabago. Nakita niya ako ngayong gabi, hindi lang ang babaeng pinakasalan niya. At sa unang pagkakataon, hindi ako sigurado kung gusto ko bang tumigil siya sa pagtitig.

Kinabukasan, may bisita.

Nag-report ang guard na hindi daw ito nagbigay ng pangalan. Basta sinabi lang na si Plumeria ang makakaalam. At syempre, alam ko kung sino.

Naghintay siya sa east garden, lugar na bihira puntahan. Naka-long unremarkable coat at sunglasses, nakapusod ang buhok sa isang messy bun. Malayo siya sa glossy at refined na version na ginagampanan ko ngayon.

"You look comfortable," sabi niya, nakatawid ang mga braso, malamig ang tono.

"Surviving," sagot ko, naninikit sa dila ang kasinungalingan.

"You were never supposed to thrive in this, Pamela."

"Hindi ko pinlano ang lahat ng ito," sagot ko, may halong panic ang boses.

Hindi niya sinagot ang accusation. Sa halip, kinuha niya mula sa bulsa ng coat ang isang thick, folded envelope at iniabot sa akin.

"What's this?"

"A test result," sabi niya, bahagyang nanginginig ang boses kahit pilit niyang pinananatili ang composure. "From my last doctor's visit. In case you ever need it."

Binuksan ko iyon dahan-dahan. Ang mga medical term ay parang lumulutang sa paningin ko.

Infertile. Permanent scarring from repeated abortions. Unlikely to ever conceive.

Nanlamig ako. Parang lumubog ang buong garden sa bigat ng papel. "Ilang beses kang... nagpalaglag ng bata??"

"Three," bulong niya, may luha sa ilalim ng dark lenses. "Before I was even twenty."

"Plumeria!" gulat kong singhal sa kanya.

"Ikaw lang ang nakakaalam."

Hinawakan ko ang envelope nang mahigpit, ramdam ang tibok ng puso ko na parang mababaliw sa bilis. Nalulunod ako sa bigat ng kasinungalingang isinubo niya sa akin.

"Hindi mo ba... balak sabihin kay Tiger?"

"I tried," sagot niya. "Pero hindi niya ako minahal. Hindi niya kailanman ako minahal. Akala ko hindi mahalaga. Business deal lang ito, hindi love story."

"At ngayon?"

"Now he looks at you like he's falling."

Napalayo ang tingin ko, parang nasunog sa pahayag niya. "Sa tingin mo ba may hinala na siya?"

"Not yet. Pero hindi siya bobo."

"Ano ang gusto mong gawin ko?" tanong ko, mabigat ang resignation sa tono.

"Tandaan mo ang deal, Pamela. Magpapalit tayo hanggang makakuha siya ng heir. Pagkatapos babalik ako."

"Sa tingin mo basta na lang akong lalabas?" tanong ko, matalim at hindi ko inaasahan na ganoon kalakas.

Nag-iba ang expression niya, naging matalim at malamig na muli. "That was the agreement."

"Hindi ako pumayag na magsinungaling habang buhay."

"Hindi ka ako, Plumeria. Kahit anong pilit mo, hinding-hindi ka magiging ako."

Tumayo ako nang dahan-dahan, hawak pa rin ang papel. "Hindi ko kailangang maging ikaw. Ginagawa ko ito para sa atin nila Papa. Hindi dahil gusto ko maging ikaw."

"Ano ang gusto mo?" tanong niya.

Hindi ako sumagot. Dahil hindi ko na alam.

Umalis siya pagkatapos noon. Walang ibang salita. Parang naglaho na lang pabalik sa dating mundo niya.

Nang gabing iyon, hindi umuwi si Tiger.

Kinabukasan, dumating ang isang package. Maliit. Plain brown box. Walang sender.

Sa loob ay isang baby onesie, kulay puti. May maliliit na gold letters sa dibdib: "Daddy's Future CEO."

Binitiwan ko agad iyon, parang nasunog ang palad ko sa cotton.

Nakita ko ang isang note sa loob ng tissue paper. Isang linya, handwritten sa malinis at clinical na script.

"Give him what he wants."

Walang pangalan at walang signature. 

Pumiglas ang panic sa dibdib ko. May nakakaalam ng pagpapanggap ko. Hindi ito si Plumeria, hindi niya ako ipapahamak.

Pumasok si Tiger ilang oras ang lumipas, walang kamalay-malay. May dala siyang init ng araw sa katawan. Hinalikan niya ang pisngi ko, tinanong kung kumain na ako, at sinabing kinansela niya ang isa pang trip sa London para manatili ngayong linggo.

"I want us to start trying again," bulong niya, hinila ako palapit. "For real this time."

Tumango ako, ang kasinungalingan ng pagsang-ayon ay parang pumupunit sa puso ko. Dahil may nagmamasid na. At kung hindi ako mag-iingat, lalabas ang katotohanan bago ko pa ito maprotektahan.

I thought the danger was pretending to be someone else... but the real danger is how much of myself. I'm starting to lose in the process. And now, I realize, someone else is pulling the strings.