Chapter 5-The Breaking Point

Magdamag na silang nakasubsob sa trabaho. Ang mga ilaw sa opisina ni Cassandra, bukas pa rin kahit lumalalim na ang gabi. Sa mesa, nagkalat ang mga dokumento, digital reports, at confidential files na nag-uugnay sa illegal operations ng Wesson Group.

Si Cassandra, nakayuko sa screen ng laptop, pinipilit i-analyze ang data. Namumugto na ang mga mata niya sa puyat, pero hindi niya alintana. Damang-dama niya ang bigat ng responsibility na nasa balikat niya.

“Cassandra,” tawag ni Damien mula sa kabilang side ng mesa. “That’s enough for now. You’re burning out.”

Hindi siya tumingin. “We can’t stop now. Every minute counts. What if may ma-miss tayong detail? What if—”

Tumayo si Damien at lumapit sa kanya. Maingat niyang isinara ang laptop sa harap ni Cassandra at hinawakan ng marahan ang balikat nito.

“You’ll be no good to anyone kung babagsak ka,” bulong niya.

Para bang doon lang naramdaman ni Cassandra ang pagod. Napatigil siya, huminga ng malalim, at napayuko. “I don’t know if I can do this, Damien. What if they’re right? What if I’m not enough?”

Damien knelt in front of her, forcing her to look at him. “Stop. Don’t say that. You’ve done more in weeks than most do in years. You’re fighting harder than anyone I’ve ever met.”

Nagkatitigan sila — malapit, to the point na halos maramdaman niya ang init ng hininga ni Damien. Ang tension na ilang araw nang umiikot sa pagitan nila, unti-unti nang bumibigay.

Ang mga mata niya naglalaban sa sarili niyang pagpipigil, at ang mga mata niya ay naghanap ng pahintulot. At sa sandaling iyon, napagod na rin si Cassandra kakalaban sa nararamdaman.

Dahan-dahan niyang inilapit ang mukha, hanggang maglapat ang kanilang mga labi. Isang halik na puno ng pag-aalinlangan sa simula, banayad, mahina—parang takot silang basagin ang sandali. Pero sa bawat segundo, naging mas totoo, mas mapusok.

Hinila siya ni Damien palapit, ang mga braso niya yumakap sa baywang ni Cassandra, parang sinisigurong hindi na ito makakaatras. Gumapang ang mga kamay ni Cassandra sa batok niya, sa buhok niya, humihigpit ang kapit habang lumalalim ang kanilang halik.

Naglakad sila, parang nahihila ng bigat ng damdamin, hanggang marating ang malawak na glass wall. Pinaghalong lamig ng salamin at init ng katawan nila ang naramdaman ni Cassandra. Sa bawat dampi ng labi ni Damien sa leeg niya, naramdaman niyang unti-unti nang naglalaho ang lahat ng kontrol.

“You drive me crazy,” bulong ni Damien, ang boses niya garalgal, puno ng pagpipigil.

“I feel like I can’t breathe without you,” tugon ni Cassandra, halos pabulong, halos hindi makapaniwala sa sariling mga salita.

Ang mga kamay ni Damien gumapang mula sa baywang niya, marahang itinaas ang laylayan ng blouse niya. Pinagmasdan siya, naghihintay ng anumang pag-ayaw. Pero ang sagot ni Cassandra ay ang pagtulong na hubarin ang sariling blouse, ang mga mata niya diretso sa mga mata ni Damien, puno ng tiwala at pananabik.

Dahan-dahan din nitong tinanggal ang sariling coat at hinubad ang shirt, ang bawat galaw maingat, parang sinasamba ang bawat segundo. Ang mga labi niya bumalik sa halik, mas gutom, mas desperado.

Napapikit si Cassandra, ninanamnam ang bawat haplos, bawat dampi ng balat sa balat. Ang mga kamay ni Damien humaplos sa likod niya, pinipisil ang bawat kurba, ang bawat init ng balat niya.

Ang sofa sa isang sulok ng opisina ang naging hantungan nila. Marahan siyang inihiga ni Damien, ang mga mata nito hindi bumibitaw sa kanya, parang sinisigurong totoo ang nangyayari.

“Tell me if you want me to stop,” bulong niya, nanginginig ang boses, puno ng respeto at pagnanasa.

Ngumiti si Cassandra, marahang hinaplos ang pisngi niya. “Don’t stop.”

At doon, tuluyan na silang bumigay sa init ng gabing iyon. Ang mga galaw nila sabay, puno ng pagnanasa pero mas lalo ng damdaming matagal nang kinikimkim. Bawat halik, bawat haplos, parang panata na kahit gaano kagulo ang mundo nila, narito silang dalawa, magkasama.

Ang mga daliri nila naglakbay, nag-aaral ng bawat pulgada ng balat, bawat init, bawat panginginig. Sa katahimikan ng opisina, sa ilalim ng liwanag ng lungsod, pinunit nila ang lahat ng distansya at takot na namagitan sa kanila.

----

Later…

Nakahiga si Cassandra sa sofa, nakayakap kay Damien, ang ulo niya nakapatong sa dibdib nito. Ang tibok ng puso niya unti-unti nang bumabalik sa normal, pero ang init ng sandali nananatili sa kanyang alaala.

Damien brushed a strand of hair away from her face, ang mga mata nito puno ng pag-amin. “You okay?”

Tumango si Cassandra, bahagyang napangiti. “Yeah. More than okay.”

Pareho silang tahimik sa loob ng ilang sandali. Sa labas, unti-unti nang humihina ang ulan. Sa loob, alam nilang binago ng gabing iyon ang lahat.