Narinig ko ang mga sinabi ni Steven, wala akong naramdaman. Walang galit, walang lungkot—wala lang.Ito ay totoo. Sa sandaling tumigil ka sa pagmamahal sa isang tao, ang kawalang-interes na lang ang natitira."Steven, mahigit sampung beses kitang tinawagan noong araw na iyon, at tinanggihan mo ang bawat tawag ko," malamig kong sabi. "At anong ginagawa mo noong mga panahong iyon? Oh, naalala ko na. Nakikipaghalikan ka kay Melanie."Nakatayo sa malapit, inosenteng kumurap si Melanie at lumapit na may hawak na baso ng red wine.Matamis niyang sinabi, "Anya, hindi ko talaga alam na ganoon ka-urgent ang sitwasyon mo noon. Hindi mo ba mapapatawad si Steve?"Tignan mo—kakahiwalay mo lang sa kanya at nakahanap ka na agad ng kapalit. Pero hindi katulad mo, laging nasa iyo ang puso ni Steve. Let's let bygones be bygones. Hinayaan ko na ‘yon."Lumingon ang lahat sa akin, naghihintay ng reaksyon ko.Kinuha ko yung baso sa kamay niya tapos... ibinuhos ko ito ng diretso sa ulo niya.Ang red
Hindi nagtagal, natanggap ko ang mga text ni Melanie.Melanie: [Huwag mong isipin na maaari mong gamitin ang divorce bilang banta para nakawin ang pag-mamahal ni Steve!]Melanie: [Mahal niya ako. Ang kumpanya ni Steve, ang kanyang pera, ang kanyang bahay—lahat ay magiging akin.]Melanie: [Magiging asawa na ako ng amo ko!]kalmadong sagot ko sa kanya.Anya: [Well, ang totoo, mistress ka lang.]Sumagot naman ni Melanie.Melanie: [Ang hindi lang niya mahal ay ang maybahay.]Oh, ang kawawang tanga. Hindi niya siguro alam na nasa pangalan ko ang bahay.Tungkol sa kumpanya... Gumawa ako ng group chat kasama ang ilang pinagkakatiwalaang dating kasamahan mula sa dati kong pinagtatrabahuan—yung mga may kakayahan at maaasahan.Sinabi ko sa kanila ang tungkol sa aking bagong venture at nag-extend ng imbitasyon. Magiging pareho ang suweldo, at ang mga komisyon ay magiging mas maganda.Ang tugon nila ay maganda.[Anya, tama na ang kaguluhang dulot ng babaeng dinala ni Mr. Cobham !][Si
Sa aking narinig, isang alon ng pagkasuklam ang bumalot sa akin.Naalala ko ang isang partikular na araw nang sabihin ni Steven na gusto niya ng barbecue ribs. Dahil sa matinding sikat ng araw, bumili ako ng mga sariwang ribs at naghanda ng isang magandang plato ng malagkit, masarap na pagkain, at inihatid ito sa kanyang opisina.Tuwang-tuwa ako, umaasang matitikman niya ang luto ko. Sa halip, pinadalhan ako ni Melanie ng larawan ng kanyang "puppy" na kumakain ng ribs.Melanie: [Anya, ayaw ni Steve ng maalat. Bawasan mo ng asin sa susunod, okay?]Masakit ang alaala, ngunit habang tinitingnan ko ang gulong-gulong lalaki sa harapan ko, ang tanging naramdaman ko ay pang-aalipusta.Natuwa si Steven sa kilig sa paghabol kay Melanie, sa kanyang mapaglarong alindog at sa emosyonal na pagpapatunay na iniaalok niya. Ngayon, gusto niya ang kaginhawaan at nang maaasahan na ibinigay ko noon.Gusto niya ito sa dalawang paraan.Sa kasamaang palad, ang mundo ay hindi gumagana nang ganoon.Mal
Matagal kong tinitigan ang litrato, nawala sa pag-iisip.Tahimik na lumapit si mama, tinapik ang balikat ko. “ Annie, ang anak ni Tracy na si Liam ay kakabalik lang sa bansa. Tara kumain tayo ng magkakasama."Nag-alinlangan siya, tinitigan ako ng malapitan.Alam ko kung ano ang sinusubukan niyang gawin—ipakilala mo ako sa isang taong sa tingin niya ay magiging mabuting kapareha.Nag-aalala siyang tatanggihan ko ang ideya nang tahasan, dahil sa panghabambuhay kong paninindigan bilang tagapagtaguyod para sa "libreng pag-ibig."Binigyan ko siya ng isang mahinang ngiti na hindi mabasa. "Okay."Siguro dahil sa pagkakasala—alam kong nagdulot pa rin ako ng pag-aalala sa aking mga magulang kahit na nasa tamang edad na ako. O marahil ay napagtanto ko na ang aking panlasa sa mga lalaki ay napakahirap.Ang "tunay na pag-ibig" na pinaniniwalaan ko ay naging isang pagkukunwari. Marahil ang pag-ibig na binuo sa ibinahaging mga halaga at pantay na katayuan ay magtatagal.Nagliwanag ang aking
Pagdating ko sa bahay ng mga magulang ko, mukhang nagulat ang tatay ko at nagtanong, "Sweetheart, bakit napauwi ka dito?"Napayuko ako, walang sinasabi.Nagdilim ang mukha ng nanay ko nang mapansin ang namumugto kong mga mata."Annie," tanong niya, "Sabihin mo sakin—sinaktan ka ba ni Steven?"Isang bukol ang nabuo sa aking lalamunan, at pinigilan ko ang mga luha."Mom, Dad... Niloko ako ni Steven. Gusto ko makipaghiwalay," sabi ko.Hinila ako ng aking ina sa isang mahigpit na yakap, nanginginig ang kanyang boses. "Kung ganoon, edi gagawin natin ‘yan. Kung nakapagdesisyon ka na, susuportahan ka namin."Bumalik sa dati kong kwarto, napansin kong naka-silent ang phone ko.Dose-dosenang mga hindi nasagot na tawag ang lumiwanag sa screen.Bago ko pa sila mapansin, nag-ring ulit ang phone.Galit na boses ni Steven ang tumahol sa kabilang dulo, "Anya, nasaan ka? Sa tingin mo ba kalokohan lang ang divorce? Bibigyan kita ng isang oras para makabalik dito! Mayroon ka pang 59 minutes...
Biglang naputol ang tali sa isip ko. Sa sandaling iyon, naging malinaw ang lahat.Ang pitong taong pag-ibig ay hindi kayang makipagkumpitensya sa isang matamis na pangungusap mula kay Melanie.Parang naubos ang kaluluwa ko sa katawan ko. Dahil sa pagod, napahiga ako sa kama at nakatulog ng mahimbing.Pagkagising ko kinaumagahan, sa inaasahan, wala pa rin si Steven sa bahay.Kumulo ang tiyan ko, kaya binuksan ko ang aking telepono at naghanap ng restaurant na gusto kong subukan. Kung hindi mabusog ang puso ko, atleast mabubusog ang tiyan ko.…Pagkatapos kong magmaneho papunta sa restaurant, pumasok ako at nanlamig.Nandoon sila—sina Steven at Melanie—na nakasandal sa isa't isa, parang isang pares ng love-struck na mga teenager.Una akong napansin ni Steven, umasim ang ekspresyon sa iritasyon."Anya, ini-stalk mo ba ako ngayon?" Matalas ang boses niya, nakaka-cut. "Gaano ka kaawa-awa?"Napabuntong-hininga ako, pagod na magsalita. Parang isang malupit na biro na kailangan kong