LOGINChapter 5
Hindi ko alam kung ano ang bumasok sa aking isipang dahil siguro sa aking nararamdaman init kaya ako mapaungol. Ang labi sa lalaking ay naglakbay sa aking leeg, hanggang sinipsip niya ito at naratamdaman ko ang sakit ngunit may kiliting kasamang nararamdaman ko at alam ko na mag-iiwan ito ng marka doon. Hanggang nagtungo ito sa isa kong dibdib. Walang dalawang isip na isinubo, sinipsip at ni laro-laro ang aking korona. Hindi ko na alam kung ano ang nararamdaman ko. Parang nilalagnat ang aking katawan—mainit, nanginginig, at tila nawawala na ako sa ulirat. Habang abala ang kanyang mga labi sa paghalik, pagdama, at pag-angkin sa aking dibdib, ang isa naman niyang kamay ay gumapang pababa—hanggang marating nito ang maselang bahagi ng aking pagkababae. Napasinghap ako nang maramdaman ang kanyang haplos doon. "Hmmm... you're so wet," mahina niyang bulong, puno ng pagnanasa, habang patuloy ang kanyang mapang-angking paggalaw. Napapikit ako sa hiya at init. Hindi ko maipaliwanag kung bakit ganito ang nararamdaman ko—kung bakit ganito ang reaksyon ng aking katawan. Alam kong dapat akong mahiya, pero hindi ko rin maitanggi ang pagnanasa at pagnanasang matagal ko nang pilit nilalabanan. Kanina pa basang-basa ang aking gitna, tila sumasalamin sa pag-aangkin niyang unti-unti nang nilulunod ang aking buong pagkatao. Mas lalo akong nakaramdam ng hiya at kaba nang walang alinlangang inilapit niya sa kanyang ilong ang kanyang kamay na galing sa aking pagkababae. "Hmmm..." bahagyang napapikit siya na tila ninanamnam ang halimuyak ng aking katawan. "Not bad," aniya, kasabay ng mapang-akit na ngiti. At sa kanyang sumunod na mga salita, mas lalong bumilis ang tibok ng aking puso. "I want to taste you," bulong niya sa mababa at punong-puno ng pagnanasa na boses. Agad na lumaki ang aking mga mata. Napasinghap ako, at bahagyang napaatras, hindi alam kung paano tutugon sa kanyang binitawang salita. Wala akong masabi, ngunit ramdam ko ang mainit na agos ng dugo na umaakyat sa aking pisngi. Ito na nga ba ang kabayarang pinasok ko? Hindi ko alam kung takot, kaba, o kakaibang kiliti ang nangingibabaw sa akin sa mga sandaling iyon. Hindi ko na nagawang umiwas nang bigla niya akong hilahin palapit sa kanya. Napayakap ako sa kanyang leeg sa sobrang bilis ng kanyang paggalaw. At bago ko pa maunawaan ang susunod na mangyayari, agad niyang sinunggaban ang aking pagkababae—walang pag-aalinlangan, walang pasubali. Napasinghap ako sa biglaang pagdama ng kanyang labi at dila sa aking kaselanan. Ang bawat haplos at galaw niya ay tila eksperto, alam na alam kung paano pasabikin at paiinitin ang bawat hibla ng aking katawan. Napakapit ako ng mahigpit sa kanyang buhok, hindi malaman kung itutulak o lalong ididiin pa ang kanyang ulo sa akin. "Ahh..." hindi ko naiwasang mapaungol, habang ang init sa aking loob ay lalong sumiklab. Ramdam na ramdam ko ang bawat galaw ng kanyang dila, ang pagikot nito, ang pagsipsip at pagdila na para bang nais niyang aralin ang bawat parte ng aking pagkababae. Para akong malulusaw sa sensasyong hatid niya. Wala na akong ibang naririnig kundi ang tunog ng kanyang pagsimsim at ang sarili kong pag-ungol. Sa mga sandaling iyon, hindi na ako makapag-isip ng tama. Tila nawalan ako ng kontrol sa sariling katawan—sinusunod ang ritmo ng kanyang pag-angkin. Hindi ko na alam kung saan ako kakapit. Ang aking mga kamay ay tila nawalan ng direksyon—minsan ay nakakapit sa kanyang balikat, minsan ay napapahawak sa ulo niya, at sa bawat segundo’y tila humihigpit ang hawak ko sa kung anuman ang abot ng aking mga palad. Sa sobrang sarap ng aking nararamdaman, para akong nalulunod sa agos ng init at kiliti na kanyang nililikha. Hindi ko na mapigil ang sunod-sunod na ungol na lumalabas sa aking bibig. Ang bawat pagdampi ng kanyang dila ay parang kuryenteng dumadaloy sa buo kong katawan. Napapabaling na lamang ang aking ulo, kaliwa’t kanan, habang ang mga mata ko ay hindi malaman kung ipipikit sa sarap o ididilat sa sobrang pagkabigla sa sensasyong hindi ko pa kailanman naranasan. “Ahhh… ahh…” sunod-sunod na ungol ko na tila musikang nagbibigay ng sigla sa kanyang bawat galaw. Wala na akong ibang magawa kundi ang tanggapin ang bawat alon ng sarap na dumadaloy sa aking kalamnan. Ang akala ko ay yun na ang pinakasarap hindi pa pala. Nararamdaman ko na lamang kanyang isang daliri na ipinasok sa aking pagkababae ay napangiwi ako sa sakit hanggang napalitan ito nag sarap. "Ughhh, sarap!" Baliw kung bigkas habang nakatingin sa kisame. Hanggang may parang namumuo sa aking puson na hindi ko alam kung ano ito. "Sandali, iihi muna ako!" wika ko dito. "Oh, baby. Ilabas mo lang wag mong pigilan." Ani nito kaya wala akong magawa dahil may binilisan nito sa pagkagalaw sa kanyang dila sa aking pikyas ngayon ay mas lalong naglalaway na. Hanggang himdi ko na napigilan pa, agad itong lumabas sa aking pagkababae na kina ungol ko sa sarap. "Ahhhhhh!!!!!!" "Hmm, delicious!" wika nito habang nilunok niya ang lumabas sa aking pikyas. Pagkatapos niyang nilunok ay agad itong pumuwisto sa aking paanan, at ngayon ay kitang kita ko ang kanyang pagkalalaki. Napa lunok ako sa aking nakita dahil ito ang kauna-unahan nakakita ako ng ari sa isang lalaki ang masaklap pa ay hindi ko man lang nakita ang kanyang mukha dahil pariho kaming nakasuot ng maskara. "A-ang laki!" tanging sambit ko na i-kinangiti nito. "Yeah, gusto mo bang hawakan?" Iwan ko ba kung ano ang pumasok sa aking isip ng tumango ako kaya kinuha niya ang isa kung kamay at inilagay niya sa kanyang pagkalalaki. Nahirapan pa akong mahawakan ito dahil sa laki. Parang hindi normal sa isang Pinoy ang size sa kanyang ari. Sa tingin ko ay nasa 12 inches ang haba. "Shit, kakasya kaya ito sa akin?" baliw kong sabi. "Hmm, let's try," tanging sagot niya saka pinadulas-dulas muna niya sa aking gitna hanggang bigla niyang ipinasok sa aking butas dahilan upang mapasigaw ako sa sakit sabay kagat sa kanyang balikat. "I'm sorry, mas maganda itong ginawa ko para isahan lang ang sakit." Nais kong murahin ito pero naisip ko ang bayarin sa pag-opera sa aking kapatid ay tiniis ko na lamang.Chapter 248Napairap ako, pero tumahimik.“Kung broken ka dahil sa Adrian na ’yan,” aniya, “then he’s not the one.”Humigpit ang dibdib ko.“Pero si Kuya?”Ngumiti siya, pero hindi asar—totoo.“Grabe yung effort niya sayo, girl. ’Di mo lang pansin… pero halos buong kumpanya namin, naka-ready sumalo sayo kanina kung sakaling himatayin ka pa sa stress.”Napasinghap ako. “H-hindi naman ako—”“Eh sino bang halos nag-delete ng buong media coverage para sayo?”Napasapo ako ng noo.“Eh sino bang sumugod sa Vellaceran mansion ng madaling-araw para lang i-check ka?”Ramdam ko ang apoy sa pisngi ko.“Eh sino bang tumalon sa bintana mo kagabi?” dagdag niya, puno ng asar.“Azrael!!” halos pasigaw kong sabing napapikit sa kahihiyan.Natawa siya nang malakas.“Tama ako, ’di ba? Kaya ayaw mong sagutin.”“Hindi sa ayaw—”“Then sino nga ba sa kanila?”Napabuntong-hininga ako.“Totoo… nalilito pa ako,” aminado kong sagot.“Because Adrian… he was my first love. My first heartbreak.And Zeph— he’s…”Hind
Chapter 247“Pero maaga pa naman… 10 a.m. pa naman!” ani ko, pilit na pinapakalma ang sarili habang unti-unting umatras palayo sa nakakatunaw niyang presensya.Pero hindi kumurap si Zeph.Hindi rin siya umurong.Sa halip… dahan-dahan siyang lumapit.Enough para maamoy ko ang signature scent niya—dark, woody, at nakakabaliw.“Exactly,” malalim niyang sagot, halos pabulong.“Maaga pa. At ayokong gumala ka kung saan… lalo na kung nandiyan si Adrian sa labas.”Napasinghap ako.“Bakit ka ba—”Nilagay niya ang kamay niya sa bulsa, isang hindi mapakaling paggalaw na ngayon ko lang nakita sa kanya.“Julie,” aniya, diretsahan. “Stop arguing.”Nag-angat ako ng kilay. “Boss, hindi tayo—”Hindi niya ako pinatapos.“I’m not doing this because you’re my employee.”Nagtagal ang tingin niya sa akin.“Ginagawa ko ’to dahil… I want to know you’re safe.”At bago ko pa mapigilan ang sarili ko, bumilis ang tibok ng puso ko.“B-but…” mahina kong protesta, “…makikita tayo ng mga tao.”Nag-angat siya ng isan
Chapter 246"Tomorrow ka mag-umpisa."Iniabot sa akin ni Ma’am Lyra ang isang maliit na black keycard na may naka-engrave na ZC ELITE ACCESS."Here is your personal key sa office ng CEO," dagdag niya habang nakatingin diretso sa akin, parang sinisiguradong naiintindihan ko ang bigat nito.Pagkatapos ay inabot niya pa ang isang ID—black lanyard, gold lettering, at may pangalan kong:JULIE VELLACERAN – CEO’s PERSONAL SECRETARYHalos mabitawan ko ang ID."Para… para sa akin po talaga ’to?" mahina kong tanong."Yes," sagot niya. "And trust me, Miss Julie… hindi basta-basta ang binibigyan ng access key na ’yan. Kahit shareholders walang ganyan."Narinig ko ang sabay na whistle nina Azrael at Zaire."Sis-in-law, grabe! Elite access yan!""Only two people lang ang meron nyan aside from Zeph. Now you’re the third!"Pikit-mata akong huminga nang malalim.Elite access?Personal key to the CEO’s private office?Bakit parang ang laki agad ng responsibilidad?At higit sa lahat…Bakit ganito kalapi
Chapter 245Pero hindi ko maiwasang mamahala sa daloy ngayon.Bahala na. Kahit anong title sabihin nila, iisa lang ang pakay ko, makapagsimula ng bagong buhay.Hanggang mag-umpisa na itong magtanong na kinalaki sa aking mata."Mrs. Cruz! Ilang taon na kayong magkakilala sa kapatid ko—I mean, sa boss ko?" tanong ni Azrael, sabay himas sa batok na parang alam niyang may nasabi siyang mali.Wait… bakit parang naging personal bigla ang tanong? bulong ko sa sarili ko, ramdam ko ang kaba at inis na nagtatalo sa dibdib ko.Hindi pa ako nakasagot ay sumingit na si Zaire."Il—ilang years na kayo naging mag-boyfriend ni ku— I mean, boss Zeph?"Para silang magkapatid na sabay nagbibitaw ng bomba.Napakurap ako nang mabilis."H-huh?" napaawang ang labi ko. "Hindi kami mag-boyfriend ni CEO Zeph. At lalong hindi ako Mrs. Cruz."Natahimik silang dalawa… saglit lang.Tapos, sabay silang umubo na parang may nais ayusin.Mahinahon kong pinatuloy."Pinapunta Niya ako dito dahil… I’m hired. As his secret
Chapter 244Pero biglang umayos sila ng tayo nang makita nilang nakatayo ako doon, parang napatanto nila kung sino ako.Nanlaki ang mga mata ni Azrael, halatang nagulat—o may biglang naalala."Holy… moly… shit." bulong niya bago tuluyang nag-shift ang expression niya mula gulat… papunta sa isang ngiting hindi ko ma-decipher kung totoo ba o pilit."Welcome. Please, have a seat… Mrs. Crus," sambit ni Azrael, ngayon ay mas pormal ang tono niya ngunit hindi mawawala ang kakaibang lalim ng tingin niya sa akin.Mrs. Crus?Para akong binuhusan ng malamig na tubig.Napaupo ako kahit hindi pa ako sinasabihan. Napatingin ako kay Zaire—at agad siyang umiwas, parang biglang naging alanganin, hindi ko alam kung bakit."Uh—si-sir… w-wrong name po yata, I'm—""No." putol ni Azrael, matigas pero malambing sa ilalim, nakakatakot pero nakakabighani."You're exactly where you should be."Nagkatinginan silang dalawa ni Zaire.Tahimik. Mabigat. Para bang may hindi ako alam na silang dalawa lang ang may al
Chapter 243“Okay, you win!” ani ko, bagsak ang balikat pero umaarangkada ang tibok ng dibdib ko.“Good.”Bahagyang ngumiti si Zeph—‘yong tipid na ngiti na parang alam niyang nanalo siya mula sa simula pa lang.“Now proceed to HR. Natawagan ko na ang magbibigay sa’yo ng lahat ng kailangan.”Tumango ako, kahit ramdam ko ang init sa pisngi ko.Hindi ko alam kung dahil sa hiya… o dahil sa kung paano siya tumingin sa akin na para bang—Para bang akin ako.Tumalikod na sana ako para lumabas ng opisina niya nang bigla siyang nagsalita ulit.“Julie.”Napahinto ako at lumingon.Nakasandal siya sa swivel chair, naka-cross ang mga braso, at ‘yong mga mata niya—malalim, direct, at parang tinatagos ako hanggang buto.“Welcome to ZC Company. And…”bahagya siyang tumingin sa labi ko bago muling bumalik ang mata niya sa akin,“I’m not done with you yet.”Napakagat ako sa labi ko.“H-hey, interview lang ‘to, right?”Ngumisi siya, mas malalim ngayon.“Let's see .”Hindi ko na siya sinagot.Lumabas ak







