Library
Search
Home / Romance / Isang Mainit Na Gabi (SSPG) / Chapter 93

Share

Chapter 93

Author: SKYGOODNOVEL
last update Last Updated: 2025-09-18 17:48:31

Chapter 93

Kinabukasan.

Nasa huling hantungan pa rin kami ni Don Ernesto. Nakadikit sa dibdib ko ang malamig na hangin ng umaga—parang ang bawat hininga ay nagdadala ng alaala niya. Hindi ko maitago ang sakit; siya ang naging haligi namin, ang taong kahit hindi kami dugo ay tinuring kaming pamilya. Ngayon, wala na siya — at ramdam ko kung paano kumupas ang ilang kulay ng mundo ko.

Habang nakatayo ako roon, may kumapit sa braso ko—si Nene, matalik kong kaibigan. Hinawakan niya nang mahigpit ang kamay ko at pinisil iyon ng may init. “Sol, tatahan mo ang sarili mo. Tandaan mo, andyan si Julie—nangangailangan siya sa’yo,” mahina niyang sabi, puno ng pag-aalala at katotohanan.

Tumango ako. Hindi ko masabi kung gaano kahirap ang magtanggal ng pekeng ngiti at magsabing okay lang; ang realidad, pagod at sugatan ako. Pero kapag tumitig ako kay Julie na nakahawak ng maliit niyang palad sa akin, nagising ang isang maliit na apoy sa dibdib — isang obligasyon na hindi kayang iwanan.

“Salamat, Nene
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter
Previous Chapter Next Chapter

Latest chapter

  • Isang Mainit Na Gabi (SSPG)   Chapter 152

    Chapter 152 Ngumiti lang ang babae, pero hindi nawala ang pagsusuri sa mga mata nito. “Hmm… parang may kamukha ka, hija,” sabi nito. Ngumiti lang si Solidad, pero mabilis niyang tinapos ang pamimili. Pag-uwi nila, halos bumilis ang tibok ng kanyang puso. Pagpasok niya sa bahay, agad niyang isinara ang pinto at niyakap si Julie at Gabriel. “Mommy, bakit po?” nagtatakang tanong ni Julie. “Wala ‘to, anak,” bulong niya. “Minsan kasi, kahit tahimik ang paligid… may mga matang hindi mo nakikita.” Lumipas ang maghapon na tila walang nangyari, ngunit nang gabing iyon, habang natutulog na ang mga bata, nakaupo lang si Solidad sa tabi ng bintana, hawak ang rosaryong matagal na niyang dala. “Panginoon,” mahina niyang dasal, “bigyan mo ako ng lakas. Hindi ko alam hanggang kailan ako makakatakbo. Pero sana… sana, manatiling ligtas ang mga bata.” At sa gitna ng katahimikan, isang alon ng malamig na hangin ang dumaan—tila paalala na kahit gaano kalayo, hindi kailanman tuluyang makakatakas a

  • Isang Mainit Na Gabi (SSPG)   Chapter 151

    Chapter 151Madaling-araw pa lang ay gising na si Solidad. Tahimik ang buong bahay, tanging kaluskos ng hangin at huni ng mga kuliglig ang maririnig. Sa tabi niya, mahimbing na natutulog sina Julie at Gabriel.Ngunit sa dibdib niya, walang kapayapaan. Hindi siya mapalagay mula nang matanggap niya ang liham na may inisyal na “AV.”“Hindi ko na puwedeng hintayin na sila pa ang maunang kumilos,” mahina niyang bulong sa sarili habang maingat na inilalagay ang mga damit ng mga bata sa isang maliit na bag.Sinulyapan niya si Julie—labindalawang taong gulang na ngayon, pero sa paningin ni Solidad, parang kahapon lang nang karga-karga pa niya ito habang umiiyak sa ulan. Si Gabriel naman, inosente pa rin, walang kamalay-malay sa bigat ng pinagdaraanan ng mga nakatatanda.“Mommy Sol…” mahina pa itong bumubulong habang tulog, dahilan para mapahinto siya. Lumapit siya at hinaplos ang buhok ng bata.“Shh… matulog ka lang, anak. Ligtas tayo, ‘yan ang importante,” mahina niyang sabi, pilit itinatago

  • Isang Mainit Na Gabi (SSPG)   Chapter 150

    Chapter 150 Tahimik ang buong paligid habang nagluluto si Solidad ng tanghalian. Ang amoy ng sinigang na baboy ay kumalat sa buong bahay. Si Gabriel naman ay nakaupo sa sahig, abala sa pag-aayos ng kanyang laruan, habang si Julie ay nasa kanyang kwarto, nag-aaral. Ngunit sa kabila ng katahimikan, may kung anong bigat na bumabalot sa dibdib ni Solidad—isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag. Mula sa bintana, tanaw niya ang kalye kung saan dumaraan ang mga sasakyan paminsan-minsan. Lalo siyang kinabahan nang mapansin niya ang isang itim na SUV na dahan-dahang huminto sa may kanto. “Siguro, bisita lang ng kapitbahay,” mahinahon niyang bulong sa sarili, sabay pinatay ang kalan. Ngunit hindi mawala ang kaba. Lumapit siya kay Gabriel at hinaplos ang buhok nito. “Anak, matapos ka diyan, ha? Mamaya kakain na tayo.” “Opo, Mommy Sol,” masigla nitong tugon, ngunit napansin niyang panay ang silip ng bata sa bintana. “Mukhang may naghahanap po sa labas,” inosenteng sabi ni Gabriel. Na

  • Isang Mainit Na Gabi (SSPG)   Chapter 149

    Chapter 149Third Person POV (Solidad side)Sa isang tahimik na bayan sa paanan ng bundok ng San Isidro del Norte, maagang gumigising si Solidad para maghanda ng almusal. Ang araw ay dahan-dahang sumisilip sa pagitan ng mga ulap, tinatamaan ng liwanag ang maliit nilang bahay na gawa sa kahoy at bato.“Julie, anak, gising na. Papasok ka pa sa eskwela,” malambing na tawag niya habang nag-aayos ng mesa.Maya-maya, lumabas si Julie, ngayon ay labindalawang taong gulang na, may mahabang buhok at ngiti na kasingliwanag ng araw.“Good morning, Mommy!” bati nito, sabay halik sa pisngi niya.Kasunod naman si Gabriel, dalawang taong gulang, bitbit ang maliit na laruan niyang kotse.“Mommy Sol, gutom na po ako,” inosente nitong sabi, sabay akyat sa upuan.Ngumiti si Solidad. “Ayan na, baby. Eat well ha? Para lumakas ka.”Habang pinagmamasdan niya ang dalawang bata, napangiti siya nang may halong lungkot. Sa puso niya, alam niyang kulang pa rin ang mundong ginagalawan nila—isang bahagi ng buhay

  • Isang Mainit Na Gabi (SSPG)   Chapter 148

    Chapter 148Alessandro POV “Sol… Julie… please, magpakita na kayo.”Mahina kong bulong habang nakatingin sa litrato naming tatlo — nakangiti si Solidad, buhat ko si Julie na noo’y tatlong taong gulang pa lang. Ngayon, siguro malaki na siya… baka hindi na nga ako kilala.Limang taon na ang lumipas, pero bawat araw, parang sugat pa rin na ayaw maghilom.Nang mawala sila, parang kasabay ding nawala ang dahilan ko para mabuhay.Ngayon, habang hawak ko ang isang report mula sa tauhan ko, muling bumilis ang tibok ng puso ko.May nakakita raw ng batang babae na hawig kay Julie sa isang bayan sa norte. Kasama raw ng isang babaeng kahawig ni Solidad.Napakapit ako sa mesa.“Kung totoo ‘to… baka sila nga.”Naroon sa tabi ko si Brandon Pattern Villaceran, tahimik pero kita sa mukha niya ang pag-aalala rin.“Pinsan,” sabi niya, “kung sakaling totoo nga ‘yan, tutulungan kitang hanapin sila. Alam kong hindi mo sila basta susukuan.”Tumingin ako sa kanya at bahagyang tumango.“Hindi ko kayang sukua

  • Isang Mainit Na Gabi (SSPG)   Chapter 147

    Chapter 147Third POV Samantala, habang abala si Solidad sa tahimik na buhay nila nina Julie at Gabriel, sa kabilang panig naman ay nagngangalit ang galit ni Alessandro Villaceran. Limang taon na ang lumipas simula nang mawala ang kanyang mag-ina, at bawat araw ay parang sugat na ayaw maghilom.Nakatayo siya sa loob ng kanyang opisina, mahigpit na hawak ang lumang larawan nina Solidad at Julie. “Where are you, Solidad?” mahinang wika niya, ngunit ramdam ang poot at pangungulila sa bawat salita. Sa likod ng malamig na titig ng isang negosyante ay ang puso ng isang amang sabik muling makapiling ang pamilya.Sa kabilang banda, si Brandon Pattern Villaceran ay tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan, hawak-hawak ang larawan ni Khanna at ng anak nilang si Gabriel. Puno ng pagsisisi at pangungulila ang kanyang mukha. “Bakit mo ako iniwan, Khanna? Hindi mo man lang ako pinagbigyan na makita ang anak natin…” bulong niya, habang pinipigilan ang pagtulo ng mga luha.Dalawang lalaking ma

More Chapters

You may also like

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status