“Trabaho na naman,” sagot ni Sophia, pilit na ginagawang biro ang tono niya.“Dapat siguro magpahinga ka rin minsan, Julian.”“’Wag mo akong alalahanin,” mabilis niyang sagot habang nakatitig sa TV, ni hindi siya tumingin kay Sophia. Napangiti si Sophia sa sarili niya.“Hindi naman ako nag-aalala. Curious lang. Parang masyado kang invested sa trabaho mo lately.” Saglit siyang tumingin kay Sophia—matigas ang mukha, malamig ang mata.“Ano na namang pinapahiwatig mo?”“Wala. Promise.” Umamba siyang sumandal sa counter na para bang chill lang. Pero may gigil sa ngiti niya.“Gusto ko lang malaman kung ‘yang ‘bagong project’ mo ba eh sapat na para kalimutan mo ako—hindi, para kalimutan mo ang responsibilidad mo sa anak natin.”“Tumigil ka nga,” biglang seryoso ang tono ni Julian, nanlilisik ang mga mata.“Bakit ba, hon? Hirap ka bang aminin na baka busy ka masyado sa... pagtikim ng hindi kontentong pagkababae ng iba? Takot ka ba sa karma kung sakaling nandiyan na sa likod mo?” sarkastikong
Napakunot ang noo ni Vanessa. Halatang may bumabagabag sa kanya habang nakatitig sa mukha ni Sophia na parang may gustong alamin.“Talaga bang iniisip mong kaya mong tapatan ako?” madiin at punong-puno ng pang-uuyam ang boses ni Vanessa.Bahagyang ngumisi si Sophia habang tumagilid ang katawan niya at nagkrus ng mga braso.“Kahit wala siya, buo pa rin ako.” Tumindig siya nang diretso. “Ikaw? Sa tingin mo ba may halaga ka kung wala siya?”Napataas ang kilay ni Vanessa. “Akala mo lang ikaw ang may laban. Don’t get too comfortable. Hindi ako papayag na apak-apakan mo lang ako. May sarili akong plano.”Napangisi si Sophia, isang ngising nakakapikon.“Plano? Eh anong gagawin mo, Vanessa?”Lumapit si Sophia, halos isang dangkal na lang ang pagitan nila. Bumababa ang tono ng boses niya, parang isang lihim na ibinubulong pero may matinding impact.“Let’s just say… may paraan ako para ipaalam sa kanya na ako pa rin ‘to. Gusto mong manatili sa tabi niya? Be my guest. Pero wag mong iisipin na ma
Hawak-hawak ni Sophia ang cellphone niya habang nakatingin sa bintana, habang unti-unting pumapasok ang liwanag ng umaga sa kwarto. Parang manhid na siya sa lahat ng nararamdaman. Sa unang pagkakataon matapos ang ilang taon, malinaw na sa kanya ang sagot.Kailangan na niyang iwan si Julian. At, for once, hindi na siya dapat makaramdam ng guilt.Tumunog ang cellphone niya — mahina pero sapat para basagin ang katahimikan. Halos automatic na sinagot ni Sophia ang tawag.“Hello, Sophia speaking,” mahina niyang bulong, baka kasi magising ang baby niya na mahimbing ang tulog sa crib.“Mrs. Sebastian?” boses ng abogado ng papa niya ang narinig niya sa kabilang linya. Bago pa siya makasagot, mapait na ngiti ang dumaan sa labi niya nang marinig ulit ang apelyido ni Julian.“Nag-request po kayo ng consultation?”“Yes, tama. Gusto ko sanang pag-usapan ang tungkol sa mana ko... at saka yung divorce papers,” sabi niya, medyo nagulat pa siya na mas matatag ang boses niya kaysa sa inaasahan.“Of cou
Pumasok si Sophia sa nursery, agad na lumambot ang puso niya nang makita ang anak niyang mahimbing na natutulog, mahigpit ang pagkakayakap sa maliit niyang kumot. Lumuhod siya sa tabi ng crib at mahina niyang ibinulong,"Konti na lang, baby... Tayong dalawa na lang. Sa mas maayos na lugar."Habang nagpapahinga siya sa sofa, sinubukan niyang damhin ang kaunting kapayapaan, pero biglang tumunog ang cellphone niya. Unknown number. Akala niya abugado lang ulit, kaya sagot agad siya."Hello, Sophia Sebastian speaking," mahina niyang sabi, baka magising ang anak niya."Mrs. Sebastian?" May kaba sa boses sa kabilang linya, parang nagmamadali pa."This is St. John’s Hospital. Na-admit po ang asawa ninyo."Napakagat-labi si Sophia, napaupo ng diretso. Tiningnan niya ang repleksyon niya sa salamin—halatang nag-aalala pa rin kahit anong pilit niyang maging kalmado."Ano pong nangyari?" halos pabulong niyang tanong."May insidente po involving his company... Hindi pa po buo ang details, pero kail
"Si Julian hihingi ng isa pang chance? After everything? After he left me, begging for his love… para sa’yo?" Late na ng gabi. Nakaupo ako sa gilid ng kama, nakatitig sa maliit na crib kung saan mahimbing na natutulog ang anak ko. “Baby… hindi mo alam kung gaano mo binago ang buhay ko," mahina kong bulong habang hinahaplos ang maliit niyang kamay. "Binigyan mo ako ng lakas… pero bakit parang ngayon, parang gagawa ako ng pinakamahinang desisyon ng buhay ko?” Kumislap ang mga mata ko, pilit pinipigilan ang pagbagsak ng luha. Nag-Flashback sa utak ko ang boses ni Julian kanina, habang nakahiga siya sa hospital bed—mahina, desperado. --- "Sophia, please. Alam kong nagkamali ako... sobra. Tanga ako noon. Pero ngayon, sinusubukan ko nang ayusin lahat. Kailangan ko lang... kailangan ko ng tulong mo. Para sa anak natin, kung hindi man para sa'kin." "At paano naman 'yung mga gabing umiiyak akong mag-isa? 'Yung mga araw na parang multo na lang akong naglalakad kasi pinaramdam mo sa
Hawak-hawak ni Sophia ang kanyang baby sa nursery, habang marahang pumapailanlang ang tunog ng lullaby mula sa maliit na machine sa tabi ng crib. Kumapit ang maliliit na daliri ng anak niya sa kanya, at kahit sandali lang, parang lahat ng problema sa mundo nawala.Pero hindi nagtagal ang katahimikan. Biglang bumalik sa isip niya ang boses ng kanyang ama—matigas, walang kapaguran."Sophia, nagkakamali ka. Ginagamit ka lang niya. Ulit."At sumunod naman ang boses ni Jamella, mas matalas, mas diretso sa point."Bulag ka kung iniisip mong nagbago siya. Mga katulad ni Julian? Hindi nagbabago 'yan—gumagaling lang manloko."Napapikit si Sophia, pilit itinataboy ang mga salita.Pinipilit niya kasing maniwala—pinipilit niyang paniwalaan na nag-e-effort si Julian. Lagi na itong nasa bahay, nakikipag-bonding sa baby nila, minsan pa nga, siya na ang nagluluto ng breakfast. Pero kahit anong pilit, may bahid ng pagdududa na ayaw siyang bitawan.May mahinang tunog ng pinto na bumungad sa kanya, dahi
Nakatago si Sophia sa labas ng opisina ni Julian, ang mahinang liwanag mula sa bahagyang nakabukas na pinto ang tanging ilaw na nagpapakita ng mga luhang tumulo sa kanyang pisngi. Tinutok niya ang tenga para marinig ang mga usapan mula sa loob."Akala mo ba naniniwala siya sa palabas mong 'ako na ngayon ay mabuting asawa'? Ang kabobohan," biro ni Vanessa kay Julian habang binabatikos si Sophia."Oo, naniniwala siya. Laging ganun si Sophia, na parang naiisip niyang may happy ending pa kami. Ang kailangan ko lang gawin, magbigay ng konting sweet na salita at ilang staged moments kasama ang anak namin," humalakhak si Julian, irritated na parang wala na siyang paki.Ngumiti si Vanessa ng malamig, "Ang galing mong maglokohan, darling. Pero anong plano ngayon? Pati yata siya, lumakas na ang loob, iniisip niyang okay na siya."Umupo na si Julian sa kanyang upuan."Same plan pa rin. I-distract ko siya gamit ang baby. Palabasin na nag-aayos tayo ng marriage namin. Samantalang ikaw at ako, tata
Nakatago si Sophia sa labas ng opisina ni Julian, ang mahihinang liwanag mula sa bahagyang nakabukas na pinto ay nagpapakita ng mga luhang tumulo sa kanyang pisngi. Pinipilit niyang makinig sa usapan sa loob, pakiramdam niya’y parang unti-unti na naman bumagsak ang mundo niya, ngunit sa pagkakataong ito… hindi na siya nanghihina. Galit ang nararamdaman niya. "Akala mo ba naniniwala siya sa palabas mong 'bigla akong maging mabuting asawa'? Ang kabobohan," panunuya ni Vanessa kay Julian, tinutukso si Sophia. "Syempre, naniwala siya. Lagi naman kasing tanga si Sophia, umaasa na may happy ending pa kami. Ang kailangan ko lang gawin, magbigay ng ilang sweet na salita at magkunwaring magka-‘family moments’ kami," sagot ni Julian, halatang inis. Nang makita ni Vanessa ito, tumawa siya ng malamig. "Ang galing mong magtago ng kasinungalingan, darling. Pero anong plano ngayon? Mukhang tumatagilid na siya, feeling niya nakuha na niya ang buhay niya," tanong ni Vanessa habang nauupo si Julian
“Hindi mo ba sa tingin medyo OA na ‘yun?” tanong ni Julian habang dahan-dahang nagsara ang pinto ng magara niyang opisina. May halong amusement ang tono niya, parang hindi makapaniwala sa eksenang ginawa kanina.Umirap si Vanessa sabay bato ng mamahalin niyang handbag sa leather couch na parang props lang sa isang eksena.“Minsan kailangan ng drama, Julian. Kailangan ng konting eksena para masaktan talaga ang pride ng babaeng ‘yon. At least ngayon, buo na sa utak ng mga tao kung sino talaga ang ‘biktima’ at sino ang ‘masama’,” sagot niya habang inaayos ang perfect niyang pulang manicure na parang walang pakialam sa bigat ng ginawa nila.Tahimik na nagbuhos si Julian ng whiskey mula sa crystal decanter. Tumunog ang yelo sa baso, ‘yun lang ang maririnig sa loob ng kwartong ‘yon.“Pero ayoko ng may sabit. Ayoko ng may posibleng lumusot,” aniya, halatang seryoso.Naglakad palapit si Vanessa, swabe at may kumpiyansa.“Please. Hindi siya kalaban. Maingay lang pero walang laban. Tsaka, hello
Tumama ang matinis na tunog ng takong ni Sophia sa marmol na sahig habang dire-diretsong pumasok sa isang mamahaling bar. Kusang bumukas ang salaming pinto sa harap niya—parang sinasabing, come in, break down, lose it all here.Tapos na siya. Tapos na sa araw na ‘to. Tapos na sa drama. Tapos na sa kasinungalingan. Pero higit sa lahat—tapos na siya sa kanila.“Vanessa? Seriously?” mahina niyang bulong, halos pabulong pero puno ng sakit at pangungutya. Ramdam pa rin niya ang hapdi ng kahihiyan na parang apoy sa dibdib niya.Ang pagkakaroon ng kabit ng ex-husband niya—iyon na yata ang naging highlight ng buong taon niya. At si Vanessa, ang babaeng ‘yon, todo flaunt sa social media. Halos hindi siya makahinga tuwing naririnig ang mga bulungan sa likod niya. Parang siya pa ang may kasalanan. Parang siya ang sumira ng lahat.Tahimik sa loob ng bar. Ilang dim lights lang ang ilaw, para bang ibang mundo ito—malayo sa ingay ng tunay na buhay. Dahan-dahan siyang lumapit sa counter, nanginginig
“Joke ba ‘to?!” Bumungad na sigaw ni Sophia, kumalat ang boses niya sa malamig at marbled na sahig ng lobby ng kumpanya ni Julian. Mabilis ang tibok ng puso niya habang pinagmamasdan ang gulo sa harapan niya.Ang mga gamit niya—mga pinaghirapang files, mga award, pati ‘yung maliit na cactus na matagal nang nakapatong sa gilid ng mesa niya—ay isa-isang inilalagay sa mga kahon ng dalawang security guard, parang basura lang.Si Julian, nakasandal lang sa reception desk. Naka-cross arms. May bahid ng ngisi sa labi. Si Vanessa naman, nakatayo sa tabi niya na parang trophy wife—suot ang black fitted dress at abala sa pagta-type sa phone, habang ang galit ni Sophia ay parang background music lang sa kanya.Pabilis nang pabilis ang lakad ni Sophia habang lumalapit sa kanila. Ang tunog ng takong niya, parang mga putok ng baril sa katahimikan.“Julian. Vanessa. Ano ‘tong ginagawa n’yo? Hindi n’yo puwedeng basta-basta itapon ang mga gamit ko na parang wala akong kwenta! I own the majority shares
Matagal pang nanatili si Sophia sa opisina kahit tapos na ang board meeting. Kahit pilit niyang itinuon ang atensyon sa mga numero sa harap niya, hindi niya maalis sa isip ang presensya nina Julian at Vanessa—lalo na ang tila sobrang lapit ng dalawa sa isa’t isa. Ramdam niya ang kirot sa dibdib, pero pilit niya itong nilulunok.Kailangan niyang magpakatatag. Kailangan niyang ituon ang sarili sa mas malaking goal. Para sa anak nila. Para sa kinabukasan niya.Pero sakto nang paalis na sana siya, biglang bumukas ang pinto.Pumasok si Vanessa, ang tunog ng matalim niyang takong ay umalingawngaw sa loob ng opisina habang palapit siya sa desk ni Sophia. Diretso ang postura niya, parang laging handang makipagbakbakan, at ang ngiting dala niya ay walang bahid ng kabutihan.Hindi siya nilingon ni Sophia. Hindi niya kaya. Pero halatang hindi iyon iniinda ni Vanessa.“Alam mo, akala ko wala ka na dapat dito,” panimula ni Vanessa, puno ng pang-iinsulto ang tono ng boses niya. Tumayo siya nang mas
“So, ano'ng sunod?” tanong ni Vanessa, mababa ang boses pero halatang puno ng pananabik.“Hawak na niya halos lahat ng shares ng kumpanya,” sagot ni Julian, may mapait na ngiti sa labi. “Ngayon, kailangan niyang maramdaman na hindi na siya welcome dito. Na wala na siyang lugar sa mundong ito.”Umayos siya ng upo, nakapatong ang mga daliri sa harap niya na para bang isang maingat na plano na ang binubuo. Nakangiti si Vanessa, may ningning ang mata, parang sabik sa giyera.“Kailangan niyang maramdaman, Julian. Hindi lang sa negosyo. Gusto kong ipamukha natin sa kanya—na masaya tayo. Na mas okay tayo ngayon. Yun ang pinakamasakit.”Tumango si Julian, saglit na nag-isip. “Tama. Ipaparamdam natin sa kanya kung gaano kasaya ang buhay na wala siya. Kung gaano tayo ka-perpekto. Ipapamukha natin lahat ng nawala sa kanya.”Lumapit si Vanessa, umupo sa gilid ng mesa ni Julian. Malapit. Sinasadya ang bawat kilos. Paglapit niya, bumaba pa lalo ang boses—malambing, mapanukso.“Simulan natin bukas,
Maingay ang tunog ng stilettos ni Vanessa habang tumapak siya sa marmol na sahig ng private lounge ng isang mamahaling resto. Mataray ang pagkaka-kulay ng mapula niyang labi—para bang may sarili itong galit. Sa may bintana, nakaupo si Sophia, pa-cool na hinahalo ang tsaa niya, parang walang kahit anong bumabagabag sa kanya.Si Vanessa ang unang nagsalita."Ah, so dito ka pala nagtatago kapag hindi ka abala sa panggugulo sa buhay ng may buhay?" matalim ang tono niya, sabay taas ng kilay.Dahan-dahang tumingala si Sophia, saka bahagyang ngumiti—isang mapanuksong ngiti na parang sinasabing “ikaw na ang galit, pero ako chill lang.”"Hindi ako nagtatago, Vanessa. Akala ko pa nga magugustuhan mo 'yung pagiging prangka ko."Umupo si Vanessa sa harap niya, mabilis at parang may diin ang kilos—lahat calculated. Lahat may pahiwatig.“Cut the drama, Sophia. Pareho naman nating alam na may pakana ka. Bigla kang sumulpot, kunwari concern sa business ni Julian—ano ‘to? Bawi-misyon? O ‘yung tinatawa
Vanessa ang nagtakip ng mukha at tumingin sa malaking bintana ng opisina, ang mata niya nakatingin sa skyline ng siyudad.“Alam mo ba kung anong pakiramdam nito?” mahina niyang tanong, ang tinig niya na parang naputol ang mga salita sa bigat ng emosyon.“Magtayo dito, tapos mapanood ka lang na nagdedesisyon na maaaring sirain tayong dalawa? Mga desisyon na baka magdala sa kanya pabalik sa buhay natin, sa paraang hindi natin kayang kontrolin?”Tumayo si Julian, iniiwas ang tingin habang nakakapit ang mga braso sa likod ng kanyang upuan.“Vanessa, kailangan mong magtiwala sa akin.”Agad siyang humarap kay Julian, ang mga mata niyang naglalagablab ng galit.“Magtiwala? Paano ako magtitiwala sa'yo kung pati desisyon mo hindi mo man lang ako tinatanong? Kung hindi mo man lang iniisip kung paano ako o tayo maaapektohan?”“Hindi ito tungkol sa atin,” matigas na sagot ni Julian. “Tungkol ito sa kumpanya. Tungkol sa kaligtasan. Akala mo ba gusto ko to? Akala mo ba gusto kong hayaang pumasok si
"Binenta mo sa kanya ang mga shares?" nanginginig ang boses ni Vanessa, puno ng hindi makapaniwalang galit. Nakatayo siya sa gitna ng opisina ni Julian, ang mga braso'y mahigpit na nakapulupot sa kanyang dibdib. Ang mata niya'y sumabog ng galit habang nakatingin sa kanya."Alam mo ba ang ginawa mo?" tanong ni Vanessa, ang galit na hindi na matago sa bawat salitang binibitawan.Tahimik lang si Julian at ibinagsak ang katawan sa kanyang upuan, ang ekspresyon niya'y kalmado—parang may kabangyaan pa."Hindi ko binenta ang mga iyon. Pinayagan ko siyang bilhin," aniya, sabay lacing ng kanyang mga daliri."May pagkakaiba," dagdag pa niya, na may bahid ng pagkamalasakit sa tono.Suminghap si Vanessa at nagpatuloy sa paglalakad-lakad sa buong kwarto."Pinayagan mo siyang bumili? Julian, ex-wife mo siya! Ang babae na siguradong may balak na maghiganti. At ngayon, binigay mo sa kanya ang kontrol sa kumpanya mo, parang isang pilak na plato?""‘Di niya hawak ang lahat," sagot ni Julian, ang boses
“Julian, ang tanga ng plano mo.” Matalim ang boses ni Vanessa habang binabasag ang katahimikan sa loob ng opisina. Tumutunog ang mahabang pulang kuko niya sa ibabaw ng desk, parang babala sa papalapit niyang inis.“Talaga bang iniisip mong susunod na lang siya kasi nakiusap ka nang maayos?”Ngumisi si Julian habang sumandal sa upuan. Kasing-asim ng kumpyansa niya ang suot niyang mamahaling suit.“Hindi naman santa si Sophia. Tutulong ‘yan kung may mapapala siya.”“Eh ‘kung hindi?” Lumapit pa si Vanessa, bumaba ang boses.“Pano kung hayaan ka na lang niyang malunod? Kilala na natin ang mga babaeng katulad niya, ‘di ba?” Kumindat si Julian na para bang hindi natitinag.“Mas kilala ko siya kesa sa’yo, Vanessa. Malambot ‘yan—ganyan na siya mula’t sapul. Hindi niya maatim na pabayaan akong bumagsak.” Napataas ng kilay si Vanessa, may bahid ng ngiti sa labi.“Delikado ‘yang inaakala mo, Julian.”Bago pa makasagot si Julian, may kumatok sa pinto. Natigilan silang dalawa.“Pasok,” utos ni Jul