Napakunot ang noo ni Vanessa. Halatang may bumabagabag sa kanya habang nakatitig sa mukha ni Sophia na parang may gustong alamin.“Talaga bang iniisip mong kaya mong tapatan ako?” madiin at punong-puno ng pang-uuyam ang boses ni Vanessa.Bahagyang ngumisi si Sophia habang tumagilid ang katawan niya at nagkrus ng mga braso.“Kahit wala siya, buo pa rin ako.” Tumindig siya nang diretso. “Ikaw? Sa tingin mo ba may halaga ka kung wala siya?”Napataas ang kilay ni Vanessa. “Akala mo lang ikaw ang may laban. Don’t get too comfortable. Hindi ako papayag na apak-apakan mo lang ako. May sarili akong plano.”Napangisi si Sophia, isang ngising nakakapikon.“Plano? Eh anong gagawin mo, Vanessa?”Lumapit si Sophia, halos isang dangkal na lang ang pagitan nila. Bumababa ang tono ng boses niya, parang isang lihim na ibinubulong pero may matinding impact.“Let’s just say… may paraan ako para ipaalam sa kanya na ako pa rin ‘to. Gusto mong manatili sa tabi niya? Be my guest. Pero wag mong iisipin na ma
Hawak-hawak ni Sophia ang cellphone niya habang nakatingin sa bintana, habang unti-unting pumapasok ang liwanag ng umaga sa kwarto. Parang manhid na siya sa lahat ng nararamdaman. Sa unang pagkakataon matapos ang ilang taon, malinaw na sa kanya ang sagot.Kailangan na niyang iwan si Julian. At, for once, hindi na siya dapat makaramdam ng guilt.Tumunog ang cellphone niya — mahina pero sapat para basagin ang katahimikan. Halos automatic na sinagot ni Sophia ang tawag.“Hello, Sophia speaking,” mahina niyang bulong, baka kasi magising ang baby niya na mahimbing ang tulog sa crib.“Mrs. Sebastian?” boses ng abogado ng papa niya ang narinig niya sa kabilang linya. Bago pa siya makasagot, mapait na ngiti ang dumaan sa labi niya nang marinig ulit ang apelyido ni Julian.“Nag-request po kayo ng consultation?”“Yes, tama. Gusto ko sanang pag-usapan ang tungkol sa mana ko... at saka yung divorce papers,” sabi niya, medyo nagulat pa siya na mas matatag ang boses niya kaysa sa inaasahan.“Of cou
Pumasok si Sophia sa nursery, agad na lumambot ang puso niya nang makita ang anak niyang mahimbing na natutulog, mahigpit ang pagkakayakap sa maliit niyang kumot. Lumuhod siya sa tabi ng crib at mahina niyang ibinulong,"Konti na lang, baby... Tayong dalawa na lang. Sa mas maayos na lugar."Habang nagpapahinga siya sa sofa, sinubukan niyang damhin ang kaunting kapayapaan, pero biglang tumunog ang cellphone niya. Unknown number. Akala niya abugado lang ulit, kaya sagot agad siya."Hello, Sophia Sebastian speaking," mahina niyang sabi, baka magising ang anak niya."Mrs. Sebastian?" May kaba sa boses sa kabilang linya, parang nagmamadali pa."This is St. John’s Hospital. Na-admit po ang asawa ninyo."Napakagat-labi si Sophia, napaupo ng diretso. Tiningnan niya ang repleksyon niya sa salamin—halatang nag-aalala pa rin kahit anong pilit niyang maging kalmado."Ano pong nangyari?" halos pabulong niyang tanong."May insidente po involving his company... Hindi pa po buo ang details, pero kail
"Si Julian hihingi ng isa pang chance? After everything? After he left me, begging for his love… para sa’yo?" Late na ng gabi. Nakaupo ako sa gilid ng kama, nakatitig sa maliit na crib kung saan mahimbing na natutulog ang anak ko. “Baby… hindi mo alam kung gaano mo binago ang buhay ko," mahina kong bulong habang hinahaplos ang maliit niyang kamay. "Binigyan mo ako ng lakas… pero bakit parang ngayon, parang gagawa ako ng pinakamahinang desisyon ng buhay ko?” Kumislap ang mga mata ko, pilit pinipigilan ang pagbagsak ng luha. Nag-Flashback sa utak ko ang boses ni Julian kanina, habang nakahiga siya sa hospital bed—mahina, desperado. --- "Sophia, please. Alam kong nagkamali ako... sobra. Tanga ako noon. Pero ngayon, sinusubukan ko nang ayusin lahat. Kailangan ko lang... kailangan ko ng tulong mo. Para sa anak natin, kung hindi man para sa'kin." "At paano naman 'yung mga gabing umiiyak akong mag-isa? 'Yung mga araw na parang multo na lang akong naglalakad kasi pinaramdam mo sa
Hawak-hawak ni Sophia ang kanyang baby sa nursery, habang marahang pumapailanlang ang tunog ng lullaby mula sa maliit na machine sa tabi ng crib. Kumapit ang maliliit na daliri ng anak niya sa kanya, at kahit sandali lang, parang lahat ng problema sa mundo nawala.Pero hindi nagtagal ang katahimikan. Biglang bumalik sa isip niya ang boses ng kanyang ama—matigas, walang kapaguran."Sophia, nagkakamali ka. Ginagamit ka lang niya. Ulit."At sumunod naman ang boses ni Jamella, mas matalas, mas diretso sa point."Bulag ka kung iniisip mong nagbago siya. Mga katulad ni Julian? Hindi nagbabago 'yan—gumagaling lang manloko."Napapikit si Sophia, pilit itinataboy ang mga salita.Pinipilit niya kasing maniwala—pinipilit niyang paniwalaan na nag-e-effort si Julian. Lagi na itong nasa bahay, nakikipag-bonding sa baby nila, minsan pa nga, siya na ang nagluluto ng breakfast. Pero kahit anong pilit, may bahid ng pagdududa na ayaw siyang bitawan.May mahinang tunog ng pinto na bumungad sa kanya, dahi
Nakatago si Sophia sa labas ng opisina ni Julian, ang mahinang liwanag mula sa bahagyang nakabukas na pinto ang tanging ilaw na nagpapakita ng mga luhang tumulo sa kanyang pisngi. Tinutok niya ang tenga para marinig ang mga usapan mula sa loob."Akala mo ba naniniwala siya sa palabas mong 'ako na ngayon ay mabuting asawa'? Ang kabobohan," biro ni Vanessa kay Julian habang binabatikos si Sophia."Oo, naniniwala siya. Laging ganun si Sophia, na parang naiisip niyang may happy ending pa kami. Ang kailangan ko lang gawin, magbigay ng konting sweet na salita at ilang staged moments kasama ang anak namin," humalakhak si Julian, irritated na parang wala na siyang paki.Ngumiti si Vanessa ng malamig, "Ang galing mong maglokohan, darling. Pero anong plano ngayon? Pati yata siya, lumakas na ang loob, iniisip niyang okay na siya."Umupo na si Julian sa kanyang upuan."Same plan pa rin. I-distract ko siya gamit ang baby. Palabasin na nag-aayos tayo ng marriage namin. Samantalang ikaw at ako, tata
Nakatago si Sophia sa labas ng opisina ni Julian, ang mahihinang liwanag mula sa bahagyang nakabukas na pinto ay nagpapakita ng mga luhang tumulo sa kanyang pisngi. Pinipilit niyang makinig sa usapan sa loob, pakiramdam niya’y parang unti-unti na naman bumagsak ang mundo niya, ngunit sa pagkakataong ito… hindi na siya nanghihina. Galit ang nararamdaman niya. "Akala mo ba naniniwala siya sa palabas mong 'bigla akong maging mabuting asawa'? Ang kabobohan," panunuya ni Vanessa kay Julian, tinutukso si Sophia. "Syempre, naniwala siya. Lagi naman kasing tanga si Sophia, umaasa na may happy ending pa kami. Ang kailangan ko lang gawin, magbigay ng ilang sweet na salita at magkunwaring magka-‘family moments’ kami," sagot ni Julian, halatang inis. Nang makita ni Vanessa ito, tumawa siya ng malamig. "Ang galing mong magtago ng kasinungalingan, darling. Pero anong plano ngayon? Mukhang tumatagilid na siya, feeling niya nakuha na niya ang buhay niya," tanong ni Vanessa habang nauupo si Julian
"So, ito na?" Halos masira ang boses ni Sophia habang tinitingnan ang hindi pa natutuklasang tasa ng tsaang nasa harap niya. Nanginginig ang mga daliri niya, pero hindi dahil sa kahinaan. Ang galit na matinding sumasabog mula sa loob niya ang dahilan."Matapos ang lahat ng mga babala, ako pa yung tanga na naniwala sa kanya. Sa atin." Umangkop si Jamella sa sofa, malambing ang tingin, pero hindi matitinag ang tono."Sophia, hindi tungkol sa pagiging tanga ‘yan. Ang punto ay gusto mong maniwala sa pagmamahal. Pero ngayon? Kailangan mong piliin ang sarili mo. Wala nang palusot." Tinanggal ni Sophia ang tingin sa tasa at pinataas ang ulo, ang mga mata niya naglalagablab."Oh, akala mo ba hindi ko na alam ‘yan? I just—" Huminto siya saglit, humihingal."Galit na galit ako, Jamella! Galit na galit ako kay Julian. Kay Vanessa. Sa sarili ko. Paano ako naging bulag? Paano ko hinayaan mangyari ito ulit?!"Si Jamella ay dumikit ng konti, ang kamay malapit na sa balikat ni Sophia pero hindi hinaw
"Your Honor," panimula ni Rachel, matatag ang boses kahit may halong tensyon. “Gusto ko pong ipresenta ang ebidensiyang magpapakita ng totoong sitwasyon at magpapabagsak sa mga kasinungalingang ibinato ni Julian.”Tahimik ang buong courtroom. Parang huminto ang oras. Lahat ng mata, nakatutok kay Rachel habang dahan-dahan siyang lumapit sa lamesang may ebidensya. Si Sophia, halos nakadapa na sa upuan, hindi mapakali sa kaba. Tahimik siyang nagdarasal na sana—sana matapos na ang pagpapanggap.Napakunot ang noo ng abogado ni Julian, halatang hindi makapaniwala. Tiningnan nito ang kliyente na parang gustong sabihing, “Ano na naman ’to?” “Anong klaseng ebidensiya ba ang meron kang puwedeng ibato para magbago ang takbo ng kasong ’to?” tanong nito, sabay krus ng braso, parang depensa sa isang suntok na hindi niya alam kung kailan tatama.Hindi natinag si Rachel. Isa-isang inilatag ang mga dokumento at litrato. “Exhibit B,” aniya, sabay turo sa screen kung saan lumitaw ang ilang larawan—si Ju
“Your Honor, nais ko pong iharap ang Exhibit A,” malakas at may kumpiyansang anunsyo ng abogado ni Julian, kasabay ng paglitaw ng isang mapanlinlang na ngiti sa kanyang mukha. Itinuro niya ang screen sa likod niya, at sunod-sunod na nagpakita ang mga litrato. Isa-isa, parang sinasaksak ang puso ni Sophia sa bawat larawang nagpapakita ng mga bahagi ng kanyang nakaraan—mga eksenang ginamit ngayon ng kampo ni Julian para sirain siya.Napakislot si Sophia sa upuan niya, pilit na pinipigil ang panginginig ng kanyang mga kamay sa pagkakakuyom ng mga iyon sa kanyang kandungan. “Hindi ito patas,” bulong niya sa kanyang abogado, si Alexander, na tahimik lang na nakaupo sa tabi niya, ang panga’y mahigpit na nakadiin sa determinasyon.“Kalma lang, Sophia. May plano tayo,” mahinang tugon ni Alexander. Ang boses niya’y mababa pero matatag, sapat lang para marinig ni Sophia. Tumingin siya sa jury, pinagmamasdan ang kanilang mga reaksyon—ramdam niyang nasa bingit na ng desisyon ang mga ito.“Mga lit
Abala si Sophia sa pagbubusisi ng mga kontratang nakalatag sa mesa ng opisina niya nang biglang magliwanag ang screen ng cellphone niya. Isang bagong email galing kay Julian.Napahinto ang kamay niya sa ere. Nanginginig ang daliri niya habang pinipindot ang notification.“Remember This?”Para siyang binagsakan ng langit at lupa. Sa loob ng email ay isang scanned copy ng dokumento mula tatlong taon na ang nakalipas—isang pribadong kasunduan nila noong mag-asawa pa sila. Isang bahagi ng nakaraan na pilit na niyang nililibing sa isipan niya." Diyos ko..." mahinang sambit niya habang nanginginig ang mga daliri sa ibabaw ng desk.At bago pa man siya makabawi, biglang nag-ring ang cellphone niya—si Julian."Natanggap mo na ba ang munting alaala ko para sa'yo?" sarkastikong bati nito, punong-puno ng pagmamayabang."Anong ginawa mo?!" mariing tanong ni Sophia habang pinipilit kontrolin ang boses niya. "Di ba’t sinunog na natin 'yung mga papel na 'yon?!""Napaka-inosente mo talaga, Sophia," m
Kumikinang pa rin ang city lights sa labas, pero para kay Sophia, para na lang 'tong mga luha na pilit niyang pinupunasan habang naglalakad-lakad siya sa loob ng sala. Nanginginig ang buong katawan niya sa galit at takot. Halos hindi siya makahinga nang malamang pinalaya na si Julian mula sa kustodiya.“Paanoo?” singhal niya, halos mapatid ang boses sa dami ng emosyon. “Paano niya nagawa ‘to? May ebidensya tayo, may recordings tayo—lahat!”Nakaupo si Alexander sa couch, tahimik pero halatang pinipigil ang sariling galit.“Money talks, Sophia,” sabi niya, malamig pero klaro. “At hindi natin pwedeng i-deny, marami siyang koneksyon sa mga makapangyarihang tao.”“Koneksyon?” Napangisi si Sophia ng mapait habang ginugulo ang sarili niyang buhok, disoriented at halatang hindi na alam kung ano ang uunahin. “More like binayarang demonyo sa gobyerno na ibebenta ang kaluluwa nila kapalit ng tamang halaga. He threatened to kidnap our son, Alexander. Binlackmail niya ako, siya—”Naputol ang boses
“Sophia, hindi 'to 'yung iniisip mo!” tarantang bungad ni Julian, pilit inaayos ang boses niya kahit halatang kabado. “Sumpa ko, ako—”“Tama na, Julian,” putol ni Sophia, nakatawid ang mga braso sa dibdib niya. “Sapat na ‘yung mga kalokohan mo. Akala mo siguro matatakot mo ako para sumuko, pero tingnan mo kung saan tayo nauwi.”“Takutin? Gusto ko lang ipaliwanag!” sigaw ni Julian, ang kaba niya unti-unting napalitan ng galit. “Akala mo ba madali ‘to para sa’kin? Sa tingin mo ginusto kong umabot tayo dito?”“Naalala mo ba kahit minsan ang anak natin?!” bulyaw ni Sophia, punong-puno ng galit at paninindigan ang boses. “Handa kang ilagay sa panganib ang anak mo para lang takutin ako. Hindi ka ama—isa kang duwag.”Biglang tumigas ang panga ni Julian, halatang nasaktan sa sinabi. “At ikaw? Ganyan ka na lang huhusga? Hindi mo alam ang pinagdaanan ko! Kinuha mo ang lahat sa’kin!”“Lahat?” natatawang may halong pagkasuklam na balik ni Sophia. “Ang pagiging matinong ama? Sinayang mo ‘yon noong
Naglalakad-lakad si Sophia sa maliit nilang sala, habang paulit-ulit na pinapahid ang pawis sa palad. Palubog na ang araw, pero parang hindi pa rin lumilipas ang lamig na bumabalot sa dibdib niya—hindi dahil sa panahon, kundi dahil sa kaba.Nasa dining table si Alexander, seryoso habang tinitingnan ang mga ebidensyang ilang araw na nilang inipon—mga dokumento, screenshots ng messages, social media posts. Lahat nakaayos na, parang naghahanda sa isang matinding digmaan."Sigurado ka bang sapat na 'to?" tanong ni Sophia, may halong pag-aalinlangan ang boses. Tumitig siya sa mga papel na tila mabigat sa bawat detalye—lahat patungkol kay Julian.Tumingala si Alexander. Kita sa mukha niya ang kaseryosohan pero ramdam din ang pag-aalalay. "Sigurado. May text messages tayo, may mga nagsalita mula sa preschool, pati ‘yung statement ng director tungkol sa kahina-hinalang lalaki. Klarong-klaro na, Sophia. May plano si Julian."Tumango siya, at sa paghinga niya nang malalim, parang may unti-untin
Ang hamog sa umaga ay mababa pa sa paligid habang pina-parada ni Sophia ang sasakyan sa tapat ng preschool. Kumakabog ang puso niya sa kaba at pananabik na makita ang ngiti ng anak niya. Sa isip niya, nakikita na niyang tumatakbo ito papalapit sa kanya, todo ang effort ng maliliit na paa nito habang tumatawa ng malakas—parang musika sa tenga niya.Pero pagkapatay ng makina, may biglang kaba siyang naramdaman. May mali.Pagpasok pa lang niya sa preschool, agad na sumayaw ang kilabot sa batok niya. Wala ‘yung karaniwang ingay ng tawanan ng mga bata—pinalitan ‘yon ng mabigat na katahimikan. Bumigat ang dibdib ni Sophia habang papalapit siya sa front desk.“Hi, I’m here to pick up my son. Ako po si Sophia Grant, nanay niya,” sabi niya, pilit pinapakalma ang boses pero halatang nanginginig.Napatingin ang receptionist, seryoso ang mukha. “Pasensya na po, Ms. Grant. May insidente pong nangyari kaninang umaga.”Nanlamig ang katawan ni Sophia. “Anong klaseng insidente?” Halos paos na ang bose
Nakaupo si Sophia sa waiting area ng opisina ng bago niyang abogado, habang ramdam niya ang kaba at tensyon sa dibdib. Ang kulay ng pader ay mapayapang asul, at ang ilaw ay malambot—parang sinadyang gawing kumportable ang paligid. Pero kahit anong ganda ng ambiance, hindi iyon sapat para patahimikin ang bagyong bumubugso sa loob niya.“I’ll take him from you.”Paulit-ulit ang boses ni Julian sa isip niya. Parang sumpa. Parang bangungot na gising siyang pinaparusahan. Napaawang ang mga labi niya habang pinagmamasdan ang nanginginig niyang mga kamay.Biglang bumukas ang pinto ng opisina. Lumabas si Atty. Mark—matangkad, may buhok na may halong puti’t itim, nakaayos na navy blue na suit. Mukhang seryoso pero maaasahan. Marami na siyang narinig tungkol dito—tough pero patas. Tamang-tama para sa laban na kakaharapin niya.“Sophia,” bati nito sabay ngiti. “Tuloy ka, pasok ka.”Tumayo siya at pumasok sa loob ng opisina. Napansin agad niya ang mga bookshelves na punô ng makakapal na libro’t c
Nakatayo si Sophia sa parking garage, ang tunog ng stilettos niya ay kumakalansing sa semento habang papalapit siya sa kotse. Pagod siya, pero may ngiti sa labi. Matagumpay ang meeting nila—kahit pa may pagbabanta si Julian.“Ang bilis mo namang umalis.”Napahinto siya. Pamilyar ang boses. Mula sa dilim, lumitaw si Julian, naka-designer suit pa rin kahit hindi bagay sa industrial vibe ng lugar.“Kailangan nating mag-usap,” aniya, may bahid ng utos sa tono.“Wala na tayong dapat pag-usapan,” sagot ni Sophia, mahigpit na hawak ang susi ng sasakyan. Hindi na siya magpapakita ng takot. Hindi na.“Meron pa,” malapit siyang lumapit. “Tinuloy mo ang meeting kahit sinabi kong huwag.”Tinaas ni Sophia ang baba niya, diretso ang tingin sa lalaki. “Hindi mo na ako hawak, Julian. Hindi na uubra ang mga pananakot mo.”Tumawa si Julian, pero walang saya sa tawa niya. “Hindi ba? Kumusta ang anak natin? Namimiss na kaya si Daddy?”“Wag,” mariing sabi ni Sophia, nanlalamig ang boses. “Wag mong gamitin