KABANATA 17

Sa di malirip na kadiliman, hindi ko rin masilip ang kaliwanagan, hindi ko makita ang aking kahahantungan, sa aking mga walang saysay na pagpapagal, hindi ko makita ang daan ng aking mga landasing tinatahak!

KABANATA 17

Six months later:Nasa harap ako ng building ng kumpanya ni Delfin, naisipan kong magtungo roon upang mabisita ito, at makita ko na rin ang loob ng gusaling dati ko na ring pinapasukan noon. Isang gusaling wala manlang akong naging kaibigan.

Simula kasi ng malaman ng mga empleyado na ako ang napang-asawa ng kanilang amo, wala nang kumibo sa akin, at lahat ay pinag-uusapan na ako. Well, wala naman akong pakialam. Alam kong hindi ko mahahawakan ang isipan ng lahat ng mga tao, at bawat isa ay maysarili namang bahong itinatago. Bawat tao ay maysariling kasamaan sa kanilang mga puso. Nagtatago at pinipigilan nilang ilabas. Kaya okay lang sa akin.

Ang mahalaga sa akin ay matalo ko ang isang kalabang ninanais kong matalo. Habang naglalakad ako sa pasilyo ay may nakabangga nam