คนนอก(1)

เฌอรีน

ปกติฉันจะให้คนขับรถมาส่งที่มหาลัย แต่วันนี้อยากเอารถมาเองกะว่าจะไปรับไลลาที่บ้านเพื่อมาเรียนพร้อมกัน แต่ว่าฉันต้องเห็นฉากกุ๊กกิ๊กของเพื่อนกับผู้ชายที่ฉันแอบรักตั้งแต่ปีหนึ่งแทน มิโน่

“หึ เจ็บดีไมล่ะเฌอรีน” ฉันพึมพำกับตัวเอง

แบบนี้คงหายดีแล้วล่ะได้ยาดีขนาดนั้น ฉันเหยีบคันเร่งออกมาจากหมู่บ้านของเพื่อนทันที ใช่ว่าฉันดูไม่ออก ฉันรู้อยู่หรอกว่ามิโน่รู้สึกยังไงกับไลลา คืนนั้นเป็นวันเกิดของมิโน่ ฉันลงทุนซื้อนาฬิกาสุดหรูให้ หวังว่ามิโน่จะเห็นฉันอยู่ในสายตาบ้าง แต่ก็เปล่าเลยเขาไม่เคยสนใจฉันเลย ทั้งที่ฉันก็ไม่ได้ด่อยไปกว่าไลลาเลยสักนิดแถมดีกว่าด้วยซ้ำ ไลลาก็แค่เด็กต่างจังหวัดบ้านก็ไม่ได้รวยอะไร ส่วนฉันเป็นถึงลูกผู้ดีมีเงิน แต่ก็สู้อะไรเธอไม่ได้เลย แต่แล้วก็เหมือนโชคชะตาจะเข้าข้างฉันบ้าง วันนั้นฉันโดนไอ้ชั่วสองตัวนั่นมอมยา ฉันคิดว่าตัวเองไม่รอดแน่ๆ ยังดีที่มิโน่เข้ามาช่วยไว้ได้ทัน พอได้เห็นหน้าคมเข้มของมิโน่บวกกับฤทธิ์ยา แล้วฉันก็ดื่มเหล้าหนักด้วยมันทำให้อดใจไม่ไหว ฉันได้ยินมิโน่เอ่ยชื่อไลลา ฉันมองหน้าเขาอย่างงุนงง นี่เขาคิดว่าฉันเป็นไลลาหรอเนี้ย แต่ว่าก็ช่างมันเหอะตอนนี้เขาอยู่ตรงนี้แล้วไม่มีทางปล่อยไปแน่ ฉันมีความสุขมากอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน แต่ก็ต้องหยุดไว้แค่ตรงนั้นเมื่อมิโน่พูดประโยคถัดมา

“อย่าได้พูดเรื่องนี้กับใคร..โดยเฉพาะ..ไลลา” เหมือนมีใครเอาไม้หน้าสามมาฟาดที่หัวฉันเลย หัวใจก็เหมือนถูกเขาบีบแตกละเอียด แต่มีหรอที่คนอย่างเฌอรีนจะยอม เมื่อคุณหนูเฌอรีนอยากได้อะไรแล้ว ก็ต้องได้

หลังจากวันนั้นฉันก็พยายามทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถึงฉันจะอยากได้มิโน่แค่ไหนแต่ฉันก็ไม่ได้โง่พอ ที่จะปล่อยให้ตัวเองท้องหรอกนะ เพราะถ้าฉันพลาดขึ้นมา...มีคนรอซ้ำเดิมอยู่ ฉันขับรถมารอเพื่อนที่มหาลัยนั่งรอได้สักพัก ไลลากับมิโน่ก็มาถึง สองคนนั้นเดินจับมือกันมาทำให้ฉันเผลอแสดงสีหน้าไม่พอใจออกไป แต่ก็นั่นแหละฉันก็ต้องทำเป็นไม่สนใจ พอเรียนเสร็จฉันก็บึ่งรถกลับบ้านทันที

ฉันเดินเข้ามาในบ้านที่แสนจะใหญ่โตที่มีเพียบพร้อมทุกอย่าง มันก็เป็นแค่วัตถุที่ผู้คนต่างชื่มชมเป็นครั้งคราวไม่ได้สร้างความสุขให้ฉันเลยสักนิด ความสุขความอบอุ่นมันหายไปพร้อมกับคุณนายคนเก่าของบ้านนี้ แม่ของฉันประสบณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ท่านจากไปในเวลาอันรวดเร็ว แม่จากไปไม่ถึงเดือนพ่อก็พาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านพร้อมกับลูกสาวของมัน จากนั้นมาพ่อก็ไม่สนใจฉันอีกเลย

“กลับมาแล้วหรอ เฌอรีน” พ่อถามขึ้น

“ค่ะ” ฉันเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาข้างพ่อ

“อาทิตย์หน้าพ่อจะไปอังกฤษ ไปด้วยกันไหม” พ่อถามฉัน

“ไปสิค่ะ” ฉันกระโดดกอดแขนพ่ออย่างออดอ้อน

“แล้วเราจะไปกันกี่วันค่ะ” ฉันถามด้วยความตื่นเต้น

“สองอาทิตย์ พ่อว่าจะไปหาที่เรียนให้หนูแพทตี้เขาด้วย” พ่อบอก ฉันหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่พ่อพูด

“อะไรนะ นี่พ่อจะส่งยัยแพทตี้ไปเรียนที่อังกฤษหรอ” ฉันยืนขึ้นตะโกนถามพ่อ ด้วยความฉุดเฉียว

“นี่แกจะเสียงดังทำไม ถ้าแกอยากไปเรียนที่อังกฤษเหมือนหนูแพทตี้ก็บอกฉันมาตรงๆ” พ่อบอก นี่พ่อคงคิดว่าฉันอิฉายัยแพทตี้สินะ พ่อไม่เคยสนใจไยดีฉันเลย ไม่สนความรู้สึกของฉันสักนิด สนแต่ลูกคนอื่น

“งั้นก็เชิญพ่อไปกับครอบครัวพ่อเถอะค่ะ” ฉันบอกพ่อด้วยความน้อยใจ

“นี่แกอย่าเรื่องมากได้ไหม คุณแอนเขาอุตส่าห์ให้ฉันมาชวน” ยิ่งได้ยินคำพูดของพ่อ ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอกยังไงไม่รู้

“ออ ถ้าเมียพ่อไม่บอกให้มาชวน พ่อก็คงไม่มาชวนเฌองั้นสินะ” หลงผู้หญิงจนลืมลูกไปแล้วผู้ชายคนนี้แทนที่จะสนใจลูกตัวเองกลับไปสนใจลูกติดเมียแทน

“แล้วแกจะเอาไง จะไปหรือไม่ไป” พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“เอะอะ อะไรกันค่ะคุณ” เสียงคุณนายแอนภรรยาคนใหม่ของพ่อ

“นั้นสิคะ เสียงดังจนแพทตี้อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องแล้วค่ะ คุณลุง” เสียงแพทตี้พูดขึ้น

“ก็ยัยเฌอรีนนะสิ อุตส่าห์พูดดีๆ ด้วย กลับมาทำเสียงดังใส่” พ่อหันไปฟ้องเมียตัวเอง

“อ้าว ทำไมหนูเฌอรีนทำตัวไม่น่ารักกับคุณพ่อล่ะค่ะ” พูดจบมันก็ส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้ฉัน

“ไม่ใช่เรื่องของแก อย่าเสือก!” ฉันตอบกลับด้วยความโมโห

“ยัยเฌอรีน พูดอะไรนะ ขอโทษคุณแอนเดี่ยวนี่นะ” พ่อออกคำสั่ง

“นั้นสิค่ะ ทำไม พี่เฌอรีนพูดจาไม่น่ารักเลย” แล้วมันก็แอบหัวเราะคลิกคักกันสองแม่ลูก มีแต่พ่อฉันนั่นแหละที่ตาบอดมองไม่เห็น

“สะเออะ” ฉันหันไปตวาดยัยแพทตี้ สองแม่ลูกรีบทำหน้าทำตาน่าสงสารให้พ่อฉันเห็นใจแล้วมันก็ได้ผลด้วย

“ขอโทษคุณแอนกับหนูแพทตี้ซะ เฌอรีน” พ่อเริ่มเสียงดังขึ้น แต่ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรอีกแล้ว

“ไม่!!! ทำไมเฌอต้องขอโทษนังปิงสองตัวนี้ด้วย มันก็แค่อีพวกหิวเงินหาจับคนรวยๆ ไว้สูบเงินเล่น คอยดูเถอะเดี่ยวพวกมันก็สูบพ่อจนหมดตัว” ฉันตะโกนเถียงออกไปอย่างเหลืออด

เพี๊ยะ