คนนอก(2)

เพี๊ยะ

พ่อตบหน้าฉัน ตั้งแต่ฉันเกิดมาพ่อยังไม่เคยตีฉันสักครั้งเลย นี่เขาเห็นนังสองแม่ลูกนั้นดีกว่าฉันงั้นหรอ

“เฌอ...พ่อ...ขอ..” ฉันหันหน้ากลับไปมองพ่อด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

“เฌอเกลียดพ่อ ได้ยินไหมว่าเฌอเกลียดพ่อ!!!” ฉันวิ่งออกมาจากบ้านเดินตรงไปยังรถคู่ใจ ฉันรีบเปิดประตูขึ้นไปนั่งแล้วก็บิดกุญแจสตาร์ทรถเหยียบคันเร่งออกจากบ้านนั้นที

ฉันขับออกมาเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายปลายทาง แล้วฉันก็มาจอดอยู่ที่หน้าร้านอาหารแถวบ้านมิโน่พอดี ร้านนี้เป็นร้านอาหารกึ่งบาร์ ตกแต่งสไตล์โมเดิร์น มีต้นไม้เล็กใหญ่ประดับอย่างลงตัวเห็นแล้วรู้สึกสดชื่นดีจัง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามิโน่ หวังว่าเขาจะรับสายนะ

“มีไร” เสียงมิโน่ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ฉันอยู่ร้านเหล้าแถวบ้านนาย มาหาฉันหน่อยสิ” ฉันบอกมิโน่

“ทำไมฉันต้องไป” เขาถาม

“ก็..ฉันเป็นเพื่อนนายไง” ฉันบอกเขาไป ถึงแม้ในใจอยากจะเป็นมากกว่านั้นก็ตาม

มิโน่กดวางสายไป เขาจะมาไหมนะ? ฉันนั่งดื่มเหล้าสักพักก็มีผู้ชายผิวเข้ม หน้าคม เดินมาหาฉันที่โต๊ะ เขานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน เขามา..ดีใจจัง ฉันรีบชงเหล้าแล้วก็ส่งให้เขา มิโน่รับแล้วก็ยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

“ขอบคุณนะ” ฉันบอกมิโน่พร้อมกับชงเหล้าให้อีก

“เรื่อง” มิโน่เลิกคิ้วขึ้นทำหน้าสงสัย น่ารักจัง..

“ที่ยอมออกมาหาฉัน” ฉันยิ้มหวานส่งไปให้มิโน่ แล้วก็ต้องชะงักกับคำพูดของเขา

“ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ” พูดจบมิโน่ก็ยกแก้วเหล้าดื่มหมดแก้ว

“นั่นแหละ” ฉันหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ เหอะ! ฉันน้อยใจนะ ย้ำอยู่นั่นแหละ

“แล้วหน้าไปโดนอะไรมา” มิโน่ถามฉัน ฉันลูบแก้มตัวเองเบาๆ

“ทะเลาะกับพ่อนะ” ฉันบอกมิโน่ไปตามความเป็นจริง

“ถึงขนาดต้องลงไม้ลงมือเลยหรอ” มิโน่ถาม

“งั้นมั่ง” ฉันไม่รู้จะบอกยังไงเหมือนกัน

“ขอฉันนอนด้วยสิ” ฉันบอกมิโน่

“ทำไม” มิโน่เลิกคิ้วถาม ท่าทางกวนโอ๊ยจริงๆ

“ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน” ฉันตอบมิโน่

“งั้นไปนอนกับไลลา” มิโน่เสนอ

“ปานนี้บ้านไลลาเข้านอนกันหมดแล้วมั้ง” ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย

“เฮ้ออออ” มิโน่ถอนหายใจ

“ถ้านายลำบากใจก็ไม่เป็นไร ฉันนอนในรถก็ได้” ฉันบอกมิโน่

“เอากุญแจรถมา” จู่ๆ มิโน่ก็ลุกขึ้นยืนแล้วถามเอากุญแจรถ พอฉันยื่นกุญแจให้เขาก็เดินออกจากร้านทันที ฉันวางเงินค่าอาหารไว้ที่โต๊ะแล้วก็รีบลุกขึ้นเดินตามมิโน่ไป

มิโน่ขับรถของฉันมาจอดที่หน้าบ้านเขา บ้านเงียบจัง มิโน่เปิดประตูรถลงไปยืนเต็มความสูง เขามองขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านข้างๆ ไลลา ไฟห้องของเธอยังเปิดอยู่ สายตาความห่วงหาอาทรนั้น ฉันอยากให้มิโน่มองฉันแบบนั้นบ้าง

“เธอไปนอนห้องฉัน เดี่ยวฉันจะนอนที่โซฟา” มิโม่บอกฉันหลังจากที่เดินเข้ามาให้บ้านแล้ว

“ทำไมล่ะ” ฉันถามมิโน่

“ไม่น่าถาม” มิโน่ตอบสีหน้าเรียบเฉย

“ไม่ไว้ใจฉันหรอ” ฉันถามออกไปพร้อมกับแววตาขำขัน

มิโน่ทำสีหน้านิ่ง จนฉันต้องเลิกพูดเล่น

“แล้วห้องนายอยู่ไหนล่ะ จะให้ฉันขึ้นไปหาเองเดี๋ยวก็เข้าห้องพ่อแม่นายหรอก” ฉันตอบ

มิโน่เดินนำทางฉันไปยังชั้นสองของบ้าน เขาเปิดประตูห้องที่อยู่สุดทางเดินระเบียงในบ้าน ฉันเดินเข้าไปในห้อง ภายในตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลอ่อน เฟอร์นิเจอร์ครบครันเข้ากับสีผนัง

ฉันหันกลับไปมองมิโน่ ซึ่งเขากำลังจะลงไปข้างล่าง

“เออ..มีชุดให้ฉันเปลี่ยนไหม” ฉันรีบท่วงไว้ก่อนที่เข้าจะลงไป มิโน่หันกลับมาแล้วถอนหายใจเดินไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ออกมาให้ฉัน มิโน่ทำท่าจะเดินออกไปอีกฉันรีบวิ่งไปขว้างประตูไว้

“อะไร” มิโน่ทำสีหน้าหงุดหงิดเต็มทน

“นี่นายดูไม่ออกจริงๆ หรอ มิโน่” ฉันแสดงออกขนาดนี้แล้วนะ

“เธอจะพูดอะไร...” มิโน่ยืนมองหน้าฉันนิ่ง

“ฉันชอบนาย” ในที่สุดฉันก็ได้พูดออกมาสักที มิโน่ยืนจ้องหน้าฉันนิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

“ฉันรู้ ว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน อีกไม่กี่วันก็จะรับปริญญาแล้วไม่รู้ว่าจะได้เจอนายอีกไหม ฉันขอล่ะช่วยอยู่กับฉันก่อน ให้ฉันได้มีความสุขเก็บไว้เป็นความที่จำ ได้ไหม” ฉันเอื้อมมือไปจับมือมิโน่ ซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธแต่อย่างใด ฉันส่งสายตาอ้อนวอนหวังให้มิโน่เห็นใจ

“ก็ได้ แต่..จะไม่มีการล้ำเส้นกันอีก” มิโน่ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ แค่นี้ก็ดีแล้ว

พอฉันอาบน้ำเสร็จมิโน่ก็หลับไปแล้ว ฉันเดินไปนั่งที่เตียงข้างๆ มิโน่ นั่งมองใบหน้าคมเข้มที่ฉันเฝ้าฝันว่าวันหนึ่งเขาจะหันมามองฉันบ้าง แล้วก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของมิโน่วางอยู่ที่หัวเตียง

ฉันแอบหยิบขึ้นมาเปิดดู เขาไม่ได้ตั้งรหัสล็อกหน้าจอด้วยเหะ.. ทันทีที่ปลดล็อกหน้าจอ ใจฉันก็ห่อเหี่ยวลงทันใด ในแกลอรี่ของมิโน่มีแต่รูปของไลลาเต็มไปหมดเขาถ่ายรูปทุกกิริยาท่าทางไม่ว่าไลลาจะทำอะไรหรือแม้แต่เธอนั่งหลับเขาถ่ายไว้หมดเลย ฉันได้แต่นั่งน้ำตาคลอเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง... ห้องไลลายังเปิดไฟอยู่... ฉันแอบเปิดดูข้อความแชทของมิโน่ แล้วก็ส่งหาไลลา พอส่งเสร็จฉันก็รีบลบทิ้งทันที ขอโทษนะไลลา มิโน่เขาเป็นของฉัน...